Phil, een 40-jarige grondwerker uit Groot-Brittannië, leidt een
leven dat velen als opmerkelijk zouden bestempelen. Overdag werkt
hij tussen 08.00 en 16.00 uur als een ogenschijnlijk ‘normale’ man.
Maar zodra hij thuiskomt, ruilt hij zijn werkkleding in voor een
luier en verliest hij zichzelf in een wereld die voor hem voelt als
thuis: die van een baby. Phil maakt deel uit van de zogenoemde
ABDL-gemeenschap (Adult Baby, Diaper Lover), een
subcultuur waarin volwassenen zich gedragen als baby’s en comfort
vinden in het dragen van luiers en andere babygerelateerde
activiteiten.
Leven als baby na werktijd
Phil ziet eruit als een doorsnee veertiger. Hij werkt hard als
grondwerker en heeft, op het eerste gezicht, een leven dat voldoet
aan de norm. Maar schijn bedriegt. Zodra zijn werkdag voorbij is,
keert hij huiswaarts om zich volledig onder te dompelen in zijn
unieke levensstijl. Hij trekt zijn werkkleding uit en ruilt deze in
voor een luier, compleet met rompertje en fopspeen.
De ABDL-gemeenschap, waar Phil deel van uitmaakt, bestaat uit
volwassenen die zich identificeren met babygedrag. Dit gaat vaak
verder dan alleen het dragen van luiers. Leden van deze gemeenschap
kiezen ervoor om babygedrag na te bootsen, zoals het gebruik van
kleurboeken, het drinken uit een flesje en zelfs het vermijden van
het toilet. Phil is daar geen uitzondering op; hij doet zijn
behoeften in luiers, net zoals een echte baby.
Een verborgen kant
Lange tijd hield Phil zijn levensstijl verborgen voor de
buitenwereld. Zijn familie, vrienden en zelfs zijn werkgever hadden
geen idee van zijn geheime fetisj. Hij was bang dat mensen hem
zouden uitlachen of hem niet meer serieus zouden nemen. “Ik oog als
een normale man. Niemand zou verwachten dat ik, zodra ik thuiskom,
mezelf als een baby gedraag,” zegt Phil.
Hij vertelt dat zijn behoefte om terug te keren naar zijn
kindertijd voortkomt uit zijn jeugd. Phil groeide op in een gezin
dat regelmatig verhuisde. Hij voelde zich daardoor vaak ontheemd en
onveilig. “Ik heb nooit echt kunnen genieten van mijn kindertijd.
Door de vele verhuizingen was er geen stabiliteit of geborgenheid.
Op latere leeftijd begon ik te verlangen naar dat gevoel van
veiligheid, naar die onbezorgde tijd als baby.”
Volgens Phil biedt zijn levensstijl hem de kans om die
geborgenheid te herbeleven. “Het helpt me ontspannen. Het voelt
alsof ik terugkeer naar een plek waar ik echt mezelf kan zijn.”
Barbara: vriendin én ‘moeder’
Phil is niet alleen in zijn bijzondere wereld. Hij heeft een
vriendin, Barbara, die inmiddels op de hoogte is van zijn
levensstijl en daar een belangrijke rol in speelt. Toen ze elkaar
ontmoetten, wist Barbara aanvankelijk niets van Phils geheime kant.
Dat veranderde op het moment dat ze hem op een dag plotseling zag
met een luier om.
“In het begin was ik geschokt,” geeft Barbara eerlijk toe. “Ik
had geen idee wat ik zag of hoe ik moest reageren. Maar
uiteindelijk besloot ik Phil te accepteren zoals hij is.” Inmiddels
heeft Barbara haar rol in Phils leven volledig omarmd. Ze speelt
zijn ‘moeder’ en helpt hem zijn levensstijl vol te houden.
Barbara neemt haar nieuwe rol serieus. Ze zorgt ervoor dat er
altijd kleurboeken, babyspeelgoed en gepureerde maaltijden in huis
zijn. Daarnaast verschoont ze Phils luiers, al geeft ze toe dat dit
niet altijd even makkelijk is. “De luiers verschonen vind ik niet
erg, maar de ‘grote boodschap’ is wel een grens. Dat laat ik Phil
liever zelf doen,” zegt ze lachend.
Ondanks de uitdagingen geniet Barbara van de bijzondere band die
ze met Phil heeft. “We hebben geen kinderen samen, maar op deze
manier voel ik me toch een beetje ouder. Het is vreemd, maar het
werkt voor ons.”
Openheid en acceptatie
Hoewel Phil zijn levensstijl lange tijd geheim wilde houden,
heeft hij nu besloten om ermee naar buiten te treden. Hij hoopt dat
zijn openheid helpt om meer begrip en acceptatie te creëren voor
mensen zoals hij. “Ik weet dat wat ik doe voor veel mensen vreemd
klinkt, maar voor mij voelt het normaal. Dit is wie ik ben, en ik
hoop dat anderen dat kunnen accepteren.”
Volgens Phil wordt de ABDL-gemeenschap vaak verkeerd begrepen.
Veel mensen denken dat het puur draait om een fetisj, maar voor
Phil en anderen is het veel meer dan dat. “Het gaat om comfort,
veiligheid en ontspanning. Het is een manier om met stress om te
gaan en jezelf te uiten.”
Vooroordelen en kritiek
Toch is het voor Phil niet altijd makkelijk om met de
vooroordelen van anderen om te gaan. “Mensen oordelen snel over
iets dat ze niet begrijpen. Ze denken dat het raar, kinderachtig of
zelfs verkeerd is. Maar ik doe niemand kwaad. Dit is gewoon hoe ik
mijn leven leid.”
Hij benadrukt dat het belangrijk is om mensen te accepteren
zoals ze zijn. “Iedereen heeft wel iets dat hem gelukkig maakt.
Voor mij is dat deze levensstijl. Dat betekent niet dat ik gek ben
of dat er iets mis is met me. Het betekent alleen dat ik anders
ben, en daar is niks mis mee.”
Barbara is het daarmee eens. “In het begin vond ik het ook
moeilijk te begrijpen, maar nu zie ik hoeveel geluk het Phil
brengt. Dat is uiteindelijk het belangrijkste. Iedereen verdient
het om gelukkig te zijn, op welke manier dan ook.”
Een boodschap van begrip
Phil hoopt dat zijn verhaal anderen inspireert om zichzelf te
accepteren en open te zijn over wie ze zijn. “Het leven is te kort
om je zorgen te maken over wat anderen van je denken. Als iets je
gelukkig maakt en niemand anders daarmee kwetst, waarom zou je het
dan niet doen?”
Hij roept mensen op om met meer openheid en begrip naar anderen
te kijken. “We zijn allemaal anders, en dat is juist wat de wereld
zo mooi maakt. Laten we elkaar accepteren zoals we zijn.”
Conclusie
Phil en Barbara vormen samen een onconventioneel, maar gelukkig
stel. Terwijl Phil zichzelf terugvindt in de wereld van luiers en
babygedrag, biedt Barbara hem de steun en liefde die hij nodig
heeft. Hoewel hun levensstijl voor velen moeilijk te begrijpen is,
laat hun verhaal zien dat geluk en liefde in vele vormen kunnen
bestaan.
Phil blijft vasthouden aan zijn overtuigingen en hoopt dat zijn
openheid bijdraagt aan een bredere acceptatie van de
ABDL-gemeenschap. “Het is mijn leven, mijn keuze. En ik ben
gelukkig. Dat is uiteindelijk het enige dat telt.”
Tv-maker Floortje Dessing (52) heeft tijdens opnames op Bali
naar eigen zeggen een naar ’tropisch v!rus’ opgelopen. Ze heeft al
dagenlang niet kunnen eten en kan alleen wat water
binnenhouden.
Hoewel ze voor werk op het Indonesische eiland verblijft, hoopte
ze ook te kunnen ontspannen tijdens haar verblijf.
Het is voor het eerst in zeven jaar dat ze terug is op Bali, en
ze geniet van de veranderingen en kleine details, zoals een
bijzondere boom bij haar logeeradres. Helaas kan Dessing echter
niet echt genieten vanwege haar z!ekte.
Ze deelde haar situatie met haar 63.000 volgers op social media
en vertelde over het ‘n*sty tropisch v!rus’ dat haar al op de
tweede dag van haar reis te pakken had genomen.
Ze verblijft momenteel alleen maar binnen onder een muggennet en
heeft last van bonzende h00fdpijn.
Het is niet duidelijk welk v!rus ze precies heeft, maar het
heeft haar flink te pakken. Ze heeft al dagen niet kunnen eten en
houdt alleen water en paracetam0l binnen.
Ondanks haar tegenslag blijft Dessing nuchter en 0ptimistisch.
Ze zegt: “Dat is ook reizen… Maar even doorb!jten en we zijn er
vast weer.”
Haar volgers sturen haar beterschapswensen, wat haar enigszins
helpt om zich wat beter te voelen.
Het is niet de eerste keer dat Dessing wordt getr0ffen door een
typische reisaand0ening. In het verleden heeft ze al te maken gehad
met verschillende infect!es en aand0eningen tijdens haar reizen,
zoals schist0somiasis in Colombia, knokkelk00rts op Bali,
hondsd0lheid in Cambodja en tekenencefalitis in Zweden.
Ze heeft zelfs ooit beweerd dat ze werd aangev*llen door
duizenden wespen op een eiland in de Stille Oceaan.
Ondanks deze uitdagingen leveren haar reisavonturen
prijswinnende tv-programma’s op. Onlangs werd ze geëerd met de
Media Oeuvre Award voor haar jarenlange carrière vol ‘schitterende’
programma’s en mooie verhalen.
Ze won in 2016 de Gouden Televizier-Ring met haar programma
‘Floortje naar het einde van de wereld’.
Dessing wordt beschouwd als een ‘klasse apart’ door de jury,
bestaande uit AD-columnist Angela de Jong en Spreekbuis-uitgever
Richard Otto.