Actueel
Onze gedachten zijn momenteel bij de Maarten van Rossem: : ‘Geef mij mijn vrouw terug’
Maarten van Rossem openhartig over gezondheid van zijn vrouw Winnie: “Geef mij mijn vrouw terug”
Het leven van historicus en televisiepersoonlijkheid Maarten van Rossem is de afgelopen weken drastisch veranderd. In een openhartig interview met weekblad Story deelt hij dat zijn vrouw Winnie, met wie hij al meer dan vijftig jaar getrouwd is, recent ernstig is gevallen. De gevolgen zijn zwaar: ze brak haar heup op twee plaatsen en is sindsdien gebonden aan een rollator.
Hoewel Maarten bekendstaat om zijn nuchtere kijk op het leven en zijn karakteristieke droge humor, laat dit nieuws hem niet onberoerd. “Dat is niet leuk, maar het hoort nu eenmaal bij het ouder worden,” zegt hij. Toch blijkt uit alles dat deze nieuwe werkelijkheid hem diep raakt.
Een liefde van een halve eeuw
De band tussen Maarten en Winnie is er een van lange adem. Het stel leerde elkaar kennen tijdens een sinterklaasfeest en trouwde in 1969. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Samen kregen ze twee kinderen: Ottelien en Niels. Hoewel Maarten zich in zijn jongere jaren nog afficheerde als “zelfverklaarde kinderhater”, bekende hij eerder in zijn magazine Maarten! dat hij van die gedachte is teruggekomen. “Ik vind kinderen hartstikke leuk.”
Hun relatie is in de loop der jaren uitgegroeid tot een hecht partnerschap waarin vrijheid en intellectuele verbondenheid centraal staan. Die balans lijkt nu tijdelijk zoek, nu Winnie noodgedwongen aan huis is gekluisterd en afhankelijk is van hulp bij het dagelijkse leven.
“Geef mij mijn vrouw terug”
Maarten steekt zijn gevoelens niet onder stoelen of banken. In het interview spreekt hij openhartig over de impact die het ongeluk van zijn vrouw op hem heeft gehad. “Geef mij mijn vrouw terug,” zegt hij met ingehouden emotie. Het gemis van de zelfstandigheid die zij altijd had, doet hem meer dan hij aanvankelijk had verwacht.
De vertrouwde rolverdeling in huis, de gesprekken, het samenzijn – het is nu allemaal veranderd. Niet onherroepelijk, maar wel voelbaar. Het besef dat kwetsbaarheid met het ouder worden komt, maakt deze periode extra zwaar.
Ouder worden in perspectief
Maarten van Rossem is 80 jaar oud, maar nog altijd scherp van geest. Toch beseft hij als geen ander dat het lichaam op een bepaald moment minder meewerkt. “Ik ben wel wat gewend,” zegt hij in het interview, verwijzend naar de zorg voor zijn moeder, die leed aan zowel Parkinson als dementie.
Met zijn typische ironie vertelt hij: “We hebben weleens gedacht haar te smoren met een kussen – maar ja, dan weet je: je gaat achter de tralies.” Het is zwarte humor die de ernst van het onderwerp onderstreept. Want hoewel hij de situatie relativeert, voelt iedereen die zijn verhaal leest: dit is een man die pijn heeft.
Publieke waardering in Utrecht
Tegelijkertijd met de zorgen thuis, werd Maarten onlangs nog geëerd in zijn woonplaats Utrecht. Burgemeester Sharon Dijksma onthulde een speciaal voor hem geplaatst bankje in het Wilhelminapark, als blijk van waardering voor zijn bijdrage aan het maatschappelijke debat en de Nederlandse media.
Het bankje, voorzien van een plaque met zijn naam, is bedoeld als plek van rust en ontmoeting. “Als Maarten hier zit, groet hem dan, maar ga niet eindeloos zitten zeuren,” grapte initiatiefnemer Bernhard van den Bosch bij de onthulling.
De timing was wrang, maar ook symbolisch: het eerbetoon benadrukte hoezeer Maarten, ondanks zijn soms knorrige imago, diep gewaardeerd wordt door het publiek.
Afscheid van De Slimste Mens
Eerder dit jaar nam Maarten na twaalf seizoenen afscheid als jurylid bij De Slimste Mens. Daarmee sloot hij een bijzonder hoofdstuk af in zijn televisiecarrière. Zijn uitgesproken meningen, humor en vaak verrassende culturele inzichten maakten hem tot een van de publiekslievelingen van het programma.
Zijn afscheid kwam voort uit een persoonlijke keuze, ingegeven door de behoefte aan meer rust. Met de huidige situatie rond zijn vrouw blijkt die rust echter van een heel andere orde dan hij wellicht had voorzien.
Dagelijks leven op zijn kop
Het ongeluk van Winnie heeft het dagelijkse ritme van Maarten volledig overhoopgehaald. Waar hij eerder zijn tijd indeelde met lezingen, televisieopnames en schrijftijd, draait nu alles om zorg, aanpassing en geduld.
Toch blijft hij vastbesloten positief te blijven. “We doen het stap voor stap,” zegt hij. “Het zal tijd kosten, maar ik hoop dat Winnie weer een beetje zichzelf wordt. Ze is een sterke vrouw.”
Die kracht van Winnie, en hun gezamenlijke verleden, vormen voor hem het houvast om door deze fase heen te komen.
Steunbetuigingen van het publiek
Naar aanleiding van het interview in Story stroomden op sociale media reacties van medeleven binnen. Veel mensen spreken hun waardering uit voor Maartens openheid en wensen Winnie een spoedig herstel. De combinatie van zijn scherpzinnigheid en eerlijkheid maakt hem voor velen een vertrouwd gezicht in het publieke debat – nu ook in kwetsbaarheid.
-
“Sterkte voor Maarten en Winnie. Zo lang samen zijn en dan ineens dit meemaken… Heel veel respect.”
-
“Pijnlijk en herkenbaar. Ouderdom komt met gebreken, maar liefde blijft het belangrijkste.”
-
“Wat een eerlijke man. Geen pose, geen drama, gewoon echt.”
De reacties laten zien dat het verhaal van Maarten en Winnie herkenbaar is voor velen, en dat ouder worden niet alleen fysiek, maar ook emotioneel intens kan zijn.
Liefde als rode draad
Wat uit alles spreekt, is de diepe liefde tussen Maarten en Winnie. Een relatie die de tand des tijds heeft doorstaan en nu opnieuw op de proef wordt gesteld. Hun verbondenheid, opgebouwd in meer dan vijftig jaar samenleven, blijkt een krachtbron in tijden van tegenslag.
Maarten verwoordt het krachtig: “Ik hoop dat ik haar terugkrijg zoals ze was.” Een eenvoudige wens, maar met diepe betekenis. Het typeert hem als mens: kritisch, nuchter, maar bovenal liefdevol.
Conclusie: Een sterke geest, een zacht hart
Maarten van Rossem is voor velen het boegbeeld van nuchterheid, analyse en humor met een randje. Maar achter die publieke persoonlijkheid schuilt een man die, net als ieder ander, worstelt met ouderdom, verlies en liefde.
Zijn openheid over de situatie met zijn vrouw Winnie raakt omdat het echt is. Eerlijk. Kwetsbaar. En omdat het laat zien dat zelfs de scherpste denkers in ons land ook gewoon mensen zijn. Vol gevoel, zorg en toewijding.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”