Actueel
Maxime Meiland denkt ein-de-lijk peperdure villa te hebben verkocht, maar dan gebeurt er dit!
Maxime Meiland zet peperdure villa in de uitverkoop: worsteling op de huizenmarkt
De huizenmarkt mag dan voor sommige verkopers gunstig zijn, voor Maxime Meiland en haar partner Leroy Molkenboer blijkt het verkopen van hun luxe villa een enorme uitdaging. Al ruim een jaar probeert het stel hun droomhuis van de hand te doen, maar kopers lijken niet bepaald in de rij te staan.
Ooit kochten ze de woning vol enthousiasme voor een fors bedrag van 2.175.000 euro, met een hypotheek van 2,2 miljoen euro. Nu, na maanden van tegenslagen en prijsverlagingen, zit het stel met de handen in het haar. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, en waarom blijft de verkoop zo moeizaam verlopen?
Villa te koop, maar geen kopers te vinden
Toen Maxime en Leroy hun exclusieve villa in 2023 aanschaften, leek het een investering voor de toekomst. De woning, gelegen in een prachtige omgeving, moest hun ultieme gezinswoning worden. Maar al snel werd duidelijk dat er meer haken en ogen aan het huis zaten dan ze aanvankelijk dachten.
Eind 2023 besloten ze hun villa toch te verkopen, met een initiële vraagprijs van 2,2 miljoen euro. Gezien de huidige huizenprijzen leek dat geen onrealistisch bedrag, maar de praktijk bleek weerbarstiger. Maandenlang kwamen er amper biedingen binnen, en het huis bleef onverkocht op de markt staan.
Volgens experts heeft de hoge vraagprijs hier een belangrijke rol in gespeeld. Makelaar Alex van Keulen, bekend van het programma Kopen Zonder Kijken, licht toe:
“Voor dit bedrag kun je tegenwoordig een moderne villa kopen met energielabel A, die volledig duurzaam is en nauwelijks onderhoud vergt. Kopers in deze prijsklasse willen kwaliteit en comfort, en dit huis kan daar simpelweg niet aan tippen.”
Achterstallig onderhoud en slecht energielabel
Naast de fors hoge vraagprijs, blijken ook de staat van de woning en het energielabel een probleem. De villa heeft achterstallig onderhoud, waardoor kopers extra investeringen moeten doen om het huis naar hedendaagse maatstaven te brengen.
Daar komt bij dat het huis een energielabel G heeft – het slechtste energielabel dat een woning kan krijgen. Dit betekent dat de villa slecht geïsoleerd is, veel energie verbruikt en hoge maandlasten met zich meebrengt.
In een tijd waarin duurzaamheid steeds belangrijker wordt, is zo’n energielabel een dealbreaker voor veel potentiële kopers. Niemand wil een huis kopen dat binnen een paar jaar verplicht verduurzaamd moet worden, met alle bijkomende kosten van dien.
Prijsverlaging: van 2,2 miljoen naar 1,95 miljoen euro
Na maandenlang zonder succes, zagen Maxime en Leroy geen andere optie dan de vraagprijs van hun villa te verlagen. Eerst werd er een kleine korting gegeven van 75.000 euro, maar toen dat niet genoeg bleek, werd besloten om de prijs met maar liefst 2,5 ton te laten zakken.
Momenteel staat het huis te koop voor 1.950.000 euro. Een flinke prijsverlaging, maar nog altijd een fors bedrag. Het betekent ook dat het stel mogelijk een verlies van 250.000 euro zal moeten incasseren.
Daarnaast hebben ze ook nog eens tienduizenden euro’s geïnvesteerd in het verduurzamen van de woning. Zo zijn er zonnepanelen geplaatst en is het zwembad voorzien van een warmtepomp om het huis aantrekkelijker te maken voor kopers.
Maar of deze maatregelen voldoende zijn om de villa te verkopen, blijft de grote vraag.
Problemen met de locatie
Behalve de hoge kosten en het slechte energielabel, heeft de woning nóg een uitdaging: de ligging.
Hoewel de omgeving op het eerste gezicht prachtig lijkt, bevindt de villa zich aan een drukke weg. Dit betekent veel verkeerslawaai, wat niet bepaald aantrekkelijk is voor kopers in deze prijsklasse.
In het luxesegment verwachten kopers rust en privacy. Niemand wil een miljoenenwoning kopen om vervolgens dagelijks het lawaai van voorbijrazend verkeer te moeten horen.
Dit verklaart mogelijk waarom er tot nu toe geen serieuze biedingen zijn binnengekomen, ondanks de prijsverlaging en verduurzamingspogingen.
Erica Meiland hint op verkoop, maar onzekerheid blijft
Vorige week liet Erica Meiland doorschemeren dat er mogelijk een koper is gevonden voor de villa van Maxime en Leroy. Dit nieuws zorgde kortstondig voor opluchting, maar inmiddels is er nog steeds geen definitieve bevestiging.
Volgens de gegevens van het kadaster is er namelijk nog geen verkoop geregistreerd. Dit kan erop wijzen dat de potentiële koper zich tijdens de bedenktijd heeft teruggetrokken of dat er nog onderhandelingen gaande zijn.
Tot er een definitief koopcontract ligt, blijft de situatie zorgwekkend voor Maxime en Leroy.
Maandelijkse hypotheeklasten lopen op
Ondertussen tikken de kosten gewoon door. Met een hypotheek van 2,2 miljoen euro, bedraagt de maandelijkse hypotheeklast naar schatting ruim 14.000 euro.
Zolang de villa niet verkocht is, blijft dit bedrag een zware financiële last voor het stel.
Hoewel Maxime en Leroy ongetwijfeld goed verdienen met hun televisiewerk en andere projecten, is het begrijpelijk dat ze de woning zo snel mogelijk willen verkopen.
Elke maand dat het huis langer op de markt staat, betekent een extra kostenpost en mogelijk nog meer financiële schade.
Toekomst blijft onzeker: lukt het om de villa te verkopen?
De vraag blijft of Maxime en Leroy erin slagen hun villa binnen afzienbare tijd te verkopen. Hoewel ze er alles aan hebben gedaan om het huis aantrekkelijker te maken – van prijsverlagingen tot verduurzaming – zijn er nog steeds obstakels die een snelle verkoop in de weg kunnen staan.
Het energielabel, de ligging en het initiële hoge prijskaartje hebben de verkoop buitengewoon lastig gemaakt.
Zal een koper zich alsnog melden? Of blijven Maxime en Leroy nog maandenlang vastzitten aan deze miljoenenwoning?
Één ding is zeker: het huizenavontuur van de Meilandjes is nog lang niet afgelopen. Blijf de ontwikkelingen volgen om te zien hoe dit verhaal eindigt.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.