Actueel
🎿 Opvallend! Willem-Alexander en Máxima zonder dochters gespot op skivakantie… Waarom? 🤔
Het lijkt erop dat koning Willem-Alexander en koningin Máxima nog steeds een sterke band hebben met hun geliefde wintersportoord Lech. Hoewel de Oranjes sinds 2020 geen officieel fotomoment meer hebben gehouden in het Oostenrijkse skigebied, betekent dat niet dat ze er nooit meer komen. Volgens Spaanse media bezochten Willem-Alexander en Máxima enkele weken geleden opnieuw Lech, dit keer zonder hun dochters.
Een geheime trip zonder prinsessen
De Spaanse krant Vanitatis/El Confidencial meldt dat Willem-Alexander en Máxima in januari, kort na de kerstvakantie, afreisden naar Lech. Opvallend is dat de prinsessen Amalia, Alexia en Ariane dit keer niet van de partij waren. Het koningspaar zou slechts enkele dagen in het skigebied hebben doorgebracht, wat wijst op een korte, intieme vakantie voor twee.
Lech: Een koninklijke traditie
Voor de coronapandemie was Lech jarenlang de vaste wintersportbestemming van de Oranjes. Elk jaar in februari poseerde het koninklijk gezin in skikleding tegen het idyllische berglandschap, een traditie die zowel door de koninklijke familie als de Nederlandse pers werd gewaardeerd.
Toch werd er in 2020 abrupt een einde gemaakt aan deze openbare fotomomenten. Niet omdat de familie geen vakanties meer doorbrengt in Lech, maar omdat het koninklijk gezin alleen nog voltallig op de foto wil. Nu de prinsessen hun eigen weg gaan, blijkt het lastig om een moment te vinden waarop iedereen samen beschikbaar is.
Privé-uitstapjes naar de bergen
Hoewel de officiële fotosessies verdwenen zijn, betekent dat niet dat de Oranjes Lech de rug hebben toegekeerd. Integendeel: de familie bezoekt het skigebied nog steeds, maar zonder persmomenten en in volledige privacy.
Vorig jaar werd prins Constantijn bijvoorbeeld nog gespot in Lech, zonder de gebruikelijke fotosessie. Dit jaar lijken Willem-Alexander en Máxima hetzelfde te hebben gedaan. Of de prinsessen later alsnog naar Oostenrijk zullen afreizen, blijft voorlopig een mysterie.
Een veranderende traditie?
De afwezigheid van Amalia, Alexia en Ariane roept de vraag op of de koninklijke wintersporttradities langzaam veranderen. Waar de prinsessen vroeger steevast meegingen met hun ouders, kiezen ze nu steeds vaker voor hun eigen pad. Amalia studeert in Nederland, Alexia keerde recent terug van haar tijd op het Atlantic College in Wales en Ariane volgt momenteel haar opleiding in Italië.
Het kan ook simpelweg zijn dat Willem-Alexander en Máxima behoefte hadden aan een paar dagen samen, weg van hun koninklijke verplichtingen en drukke agenda’s. Een ontspannen skitrip naar hun geliefde Lech zou een welkome onderbreking kunnen zijn geweest van hun hectische leven.
Blik op de toekomst
Voorlopig lijkt het erop dat de Oranjes geen plannen hebben om de traditionele fotosessies in Lech nieuw leven in te blazen. Toch blijft het de vraag of de koninklijke familie in de toekomst opnieuw gezamenlijk zal opduiken in het skigebied. Misschien wordt de traditie hervat zodra de prinsessen hun studies hebben afgerond en meer tijd hebben voor gezamenlijke familievakanties.
Voor nu kiezen Willem-Alexander en Máxima ervoor om hun momenten in Lech in alle rust te beleven, zonder de lens van de camera’s op zich gericht. Een geheime skitrip of een nieuwe manier om hun liefde voor Lech in stand te houden? De tijd zal het uitwijzen.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.