Actueel
Ophef om bikinifoto Maxima: “Dit kan je echt niet maken”
Ophef rond vermeende bikinifoto’s van Máxima: hoe zit het met privacy en media?
Een discussie die al jaren sluimert, is deze week opnieuw aangewakkerd: mogen er zomaar bikinifoto’s van koningin Máxima gepubliceerd worden? Het onderwerp kwam aan bod in de uitzending van Shownieuws, waarin panelleden stevig met elkaar in debat gingen over de grenzen van privacy, persvrijheid en publieke verantwoordelijkheid. De aanleiding? Niet een concrete nieuwe foto van Máxima, maar een breder gesprek over bikinibeelden van royals, waarbij ook haar naam viel.
Hoewel het om een hypothetisch voorbeeld ging, riep het veel vragen op. Hoe ver mogen media gaan in het tonen van leden van het koninklijk huis in privésetting? Is een koningin in badkleding nog altijd een ‘publiek figuur’, of verdient zij in zulke momenten juist extra bescherming?
De context: van prinsessen tot koningin
In de uitzending werd onder meer gesproken over recente ophef in Spanje, waar foto’s van kroonprinses Leonor in bikini verschenen in een roddelblad. Dat leidde tot stevige reacties: enerzijds over het feit dat ze nog maar 19 is, anderzijds over het inbreuk maken op haar persoonlijke levenssfeer. In de Nederlandse context werd vervolgens de vergelijking gemaakt met koningin Máxima. Wat als zij op het strand wordt gefotografeerd? Mag dat zomaar?
Royaltydeskundige Sandra Schuurhof en presentator Dyanta Brooks spraken zich fel uit tegen het publiceren van zulke beelden. “Als iemand als Máxima op het strand loopt, heb je toch ook gewoon fatsoen? Dan maak je daar geen foto van, laat staan dat je die publiceert,” stelde Schuurhof resoluut.
Nederlandse mediacode: een uitzonderlijke afspraak
Nederland kent een bijzondere situatie als het gaat om de koninklijke familie: de zogenoemde mediacode. Deze informele afspraak tussen het Koninklijk Huis en de pers werd in 2005 ingevoerd en houdt in dat leden van het koningshuis in hun privésfeer met rust worden gelaten — zolang ze niet optreden in officiële hoedanigheid. In ruil daarvoor stelt het Koninklijk Huis met enige regelmaat foto’s beschikbaar van de koninklijke familie in informele setting, bijvoorbeeld tijdens vakanties of koninklijke dagen.
Volgens deze code is het dus niet toegestaan om zonder toestemming privébeelden van koninklijke familieleden te publiceren. Dat geldt ook als het om beelden gaat die op een openbare plek, zoals een strand, zijn gemaakt.
Wat als er toch een bikinifoto opduikt?
Toch blijft de vraag: wat als er tóch een bikinifoto van Máxima wordt gemaakt — bijvoorbeeld op vakantie in een ander land waar geen mediacode geldt — en die beelden worden aan een Nederlands medium aangeboden?
Volgens Sandra Schuurhof is het dan duidelijk: “Als een medium besluit die foto te publiceren, dan volgt vrijwel zeker een rechtszaak. Je krijgt dan een juridische procedure aan je broek, en de rechter moet dan beoordelen of het beeld wel of niet valt onder het algemeen belang of een privacyschending is.”
In het verleden is dit al vaker voorgekomen. Zo werd in 2009 het Duitse blad Bunte aangeklaagd vanwege het publiceren van vakantiefoto’s van Máxima en Willem-Alexander. De rechter gaf het koninklijk paar gelijk en stelde dat de beelden privé waren, ondanks dat ze op een strand waren gemaakt.
Mag het volgens de wet?
Volgens mediajuristen is het juridisch toegestaan om op openbare plekken te fotograferen, ook van publieke figuren. Maar het publiceren van die beelden is een ander verhaal. De wet maakt een duidelijk onderscheid tussen maken en verspreiden. In Nederland geldt daarbij een sterke bescherming van de persoonlijke levenssfeer.
Bij leden van het koninklijk huis wordt daarbij vaak nog strenger geoordeeld, omdat hun positie bijzonder is. De bescherming van hun privacy wordt gezien als belangrijk onderdeel van hun functioneren. Bovendien wordt er door de Rijksvoorlichtingsdienst regelmatig fotomateriaal beschikbaar gesteld, waardoor de pers niet afhankelijk is van toevallige ‘scoops’ in privésetting.
Is het ‘algemeen nut’ een geldige reden?
Een ander punt dat vaak naar voren komt in discussies over privéfoto’s, is het zogeheten ‘algemeen nut’. Sommige media verdedigen het publiceren van bijvoorbeeld bikinifoto’s met het argument dat het koningshuis jaarlijks tientallen miljoenen euro’s aan belastinggeld ontvangt, en dat er dus sprake is van een publieke verantwoordelijkheid.
In de uitzending van Shownieuws merkte muziekkenner Ronald Molendijk op dat het koningshuis jaarlijks “59 miljoen euro” kost. “Dan mag je toch wel een foto in bikini publiceren?” zei hij. Sandra Schuurhof reageerde fel: “Wat is dan het nut van zo’n foto? Máxima in badpak op het strand? Wat zegt dat over haar functioneren of haar rol als koningin?”
Ook andere deskundigen stellen dat het ‘algemeen nut’ slechts in zeer specifieke gevallen geldt — bijvoorbeeld als het gaat om gedrag dat daadwerkelijk nieuwswaardig is of politieke implicaties heeft. Een vakantiekiekje in badkleding voldoet daar vrijwel nooit aan.
Internationaal gezien: Nederland als uitzondering
In andere landen zijn de regels rond privacy van royals veel minder strikt. In het Verenigd Koninkrijk, Spanje of Monaco worden leden van koninklijke families regelmatig in bikini of zwembroek gefotografeerd — vaak zonder toestemming. Dat leidt geregeld tot controverse, maar zelden tot juridische stappen.
Toch staat Nederland bekend om zijn relatief strikte mediacode en juridische bescherming. Nederlandse media houden zich daar doorgaans netjes aan. Dat is deels uit respect, deels omdat de risico’s groot zijn.
Ethiek versus sensatie
De discussie over bikinifoto’s van Máxima raakt daarmee aan een dieper liggend spanningsveld in de media: de balans tussen nieuwsgierigheid van het publiek en respect voor privacy. Waar ligt de grens? En wie bepaalt die?
Volgens veel kijkers en kenners zou de media zélf die verantwoordelijkheid moeten nemen. In plaats van te kijken naar wat er juridisch ‘mag’, zou de vraag moeten zijn: “Is het fatsoenlijk? Is het nodig? Voegt het iets toe?”
In het geval van een koningin die op vakantie gaat met haar gezin en in bikini op het strand ligt, lijkt het antwoord voor velen duidelijk: nee, dit is privé.
Conclusie: geen beeld zonder context
De discussie over mogelijke bikinifoto’s van Máxima is uiteindelijk veel groter dan een beeld alleen. Het gaat over normen, waarden, mediagedrag en respect. Het gaat over hoe we omgaan met publieke figuren, zeker zij die een ceremoniële en representatieve functie vervullen, zoals onze koningin.
Hoewel Máxima zich zelden uitspreekt over haar eigen privacy, laat het koninklijk huis via de mediacode weten wat wél en niet gewenst is. Zolang daar geen geldige reden voor publicatie tegenover staat, blijft het advies: camera uit, of op z’n minst: publiceer niet.
Of je nu vindt dat bekende mensen automatisch minder privacy hebben of juist meer bescherming verdienen, één ding is zeker: het debat over privacy en sensatie zal nog wel even doorgaan. Maar laten we vooral het menselijk aspect niet vergeten — zelfs koninklijke benen verdienen rust aan het strand.
Marc Coucke uit kritiek op nieuw beleid: “Stop met ondernemers neer te zetten alsof ze nergens last van hebben”
De afgelopen weken is er in België veel te doen rondom de nieuwe regeringsmaatregelen die vanaf volgend jaar van kracht worden. Terwijl de feestdagen dichterbij komen en veel bedrijven juist in deze periode volop draaien, wordt er volgens ondernemers op een bijzonder ongelukkig moment gesleuteld aan plannen die grote financiële gevolgen hebben. Eén van de meest uitgesproken stemmen is die van ondernemer en Anderlecht-eigenaar Marc Coucke, die in een uitgebreid interview met NINA zijn zorgen en frustraties deelt.
Voor Coucke, die tientallen bedrijven in uiteenlopende sectoren aanstuurt, komt de aanpassing van regels en lastenverhogingen op een moment dat veel organisaties de laatste hand leggen aan hun plannen voor het nieuwe jaar. Hij ziet hoe het debat in de media wordt gevoerd en vindt dat ondernemers daarin onterecht worden neergezet als de groep die overal mee wegkomt. Volgens hem klopt dat beeld totaal niet. “Er blijft maar geschreven worden dat iedereen getroffen wordt behalve de sterkste schouders,” zegt Coucke. “Maar net die sterkste schouders krijgen de zwaarste lasten te dragen.”
“Het is een bijzonder drukke periode – en dan veranderen de regels ineens”
Coucke benadrukt dat december traditioneel een cruciale maand is voor ondernemers. Niet alleen worden er jaarresultaten afgerond en nieuwe strategieën uitgewerkt, ook in sectoren zoals retail, entertainment en horeca is december een hoogseizoen. Juist daarom vindt hij de timing van de maatregelen zo ongelukkig.
Volgens Coucke ontstaat hierdoor een vertekend beeld: veel mensen denken dat grote bedrijven of succesvolle ondernemers nauwelijks iets voelen van beleidswijzigingen, terwijl zij volgens hem juist extra hard geraakt worden. “Natuurlijk moeten we allemaal bijdragen,” zegt hij. “Dat is logisch. Maar het is niet correct om te doen alsof ondernemingen niets moeten inleveren. In werkelijkheid zijn het net die bedrijven die sneller en zwaarder getroffen worden dan men vaak denkt.”
Maatschappelijke beeldvorming baart hem zorgen
Een belangrijk punt dat Coucke maakt, heeft te maken met het maatschappelijk klimaat waarin ondernemers steeds vaker het mikpunt van kritiek lijken te zijn. Hij ziet hoe in de publieke opinie het idee groeit dat bedrijven zouden profiteren of juist ontzien worden, terwijl de realiteit volgens hem anders is.
Hij pleit dan ook voor meer nuance. “Stop met ondernemers neer te zetten alsof zij aan alle besparingen ontsnappen,” zegt hij duidelijk. “Het is niet alleen onjuist, het zorgt ook voor een negatieve sfeer die niemand vooruithelpt.”
Ondernemen is volgens Coucke een vorm van verantwoordelijkheid nemen: investeren, risico’s dragen en werkgelegenheid creëren. Hij wijst erop dat veel bedrijfsleiders zich elke dag inzetten om hun bedrijf gezond te houden en medewerkers zekerheid te bieden. “Het debat wordt soms gevoerd alsof bedrijven obstakels zijn, maar ze vormen juist een essentieel onderdeel van onze economie en samenleving.”
Iedereen moet bijdragen — maar ook de overheid
Hoewel Coucke begrip toont voor de noodzaak van bepaalde maatregelen, vindt hij het belangrijk dat de lasten eerlijk worden verdeeld. “Iedereen moet zijn deel doen,” benadrukt hij. “Maar ik mis soms dat de overheid ook kritisch kijkt naar zichzelf.” Volgens hem wordt er te makkelijk aangenomen dat bedrijven het allemaal wel kunnen opvangen.
Hij zou graag zien dat de overheid zelf ook meer bespaart of efficiënter werkt. Niet alleen als signaal naar burgers en ondernemers, maar vooral om te tonen dat de financiële druk evenwichtig wordt verdeeld. “Het lijkt soms alsof bij elke hervorming meteen naar bedrijven wordt gekeken, maar dat is niet voldoende om structurele problemen op te lossen.”
Concreet gevolg: alle businessplannen moeten opnieuw worden geschreven
Coucke staat bekend als een ondernemer die graag vooruit plant. Jaarlijks worden binnen zijn bedrijven uitgebreide strategische schema’s opgesteld voor de komende periode. Maar door de aangekondigde wijzigingen kan hij die hele voorbereiding volgens eigen zeggen opnieuw beginnen.
“Ik mag al mijn businessplannen voor volgend jaar herschrijven,” zegt hij. Dat klinkt misschien als een praktische uitdaging, maar de impact gaat verder dan dat. Wanneer de regels veranderen, moeten bedrijven soms investeren in nieuwe systemen, administratieve aanpassingen doorvoeren of hele financiële prognoses herzien.
Voor een ondernemer met duizenden werknemers betekent dat niet alleen extra werkdruk, maar ook een verantwoordelijkheid: “Ik moet de continuïteit van mijn bedrijven kunnen garanderen. Dat ben ik verplicht tegenover de mensen die bij mij werken.”
Continuïteit en stabiliteit zijn voor Coucke sleutelwoorden. Hij benadrukt dat ondernemingen geen kaartenhuis mogen worden dat omvalt door onvoorspelbaarheid. Hoe groter het bedrijf, hoe groter de gevolgen wanneer sprake is van budgettaire verschuivingen of onverwachte regeldruk.
Impact op de voetbalwereld
Hoewel Coucke vooral bekend is als ondernemer, heeft hij ook een duidelijke stempel gedrukt op het Belgische voetbal. Als eigenaar van RSC Anderlecht ziet hij dat de nieuwe maatregelen ook in de sportsector voelbaar zijn. Voetbalclubs opereren als bedrijven: ze hebben werknemers, een infrastructuur, sponsors en tal van verplichtingen. Het is volgens hem dan ook verkeerd om te denken dat sportinstellingen buiten schot blijven.
Voor clubs die al onder financiële druk staan, betekenen nieuwe kosten of hogere lasten dat er extra moet worden nagedacht over loonstructuren, transfers, investeringsprojecten en jeugdwerking. Coucke benadrukt dat voetbalclubs niet op een eiland functioneren, maar deel uitmaken van dezelfde economische realiteit als andere bedrijven.
Hoe moeilijke tijden de relatie tussen ondernemer en overheid testen
De uitspraken van Coucke passen in een breder maatschappelijk debat. In heel Europa worstelen regeringen met budgettaire tekorten, stijgende kosten en sociale druk. Ondernemers op hun beurt proberen hun bedrijven robuust te houden in een omgeving die steeds sneller verandert. Wanneer beleid en bedrijfsbelangen botsen, ontstaat al snel spanningsveld.
Toch wil Coucke geen strijd beginnen, zo laat hij doorschemeren. Hij vraagt geen voorkeursbehandeling, maar wel begrip, respect en een dialoog zonder karikaturen. “Laat ons stoppen met het bashen van ondernemers,” zegt hij. “We dragen ons steentje bij, maar laat ons dat doen op een manier die duurzaam is.”
Waarom deze boodschap breed weerklank vindt
Veel ondernemers herkennen zich in de woorden van Coucke. Ze voelen dat het publieke debat soms vervormd raakt door slogans of misverstanden. Veel bedrijfsleiders nemen al jaren initiatieven op het vlak van duurzaamheid, innovatie en maatschappelijke betrokkenheid, maar krijgen daar niet altijd erkenning voor.
Daarnaast zorgen economische onzekerheden ervoor dat bedrijven voorzichtig worden met investeringen. Wanneer regels vaak veranderen, vertraagt dat innovatie — en net die innovatie is volgens Coucke nodig om België economisch sterk te houden.
Toekomstvisie: stabiliteit, samenwerking en wederzijds vertrouwen
Hoewel zijn boodschap kritisch is, klinkt er in zijn woorden ook hoop. Coucke blijft geloven in samenwerking tussen overheid, ondernemers en werknemers. Volgens hem moet het debat vooral gaan over hoe België sterker kan worden — niet over het aanwijzen van schuldigen.
Hij pleit voor een klimaat waarin ondernemerschap wordt aangemoedigd en waarin bedrijven zich gesteund voelen om te investeren in innovatie, werkgelegenheid en groei. Door voorspelbare beleidsvoering, duidelijke afspraken en wederzijds vertrouwen kunnen overheid en ondernemingen elkaar versterken in plaats van tegenwerken.