Actueel
Ria Valk (83) deelt vreselijk verdriet: “Veel te jong”
Het jaar 2024 is voor de 83-jarige zangeres Ria Valk allesbehalve soepel begonnen. In een openhartig interview met weekblad Party deelt ze haar verdriet over een groot verlies en de impact die dat op haar heeft gehad. Ondanks haar tegenslagen blijft ze positief en houdt ze zichzelf actief, een voorbeeld van veerkracht en doorzettingsvermogen.
Moeite met afscheid nemen
Ria heeft naar eigen zeggen altijd moeite gehad met begrafenissen en crematies. Ze legt uit waarom ze dit soort gebeurtenissen liever vermijdt: “Ik ga er liever niet heen,” zegt ze eerlijk. “Het zet je aan het denken, van: gatverdamme, straks lig ik daar ook. Afhankelijk van wie het betreft, kan ik er echt verdrietig van worden.”
Het afgelopen jaar werd Ria geconfronteerd met het verlies van een dierbare die een belangrijke rol in haar leven speelde: producer Jacques van Eijck. “Hij was niet alleen een collega, maar ook een goede vriend,” vertelt ze. Jacques was verantwoordelijk voor enkele van Ria’s hits, zoals Oma Wil Een Toy Boy, maar ook voor Wolter Kroes’ bekende nummer Ik Heb De Hele Nacht Ligggen Dromen.
Een groot verlies
Het 0verlijden van Jacques heeft Ria diep geraakt. “Hij ging veel te vroeg, hij was nog geen zestig,” vertelt ze met voelbare emotie. Dit verlies heeft haar nog bewuster gemaakt van haar eigen sterfelijkheid. Toch blijft ze dankbaar voor haar gezondheid en vitaliteit. “Ik hoor vaak: ‘Ik zou tekenen voor hoe jij er nu uitziet.’ Over een paar maanden, op 11 februari, word ik 84,” zegt ze trots.
Niet stilzitten: een actieve levenshouding
Ondanks het verdriet en haar eigen reflecties op het leven blijft Ria Valk niet stilzitten. Ze staat bekend om haar energieke en ondernemende karakter, en dat laat ze nog steeds zien. Vorig jaar verraste ze haar fans met een vrolijk en ludiek nummer getiteld Zandvoort, de Formule 1, geïnspireerd door Max Verstappen en de races. Haar idee was om het nummer speciaal aan Max op te dragen, maar dat liep anders. “Zijn advocaten lieten weten dat hij een merk is,” vertelde ze eerder aan Shownieuws. Hierdoor mocht ze het nummer niet officieel als ode aan de coureur uitbrengen.
Incident op de grid: Ali B en Max Verstappen
Een opvallend moment in de Formule 1-wereld dat veel aandacht trok, was de actie van rapper Ali B. Hij wist na een race Max Verstappen te benaderen op de grid. Ali liep recht op de coureur af, pakte hem vast en begon een geïmproviseerde rap op te zeggen. Het ongemakkelijke moment werd door de camera’s vastgelegd, en Max leek er niet op voorbereid te zijn. Het incident zorgde voor veel kritiek, zeker gezien de reputatie van Ali B en de strakke protocollen in de Formule 1.
Dit contrast tussen Ria’s bescheiden en respectvolle benadering van haar idool Max Verstappen en Ali’s gedurfde actie is opvallend. Waar Ria begripvol omging met de strenge regels rondom het gebruik van Max’ naam en merk, zorgde Ali’s actie voor ongemak en opgetrokken wenkbrauwen.
Reflectie en doorzettingsvermogen
Ondanks alles blijft Ria positief en in beweging. Ze beseft dat het leven niet altijd gemakkelijk is, maar haar energieke houding helpt haar om door te gaan. “Ik blijf doorgaan, want dat houdt me jong,” zegt ze lachend.
Haar vermogen om ondanks tegenslagen in beweging te blijven, zowel fysiek als creatief, maakt haar een inspiratiebron voor velen. Of het nu gaat om het maken van nieuwe muziek of het omgaan met verdriet, Ria blijft een toonbeeld van optimisme en veerkracht.
Een voorbeeld voor velen
Met haar 84ste verjaardag om de hoek laat Ria Valk zien dat leeftijd slechts een getal is. Haar openhartigheid over verlies en haar positieve kijk op het leven inspireren haar fans en maken haar een icoon in de Nederlandse muziekwereld. Of het nu gaat om het herdenken van een dierbare vriend of het vinden van vreugde in nieuwe projecten, Ria blijft stralen.
Wat is jouw favoriete herinnering aan Ria Valk? Laat het ons weten in de reacties!
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.