Actueel
Man stuurt mij en de kinderen naar hostel en boekt luxehotel voor zichzelf en zijn moeder
Toen de familie Smith aan hun zomervakantie begon, hoopten ze op ontspanning en gezinsbinding. Maar een onverwachte beslissing van Steve, waarbij hij de comfort van zijn moeder boven het geluk van zijn gezin plaatste, leidde tot een schokkende wending van gebeurtenissen. Steve werd geconfronteerd met de ware betekenis van luxe.
We keken allemaal uit naar onze zomervakantie. Het was een druk jaar geweest en we hadden een pauze nodig. Ons gezin is hecht. Daar is mijn man Steve, een succesvolle zakenman die altijd lijkt te weten waar de beste vakantieplekken zijn.
Vervolgens zijn er onze drie kinderen: Ben, de oudste, altijd nieuwsgierig en vol vragen; Jack, onze middelste, energiek en dol op avontuur; en Rachel, onze jongste, lief en dol op tekenen. Eindelijk is er Steve’s moeder, Evelyn. Ze is wat veeleisend maar houdt veel van haar kleinkinderen.
Steve had een charmant stadje uitgekozen voor onze uitje. Hij praatte eindeloos over de prachtige landschappen en de rustige sfeer. We hadden allemaal hoge verwachtingen van de reis. Maar zodra we bij het hostel aan de rand van de stad aankwamen, voelde ik dat er iets niet klopte.
Het hostel was schoon maar basic. De kinderen keken rond, duidelijk teleurgesteld. Ben trok zijn neus op. “Moeten we hier blijven, mam?” Ik haalde diep adem, probeerde kalm te blijven. “Steve, waarom verblijven we hier?” vroeg ik, mijn frustratie verbergend.
Steve glimlachte helder naar me. “Moeder heeft comfort nodig,” zei hij. “Ze kan niet omgaan met het lawaai en de chaos met de kinderen. Ik moet voor haar zorgen, dus we verblijven in het luxe hotel alleen voor volwassenen in de stad zodat ze kan ontspannen. Het is beter zo. We ontmoeten elkaar allemaal morgen om samen te zijn.”
Ik wilde protesteren, maar ik wist dat het zinloos zou zijn. “Prima,” zei ik zachtjes, terwijl ik de kinderen hielp om zich in onze kamer te settelen. Het hostel was niets zoals ik had gehoopt. Het was klein, met alleen de basisvoorzieningen. De kinderen waren duidelijk niet blij. “Dit is niet wat ik had verwacht,” mompelde ik onder mijn adem.
Intussen genoten Steve en Evelyn van hun luxe hotel. Steve was enthousiast, belde me op FaceTime om hun weelderige kamer te laten zien. “Kijk naar deze plek, Sarah,” zei hij, terwijl hij de camera rondzwaaide. “De kinderen zouden dol zijn op het zwembad.”
Ik forceerde een glimlach, mijn bloed kookte terwijl ik naar de video keek. “Het ziet er mooi uit,” zei ik kort en beëindigde de oproep zo snel mogelijk. Vanaf dat moment negeerde ik zijn oproepen.
Die nacht probeerde ik er het beste van te maken. We hadden een eenvoudig diner in het kleine eetgedeelte van het hostel. De kinderen waren nog steeds een beetje teleurgesteld, maar we speelden wat bordspellen voor het slapengaan. Ondanks de eenvoudige accommodatie was er wat vreugde in onze tijd samen.
Terug in het luxe hotel verliepen de dingen niet zo goed voor Steve en Evelyn. “Het eten hier is vreselijk,” mopperde Evelyn na hun eerste maaltijd. “Het zwembad is te koud en de service is zo traag. Deze plek zou top moeten zijn!” Steve probeerde te ontspannen, maar de constante klachten van zijn moeder maakten het moeilijk. Hij belde meerdere keren, hopend zich bij ons aan te sluiten, maar ik antwoordde niet.
De volgende dagen richtte ik me op het maken van het beste van onze tijd in het hostel. We maakten natuurwandelingen, hadden picknicks in het park en genoten van eenvoudige geneugten zoals verhalen vertellen en spelletjes spelen. De kinderen maakten nieuwe vrienden en we deelden maaltijden met andere reizigers. Ondanks de bescheiden omgeving hadden we een geweldige tijd.
Steve daarentegen zat vast met Evelyn’s ontevredenheid. Niets leek haar tevreden te stellen en hij betreurde zijn beslissing steeds meer met de dag. Hij belde opnieuw, maar ik antwoordde nog steeds niet.
Naarmate de dagen verstreken, voelde ik een gevoel van vrede. De kinderen waren gelukkig en ik besefte dat we geen luxe nodig hadden om van onze tijd samen te genieten. Simpele momenten brachten ons dichter bij elkaar. Op een avond zaten we rond een klein vuur buiten, marshmallows te roosteren en te lachen. Ben draaide zich naar me toe en zei: “Mam, dit is leuk.”
Ik glimlachte, voelde een warmte in mijn hart die geen luxe hotel kon bieden. “Het is echt leuk, Ben,” zei ik. Intussen werd Steve steeds gefrustreerder. “Waarom neemt Sarah de telefoon niet op?” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij mijn nummer opnieuw draaide. Deze keer klaagde Evelyn over de roomservice en ik kon zien dat hij zijn breekpunt bereikte.
Op de laatste dag van onze vakantie besloot Steve het hostel te bezoeken in de hoop me te overtuigen om de laatste nacht in het hotel door te brengen. Maar toen hij aankwam, vond hij de kamer leeg. “Waar is mijn familie?” vroeg hij aan de receptionist, zijn stem geladen met paniek. “Die zijn deze ochtend al vertrokken” antwoordde ze.
Steve’s hart bonkte terwijl hij naar de luchthaven snelde. Hij keek naar het vertrekbord, zijn ogen werden groot toen hij zag dat onze vlucht al vertrokken was. We hadden eerder een vlucht naar huis genomen. Hij stond daar, voelde een mengeling van ongeloof en spijt over zich heen spoelen.
De reis terug naar huis was eenzaam. Toen hij bij ons huis aankwam, stak hij zijn sleutel in het slot, maar het lukte niet om hem om te draaien. Verward en gefrustreerd wiebelde hij nog een paar keer, voordat hij het eindelijk opgaf. Zijn telefoon zoemde met een sms-bericht van mij: “Je hebt een plek geboekt in het lokale hostel. Geniet ervan.”
Steve staarde naar het bericht, zijn hart zonk in zijn schoenen. Zonder andere opties begaf hij zich naar het lokale hostel. De nacht was lang en ongemakkelijk. Liggend in het eenvoudige bed, dacht hij na over de afgelopen dagen. Hij realiseerde zich hoezeer hij ons gezin als vanzelfsprekend had beschouwd, luxe en het comfort van zijn moeder boven ons geluk stellend.
“Ik ben zo blind geweest,” mompelde hij tegen zichzelf, staarde naar het plafond. “Wat heb ik gedaan?” De volgende ochtend keerde Steve terug naar ons huis. Hij stond op de stoep, voelde het gewicht van zijn fouten. Hij klopte aan en ik opende de deur, rustig maar vastberaden. “Sarah, het spijt me zo,” zei hij, zijn stem brak. “Ik zie nu hoe fout ik was. Ik had jou en de kinderen op de eerste plaats moeten zetten. Kun je me vergeven?”
Ik keek hem even aan en knikte toen. “Kom binnen, Steve. Laten we praten.” We gingen aan de keukentafel zitten. Steve haalde diep adem en begon te spreken. “Ik dacht dat ik het juiste deed door ervoor te zorgen dat moeder comfortabel was. Maar ik zie nu dat ik jou en de kinderen heb verwaarloosd. “Ik heb geleerd dat ware luxe niet gaat om luxe hotels of gastronomische maaltijden. Het gaat erom samen te zijn en te genieten van de eenvoudige momenten. Ik beloof dat ik het beter zal doen.
Efteling-bezoekers schrikken van stijgende prijzen: “Een dag vol magie, maar ook vol rekenen”
Een dagje Efteling staat voor velen gelijk aan verwondering. Het is de plek waar kinderen sprookjes tot leven zien komen en volwassenen hun zorgen even vergeten. Toch merken steeds meer gezinnen dat dit dagje uit flink in de papieren begint te lopen.
De entreeprijzen zijn de laatste jaren gestegen, maar vooral de horecaprijzen in het park zorgen voor gespreksstof. Van een simpel flesje fris tot een glas wijn — de kosten lopen snel op. Wat ooit een zorgeloze uitstap was, vraagt tegenwoordig om wat meer planning en afweging.
Dorst lessen wordt prijzig
Wie tegenwoordig dorst krijgt in de Efteling, merkt al snel dat een drankje halen een kostbare aangelegenheid is geworden. Een flesje frisdrank zoals cola, sinas of cassis kost in 2025 €4,10.
Ter vergelijking: in 2024 betaalde een bezoeker nog €3,70 voor hetzelfde flesje. Ook populaire varianten als Lipton Ice Tea of de Spa-lijn zijn meegestegen.
Voor gezinnen met kinderen tikt het bedrag extra snel aan. Ook kinderdrankjes zoals Fristi en Chocomel zijn duurder geworden, waardoor een eenvoudig rondje drankjes voor vier personen al snel boven de vijftien euro uitkomt.
“We nemen tegenwoordig zelf pakjes drinken mee,” vertelt een moeder uit Rotterdam. “De kinderen vinden het niet erg, maar het scheelt ons echt een hoop geld over de dag.”
Een glas wijn of biertje? Even nadenken
Ook volwassenen die graag even genieten van een glas wijn of een biertje merken het verschil. Een klein flesje Torres-wijn kost inmiddels bijna zes euro, en ook een blikje bier is een stuk duurder dan voorheen.
Waar alcoholische drankjes vroeger een kleine extra verwennerij waren tijdens het dagje uit, denken veel bezoekers nu twee keer na voordat ze bestellen.
“Een drankje op het terras hoort bij de Efteling-beleving,” zegt een vaste bezoeker. “Maar als je met z’n vieren bent, zit je voor een paar glazen wijn al aan twintig euro. Dan smaakt het toch iets minder ontspannen.”
Statiegeld: kleine bijdrage, groot gebaar
Sinds de invoering van statiegeld in het park in 2023 betaal je bij elk flesje of blikje 15 cent extra. Bezoekers krijgen dat bedrag terug als ze hun verpakking inleveren.
Daarnaast biedt de Efteling een sympathiek alternatief: wie wil, kan het statiegeld doneren aan Villa Pardoes — een organisatie die gezinnen met ernstig zieke kinderen een onbezorgde vakantie in het park bezorgt.
“Het is een mooi initiatief,” zegt een vader die het bedrag liever schenkt. “Het gaat om kleine bedragen, maar samen maakt het verschil.”
Het systeem zorgt niet alleen voor minder zwerfafval, maar geeft bezoekers ook het gevoel dat ze iets bijdragen aan een goed doel.
Maaltijden steeds duurder
Niet alleen drankjes, maar ook eten in het park is duurder geworden. Een frietje met snack kost tegenwoordig al snel tussen de €9 en €12, afhankelijk van waar je bestelt.
Voor gezinnen die meerdere maaltijden kopen, lopen de kosten dus snel op.
“Vroeger haalden we gewoon een frietje tussendoor,” vertelt een stel dat jaarlijks het park bezoekt. “Nu nemen we wat broodjes mee en trakteren we onszelf aan het einde van de dag op iets lekkers. Zo blijft het leuk.”
De stijging past in een bredere trend: horeca en leveranciers kampen met hogere kosten voor personeel, energie en ingrediënten, en dat vertaalt zich in de prijzen voor bezoekers.
Het broodtrommeltje maakt een comeback
Wie door het park wandelt, ziet het steeds vaker: gezinnen die even neerstrijken op een bankje met hun eigen meegebrachte lunch.
Thermosflessen met koffie, fruitbakjes, wraps en boterhammen zijn weer helemaal terug. Niet omdat de kwaliteit in de Efteling tegenvalt, maar omdat het voor veel mensen simpelweg een manier is om het dagje uit betaalbaar te houden.
“De Efteling moedigt dat gelukkig niet af,” zegt een bezoekster uit Tilburg. “Je mag gewoon je eigen eten meenemen. En eerlijk gezegd: een boterham in het Sprookjesbos smaakt net zo goed.”
Toch zijn er ook bezoekers die het jammer vinden dat spontaniteit plaatsmaakt voor rekenen. “Je wil gewoon iets lekkers kopen zonder eerst te moeten bedenken of het binnen je budget past,” aldus een andere bezoeker.
Kwaliteit blijft hoog
Over de kwaliteit van het eten in de Efteling zijn de meningen overigens nog altijd lovend. Van ambachtelijke pannenkoeken in het Polles Keuken tot verse maaltijden bij het Station de Oost: het aanbod is gevarieerd en goed verzorgd.
De parkhoreca blijft een belangrijk onderdeel van de Efteling-beleving. De gerechten worden gepresenteerd met oog voor detail, en de locaties zijn sfeervol ingericht in de kenmerkende sprookjesstijl.
“Je betaalt wat meer, maar het eten is wel lekker en vers,” zegt een bezoeker. “Je ziet dat er aandacht aan besteed is.”
Toch zorgt die kwaliteit ook voor een dilemma: het aanbod is aantrekkelijk, maar niet iedereen kan of wil daar voortdurend gebruik van maken.
Bewust kiezen en plannen
Het gevolg van de prijsstijgingen is dat bezoekers voorzichtiger worden met hun uitgaven. Waar een dagje Efteling vroeger draaide om spontaniteit, draait het nu vaker om plannen.
Veel gezinnen kiezen voor een mix van eigen eten en één traktatie in het park. Een ijsje, een pannenkoek of een snack wordt dan een speciaal moment, in plaats van een vanzelfsprekend onderdeel van de dag.
“We geven het geld liever uit aan iets unieks, zoals een souvenir,” vertelt een vader met twee kinderen. “Dan hebben ze iets om mee naar huis te nemen dat langer meegaat dan een frietje.”
De balans tussen beleving en budget
De Efteling blijft een van de meest geliefde attractieparken van Nederland. Met ruim 5 miljoen bezoekers per jaar blijft de populariteit onverminderd groot, ondanks de hogere prijzen.
Toch lijkt de grens voor sommige gezinnen dichterbij te komen. Op sociale media klinkt steeds vaker de wens dat het park de prijzen in balans houdt, zodat het voor iedereen toegankelijk blijft.
“Een dagje Efteling is nog steeds magisch,” schrijft een bezoeker op X. “Maar het wordt wel een luxe-uitje.”
De directie van het park benadrukt regelmatig dat de prijsstijgingen nodig zijn om de kwaliteit te behouden en te investeren in nieuwe attracties en duurzaamheid.
Slot: de magie blijft, maar de portemonnee voelt het
Ondanks de stijgende prijzen blijft de Efteling een plek waar generaties samenkomen, waar groot en klein zich even in een andere wereld wanen.
Toch is de realiteit duidelijk: waar vroeger vooral de magie sprak, klinkt nu ook het zachte gerinkel van de rekenmachine.
Wie het slim aanpakt, kan er nog steeds een betoverende dag van maken — met een broodtrommeltje van thuis, een flesje water in de tas en misschien één bijzondere traktatie in het park zelf.
Want hoe duur het ook wordt, de glimlach van een kind bij het zien van de draak van Joris en de Draak of de muziek van Droomvlucht blijft onbetaalbaar.