Actueel
Onze gedachten zijn momenteel bij Angela de Jong.. (49)
Angela de Jong deelt ontroerend eerbetoon aan haar vader: “Voor mij was er maar één”
In haar meest recente column in het Algemeen Dagblad heeft Angela de Jong (49) iets heel persoonlijks gedeeld. De bekende televisiecolumniste, doorgaans scherp en uitgesproken, liet zich dit keer van haar meest kwetsbare kant zien. Ze schreef openhartig over het verlies van haar vader, die 72 jaar is geworden, en kondigde aan tijdelijk afstand te nemen van haar werk.
Met warme, eerlijke woorden schetst Angela een beeld van een man die zijn leven lang werkte, zorgde en liefhad zonder daar ooit veel woorden aan vuil te maken. Haar column leest als een eerbetoon aan een generatie vaders die met hun daden spraken in plaats van met grote gebaren.
Een vader die altijd bleef doorgaan
In haar stuk beschrijft De Jong haar vader als iemand die nooit stilstond. Hij werkte als vrachtwagenchauffeur en was zijn hele leven in beweging — letterlijk en figuurlijk. Zelfs tijdens feestdagen of wanneer hij zich niet goed voelde, ging hij door. Regen, storm of sneeuw hielden hem niet tegen.
“Hij werkte dag en nacht, zelfs met koorts. Niet omdat iemand dat van hem vroeg, maar omdat hij vond dat het moest,” schrijft Angela.
Zijn werk was meer dan een baan; het was zijn manier van zorgen voor zijn gezin. Overdag reed hij melk op bij boeren, ’s avonds repareerde hij fietsbanden, en in het weekend hielp hij waar hij kon. De Jong beschrijft hem als een man die niet veel zei, maar die alles liet zien door wat hij deed.
“Voor hem was liefde iets dat je doet, niet iets dat je zegt.”
Het is een typering die velen herkennen: een stille, hardwerkende vader die altijd aanwezig is, juist doordat hij nooit om aandacht vraagt.
Een bescheiden man met een groot hart
Na zijn pensioen had Angela’s vader eindelijk plannen om rustiger aan te doen. Hij wilde genieten van het leven dat hij had opgebouwd: samen fietsen met zijn vrouw, werken in de tuin en tijd doorbrengen met zijn kleinkinderen.
Maar dat moment kwam er niet. Zijn gezondheid ging onverwacht achteruit.
“Het heeft niet zo mogen zijn,” schrijft Angela.
Ze noemt hem een man zonder grote dromen, maar met een groot hart — iemand die iedereen in zijn omgeving iets gaf, zonder daar ooit iets voor terug te vragen. In haar woorden klinkt niet alleen verdriet, maar ook bewondering. Haar column is een dankwoord aan een leven dat in stilte groots was.
De stille kracht achter haar woorden
Angela de Jong staat bekend om haar scherpe analyses van televisie en media. Ze is iemand die zelden om woorden verlegen zit, en haar columns zorgen vaak voor discussie. Maar dit keer is haar toon anders. Zacht. Persoonlijk.
Ze schrijft over haar vader met een soort eerbied die verder gaat dan nostalgie. Hij vertegenwoordigt, zo laat ze doorschemeren, een hele generatie Nederlanders die in stilte de motor vormden van gezinnen, bedrijven en gemeenschappen.
“Mijn vader was een man zoals er veel zijn in ons land. Maar voor mij was er maar één, en die is er niet meer.”
Met die ene zin weet ze het onzegbare te raken: het besef dat een uniek deel van je wereld verdwijnt, hoe gewoon het leven van die persoon ook leek.
Een leven van toewijding
In een eerdere column had De Jong al eens verteld hoe haar vader 60 tot 80 uur per week werkte. Niet uit ambitie, maar uit plichtsbesef en liefde. Ze schreef toen dat hij nooit te moe was om iemand te helpen. Hij haalde zijn kinderen op na het stappen, schilderde het huis van zijn dochters en bracht zijn kleinkinderen naar de voetbaltraining.
Het beeld dat ze van hem schetst, is dat van een toegewijde en betrouwbare vader. Hij mopperde zelden, klaagde nooit, en vond geluk in de gewone dingen. Zijn grootste trots was zijn gezin, niet zijn prestaties.
“Hij was niet iemand van grote woorden. Maar als er iets moest gebeuren, was hij er.”
Voor Angela was die vanzelfsprekende aanwezigheid een houvast. Het maakte dat ze leerde doorzetten, haar mening durfde te geven, en wist wat verantwoordelijkheid betekent.
Z!ekte kwam onverwacht
Het nieuws van zijn z!ekte kwam plotseling. In haar column beschrijft De Jong hoe haar vader ondanks alles niet klaagde. Hij bleef positief, ook toen zijn lichaam hem begon tegen te werken.
“Hij zei altijd: het komt wel goed. Zelfs toen het niet meer goed kon komen.”
Hoewel Angela geen details geeft over zijn medische toestand, maakt ze duidelijk dat het proces snel ging. Zijn kracht, schrijft ze, bleef tot het einde voelbaar. Zijn lichaam verzwakte, maar zijn karakter bleef overeind.
Het beeld dat ze schetst, is dat van een man die tot het laatste moment zichzelf bleef — zorgzaam, nuchter, en met een glimlach die zelfs in moeilijke tijden rust bracht.
Tijd voor stilte
Na het verlies van haar vader heeft Angela laten weten tijd te nemen voor rust. Ze legt haar werk als columniste tijdelijk neer om ruimte te maken voor herinneringen, stilte en verwerking.
“Soms moet je even niets zeggen. Alleen voelen, en zijn.”
Die beslissing past bij de toon van haar column. Het is een keuze voor introspectie, voor het opnieuw vinden van evenwicht. Haar lezers reageren massaal met steunbetuigingen. Onder het stuk op de AD-website stromen honderden reacties binnen van mensen die haar bedanken voor haar openheid en haar sterkte wensen.
Veel lezers schrijven dat ze zich herkennen in haar woorden. Sommigen delen hun eigen verhalen over het verlies van een ouder. “Je hebt precies verwoord wat ik voel,” schrijft iemand. “Het is alsof je mijn vader beschrijft.”
Een generatie van stille helden
De column van De Jong raakt een bredere snaar. Het gaat niet alleen over haar vader, maar over een generatie vaders die in stilte het land draaiende hield. Mannen die zonder veel woorden zorgden, bouwden, en gaven.
Zij vormden de ruggengraat van gezinnen waarin hard werken vanzelfsprekend was, en liefde zich toonde in kleine gebaren: een gerepareerde fiets, een boterham met kaas, een knikje bij het naar school brengen.
Angela’s eerbetoon herinnert eraan dat zulke verhalen zelden groot in de krant komen, maar des te belangrijker zijn.
“Ze waren niet op zoek naar applaus, maar zonder hen was er niets om voor te klappen.”
Een eerbetoon dat raakt
Met haar column laat De Jong zien dat rouw niet alleen verdriet is, maar ook dankbaarheid. Ze schrijft met tederheid over wat haar vader haar naliet: niet materieel, maar in karakter, in houding, in levenslessen.
Zijn invloed klinkt zelfs door in haar werk. De eerlijkheid waarmee ze schrijft, de discipline waarmee ze haar columns wekelijks afleverde — het zijn eigenschappen die ze van hem leerde.
“Hij heeft me geleerd niet op te geven. Niet in werk, niet in het leven.”
Dat maakt haar eerbetoon extra krachtig. Het is geen afscheid in woorden, maar een belofte om voort te leven op de manier die hij haar voordeed.
De kracht van kwetsbaarheid
Angela de Jong is gewend om anderen te becommentariëren, maar deze keer laat ze zichzelf zien. Door haar persoonlijke verhaal te delen, toont ze de kracht van kwetsbaarheid — iets wat haar lezers duidelijk waarderen.
De column is niet alleen een eerbetoon aan haar vader, maar ook een herinnering aan wat echt telt: liefde, familie, zorg en trouw.
In een wereld vol drukte en meningen brengt haar verhaal even stilte. Een herinnering aan de mensen die misschien niet beroemd waren, maar die ons gemaakt hebben tot wie we zijn.
Nuria en Stijn uit Blind Getrouwd tien jaar later: “De romantiek ligt even in coma, maar de liefde leeft nog steeds”
Het is bijna niet te geloven, maar het is inmiddels tien jaar geleden dat Nuria en Stijn elkaar voor het eerst in de ogen keken — aan het altaar, voor miljoenen kijkers. Hun deelname aan het programma Blind Getrouwd was een van de meest besproken van het seizoen, maar vandaag bewijzen ze dat liefde die onverwacht begint, ook kan blijven bestaan.
Waar de meeste koppels uit het programma elkaar na verloop van tijd weer loslieten, groeiden Nuria en Stijn uit tot een hecht gezin. Toch geven ze toe dat ook hun relatie niet perfect is. In een eerlijk gesprek met TV-Familie vertellen ze hoe de liefde is veranderd door de jaren heen — en waarom echte verbinding soms meer betekent dan romantiek alleen.
Een huwelijk dat standhoudt
Toen Nuria en Stijn elkaar in 2015 ontmoetten, was dat letterlijk liefde op het eerste gezicht — of beter gezegd: op het eerste “ja-woord”. Ze stapten in het huwelijksbootje zonder elkaar ooit te hebben gesproken. Hun avontuur werd een van de populairste verhalen uit het programma, en al snel groeide het koppel uit tot publiekslievelingen.
Tien jaar later zijn ze nog steeds samen, met twee jonge kinderen en een druk gezinsleven. Daarmee behoren ze tot de zeldzame Blind Getrouwd-koppels die de tand des tijds hebben doorstaan.
“We houden enorm veel van elkaar,” zegt Stijn. “Maar we moeten eerlijk zijn: het gaat niet altijd vanzelf. De combinatie van werk, huishouden en twee jonge kinderen is soms een uitdaging.”
De balans tussen gezin en liefde
De realiteit van het dagelijks leven heeft de romantiek bij het koppel wat op de achtergrond gezet. Niet omdat de liefde verdwenen is, maar omdat andere dingen prioriteit hebben gekregen.
“De romantiek ligt bij ons een beetje in coma,” grapt Stijn met zijn kenmerkende humor. “Maar dat hoort erbij. We hebben zoveel om dankbaar voor te zijn, en soms is het gewoon even overleven in plaats van vonken en vuur.”
Nuria knikt begrijpend. “Er zijn dagen dat we elkaar nauwelijks echt spreken, behalve over praktische dingen: wie brengt de kinderen weg, wat eten we vanavond, wie haalt de was uit de machine. En dat is oké, want dat is ook een vorm van samenwerken.”
Ze geeft eerlijk toe dat ze soms de rust mist om nog tijd te maken voor elkaar. “Tegen de tijd dat de jongens eindelijk slapen, zijn we zelf uitgeput. Dan is het heerlijk om gewoon samen op de zetel te zitten met een glas wijn en Netflix. Meer hoeft dat niet te zijn.”
Kleine gebaren, grote betekenis
Hoewel het koppel toegeeft dat het vuurwerk van de beginjaren wat gedimd is, vinden ze dat geen reden tot zorg.
“De romantiek zit voor ons niet in grote gebaren of verrassingen,” zegt Stijn. “Het zit in de kleine dingen: een kus voor het slapengaan, elkaars hand vasthouden, samen lachen om iets onnozels. Dat is ook liefde.”
Volgens Nuria is het vooral belangrijk om mild te blijven voor elkaar. “We hebben een intens leven, en het is niet realistisch om te verwachten dat alles altijd perfect is. Liefde is ook weten dat het soms wat minder gaat, maar dat je elkaar toch blijft kiezen.”
Die nuchtere kijk op relaties maakt het koppel bijzonder geliefd bij hun volgers. Ze tonen dat liefde niet altijd sprookjesachtig hoeft te zijn om echt te zijn.
“We blijven eraan werken”
Toch willen Nuria en Stijn de romantiek niet voorgoed laten verdwijnen. Ze beseffen dat liefde ook onderhoud vraagt.
“Het is niet dat de romantiek weg is,” zegt Nuria. “Ze ligt gewoon even te slapen. We weten dat we er meer tijd voor moeten vrijmaken, en dat komt ook wel weer. Elke relatie kent fases.”
Het koppel probeert bewust kleine momenten in te bouwen, zelfs tussen de drukte door. “We sturen elkaar berichtjes overdag, of we plannen een avondje uit zonder de kinderen,” vertelt Stijn. “Soms is dat gewoon een wandeling of een etentje, maar het helpt om even samen te zijn zonder afleiding.”
Tien jaar liefde in evolutie
Wat hun relatie bijzonder maakt, is de manier waarop ze zijn meegegroeid met de veranderingen in hun leven. Wat begon als een televisie-experiment, is uitgegroeid tot een volwassen huwelijk gebaseerd op vertrouwen, humor en respect.
“We zijn niet meer dezelfde mensen als toen we elkaar leerden kennen,” zegt Nuria. “We zijn ouder, vermoeider misschien, maar ook rustiger. We weten beter wat we aan elkaar hebben.”
Stijn vult aan: “Liefde verandert. De passie van de beginjaren maakt plaats voor iets diepers — een soort verbondenheid die niet verdwijnt, ook al is het niet altijd spannend.”
Hun verhaal toont dat een relatie niet alleen draait om romantiek, maar om samen volhouden, aanpassen en blijven kiezen voor elkaar.
Liefde in tijden van chaos
Met twee jonge kinderen, een druk huishouden en hun eigen carrières, is het voor Nuria en Stijn soms balanceren tussen zorg, werk en liefde. Toch benadrukken ze dat het ouderschap hen ook dichter bij elkaar heeft gebracht.
“Je leert elkaar op een andere manier kennen als je samen kinderen hebt,” zegt Nuria. “Je ziet elkaars kwetsbaarheid, maar ook elkaars kracht. Dat schept een band die dieper gaat dan romantiek.”
Stijn vult aan: “Het is niet altijd gemakkelijk, maar het is wel echt. En dat is wat telt.”
De twee proberen hun kinderen dan ook een realistisch beeld van liefde mee te geven: dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat respect en zorg de basis vormen van een sterk gezin.
Een voorbeeld voor andere koppels
Tien jaar na hun huwelijksdag inspireren Nuria en Stijn nog steeds veel kijkers van Blind Getrouwd. Hun verhaal is een tegenvoorbeeld van de snelle relaties en vluchtige verliefdheden van vandaag.
“We hebben geleerd dat het geheim van een goed huwelijk niet zit in perfectie,” zegt Stijn. “Het zit in blijven praten, blijven lachen en elkaar de ruimte geven om te groeien.”
Hun openheid over de minder romantische kant van hun huwelijk wordt dan ook positief ontvangen. Veel mensen herkennen zich in hun woorden: de dagelijkse sleur, de vermoeidheid, maar ook de warmte van een stabiele relatie.
“We kiezen elkaar elke dag opnieuw”
Op de vraag hoe ze hun relatie nog spannend houden, antwoordt Nuria nuchter: “Door gewoon te blijven investeren in elkaar. Ook al is het maar tien minuten per dag om even echt te praten.”
Stijn glimlacht: “We hebben geen sprookjeshuwelijk. Maar we hebben iets wat waardevoller is: eerlijkheid, vertrouwen en humor. En zolang we dat hebben, komt de rest vanzelf.”
Slot: liefde die meegroeit met het leven
Tien jaar na hun televisietrouwdag tonen Nuria en Stijn dat ware liefde niet altijd spectaculair hoeft te zijn. Hun huwelijk is een verhaal van groei, vriendschap en volharding — en juist dat maakt het zo herkenbaar.
Ze hebben geleerd dat passie komt en gaat, maar dat echte liefde blijft bestaan in kleine gebaren, zachte woorden en het stille besef dat je samen sterker bent dan alleen.
“We kiezen elkaar elke dag opnieuw,” zegt Nuria tot besluit. “Soms met een knuffel, soms met een zucht, maar altijd met liefde.”
Hun eerlijkheid maakt hen niet alleen een uitzonderlijk Blind Getrouwd-koppel, maar ook een realistisch voorbeeld van hoe liefde er in het echte leven uitziet: niet perfect, maar echt.