Actueel
Op 72-jarige leeftijd komt het nieuws over de geliefde acteur Liam Neeson als een schok 😔
Liam Neeson heeft in zijn bijna 50-jarige carrière een indrukwekkend scala aan rollen vertolkt. Van een wijze Jedi-meester tot een meedogenloze vader in de Taken-franchise, zijn veelzijdigheid heeft hem tot een van de meest gerespecteerde acteurs in Hollywood gemaakt.
Toch lijkt de 72-jarige ster nu serieus na te denken over zijn pensioen. In een recent interview gaf hij aan dat “het op een gegeven moment moet stoppen”. Met die woorden hintte hij op een mogelijk afscheid van het actiegenre, waarin hij op latere leeftijd onverwacht uitblonk.
De Doorbraak en Onvergetelijke Rollen
De Ierse acteur verwierf wereldwijde erkenning met zijn rol als Oskar Schindler in Schindler’s List (1993), een prestatie die hem een Oscar-nominatie opleverde. Dit markeerde het begin van een carrière vol memorabele optredens, variërend van romantische rollen tot epische avonturen in onder meer Star Wars en Love Actually.
Zijn transformatie in een actiester kwam pas later, met de release van Taken in 2008. Op 56-jarige leeftijd verraste Neeson het publiek door zich moeiteloos te vestigen als een geloofwaardige actieheld. Zijn personage, de vastberaden en getrainde ex-CIA-agent Bryan Mills, sloeg wereldwijd aan en katapulteerde de acteur naar een nieuwe fase in zijn carrière.
Het Succes van Taken en de Geboorte van een Actielegende
Taken werd een onverwacht groot succes en bracht niet alleen twee vervolgen voort, maar maakte ook de weg vrij voor Neeson om een reeks soortgelijke rollen aan te nemen. De iconische telefoonscène waarin hij de beroemde woorden spreekt: “I have a very particular set of skills…”, werd een bepalend moment in de moderne actiecinema.
Zijn succes in het genre bleef niet onopgemerkt. Regisseurs prezen zijn vermogen om intense emoties en fysieke kracht te combineren. “Als hij opgaat in het personage dat hij speelt, zie je de pijn, de vastberadenheid,” zegt regisseur Hans Petter Moland, die met Neeson samenwerkte aan Cold Pursuit (2019) en de aankomende film Thug.
Waarom Wil Liam Neeson Stoppen?
Ondanks zijn status als actie-icoon, beseft Neeson dat er grenzen zitten aan hoe lang hij zijn fysieke rollen nog kan volhouden. “Ik ben 72, het moet op een gegeven moment stoppen,” verklaarde hij. Hoewel hij nog steeds veel van zijn eigen stunts uitvoert, merkt hij dat de intensiteit ervan toeneemt naarmate hij ouder wordt.
Een cruciale rol in zijn actiedominantie speelde stuntcoördinator Mark Vanselow, met wie hij sinds Taken samenwerkt. Vanselow helpt Neeson bij het choreograferen van actiescènes en zorgt ervoor dat de acteur zoveel mogelijk zelf kan doen zonder zijn veiligheid in gevaar te brengen. Toch blijft Neeson realistisch: “Je kunt het publiek niet voor de gek houden. Ik wil niet dat Mark mijn vechtscènes voor me uitvecht.”
Zijn eigen inschatting? “Misschien eind volgend jaar. Ik denk dat dat het is.”
Een Nieuwe Carrièrewending?
Hoewel Neeson overweegt het actiegenre achter zich te laten, betekent dat niet dat hij Hollywood de rug toekeert. Integendeel: hij lijkt zich klaar te maken voor een verrassende transformatie – dit keer in de wereld van de komedie.
De acteur heeft onlangs de opnames afgerond van The Naked Gun, een reboot van de legendarische misdaadkomedie uit 1988 waarin Leslie Nielsen de hoofdrol speelde. Neeson neemt nu de rol van Frank Drebin op zich, een karakter dat eerder onlosmakelijk met Nielsen werd geassocieerd.
Aan zijn zijde speelt Pamela Anderson, met wie hij een sterke chemie opbouwde op de set. “Ik ben stapelverliefd op haar. Ze is hilarisch,” vertelde Neeson over zijn tegenspeelster. Toch twijfelt hij aan zijn eigen komische talenten: “Of ik het kan dragen of niet, dat weet ik eerlijk gezegd niet.”
Anderson heeft daar echter geen twijfels over. “Liam is bescheiden, maar ongelooflijk grappig. Het was moeilijk om een strak gezicht te houden tijdens onze scènes samen,” zegt de actrice.
Wat Brengt de Toekomst?
Als Neeson daadwerkelijk stopt met actiefilms, zal het einde van een tijdperk aanbreken. Hij heeft zichzelf bewezen als een zeldzame acteur die zich keer op keer opnieuw kon uitvinden. Van een dramatische acteur tot romantische hoofdrolspeler en onverwachte actiester, zijn nalatenschap in Hollywood is indrukwekkend.
Maar als The Naked Gun een succes blijkt te zijn, zou het zomaar kunnen dat Neeson’s volgende hoofdstuk in de filmindustrie zich in de komedie afspeelt. Of dit een kortstondige uitstap is of een blijvende carrièrewending, zal de tijd leren.
Wat vind jij ervan dat Liam Neeson zich terugtrekt uit het actiegenre? Laat je gedachten achter en deel dit verhaal om te zien wat anderen ervan vinden!
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
