Actueel
Roxeanne Hazes dreigt: Vragen over Rachel zijn voor mij onacceptabel!
BEELDEN ONDERAAN TE ZIEN!
Roxeanne Hazes heeft in de loop der jaren een duidelijke grens gesteld als het gaat om media-aandacht voor haar persoonlijke leven. In tegenstelling tot haar broer, André Hazes jr., die openlijk praat over de veelbesproken familieruzies met hun moeder Rachel Hazes, weigert Roxeanne categorisch om zich hierover uit te laten. Volgens haar zijn journalisten die toch proberen door te vragen, schuldig aan grensoverschrijdend gedrag.
Strikte voorwaarden voor interviews
In een interview met Grazia legt Roxeanne uit waarom ze zulke strikte restricties hanteert tijdens haar mediaverschijningen. “Ik zeg nooit iets over de dingen die in mijn leven spelen en maak voorafgaand aan interviews altijd de afspraak dat ik niet over familiezaken praat, omdat het bepaalt hoe ik me de week erna voel,” vertelt ze.
Deze duidelijke voorwaarden zijn voor haar essentieel om een gezonde balans te behouden in haar persoonlijke en professionele leven. Toch blijken sommige journalisten geneigd om deze restricties te negeren, wat bij Roxeanne voor flinke frustratie zorgt.
Het woord ‘grensoverschrijdend’ als waarschuwing
Het afgelopen jaar is er veel aandacht geweest voor grensoverschrijdend gedrag in de media- en entertainmentwereld. Voor Roxeanne is dit niet alleen een discussiepunt over machtsmisbruik of ongepaste handelingen; ze ziet het ook als een manier om haar eigen grenzen te beschermen.
“Voor mij is het grensoverschrijdend dat iemand tóch het onderwerp aankaart onder het mom van: ‘Ja, maar we moeten het hier wel even over hebben,’” zegt ze. Dit soort pogingen om haar te dwingen tot antwoorden over haar familie ervaart ze als een directe inbreuk op haar privacy.
Ze benadrukt dat ze daar niet voor terugdeinst: “Als ik zulke vragen krijg, dan noem ik dat grensoverschrijdend gedrag. Waarom? Omdat het dat voor mij is. En dat zou genoeg moeten zijn.”
Waarom Roxeanne zwijgt over Rachel
De vete tussen Roxeanne en Rachel Hazes is een van de meest besproken onderwerpen in de Nederlandse media. Het is publiek geheim dat de spanningen hoog oplopen binnen de Hazes-familie, en dat Roxeanne en Rachel al geruime tijd geen contact meer hebben.
Toch benadrukt Roxeanne dat het herhaaldelijk oprakelen van deze familiekwestie niet alleen schadelijk is voor haar, maar ook voor haar professionele imago. “Waarom zou ik het in de vier minuten tijd die ik krijg aan een talkshowtafel over mijn familie gaan hebben, terwijl ik keihard heb gewerkt aan een nieuw album? Ik kom daar om over mijn muziek te praten, niet om clickbait te worden op een of ander showbizzkanaal.”
De kijkers zijn het zat’
Volgens Roxeanne is er weinig behoefte bij het publiek om steeds maar weer dezelfde verhalen over haar familie te horen. Ze stelt dat de kijkers inmiddels moe zijn van de herhaalde aandacht voor de Hazes-ruzies. “Van wie moet dat? De kijkers zijn het helemaal zat, hoor,” zegt ze resoluut.
Ze ziet het als haar verantwoordelijkheid om de focus te leggen op haar werk en niet op het drama in haar persoonlijke leven. Haar nieuwe album, waar ze maanden hard aan heeft gewerkt, is volgens haar veel relevanter dan de familieruzies die de media telkens opnieuw willen uitmelken.
De kracht van ‘nee’ zeggen
Roxeanne benadrukt dat haar vermogen om ‘nee’ te zeggen tegen vragen over haar familie niet alleen belangrijk is voor haar mentale welzijn, maar ook een krachtig signaal is voor anderen in de entertainmentwereld. Ze moedigt mensen aan om hun eigen grenzen te stellen en zich niet te laten dwingen tot het delen van persoonlijke informatie.
“Ik ben niet verplicht om over mijn familie te praten, net zo min als iemand anders dat is over zijn of haar persoonlijke leven. Het feit dat ik bekend ben, betekent niet dat ik alles met de wereld hoef te delen,” zegt ze.
Focus op muziek en eigen identiteit
Met haar nieuwe album en andere muzikale projecten wil Roxeanne de focus leggen op haar artistieke kant. Ze hoopt dat de media haar hierin kunnen steunen in plaats van zich te richten op sensatie.
“Het is tijd dat mensen me zien voor wie ik ben als artiest, niet alleen als onderdeel van een familie met veel drama. Mijn muziek is wat telt, en ik wil dat dat centraal staat,” besluit ze.
Ondanks de kritiek op haar strikte aanpak, blijft Roxeanne vasthouden aan haar principes. Ze weet dat haar aanpak niet door iedereen wordt gewaardeerd, maar voor haar is het de enige manier om zichzelf trouw te blijven en een gezonde werk-privébalans te behouden.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.