Actueel
Pijnlijke blunder voor Viktor Verhulst: Het loopt helemaal fout
Viktor Verhulst botst op poort in krappe garage: “Het ging mis nog vóór ik goed en wel vertrokken was”
Iedereen maakt het wel eens mee: een hectische ochtend, haast, en nét dat moment waarop alles mis lijkt te gaan. Ook Viktor Verhulst, zoon van Gert Verhulst en presentator van het programma Vik & Gert, ontsnapt daar niet aan. In de recentste aflevering vertelde hij met gevoel voor humor over een klein auto-incident dat hem deze week overkwam.
“Ik heb iets voorgehad deze week,” begint hij. “En het gebeurde nog vóór ik goed en wel de straat op was.”
Wat volgde, was een verhaal dat bij veel kijkers zowel herkenning als gelach opriep — een typisch ‘ochtendmens-in-haast’-moment dat zelfs de meest zorgvuldige bestuurder kan overkomen.
Vroeg uit de veren voor Qmusic
Het begon allemaal op een doordeweekse ochtend. Viktor moest vroeg de deur uit om bij Qmusic te zijn, waar hij te gast was in de ochtendshow.
“Ik moest om kwart over zes vertrekken,” vertelt hij. “Niet mijn favoriete moment van de dag, want ik ben niet echt een ochtendmens.”
Normaal gezien heeft Viktor geen vaste parkeerplaats bij zijn appartement in Antwerpen, want die wordt vooral gebruikt door zijn vriendin Sarah Puttemans. Zij rijdt dagelijks met de auto naar afspraken, terwijl Viktor het meestal niet erg vindt om een eindje te wandelen naar zijn eigen wagen, die hij in de buurt parkeert.
Maar deze keer lag dat anders. Hij wilde snel vertrekken én ook snel terug zijn. Dus vroeg hij aan Sarah of hij voor één keer haar auto mocht gebruiken.
“Ze vond dat geen probleem,” vertelt Viktor. “Ze kent me gelukkig goed genoeg om te weten dat ik voorzichtig ben… meestal dan.”
Een krappe garage en een gevoelige afstandsbediening
De garage onder hun appartement blijkt niet bepaald ruim te zijn.
“De garage is nét op maat gesneden, in de lengte,” legt Viktor uit in Vik & Gert. “Aan de twee kanten is er misschien twee centimeter over. Dus het is altijd millimeterwerk.”
Omdat de ruimte zo beperkt is, heeft hij een vaste routine ontwikkeld: eerst uitstappen, de poort openen met de afstandsbediening, rond de auto lopen, en pas daarna instappen.
Alleen is die afstandsbediening — zo vertelt hij — uitzonderlijk gevoelig. “Met het minste dat je erop duwt, gaat die poort open of dicht. Je moet er héél voorzichtig mee omgaan.”
En precies dat werd hem deze ochtend fataal.
Een klein duwtje, een groot misverstand
Viktor legt uit wat er gebeurde: “Ik stapte in, legde de afstandsbediening in de bekerhouder en twijfelde of ik het knopje had aangeraakt. Dus ik dacht: ik wacht even twintig seconden. Als de poort niet beweegt, zit ik veilig.”
Hij wachtte — twintig seconden — en niets leek te gebeuren.
“Dus ik denk: oké, alles is goed. Ik rij rustig achteruit… en BAM!”
De poort bleek halfdicht te zijn gegaan. Viktor was er recht tegenaan gereden. “Ik was even in shock,” geeft hij toe. “Ik dacht: dit kan niet waar zijn. Het was nog geen zeven uur en ik had al brokstukken op straat liggen.”
De schade: een dure ochtend
De gevolgen waren meteen zichtbaar.
“De spoiler was afgebroken en er zat een deuk in de poort,” vertelt Viktor. “Er lagen stukken op straat, en ik kon alleen maar denken: dit ga ik moeten uitleggen aan Sarah.”
Gelukkig viel de schade aan de auto uiteindelijk mee. Het voertuig werd hersteld, en de kosten vielen volgens Viktor nog binnen de perken.
“De poort zelf heeft een flinke deuk,” lacht hij. “Maar die laat ik wel herstellen als we ooit verhuizen. Tot dan beschouw ik het als… een souvenir.”
Sarah blijft opvallend kalm
Tot zijn eigen verbazing reageerde Sarah buitengewoon rustig.
“Ze bleef echt kalm,” zegt Viktor. “Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ze zou schrikken of boos zou zijn, maar ze zei gewoon: ‘Ach, het is maar materiaal.’”
Met een knipoog voegt hij eraan toe: “Mocht zij míjn spoiler eraf hebben gereden, dan weet ik niet of ik even rustig was gebleven.”
Die nuchtere houding van Sarah leverde haar meteen lof op van kijkers. Veel mensen prezen haar relativeringsvermogen. Op sociale media verschenen reacties als: ‘Wat een geweldig koppel, ze houden het luchtig’ en ‘Zo reageer je als je elkaar echt vertrouwt.’
“Het is de poort of mijn ego, maar één van de twee moest eraan geloven”
Viktor zelf kon na de eerste schrik vooral lachen om het voorval. In Vik & Gert vertelde hij het met de nodige zelfspot, wat het moment des te sympathieker maakte.
“Ik heb die ochtend vooral geleerd dat haast zelden helpt,” grapt hij. “Het was ik tegen de poort — en de poort heeft gewonnen.”
Zijn vader Gert Verhulst, die naast hem in de studio zat, kon het niet laten om te reageren. “Ik snap het niet,” zei hij droog. “Je hebt alles: tijd, ruimte, een auto, een afstandsbediening… en toch lukt het niet.”
Het leverde een lachsalvo op bij het publiek.
Een herkenbaar moment voor velen
Hoewel het incident pijnlijk was voor Viktor’s spoiler, zorgde het verhaal voor een golf van herkenning bij kijkers. Op sociale media deelden mensen massaal soortgelijke anekdotes: van garages die nét te smal bleken tot afstandsbedieningen die “een eigen wil” hadden.
“Eindelijk iemand die toegeeft dat dit iedereen kan overkomen,” schreef een fan.
“Ik heb ooit hetzelfde gehad — maar dan met de garagedeur van mijn schoonouders,” reageerde een ander.
Het incident toonde eens te meer dat zelfs bekende gezichten met alledaagse problemen kampen.
Relatiehumor op zijn best
Wie Vik & Gert regelmatig volgt, weet dat de band tussen Viktor en Sarah vaak onderwerp van gesprek is. Hun kleine verschillen in karakter — zijn impulsieve natuur tegenover haar rust — zorgen voor herkenbare situaties.
“We zijn complementair,” zei Viktor eerder. “Zij is degene die alles rustig bekijkt, ik ben degene die denkt: het zal wel lukken.”
En precies dat contrast maakte dit voorval bijna filmisch: de gehaaste Viktor, de smalle garage, de overgevoelige afstandsbediening — en een partner die de rust zelve blijft.
Alles weer hersteld, maar een les geleerd
De auto is inmiddels hersteld, en de poort… die krijgt later nog een opknapbeurt. Viktor neemt het met humor en zelfrelativering.
“Ik heb er iets van geleerd,” zegt hij. “Vanaf nu leg ik de afstandsbediening niet meer in de bekerhouder. En ik check voortaan twee keer of de poort écht openstaat.”
Zijn vader Gert besloot het gesprek luchtig af te sluiten: “Ik denk dat we beter geen Vik rijdt uit de garage spin-off maken. Dat programma zou geen seizoen overleven.”
Een glimlach voor de kijker
Het voorval toonde de charme van Vik & Gert: spontane verhalen, zelfspot en herkenbare momenten die het publiek doen glimlachen. Niet alles hoeft perfect te zijn — ook niet als je de zoon bent van een televisiester.
“Als dit het ergste is dat er deze week gebeurt, dan mag ik niet klagen,” besluit Viktor.
En zo werd een mislukte ochtendrit alsnog een grappig hoofdstuk in de reeks kleine, menselijke momenten waar het programma om bekendstaat.
💬 Heb jij ooit iets gelijkaardigs meegemaakt met je garage of afstandsbediening? Deel je verhaal met ons op Facebook — misschien herkent Viktor zichzelf er wel in.
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
