Actueel
Dylan heeft slecht nieuws te melden over zijn mama Wendy Van Wanten
Zoon van Wendy Van Wanten, Dylan, over gemis na familiedocumentaire: “Ik dacht dat we dichter bij elkaar zouden komen”
Het blijft een verhaal dat velen beroerde: de openhartige documentaire waarin Dylan, de zoon van Wendy Van Wanten, sprak over het familiegeheim dat jarenlang verzwegen bleef. De onthulling — dat zijn jongere broer Clément eigenlijk de zoon is van prins Laurent — zorgde destijds voor opschudding, maar ook voor opluchting. Een last was eindelijk van de schouders van de familie gevallen.
Toch had Dylan gehoopt dat deze openheid tot meer verbondenheid zou leiden. In een interview met De Morgen vertelt hij hoe de realiteit anders bleek te zijn dan verwacht.
“Ik dacht dat we na de documentaire weer een gezin zouden zijn, maar dat is niet gebeurd,” zegt hij zacht.
Een zwaar geheim dat eindelijk uitgesproken werd
Jarenlang leefde de familie Van Wanten met een geheim dat slechts enkelen kenden. Dylan groeide op als enig kind, tot zijn moeder opnieuw zwanger werd. De komst van zijn halfbroer Clément voelde voor hem als een nieuw begin.
“Ik was 16 toen Clément geboren werd,” herinnert Dylan zich. “Tot dan was ik altijd alleen. Mijn moeder werkte hard, en wanneer ze vrij was, bracht ze tijd door in Tervuren. Ik zag haar niet veel.”
De komst van het jongetje bracht warmte en nieuw leven in huis. “Met Clément erbij voelde alles plots normaal. We waren een gezin — mijn moeder, mijn stiefvader, mijn broertje en ik. Mijn stiefpapa zorgde voor hem alsof het zijn eigen kind was.”
Maar wat voor Dylan een bron van vreugde was, bleek ook de start van een periode waarin waarheid en geheim hand in hand gingen. Jaren later kwam via de documentaire naar buiten wat velen niet wisten: dat Clément in werkelijkheid de zoon is van prins Laurent.
De hoop op verzoening
De documentaire, die veel aandacht kreeg in de Vlaamse media, bracht niet alleen emoties naar boven bij het publiek, maar ook bij Dylan zelf.
“Ik dacht eerlijk gezegd dat dit een nieuwe start zou zijn,” vertelt hij. “Dat we eindelijk vrij zouden kunnen praten, zonder geheimen of spanningen.”
Hij had gehoopt dat de openheid het gezin dichter bij elkaar zou brengen. De waarheid was er nu, het zwijgen voorbij. Maar de band waar hij naar verlangde, kwam er niet.
“Ik ben niet negatief, en zeker niet depressief,” zegt Dylan rustig. “Maar het doet wel iets als je hoopt op verbinding, en die blijft uit.”
Zijn woorden klinken niet bitter, maar eerder gelaten — als van iemand die geleerd heeft om los te laten, zonder rancune.
Afstand tussen broers
Ook de relatie met zijn jongere broer Clément is, ondanks de liefde, wat verwaterd.
“We hebben niet veel contact,” geeft Dylan toe. “Maar hij weet dat ik er altijd voor hem zal zijn.”
De afstand lijkt niet het gevolg van conflict, maar eerder van de natuurlijke stroom van het leven: drukte, verschillen in leeftijd, en de manier waarop elk familielid anders omgaat met het verleden.
“We hebben allemaal ons eigen pad,” zegt Dylan. “Maar soms mis ik gewoon het gevoel van vroeger — dat we echt een gezin waren.”
De kracht van herinnering
Dylan kijkt met warmte terug op de periode waarin Clément geboren werd. De komst van zijn kleine broer maakte iets in hem los.
“Ik herinner me dat ik zo trots was,” vertelt hij. “Ik had eindelijk iemand om mee te spelen, om voor te zorgen. Eindelijk was ik niet meer alleen.”
Zijn stiefvader speelde daarin een belangrijke rol. “Hij was er echt voor ons. Hij behandelde Clément als zijn eigen zoon, zonder onderscheid. Daar heb ik veel respect voor.”
Die periode voelde als een nieuw begin voor de jonge Dylan. De routine van het gezinsleven gaf hem stabiliteit en rust. “We aten samen, lachten samen, gingen op uitstap. Dat was iets wat ik tot dan toe niet had gekend. Voor mij was dat geluk.”
Het gewicht van de waarheid
Toch bleef er een spanning sluimeren, eentje die pas vele jaren later aan het licht kwam. Toen duidelijk werd dat Clément de zoon is van prins Laurent, viel voor Dylan een puzzelstukje op zijn plaats.
“Plots begreep ik waarom sommige dingen altijd een beetje vreemd aanvoelden,” zegt hij. “Er waren geheimen, er waren stiltes. Als kind voel je dat, maar je kunt het niet benoemen.”
Toen de waarheid eindelijk werd uitgesproken, voelde het voor hem als een bevrijding. Niet omdat hij boos was, maar omdat openheid genezing brengt.
“Iedereen verdient het om te weten wie hij is,” zegt hij met overtuiging. “Zeker binnen een familie. Geheimen trekken sporen, ook al bedoelt niemand het kwaad.”
Een gemis, maar geen wrok
Dylan spreekt met een opvallende rust over een onderwerp dat voor velen zwaar zou wegen. Hij koestert geen boosheid, alleen een gevoel van gemis.
“Ik ben niet kwaad op iemand,” benadrukt hij. “Ik begrijp dat het voor iedereen moeilijk was. Maar ik had gewoon gehoopt dat we nu, zonder geheim, dichter bij elkaar zouden staan.”
Hij zegt dat zijn moeder altijd heeft geprobeerd om haar gezin te beschermen. “Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Ze heeft hard gewerkt, veel gegeven. Ik respecteer dat.”
Toch blijft hij eerlijk over wat hij voelt. “Er is afstand gekomen, en dat doet pijn. Niet omdat iemand iets verkeerds deed, maar omdat dingen gewoon niet meer zijn zoals vroeger.”
Hoop op een rustige toekomst
Hoewel de documentaire veel losmaakte, zowel in de media als binnen de familie, ziet Dylan het niet als een negatieve gebeurtenis.
“Soms moet iets eerst pijn doen voor het kan helen,” zegt hij. “De waarheid was nodig. Nu kan iedereen zijn leven verderzetten, hopelijk met meer rust.”
Hij blijft geloven in de kracht van familie, zelfs als wegen tijdelijk uit elkaar lopen. “Clément is mijn broer, wat er ook gebeurt. Dat verandert nooit. En ik hoop dat we elkaar ooit weer vaker zullen zien.”
Een verhaal van menselijkheid en vergeving
Het verhaal van Dylan is er niet één van drama, maar van menselijkheid. Het toont hoe families, ondanks geheimen of afstand, verbonden blijven door herinneringen en liefde.
“Je kiest je familie niet,” besluit hij, “maar je kunt wel kiezen om begrip te hebben. Dat probeer ik elke dag te doen.”
Zijn woorden raken omdat ze zo herkenbaar zijn. Iedereen kent wel de spanning tussen hoop en realiteit, tussen wat was en wat men wenst. Dylan’s openheid toont dat eerlijkheid niet altijd heling garandeert — maar wel groei.
Conclusie: het stille verlangen naar nabijheid
Vier maanden na de documentaire blijft Dylan’s boodschap even eenvoudig als krachtig: hij verlangt niet naar roem of aandacht, maar naar verbondenheid.
De waarheid mag dan eindelijk uitgesproken zijn, het echte werk — het herstellen van relaties — vraagt tijd, geduld en liefde. En dat weet Dylan als geen ander.
“Misschien komt het nog,” zegt hij met een glimlach. “Soms moet je gewoon blijven hopen.”
💬 Het verhaal van Dylan raakt velen omdat het zo universeel is: geheimen, familie, hoop en vergeving. Wat vind jij van zijn openhartigheid? Deel je mening op onze Facebookpagina of in de reacties hieronder.
Nuria en Stijn uit Blind Getrouwd tien jaar later: “De romantiek ligt even in coma, maar de liefde leeft nog steeds”
Het is bijna niet te geloven, maar het is inmiddels tien jaar geleden dat Nuria en Stijn elkaar voor het eerst in de ogen keken — aan het altaar, voor miljoenen kijkers. Hun deelname aan het programma Blind Getrouwd was een van de meest besproken van het seizoen, maar vandaag bewijzen ze dat liefde die onverwacht begint, ook kan blijven bestaan.
Waar de meeste koppels uit het programma elkaar na verloop van tijd weer loslieten, groeiden Nuria en Stijn uit tot een hecht gezin. Toch geven ze toe dat ook hun relatie niet perfect is. In een eerlijk gesprek met TV-Familie vertellen ze hoe de liefde is veranderd door de jaren heen — en waarom echte verbinding soms meer betekent dan romantiek alleen.
Een huwelijk dat standhoudt
Toen Nuria en Stijn elkaar in 2015 ontmoetten, was dat letterlijk liefde op het eerste gezicht — of beter gezegd: op het eerste “ja-woord”. Ze stapten in het huwelijksbootje zonder elkaar ooit te hebben gesproken. Hun avontuur werd een van de populairste verhalen uit het programma, en al snel groeide het koppel uit tot publiekslievelingen.
Tien jaar later zijn ze nog steeds samen, met twee jonge kinderen en een druk gezinsleven. Daarmee behoren ze tot de zeldzame Blind Getrouwd-koppels die de tand des tijds hebben doorstaan.
“We houden enorm veel van elkaar,” zegt Stijn. “Maar we moeten eerlijk zijn: het gaat niet altijd vanzelf. De combinatie van werk, huishouden en twee jonge kinderen is soms een uitdaging.”
De balans tussen gezin en liefde
De realiteit van het dagelijks leven heeft de romantiek bij het koppel wat op de achtergrond gezet. Niet omdat de liefde verdwenen is, maar omdat andere dingen prioriteit hebben gekregen.
“De romantiek ligt bij ons een beetje in coma,” grapt Stijn met zijn kenmerkende humor. “Maar dat hoort erbij. We hebben zoveel om dankbaar voor te zijn, en soms is het gewoon even overleven in plaats van vonken en vuur.”
Nuria knikt begrijpend. “Er zijn dagen dat we elkaar nauwelijks echt spreken, behalve over praktische dingen: wie brengt de kinderen weg, wat eten we vanavond, wie haalt de was uit de machine. En dat is oké, want dat is ook een vorm van samenwerken.”
Ze geeft eerlijk toe dat ze soms de rust mist om nog tijd te maken voor elkaar. “Tegen de tijd dat de jongens eindelijk slapen, zijn we zelf uitgeput. Dan is het heerlijk om gewoon samen op de zetel te zitten met een glas wijn en Netflix. Meer hoeft dat niet te zijn.”
Kleine gebaren, grote betekenis
Hoewel het koppel toegeeft dat het vuurwerk van de beginjaren wat gedimd is, vinden ze dat geen reden tot zorg.
“De romantiek zit voor ons niet in grote gebaren of verrassingen,” zegt Stijn. “Het zit in de kleine dingen: een kus voor het slapengaan, elkaars hand vasthouden, samen lachen om iets onnozels. Dat is ook liefde.”
Volgens Nuria is het vooral belangrijk om mild te blijven voor elkaar. “We hebben een intens leven, en het is niet realistisch om te verwachten dat alles altijd perfect is. Liefde is ook weten dat het soms wat minder gaat, maar dat je elkaar toch blijft kiezen.”
Die nuchtere kijk op relaties maakt het koppel bijzonder geliefd bij hun volgers. Ze tonen dat liefde niet altijd sprookjesachtig hoeft te zijn om echt te zijn.
“We blijven eraan werken”
Toch willen Nuria en Stijn de romantiek niet voorgoed laten verdwijnen. Ze beseffen dat liefde ook onderhoud vraagt.
“Het is niet dat de romantiek weg is,” zegt Nuria. “Ze ligt gewoon even te slapen. We weten dat we er meer tijd voor moeten vrijmaken, en dat komt ook wel weer. Elke relatie kent fases.”
Het koppel probeert bewust kleine momenten in te bouwen, zelfs tussen de drukte door. “We sturen elkaar berichtjes overdag, of we plannen een avondje uit zonder de kinderen,” vertelt Stijn. “Soms is dat gewoon een wandeling of een etentje, maar het helpt om even samen te zijn zonder afleiding.”
Tien jaar liefde in evolutie
Wat hun relatie bijzonder maakt, is de manier waarop ze zijn meegegroeid met de veranderingen in hun leven. Wat begon als een televisie-experiment, is uitgegroeid tot een volwassen huwelijk gebaseerd op vertrouwen, humor en respect.
“We zijn niet meer dezelfde mensen als toen we elkaar leerden kennen,” zegt Nuria. “We zijn ouder, vermoeider misschien, maar ook rustiger. We weten beter wat we aan elkaar hebben.”
Stijn vult aan: “Liefde verandert. De passie van de beginjaren maakt plaats voor iets diepers — een soort verbondenheid die niet verdwijnt, ook al is het niet altijd spannend.”
Hun verhaal toont dat een relatie niet alleen draait om romantiek, maar om samen volhouden, aanpassen en blijven kiezen voor elkaar.
Liefde in tijden van chaos
Met twee jonge kinderen, een druk huishouden en hun eigen carrières, is het voor Nuria en Stijn soms balanceren tussen zorg, werk en liefde. Toch benadrukken ze dat het ouderschap hen ook dichter bij elkaar heeft gebracht.
“Je leert elkaar op een andere manier kennen als je samen kinderen hebt,” zegt Nuria. “Je ziet elkaars kwetsbaarheid, maar ook elkaars kracht. Dat schept een band die dieper gaat dan romantiek.”
Stijn vult aan: “Het is niet altijd gemakkelijk, maar het is wel echt. En dat is wat telt.”
De twee proberen hun kinderen dan ook een realistisch beeld van liefde mee te geven: dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat respect en zorg de basis vormen van een sterk gezin.
Een voorbeeld voor andere koppels
Tien jaar na hun huwelijksdag inspireren Nuria en Stijn nog steeds veel kijkers van Blind Getrouwd. Hun verhaal is een tegenvoorbeeld van de snelle relaties en vluchtige verliefdheden van vandaag.
“We hebben geleerd dat het geheim van een goed huwelijk niet zit in perfectie,” zegt Stijn. “Het zit in blijven praten, blijven lachen en elkaar de ruimte geven om te groeien.”
Hun openheid over de minder romantische kant van hun huwelijk wordt dan ook positief ontvangen. Veel mensen herkennen zich in hun woorden: de dagelijkse sleur, de vermoeidheid, maar ook de warmte van een stabiele relatie.
“We kiezen elkaar elke dag opnieuw”
Op de vraag hoe ze hun relatie nog spannend houden, antwoordt Nuria nuchter: “Door gewoon te blijven investeren in elkaar. Ook al is het maar tien minuten per dag om even echt te praten.”
Stijn glimlacht: “We hebben geen sprookjeshuwelijk. Maar we hebben iets wat waardevoller is: eerlijkheid, vertrouwen en humor. En zolang we dat hebben, komt de rest vanzelf.”
Slot: liefde die meegroeit met het leven
Tien jaar na hun televisietrouwdag tonen Nuria en Stijn dat ware liefde niet altijd spectaculair hoeft te zijn. Hun huwelijk is een verhaal van groei, vriendschap en volharding — en juist dat maakt het zo herkenbaar.
Ze hebben geleerd dat passie komt en gaat, maar dat echte liefde blijft bestaan in kleine gebaren, zachte woorden en het stille besef dat je samen sterker bent dan alleen.
“We kiezen elkaar elke dag opnieuw,” zegt Nuria tot besluit. “Soms met een knuffel, soms met een zucht, maar altijd met liefde.”
Hun eerlijkheid maakt hen niet alleen een uitzonderlijk Blind Getrouwd-koppel, maar ook een realistisch voorbeeld van hoe liefde er in het echte leven uitziet: niet perfect, maar echt.