Actueel
Prinses Margarita zet punt achter haar huwelijk 💔 – Dit is de reden!
Prinses Margarita van Bourbon de Parme en Tjalling ten Cate hebben aangekondigd dat hun huwelijk na zestien jaar tot een einde is gekomen. De aankondiging komt voor velen als een verrassing, aangezien het paar lange tijd een stabiel en gelukkig gezin leek te vormen. Toch waren er de afgelopen jaren al geruchten over spanningen binnen de relatie.
Een nieuw begin na een bewogen verleden
Voor Margarita betekende haar huwelijk met Tjalling een frisse start na haar roerige scheiding van Edwin de Roy van Zuydewijn. Die relatie eindigde in een mediastorm, waarbij Edwin openlijk kritiek uitte op de koninklijke familie en Margarita lange tijd in conflict raakte met haar naasten. In jurist Tjalling ten Cate vond ze echter rust en stabiliteit.
Het stel vestigde zich op landgoed De Horsten, in de buurt van koning Willem-Alexander. Samen kregen ze twee dochters en leken ze een harmonieus gezinsleven te leiden. Margarita sprak in interviews met veel liefde over haar man en kinderen en zei: “Ik heb een leuk leven opgebouwd en ben zéér gelukkig.” Nu blijkt echter dat achter die woorden meer schuilging dan aanvankelijk gedacht.
De eerste tekenen van spanning
Al enkele jaren deden geruchten de ronde dat het huwelijk van Margarita en Tjalling onder druk stond. Zo werd gefluisterd dat Tjalling enige tijd in een vakantiewoning verbleef om afstand te nemen van de situatie thuis. Daarnaast werd ontdekt dat hun gezamenlijke villa niet langer op beider naam stond, wat destijds al vragen opriep.
Hoewel het stel aangeeft “uiterst vriendschappelijk” uit elkaar te gaan, blijft de vraag wat er echt is gebeurd. Was er sprake van een derde persoon? Liepen hun interesses uiteen? Of was het huwelijk simpelweg na zestien jaar op?
Een andere scheiding dan haar eerste
De scheiding van Margarita en Tjalling lijkt aanzienlijk rustiger te verlopen dan haar breuk met Edwin de Roy van Zuydewijn. Die relatie eindigde in een ware mediagevecht, waarbij Edwin niet alleen Margarita maar ook de koninklijke familie publiekelijk bekritiseerde.
Margarita heeft in het verleden laten weten geen spijt te hebben van haar eerste scheiding. Over Edwin zei ze destijds: “Hij moet gewoon gaan werken en niet steeds maar jammeren. Ik was ook ongelukkig, maar ik ben dat toch ook niet gebleven?” Haar woorden onderstrepen dat ze vasthoudt aan haar onafhankelijkheid en zelf haar geluk bepaalt.
Waarom nu de breuk?
De vraag blijft: waarom nu? Was de liefde simpelweg uitgeblust, of speelde er iets groters? Hun huwelijk kende geen grote schandalen, geen openbare ruzies en geen juridische conflicten zoals bij haar vorige huwelijk. Maar misschien was juist dát het probleem.
Margarita heeft eerder laten doorschemeren dat haar turbulente relatie met Edwin de Roy van Zuydewijn veel spanning en sensatie met zich meebracht. Mogelijk was haar huwelijk met Tjalling te voorspelbaar geworden, waardoor ze zich niet langer kon vinden in de relatie. Of wellicht groeiden ze simpelweg uit elkaar.
Wat brengt de toekomst?
Voor Margarita betekent deze scheiding opnieuw een nieuw hoofdstuk in haar leven. Ze heeft een succesvolle carrière als juwelenontwerper opgebouwd en lijkt vastberaden haar eigen pad te blijven volgen. Voor Tjalling blijft het afwachten hoe hij zijn nieuwe levensfase vormgeeft. Hoewel hij zich altijd op de achtergrond hield, zal zijn naam ongetwijfeld blijven circuleren in de media nu hij weer vrijgezel is.
Een vreedzame scheiding, of het begin van nieuwe onthullingen?
Voor nu lijkt alles in rust te verlopen, maar zal dat zo blijven? Of komt er later meer informatie naar buiten over de werkelijke reden van hun scheiding? Voor Margarita en Tjalling breekt een nieuwe fase aan, en de vraag is of zij deze in alle discretie kunnen doorlopen, of dat er alsnog meer aan het licht komt dan nu bekend is.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
