Actueel
Phil (40) gaat verder als baby: ”Ik heb dada gedaan”
Phil, een 40-jarige grondwerker uit Groot-Brittannië, leidt een leven dat velen als opmerkelijk zouden bestempelen. Overdag werkt hij tussen 08.00 en 16.00 uur als een ogenschijnlijk ‘normale’ man. Maar zodra hij thuiskomt, ruilt hij zijn werkkleding in voor een luier en verliest hij zichzelf in een wereld die voor hem voelt als thuis: die van een baby. Phil maakt deel uit van de zogenoemde ABDL-gemeenschap (Adult Baby, Diaper Lover), een subcultuur waarin volwassenen zich gedragen als baby’s en comfort vinden in het dragen van luiers en andere babygerelateerde activiteiten.
Leven als baby na werktijd
Phil ziet eruit als een doorsnee veertiger. Hij werkt hard als grondwerker en heeft, op het eerste gezicht, een leven dat voldoet aan de norm. Maar schijn bedriegt. Zodra zijn werkdag voorbij is, keert hij huiswaarts om zich volledig onder te dompelen in zijn unieke levensstijl. Hij trekt zijn werkkleding uit en ruilt deze in voor een luier, compleet met rompertje en fopspeen.
De ABDL-gemeenschap, waar Phil deel van uitmaakt, bestaat uit volwassenen die zich identificeren met babygedrag. Dit gaat vaak verder dan alleen het dragen van luiers. Leden van deze gemeenschap kiezen ervoor om babygedrag na te bootsen, zoals het gebruik van kleurboeken, het drinken uit een flesje en zelfs het vermijden van het toilet. Phil is daar geen uitzondering op; hij doet zijn behoeften in luiers, net zoals een echte baby.
Een verborgen kant
Lange tijd hield Phil zijn levensstijl verborgen voor de buitenwereld. Zijn familie, vrienden en zelfs zijn werkgever hadden geen idee van zijn geheime fetisj. Hij was bang dat mensen hem zouden uitlachen of hem niet meer serieus zouden nemen. “Ik oog als een normale man. Niemand zou verwachten dat ik, zodra ik thuiskom, mezelf als een baby gedraag,” zegt Phil.
Hij vertelt dat zijn behoefte om terug te keren naar zijn kindertijd voortkomt uit zijn jeugd. Phil groeide op in een gezin dat regelmatig verhuisde. Hij voelde zich daardoor vaak ontheemd en onveilig. “Ik heb nooit echt kunnen genieten van mijn kindertijd. Door de vele verhuizingen was er geen stabiliteit of geborgenheid. Op latere leeftijd begon ik te verlangen naar dat gevoel van veiligheid, naar die onbezorgde tijd als baby.”
Volgens Phil biedt zijn levensstijl hem de kans om die geborgenheid te herbeleven. “Het helpt me ontspannen. Het voelt alsof ik terugkeer naar een plek waar ik echt mezelf kan zijn.”
Barbara: vriendin én ‘moeder’
Phil is niet alleen in zijn bijzondere wereld. Hij heeft een vriendin, Barbara, die inmiddels op de hoogte is van zijn levensstijl en daar een belangrijke rol in speelt. Toen ze elkaar ontmoetten, wist Barbara aanvankelijk niets van Phils geheime kant. Dat veranderde op het moment dat ze hem op een dag plotseling zag met een luier om.
“In het begin was ik geschokt,” geeft Barbara eerlijk toe. “Ik had geen idee wat ik zag of hoe ik moest reageren. Maar uiteindelijk besloot ik Phil te accepteren zoals hij is.” Inmiddels heeft Barbara haar rol in Phils leven volledig omarmd. Ze speelt zijn ‘moeder’ en helpt hem zijn levensstijl vol te houden.
Barbara neemt haar nieuwe rol serieus. Ze zorgt ervoor dat er altijd kleurboeken, babyspeelgoed en gepureerde maaltijden in huis zijn. Daarnaast verschoont ze Phils luiers, al geeft ze toe dat dit niet altijd even makkelijk is. “De luiers verschonen vind ik niet erg, maar de ‘grote boodschap’ is wel een grens. Dat laat ik Phil liever zelf doen,” zegt ze lachend.
Ondanks de uitdagingen geniet Barbara van de bijzondere band die ze met Phil heeft. “We hebben geen kinderen samen, maar op deze manier voel ik me toch een beetje ouder. Het is vreemd, maar het werkt voor ons.”
Openheid en acceptatie
Hoewel Phil zijn levensstijl lange tijd geheim wilde houden, heeft hij nu besloten om ermee naar buiten te treden. Hij hoopt dat zijn openheid helpt om meer begrip en acceptatie te creëren voor mensen zoals hij. “Ik weet dat wat ik doe voor veel mensen vreemd klinkt, maar voor mij voelt het normaal. Dit is wie ik ben, en ik hoop dat anderen dat kunnen accepteren.”
Volgens Phil wordt de ABDL-gemeenschap vaak verkeerd begrepen. Veel mensen denken dat het puur draait om een fetisj, maar voor Phil en anderen is het veel meer dan dat. “Het gaat om comfort, veiligheid en ontspanning. Het is een manier om met stress om te gaan en jezelf te uiten.”
Vooroordelen en kritiek
Toch is het voor Phil niet altijd makkelijk om met de vooroordelen van anderen om te gaan. “Mensen oordelen snel over iets dat ze niet begrijpen. Ze denken dat het raar, kinderachtig of zelfs verkeerd is. Maar ik doe niemand kwaad. Dit is gewoon hoe ik mijn leven leid.”
Hij benadrukt dat het belangrijk is om mensen te accepteren zoals ze zijn. “Iedereen heeft wel iets dat hem gelukkig maakt. Voor mij is dat deze levensstijl. Dat betekent niet dat ik gek ben of dat er iets mis is met me. Het betekent alleen dat ik anders ben, en daar is niks mis mee.”
Barbara is het daarmee eens. “In het begin vond ik het ook moeilijk te begrijpen, maar nu zie ik hoeveel geluk het Phil brengt. Dat is uiteindelijk het belangrijkste. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn, op welke manier dan ook.”
Een boodschap van begrip
Phil hoopt dat zijn verhaal anderen inspireert om zichzelf te accepteren en open te zijn over wie ze zijn. “Het leven is te kort om je zorgen te maken over wat anderen van je denken. Als iets je gelukkig maakt en niemand anders daarmee kwetst, waarom zou je het dan niet doen?”
Hij roept mensen op om met meer openheid en begrip naar anderen te kijken. “We zijn allemaal anders, en dat is juist wat de wereld zo mooi maakt. Laten we elkaar accepteren zoals we zijn.”
Conclusie
Phil en Barbara vormen samen een onconventioneel, maar gelukkig stel. Terwijl Phil zichzelf terugvindt in de wereld van luiers en babygedrag, biedt Barbara hem de steun en liefde die hij nodig heeft. Hoewel hun levensstijl voor velen moeilijk te begrijpen is, laat hun verhaal zien dat geluk en liefde in vele vormen kunnen bestaan.
Phil blijft vasthouden aan zijn overtuigingen en hoopt dat zijn openheid bijdraagt aan een bredere acceptatie van de ABDL-gemeenschap. “Het is mijn leven, mijn keuze. En ik ben gelukkig. Dat is uiteindelijk het enige dat telt.”
