Actueel
“Primeur van de eeuw”: Herman Brusselmans kondigt groot nieuws aan
Herman Brusselmans had het zelf nooit meer verwacht. “Ik heb 35 jaar niet gereden.” Het is een zin die blijft hangen, zeker als ze uit de mond komt van iemand die jarenlang bekendstond om zijn afkeer van autorijden, zijn scherpe observaties en zijn compromisloze eerlijkheid. Toch zit er vandaag opnieuw een autosleutel in zijn jaszak. Sinds kort rijdt Brusselmans weer rond in Vlaanderen, achter het stuur van een Alfa Romeo. Een beslissing die hij tot voor kort zelf nog als ondenkbaar bestempelde.
Het is een opvallende wending in het leven van de schrijver, die decennialang zonder auto door het leven ging. Niet uit luxe of gemak, maar uit noodzaak. Of beter: uit angst. De reden voor zijn lange pauze achter het stuur is duidelijk en hij draait er niet omheen. “Dat had te maken met alcoholisme en paniekaanvallen,” vertelt hij openlijk. “Ik was altijd bang in de auto.” Voor Brusselmans was autorijden jarenlang geen optie. Het idee alleen al zorgde voor spanning en onrust.
Angst en afstand van het stuur
Die angst bepaalde lange tijd zijn bewegingsvrijheid. Waar voor velen een auto symbool staat voor vrijheid, voelde het voor hem als een risico dat hij niet kon of wilde nemen. De combinatie van paniekaanvallen en een verleden waarin alcohol een grote rol speelde, maakte autorijden simpelweg onmogelijk. Brusselmans koos ervoor om die realiteit te aanvaarden en paste zijn leven daarop aan. Treinen, taxi’s en te voet: zo verplaatste hij zich door Vlaanderen.
Die situatie bleef jarenlang onveranderd. Tot er iets fundamenteels in zijn leven verschoof. Geen plotse therapie, geen spectaculaire doorbraak, maar een stille, ingrijpende verandering: hij werd vader.
Het vaderschap als kantelpunt
Sinds de komst van zijn zoontje Roman ziet het dagelijkse leven van Brusselmans er totaal anders uit. Dingen die vroeger geen rol speelden, staan nu plots centraal. Uitstappen, kinderactiviteiten en gezinsmomenten zijn geen abstracte ideeën meer, maar concrete plannen. “We moeten met de kleine naar de speeltuin, de Efteling, Plopsaland, enzovoort,” vertelt hij. Het zijn zinnen die je niet meteen associeert met de schrijver zoals het publiek hem jarenlang kende.
Aanvankelijk probeerde hij die nieuwe realiteit te combineren met zijn vertrouwde manier van leven. Maar al snel bleek dat niet haalbaar. “Met de trein is dat allemaal niet te doen met de kinderwagen,” legt hij uit. “En dan ook nog eens een hond erbij.” De praktische bezwaren stapelden zich op. Wat vroeger nog werkbaar was, werd nu een bron van frustratie.
De conclusie drong zich op, hoe onwennig die ook voelde. “Er zat dus niets anders op dan een auto te kopen.” Het was geen impulsieve beslissing, maar een rationele keuze, ingegeven door verantwoordelijkheid en zorg. Niet voor zichzelf, maar voor zijn gezin.
Twijfel na de aankoop
Toch was de stap niet zonder twijfel. Integendeel. Toen de auto eenmaal gekocht was, sloeg de onzekerheid toe. “Toen ik hem gekocht had, dacht ik: waar ben ik aan begonnen? Ik heb zo lang niet gereden.” Die gedachte kwam niet uit het niets. Na 35 jaar zonder autorijden voelde het idee om opnieuw het verkeer in te gaan bijna surrealistisch.
Maar wat volgde, verraste hemzelf misschien nog het meest. De angst bleef uit. Of toch grotendeels. “Het bevalt mij,” zegt hij. “Ik vind het leuk.” Het zijn woorden die veel zeggen, juist omdat ze zo eenvoudig zijn. Geen grootse verklaringen, geen heroïek. Gewoon: het gaat beter dan verwacht.
En de plannen bleven niet theoretisch. Ze werden meteen concreet. “Straks rijden we naar Eindhoven en volgende week naar Amsterdam.” Voor iemand die zo lang niet gereden had, zijn dat geen kleine ritjes. Het toont aan dat het vertrouwen, hoe voorzichtig ook, groeit.
Media-aandacht voor een onverwachte comeback
De opmerkelijke terugkeer van Brusselmans achter het stuur bleef niet onopgemerkt. In de media werd er met lichte verbazing op gereageerd. Op Radio 2 noemde Ruben Van Gucht het zelfs “de primeur van de eeuw”. Een uitspraak met een knipoog, maar ze onderstreept wel hoe onverwacht deze wending is.
Voor het publiek past het in een bredere evolutie die velen bij Brusselmans opmerken. De scherpe schrijver blijft wie hij is, maar er is ook een andere laag zichtbaar geworden. Zachter, praktischer, misschien zelfs huiselijker. Het vaderschap lijkt daarin een sleutelrol te spelen.
Toch vaak met de taxi
Opmerkelijk genoeg betekent de aankoop van een auto niet dat Brusselmans voortaan alles zelf rijdt. Zeker niet in Gent, waar hij woont. De stad blijkt allesbehalve autovriendelijk voor zijn dagelijkse routine. “Als je van de auto van mijn huis naar school moet, moet je heel de ring van Gent doen, en die is opgebroken,” legt hij uit. Het verkeer, de werken en de omwegen maken autorijden daar vaak omslachtig.
Fietsen ziet hij evenmin als een aantrekkelijk alternatief. “Met die fiets vind ik het te koud, en te gevaarlijk aan de Zuid.” Die combinatie van kou, drukte en verkeerssituaties schrikt hem af. Het resultaat is een pragmatische oplossing die perfect bij hem past.
“Dus bel ik taxi Pancho,” vertelt hij droog, “en vraag ik aan hem om mij te brengen en de kleine te gaan ophalen.” Het klinkt bijna komisch, maar het werkt. Zijn vriendin Lena bevestigt dat hij Roman bijna dagelijks zo ophaalt. En zij heeft er zo haar mening over. “Van mij mag hij de auto toch wel een beetje meer gebruiken.”
Geen heroïsche overwinning, wel vooruitgang
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is dat het geen heroïsch succesverhaal is. Brusselmans presenteert zijn terugkeer achter het stuur niet als een overwinning op zijn angsten, maar als een praktische stap in een veranderd leven. Hij blijft eerlijk over wat moeilijk is en wat hij liever vermijdt. Tegelijk laat hij zien dat verandering mogelijk is, zelfs na tientallen jaren.
De Alfa Romeo staat symbool voor meer dan alleen vervoer. Het is een teken van aanpassing, van verantwoordelijkheid en van een leven dat zich, soms onverwacht, opnieuw uitvindt. Niet omdat het moet, maar omdat het nodig is.
En misschien is dat wel de kern van dit verhaal. Niet dat Herman Brusselmans na 35 jaar weer rijdt. Maar dat hij laat zien dat zelfs vastgeroeste patronen kunnen verschuiven, als het leven daarom vraagt. Zonder groot drama. Zonder spektakel. Gewoon, stap voor stap, de weg op.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.