Connect with us

Actueel

Onze gedachten gaan uit naar Feyenoord-icoon Peter Houtman en zijn vrouw 💔😔

Avatar foto

Published

on

Verschrikkelijk nieuws treft Feyenoord en haar supporters. Peter Houtman, de iconische stadionspeaker van De Kuip en oud-spits van de club, stopt na dit seizoen met zijn werkzaamheden. De 67-jarige Houtman heeft onlangs te horen gekregen dat hij lijdt aan de z!ekte van Alzheimer, een diagnose die zijn wereld én die van zijn dierbaren op zijn kop heeft gezet. Na 27 jaar trouwe dienst als de stem van Feyenoord neemt hij afscheid van een functie die voor hem een tweede leven binnen de club betekende.


Een emotioneel afscheid

In een persoonlijke en emotionele verklaring deelt Houtman het verdrietige nieuws:
“Met pijn in mijn hart heb ik moeten besluiten om na dit seizoen mijn werkzaamheden als stadionspeaker neer te leggen. Onlangs is bij mij Alzheimer vastgesteld. Hoewel de z!ekte nog in een vroeg stadium is, is het verloop ervan moeilijk te voorspellen.”

Houtman benadrukt dat Feyenoord altijd diep in zijn hart zit en dat hij niets minder dan het allerbeste wenst voor de club en haar supporters. Het besluit om een stap terug te doen voelt voor hem als een noodzakelijk maar moeilijk afscheid.


Een leven lang Feyenoord

Peter Houtman is onlosmakelijk verbonden met Feyenoord. Als spits scoorde hij in de jaren ’80 93 doelpunten in 136 competitiewedstrijden voor de club. Na zijn actieve voetbalcarrière bleef hij een vertrouwd gezicht binnen de club. Van jeugdtrainer tot presentator van Feyenoord TV en uiteindelijk 27 jaar als stadionspeaker: Houtman heeft generaties Feyenoord-supporters begeleid met zijn herkenbare stem en onmiskenbare passie.

“Feyenoord is sinds mijn jeugd een onlosmakelijk deel van mijn leven geweest,” schrijft hij. “De supporters hebben deze band een gouden rand gegeven.”


Privéomstandigheden wegen mee

Naast zijn eigen diagnose speelt ook de gezondheid van zijn vrouw een belangrijke rol in zijn besluit.
“Daarnaast is ook mijn vrouw z!ek en is haar z!ekte helaas niet te genezen. De tijd die ons samen nog gegeven is, willen we vooral gebruiken om zoveel mogelijk van onze plannen die we nog hebben waar te maken.”

Houtman benadrukt dat hij en zijn vrouw de komende periode intens van elkaar en hun dierbaren willen genieten. Hij vraagt de media vriendelijk om hun persoonlijke situatie te respecteren.
“Ik wil iedereen dan ook vriendelijk vragen om ons niet te benaderen voor vragen en/of interviews. Dit waarderen wij enorm.”


Een blijvende liefde voor Feyenoord

Hoewel Houtman zijn rol als stadionspeaker neerlegt, blijft hij de club en haar supporters trouw.
“Ik zal onze prachtige club op de voet blijven volgen en zoveel mogelijk wedstrijden in De Kuip samen met mijn zoons bijwonen.”

De impact van zijn afscheid zal groot zijn, niet alleen voor de club en de supporters, maar ook voor Houtman zelf. Toch overheerst de dankbaarheid voor alles wat hij met Feyenoord heeft mogen beleven.
“Tot slot wil ik mijn diepste dank betuigen aan de club en het trouwe legioen. Dank jullie wel voor alle mooie en bijzondere momenten en herinneringen. En dank dat ik na mijn voetbalcarrière, mijn tijd als jeugdtrainer en 10 jaar bij Feyenoord TV nog 27 jaar lang jullie speaker mocht zijn.”


Supporters tonen massaal steun

De aankondiging van Houtman heeft diepe indruk gemaakt in de voetbalwereld. Feyenoord-fans reageren massaal met warme woorden en steunbetuigingen op sociale media. Ze prijzen Houtman om zijn toewijding en positieve energie, en velen noemen hem een onmiskenbaar icoon van de club.

“Peter, je bent een held. Bedankt voor alles wat je voor Feyenoord hebt gedaan. Sterkte voor jou en je gezin,” schrijft een supporter. Een ander voegt toe: “De wedstrijden in De Kuip zullen nooit meer hetzelfde zijn zonder jouw stem.”


Een onuitwisbare erfenis

Het afscheid van Peter Houtman markeert het einde van een tijdperk in De Kuip. Zijn stem heeft duizenden wedstrijden begeleid en is een symbool geworden van de verbinding tussen Feyenoord en haar supporters. Zijn nalatenschap zal echter voortleven in de herinneringen van alle fans die hij door de jaren heen heeft geraakt. Houtman blijft een inspiratiebron, niet alleen voor zijn betrokkenheid bij Feyenoord, maar ook voor zijn moed en doorzettingsvermogen in het licht van persoonlijke uitdagingen.


Blik op de toekomst

Hoewel Houtman stopt als stadionspeaker, blijft hij een onvergetelijk deel van de Feyenoord-geschiedenis. Zijn keuze om zich te richten op zijn gezondheid en zijn familie toont de prioriteiten die in deze moeilijke tijden centraal staan. Met zijn warme woorden en positieve blik geeft hij een krachtig voorbeeld van hoe je zelfs in de zwaarste omstandigheden trouw kunt blijven aan je passies en je dierbaren.

“Hoewel ik mijn rol als stadionspeaker neerleg, blijft Feyenoord uiteraard altijd een deel van mij.”

De voetbalwereld zal hem blijven eren, en zijn stem zal altijd blijven resoneren in de harten van het legioen.

Actueel

Meisje zegt dat ze 0verleden moeder iedere dag op school ziet, dan onthult papa de waarheid

Avatar foto

Published

on

Michael, een alleenstaande vader, bleef achter met zijn 8-jarige dochter nadat zijn vrouw was overleden bij een auto-ongeluk. Hij dacht dat hij het goed deed en dat zijn dochter goed omging met de dood van haar moeder. Maar op een dag benaderde ze hem en zei ze dat ze haar moeder elke dag op school zag.

Michael rouwde elke dag om het verlies van zijn vrouw, Simone. Slechts een paar maanden geleden was ze omgekomen bij een auto-ongeluk, maar haar lichaam was nooit gevonden omdat ze in een rivier was gevallen. Dit liet Michael alleen achter met zijn 8-jarige dochter, Hannah. Vastbesloten om sterk te blijven voor haar, verhuisde Michael naar een andere stad om te ontsnappen aan de pijnlijke herinneringen die hun oude stad vulden. Hij wist dat Hannah haar moeder al had verloren; hij kon haar niet ook nog verliezen.

Hannah paste langzaam aan op haar nieuwe school en leek zelfs gelukkig te zijn. Michael moest daarentegen leren om zowel vader als moeder te zijn. Hij leerde zichzelf hoe hij Hannah’s haar moest doen, stond elke ochtend vroeg op om haar ontbijt te maken en haar lunchpakket in te pakken, en leerde zelfs wat balletbewegingen om thuis met haar te oefenen.

Simone had Hannah ingeschreven voor ballet, in de overtuiging dat ze ooit een geweldige ballerina zou worden. Michael hield die droom levend, en het hield een deel van Simone levend in haar. Vandaag was Michael vroeg klaar met werken en besloot hij Hannah van school op te halen, een zeldzaam plezier omdat ze meestal de bus nam. Hij wachtte in de auto buiten de school, opgewonden van binnen. Al snel rende Hannah de school uit. Michael toeterde om haar aandacht te trekken, en ze zwaaide vrolijk, sprintend naar de auto. Ze sprong erin, gooide haar rugzak op de achterbank.

“Hi, pap!” zei Hannah met een grote glimlach toen ze in de auto stapte. “Hi, lieverd. Hoe was school vandaag?” vroeg Michael terwijl hij begon te rijden. “Het was goed. Iedereen prees me voor mijn wiskunde. Al het werk dat we gisteren deden, heeft echt geholpen,” antwoordde Hannah trots. “Ik heb je gezegd dat het zou helpen,” zei Michael met een glimlach. De glimlach van Hannah vervaagde. “Maar mama negeert me nog steeds,” zei ze verdrietig. Michaels hart maakte een sprongetje. Hij remde harder dan de bedoeling was. “Wat bedoel je, Hannah? Praat je met haar?” vroeg hij, zijn stem vol zorgen.

“Ja, elke dag,” zei Hannah. “Maar ze doet alsof ze me niet kent.” Michael zuchtte en begon weer te rijden, een zware last op zijn borst voelend. “Hannah, je moeder is nu op een betere plek. Het is ver weg, en ze kan niet op je reageren. Maar ze hoort alles wat je zegt en houdt heel veel van je.” Hannah keek verward. “Wat bedoel je? Ze is niet ver weg. Ze is op school. Ik zie haar elke dag,” hield ze vol. Michael keek haar aan, in de war. “Wat? Ik begrijp niet waar je het over hebt.”

Hannah zuchtte gefrustreerd. “Pap, wat is er niet te begrijpen? Mama maakt elke ochtend onze school schoon als ik daar aankom. Maar als ik met haar praat, zegt ze dat ze me niet kent. Ik denk dat ze boos is omdat ik wil stoppen met ballet,” zei ze. “Je wilt stoppen met ballet?” vroeg Michael, verrast. “Ja. Ik vind het niet meer leuk. Mama wilde dat ik ballet deed, maar nu praat ze niet eens meer met me,” zei Hannah.

“Hannah, je stopt niet met ballet,” zei Michael beslist. “Ik wel!” schoot Hannah terug, haar stem verheffend. “Nee!” riep Michael harder dan hij bedoelde. Hannah’s ogen werden groot van angst. Hij haalde diep adem en verzachtte zijn toon. “Het spijt me, maar je stopt niet met ballet. Daar praten we niet over.” “Maar…” begon Hannah te zeggen. Michael onderbrak haar. “Het staat niet ter discussie. Laten we nu naar school gaan, en dan laat je me je moeder zien.” “Ze is er nu niet. Ze komt alleen ’s ochtends,” antwoordde Hannah.

“Dan ga ik morgen met je mee naar school, en dan laat je me zien,” zei Michael vastbesloten om te begrijpen wat er aan de hand was. “Oké, dan zie je dat ik de waarheid spreek. Je gelooft me nu niet,” zei Hannah rustig. Michael zuchtte, zijn hart pijnlijk voor zijn dochter. De rest van de dag kon Michael geen rust vinden. Zijn gedachten bleven racen met gedachten aan Hannah die visioenen van Simone zag. Hij had gedacht dat Hannah goed omging met de dood van haar moeder.

Ze was rustig en vrolijk geweest sinds hun verhuizing naar de nieuwe stad. Maar nu leek het erop dat hij het mis had. De volgende dag bracht Michael Hannah naar school en ging met haar naar binnen. De hele ochtend herhaalde Hannah dat ze niet loog en dat hij het snel zelf zou zien. “Waar is ze?” vroeg Michael toen ze door de gangen van de school liepen, zijn ogen scannend over de gangen. “Ik weet het niet. We moeten haar vinden,” antwoordde Hannah, angstig om zich heen kijkend.

Ze liepen verder, passeerden klaslokalen en kantoren. Plotseling schreeuwde Hannah: “Daar! Mama!” Ze wees naar een schoonmaakster die met haar rug naar hen toe stond. Michael bevroor, zijn hart bonzend. Van achteren leek de vrouw inderdaad op Simone. Hannah rende naar haar toe en trok zachtjes aan haar mouw. Michael benaderde langzaam, zijn gedachten racend. Toen de vrouw zich omdraaide, realiseerde Michael zich dat het niet Simone was. De gelijkenis was van achteren treffend geweest, maar van dichtbij was het duidelijk dat ze een vreemdeling was.

“Oh, je bent mijn moeder niet,” zei Hannah. Ze stapte achteruit, haar schouders zakkend. “Helaas niet, lieverd,” antwoordde de vrouw vriendelijk, Hannah een zachte glimlach gevend. Na zich verontschuldigd te hebben bij de vrouw, pakte Michael Hannah’s hand en leidde haar opzij. “Hannah, dit is je moeder niet. Ik weet dat het moeilijk is om haar te verliezen, maar je moeder is nu op een betere plek en waakt altijd over je,” zei hij zacht.

“Ik weet dat dit niet mama is! Ik ben niet blind,” zei Hannah, haar ogen gevuld met tranen. “Maar ze was hier. Ik zweer het, ik heb haar gezien.” “Oké,” zuchtte Michael zwaar, het gewicht van haar woorden voelend. “Je gelooft me niet!” schreeuwde Hannah, haar stem weerkaatst in de gang. “Mama geloofde me altijd!” Ze draaide zich om en rende weg van Michael. “Hannah!” riep hij haar na, maar ze bleef rennen, haar kleine gestalte verdwijnend in de gang.

Michael keerde terug naar zijn auto, een diep schuldgevoel voelend. Hij wist dat Hannah en Simone een speciale band hadden. Hij besefte dat hij haar moeder nooit kon vervangen, maar hij zou zijn best doen om er voor zijn dochter te zijn. Hij nam vrij van zijn werk en maakte diezelfde dag nog een afspraak met een psycholoog voor Hannah. Hij haalde haar op en legde uit: “We gaan naar een dame waar je met alles over kunt praten. Ze is hier om te helpen.”

Hannah sloeg haar armen over elkaar en fronste, nog steeds boos op Michael. “Ik wil niet met iemand praten,” mompelde ze. “Ik doe dit niet om je te pesten, Hannah. Ik wil gewoon dat je weet dat ik er voor je ben, en dat ik je wil helpen,” zei Michael zachtjes, terwijl hij de auto door de drukke straten van de stad manoeuvreerde. Hannah zweeg, haar blik gefixeerd op de voorbijvliegende gebouwen en auto’s buiten het raam. Ze bleef stil tot ze bij de psycholoog aankwamen.

De psycholoog, Dr. Miller, was een vriendelijke vrouw met een kalme stem. Ze begroette hen hartelijk en nodigde Hannah uit om naast haar te zitten op de comfortabele bank in haar kantoor. Michael keek toe terwijl Dr. Miller op een vriendelijke toon begon te praten. “Hoe gaat het vandaag met jou, Hannah?” vroeg ze zachtjes. Hannah hield haar ogen strak gericht op de vloer en mompelde: “Goed.” Dr. Miller knikte begrijpend. “Ik hoorde dat je wat moeilijkheden hebt gehad op school. Kun je me daar iets meer over vertellen?”

Hannah aarzelde even, maar begon toen te praten over haar ervaringen op school, hoe ze haar moeder elke dag zag en hoe niemand haar leek te geloven. Dr. Miller luisterde geduldig en stelde af en toe zachte vragen om meer inzicht te krijgen. Michael voelde een knoop in zijn maag terwijl hij toekeek hoe zijn dochter haar hart luchtte bij de psycholoog. Hij hoopte dat Dr. Miller Hannah kon helpen begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Na een uur namen ze afscheid van Dr. Miller en liepen ze zwijgend naar de auto. Michael opende het portier voor Hannah en keek haar bezorgd aan.

“Ik ben blij dat je met Dr. Miller hebt gesproken, Hannah. Ze is hier om je te helpen begrijpen wat je voelt,” zei hij voorzichtig. Hannah haalde haar schouders op, nog steeds in gedachten verzonken. “Ik weet het niet zeker, papa. Misschien ben ik gewoon gek,” mompelde ze. Michael schudde snel zijn hoofd en pakte haar hand vast. “Nee, lieverd. Je bent niet gek. Wat je voelt is echt, en we gaan samen uitzoeken wat het betekent, oké?”

Hannah knikte langzaam, een klein beetje opluchting verspreidde zich door haar gezicht. De dagen die volgden waren moeilijk voor Michael en Hannah. Ze bezochten regelmatig Dr. Miller, die hielp om Hannah’s gevoelens te begrijpen en manieren te vinden om ermee om te gaan. Op een avond, na een sessie met Dr. Miller, zat Michael naast Hannah op de bank thuis. Hij had net haar favoriete maaltijd gekookt, maar de sfeer was nog steeds zwaar.

“Hoe gaat het nu met je, Hannah?” vroeg hij voorzichtig, terwijl hij een hand op haar schouder legde. Hannah zuchtte diep en keek hem aan. “Het voelt alsof ik gek word, papa. Dr. Miller zegt dat wat ik zie, misschien een manier is waarop ik probeer om te gaan met mama’s dood. Maar ik mis haar zo erg, en ik wil dat ze er echt is,” zei ze met een trillende stem. Michael voelde een brok in zijn keel toen hij zijn dochters verdriet zag. Hij trok haar voorzichtig in een knuffel en fluisterde: “Ik begrijp het, Hannah. Ik mis haar ook.”

Ze bleven even zo zitten, samen in stilte, tot Hannah zich terugtrok en naar hem glimlachte, zij het zwakjes. “Dank je, papa,” zei ze zachtjes. Michael glimlachte terug en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Ik ben er altijd voor je, Hannah. Samen zullen we dit doorstaan,” beloofde hij. Ze bleven samen op de bank zitten, wetende dat ze nog een lange weg te gaan hadden, maar vastbesloten om elkaar te steunen door alle ups en downs die nog zouden komen.

Continue Reading