Actueel
Mohamed zet zijn hongerstaking door: ‘Ik eet pas als mijn wensen hier zijn vervuld’
Een groep asielzoekers in de crisisopvang in Purmerend is in hongerstaking gegaan vanwege ontevredenheid over hun behandeling.
Mohamed Yaser AlMousa, afkomstig uit Syrië, is één van de hongerstakers en vertelt aan NH Nieuws dat ze snel als statushouder erkend willen worden. Hierdoor krijgen zij recht op een uitkering, een woning en kunnen zij familie laten overkomen.
Volgens Mohamed is hij niet de enige die in hongerstaking is, maar zijn er meer dan 20 asielzoekers die zich bij hem hebben aangesloten.
Ze zijn van mening dat de IND hun procedures moet versnellen zodat ze snel erkend kunnen worden als statushouder. Dit zal hen helpen om een nieuw leven op te bouwen en om hun familie te herenigen.
Mohamed legt uit dat de autoriteiten hun gezondheid nauwlettend in de gaten houden door regelmatige controles uit te voeren op gewicht, lengte en bloeddruk.
“Ze kijken ook of er iets verandert aan ons uiterlijk”, voegt hij eraan toe. Het is duidelijk dat deze hongerstaking een enorme impact heeft op hun gezondheid, maar ze geloven dat dit de enige manier is om aandacht te krijgen voor hun situatie.
De groep asielzoekers in Purmerend is niet de eerste die hun onvrede heeft geuit. Eerder was er al onrust in Ter Apel en andere opvangcentra.
Het aantal vluchtelingen dat naar Nederland komt, groeit gestaag en hun verlangens worden steeds groter. Naast erkenning als statushouder willen zij allemaal een huis en de mogelijkheid om hun gezin over te laten komen.
Hoewel deze hongerstaking de nodige aandacht heeft gekregen, zijn er ook veel Nederlanders die niet blij zijn met de grote groepen vluchtelingen.
Zij maken zich zorgen over de beschikbaarheid van huisvesting voor hun eigen kinderen en voelen zich overweldigd door de toename van het aantal vluchtelingen.
Het is een complexe situatie waarin de belangen van verschillende partijen met elkaar botsen. Het is duidelijk dat er actie moet worden ondernomen om de situatie van de asielzoekers te verbeteren en om de zorgen van de Nederlandse bevolking serieus te nemen.
Een oplossing vinden zal echter niet gemakkelijk zijn. In de tussentijd gaat Mohamed door met zijn hongerstaking, in de hoop dat dit zal leiden tot een positieve verandering voor hem en zijn medehongerstakers.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”