Actueel
Phil (40) gaat verder als baby: ”Ik heb dada gedaan”
Phil, een 40-jarige grondwerker uit Groot-Brittannië, leidt een leven dat velen als opmerkelijk zouden bestempelen. Overdag werkt hij tussen 08.00 en 16.00 uur als een ogenschijnlijk ‘normale’ man. Maar zodra hij thuiskomt, ruilt hij zijn werkkleding in voor een luier en verliest hij zichzelf in een wereld die voor hem voelt als thuis: die van een baby. Phil maakt deel uit van de zogenoemde ABDL-gemeenschap (Adult Baby, Diaper Lover), een subcultuur waarin volwassenen zich gedragen als baby’s en comfort vinden in het dragen van luiers en andere babygerelateerde activiteiten.
Leven als baby na werktijd
Phil ziet eruit als een doorsnee veertiger. Hij werkt hard als grondwerker en heeft, op het eerste gezicht, een leven dat voldoet aan de norm. Maar schijn bedriegt. Zodra zijn werkdag voorbij is, keert hij huiswaarts om zich volledig onder te dompelen in zijn unieke levensstijl. Hij trekt zijn werkkleding uit en ruilt deze in voor een luier, compleet met rompertje en fopspeen.
De ABDL-gemeenschap, waar Phil deel van uitmaakt, bestaat uit volwassenen die zich identificeren met babygedrag. Dit gaat vaak verder dan alleen het dragen van luiers. Leden van deze gemeenschap kiezen ervoor om babygedrag na te bootsen, zoals het gebruik van kleurboeken, het drinken uit een flesje en zelfs het vermijden van het toilet. Phil is daar geen uitzondering op; hij doet zijn behoeften in luiers, net zoals een echte baby.
Een verborgen kant
Lange tijd hield Phil zijn levensstijl verborgen voor de buitenwereld. Zijn familie, vrienden en zelfs zijn werkgever hadden geen idee van zijn geheime fetisj. Hij was bang dat mensen hem zouden uitlachen of hem niet meer serieus zouden nemen. “Ik oog als een normale man. Niemand zou verwachten dat ik, zodra ik thuiskom, mezelf als een baby gedraag,” zegt Phil.
Hij vertelt dat zijn behoefte om terug te keren naar zijn kindertijd voortkomt uit zijn jeugd. Phil groeide op in een gezin dat regelmatig verhuisde. Hij voelde zich daardoor vaak ontheemd en onveilig. “Ik heb nooit echt kunnen genieten van mijn kindertijd. Door de vele verhuizingen was er geen stabiliteit of geborgenheid. Op latere leeftijd begon ik te verlangen naar dat gevoel van veiligheid, naar die onbezorgde tijd als baby.”
Volgens Phil biedt zijn levensstijl hem de kans om die geborgenheid te herbeleven. “Het helpt me ontspannen. Het voelt alsof ik terugkeer naar een plek waar ik echt mezelf kan zijn.”
Barbara: vriendin én ‘moeder’
Phil is niet alleen in zijn bijzondere wereld. Hij heeft een vriendin, Barbara, die inmiddels op de hoogte is van zijn levensstijl en daar een belangrijke rol in speelt. Toen ze elkaar ontmoetten, wist Barbara aanvankelijk niets van Phils geheime kant. Dat veranderde op het moment dat ze hem op een dag plotseling zag met een luier om.
“In het begin was ik geschokt,” geeft Barbara eerlijk toe. “Ik had geen idee wat ik zag of hoe ik moest reageren. Maar uiteindelijk besloot ik Phil te accepteren zoals hij is.” Inmiddels heeft Barbara haar rol in Phils leven volledig omarmd. Ze speelt zijn ‘moeder’ en helpt hem zijn levensstijl vol te houden.
Barbara neemt haar nieuwe rol serieus. Ze zorgt ervoor dat er altijd kleurboeken, babyspeelgoed en gepureerde maaltijden in huis zijn. Daarnaast verschoont ze Phils luiers, al geeft ze toe dat dit niet altijd even makkelijk is. “De luiers verschonen vind ik niet erg, maar de ‘grote boodschap’ is wel een grens. Dat laat ik Phil liever zelf doen,” zegt ze lachend.
Ondanks de uitdagingen geniet Barbara van de bijzondere band die ze met Phil heeft. “We hebben geen kinderen samen, maar op deze manier voel ik me toch een beetje ouder. Het is vreemd, maar het werkt voor ons.”
Openheid en acceptatie
Hoewel Phil zijn levensstijl lange tijd geheim wilde houden, heeft hij nu besloten om ermee naar buiten te treden. Hij hoopt dat zijn openheid helpt om meer begrip en acceptatie te creëren voor mensen zoals hij. “Ik weet dat wat ik doe voor veel mensen vreemd klinkt, maar voor mij voelt het normaal. Dit is wie ik ben, en ik hoop dat anderen dat kunnen accepteren.”
Volgens Phil wordt de ABDL-gemeenschap vaak verkeerd begrepen. Veel mensen denken dat het puur draait om een fetisj, maar voor Phil en anderen is het veel meer dan dat. “Het gaat om comfort, veiligheid en ontspanning. Het is een manier om met stress om te gaan en jezelf te uiten.”
Vooroordelen en kritiek
Toch is het voor Phil niet altijd makkelijk om met de vooroordelen van anderen om te gaan. “Mensen oordelen snel over iets dat ze niet begrijpen. Ze denken dat het raar, kinderachtig of zelfs verkeerd is. Maar ik doe niemand kwaad. Dit is gewoon hoe ik mijn leven leid.”
Hij benadrukt dat het belangrijk is om mensen te accepteren zoals ze zijn. “Iedereen heeft wel iets dat hem gelukkig maakt. Voor mij is dat deze levensstijl. Dat betekent niet dat ik gek ben of dat er iets mis is met me. Het betekent alleen dat ik anders ben, en daar is niks mis mee.”
Barbara is het daarmee eens. “In het begin vond ik het ook moeilijk te begrijpen, maar nu zie ik hoeveel geluk het Phil brengt. Dat is uiteindelijk het belangrijkste. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn, op welke manier dan ook.”
Een boodschap van begrip
Phil hoopt dat zijn verhaal anderen inspireert om zichzelf te accepteren en open te zijn over wie ze zijn. “Het leven is te kort om je zorgen te maken over wat anderen van je denken. Als iets je gelukkig maakt en niemand anders daarmee kwetst, waarom zou je het dan niet doen?”
Hij roept mensen op om met meer openheid en begrip naar anderen te kijken. “We zijn allemaal anders, en dat is juist wat de wereld zo mooi maakt. Laten we elkaar accepteren zoals we zijn.”
Conclusie
Phil en Barbara vormen samen een onconventioneel, maar gelukkig stel. Terwijl Phil zichzelf terugvindt in de wereld van luiers en babygedrag, biedt Barbara hem de steun en liefde die hij nodig heeft. Hoewel hun levensstijl voor velen moeilijk te begrijpen is, laat hun verhaal zien dat geluk en liefde in vele vormen kunnen bestaan.
Phil blijft vasthouden aan zijn overtuigingen en hoopt dat zijn openheid bijdraagt aan een bredere acceptatie van de ABDL-gemeenschap. “Het is mijn leven, mijn keuze. En ik ben gelukkig. Dat is uiteindelijk het enige dat telt.”
Het afgelopen jaar was voor Hugo Sigal een periode van intens verdriet en verwerking. Sinds het overlijden van zijn geliefde Nicole in 2022 probeert de zanger zijn leven stap voor stap weer op te bouwen. Toch blijft de eindejaarsperiode een van de zwaarste momenten van het jaar, vooral nu de herinneringen aan Nicole tijdens de feestdagen extra hard binnenkomen.
Problemen begonnen al eerder
In een openhartig gesprek met Dag Allemaal blikt Hugo terug op de jaren voor Nicole’s overlijden en hoe de problemen al in 2016 begonnen. “Nicole kreeg toen al moeite om teksten te onthouden. We maakten ons zorgen, maar we probeerden tegelijk zo normaal mogelijk verder te doen.” Dit markeerde het begin van een langdurige en moeilijk te verwerken periode voor hen beiden, die uiteindelijk uitmondde in haar ziekte en overlijden.
Voor Hugo was de eindejaarsperiode altijd een tijd van warmte en gezelligheid. “De laatste jaren vierden we kerst en nieuw met familie, gewoon thuis. Dat waren momenten die we hard koesterden.” Deze mooie herinneringen maken de feestdagen echter ook extra moeilijk, aangezien hij zonder Nicole deze bijzondere momenten moet beleven.
Hoe Hugo de feestdagen anders aanpakt
Dit jaar heeft Hugo besloten het anders aan te pakken. In plaats van de feestdagen thuis door te brengen, waar hij constant werd geconfronteerd met het gemis van Nicole, kiest hij voor een afleiding. “Ik ben blij dat ik op die dagen kan werken. Zo kan ik mijn gedachten verzetten,” zegt Hugo.
Hij staat dit jaar op de planken van de winterrevue in ’t Witte Paad in Blankenberge, waar hij zich kan concentreren op zijn werk en de pijnlijke herinneringen wat op afstand kan houden. “Het is beter dan thuis te zitten, waar ik toch maar begin te piekeren. Dan denk ik terug aan Colleke en dat is niet zo plezant.”
Hoewel het werken hem helpt om de gedachten te verzetten, blijft de feestperiode een tijd van gemis. De warmte van de familie speelt echter een cruciale rol in Hugo’s herstel. “Op kerstavond ben ik uitgenodigd bij een van mijn petekinderen,” vertelt hij. De steun van zijn familie is dan ook een belangrijke factor die hem helpt door deze moeilijke periode heen te komen.
Steun van familie en werk
Het gemis van Nicole zal Hugo altijd bijblijven, maar hij kan rekenen op de steun van zijn familie en werk. “Het is moeilijk, maar gelukkig voel ik me gesteund door mijn familie en het werk. Dat helpt me om door te gaan,” zegt Hugo. Het blijft een zware tijd, maar Hugo is vastbesloten om door te zetten en de feestdagen op een andere manier door te brengen. Met de steun van zijn dierbaren en de afleiding van zijn werk probeert hij zijn leven langzaam maar zeker weer op te bouwen.
De feestdagen zullen voor Hugo altijd een moment van herinnering blijven, maar dit jaar kiest hij ervoor om het anders aan te pakken. En hoewel de pijn nooit helemaal verdwijnt, heeft hij de kracht gevonden om door te gaan, met de steun van zijn familie en werk als fundament.