Actueel
‘’mijn man had een belachelijke ultimatum voor mij en onze pasgeboren tweeling.’’
Op een Stormachtige Avond: Angie’s Onvergetelijke Reis van Wanhoop naar Hoop
Op een bijzonder stormachtige avond stond Angie, een jonge moeder, wanhopig met haar pasgeboren tweeling bij een kille bushalte. Terwijl de regen neerstortte en haar baby’s zachtjes huilden, keek ze naar de hemel en smeekte om hulp, haar hart vervuld van angst en onzekerheid over hun toekomst.
De situatie bereikte een kritiek punt toen haar man Jake, slechts een week na de geboorte van hun kinderen, haar voor een ondenkbare keuze stelde: één kind afstaan ter adoptie of het huis verlaten met beide baby’s.
Zijn besluit was onverbiddelijk, gedreven door een blinde obsessie om zijn financiële succes na te streven, zonder de verantwoordelijkheden van het vaderschap te willen accepteren.
Deze dramatische nacht markeerde het begin van Angie’s worsteling en isolement.
Een Lichtpuntje in de Duisternis
Volledig verlaten en zonder een duidelijk pad vooruit, bevond Angie zich op een van de laagste punten van haar leven.
Toen, als een lichtpuntje in de duisternis, bood een voorbijrijdende non haar een lift aan. Deze kleine daad van vriendelijkheid werd de reddingslijn die Angie zo wanhopig nodig had.
Ze werd naar een klooster gebracht waar zij en haar dochters onderdak vonden.
Angie begon daar een nieuw hoofdstuk; ze kreeg een baan als lerares op een door de kerk gerunde school, werkte parttime in een restaurant, en na twee jaar had ze genoeg gespaard om haar droom na te jagen: het openen van haar eigen café.
Dit nieuwe begin was het bewijs van haar onbreekbare wil en vastberadenheid om een beter leven voor haarzelf en haar tweeling te creëren.
Vergeving en Verzoening
Vijf jaar na die noodlottige nacht, net toen Angie een stabiel en tevreden leven had opgebouwd, verscheen Jake onverwacht aan haar deur, gebroken en wanhopig.
Overmand door zijn financiële mislukkingen en beladen met schulden, zocht hij Angie’s vergeving en hulp. In tranen uitte hij zijn spijt voor zijn eerdere daden, een spijtbetuiging die zijn diepe berouw en verlangen naar verlossing toonde.
Ondanks de diepe wonden die hij had veroorzaakt, toonde Angie een ongelooflijke kracht en mededogen door te kiezen voor vergeving.
Dit moment van ware vergeving benadrukte haar innerlijke kracht en het vermogen om voorbij de pijn van het verleden te kijken, wat aantoont dat liefde en begrip krachtige middelen zijn voor heling en verzoening.
Levenslessen van Angie
Angie’s verhaal is een levendige illustratie van onvoorspelbaarheid in het leven, menselijke veerkracht, en de helende kracht van vergeving.
Haar keuze om haar man te vergeven, ondanks zijn onvergeeflijke fouten, biedt ons een krachtig voorbeeld van mededogen en begrip in de menselijke natuur.
Het verhaal benadrukt ook het belang van het steunen van degenen in nood en toont aan hoe een kleine daad van vriendelijkheid, zoals die van de non, een leven kan transformeren.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
