Actueel
Man stuurt mij en de kinderen naar hostel en boekt luxehotel voor zichzelf en zijn moeder
Toen de familie Smith aan hun zomervakantie begon, hoopten ze op ontspanning en gezinsbinding. Maar een onverwachte beslissing van Steve, waarbij hij de comfort van zijn moeder boven het geluk van zijn gezin plaatste, leidde tot een schokkende wending van gebeurtenissen. Steve werd geconfronteerd met de ware betekenis van luxe.
We keken allemaal uit naar onze zomervakantie. Het was een druk jaar geweest en we hadden een pauze nodig. Ons gezin is hecht. Daar is mijn man Steve, een succesvolle zakenman die altijd lijkt te weten waar de beste vakantieplekken zijn.
Vervolgens zijn er onze drie kinderen: Ben, de oudste, altijd nieuwsgierig en vol vragen; Jack, onze middelste, energiek en dol op avontuur; en Rachel, onze jongste, lief en dol op tekenen. Eindelijk is er Steve’s moeder, Evelyn. Ze is wat veeleisend maar houdt veel van haar kleinkinderen.
Steve had een charmant stadje uitgekozen voor onze uitje. Hij praatte eindeloos over de prachtige landschappen en de rustige sfeer. We hadden allemaal hoge verwachtingen van de reis. Maar zodra we bij het hostel aan de rand van de stad aankwamen, voelde ik dat er iets niet klopte.
Het hostel was schoon maar basic. De kinderen keken rond, duidelijk teleurgesteld. Ben trok zijn neus op. “Moeten we hier blijven, mam?” Ik haalde diep adem, probeerde kalm te blijven. “Steve, waarom verblijven we hier?” vroeg ik, mijn frustratie verbergend.
Steve glimlachte helder naar me. “Moeder heeft comfort nodig,” zei hij. “Ze kan niet omgaan met het lawaai en de chaos met de kinderen. Ik moet voor haar zorgen, dus we verblijven in het luxe hotel alleen voor volwassenen in de stad zodat ze kan ontspannen. Het is beter zo. We ontmoeten elkaar allemaal morgen om samen te zijn.”
Ik wilde protesteren, maar ik wist dat het zinloos zou zijn. “Prima,” zei ik zachtjes, terwijl ik de kinderen hielp om zich in onze kamer te settelen. Het hostel was niets zoals ik had gehoopt. Het was klein, met alleen de basisvoorzieningen. De kinderen waren duidelijk niet blij. “Dit is niet wat ik had verwacht,” mompelde ik onder mijn adem.
Intussen genoten Steve en Evelyn van hun luxe hotel. Steve was enthousiast, belde me op FaceTime om hun weelderige kamer te laten zien. “Kijk naar deze plek, Sarah,” zei hij, terwijl hij de camera rondzwaaide. “De kinderen zouden dol zijn op het zwembad.”
Ik forceerde een glimlach, mijn bloed kookte terwijl ik naar de video keek. “Het ziet er mooi uit,” zei ik kort en beëindigde de oproep zo snel mogelijk. Vanaf dat moment negeerde ik zijn oproepen.
Die nacht probeerde ik er het beste van te maken. We hadden een eenvoudig diner in het kleine eetgedeelte van het hostel. De kinderen waren nog steeds een beetje teleurgesteld, maar we speelden wat bordspellen voor het slapengaan. Ondanks de eenvoudige accommodatie was er wat vreugde in onze tijd samen.
Terug in het luxe hotel verliepen de dingen niet zo goed voor Steve en Evelyn. “Het eten hier is vreselijk,” mopperde Evelyn na hun eerste maaltijd. “Het zwembad is te koud en de service is zo traag. Deze plek zou top moeten zijn!” Steve probeerde te ontspannen, maar de constante klachten van zijn moeder maakten het moeilijk. Hij belde meerdere keren, hopend zich bij ons aan te sluiten, maar ik antwoordde niet.
De volgende dagen richtte ik me op het maken van het beste van onze tijd in het hostel. We maakten natuurwandelingen, hadden picknicks in het park en genoten van eenvoudige geneugten zoals verhalen vertellen en spelletjes spelen. De kinderen maakten nieuwe vrienden en we deelden maaltijden met andere reizigers. Ondanks de bescheiden omgeving hadden we een geweldige tijd.
Steve daarentegen zat vast met Evelyn’s ontevredenheid. Niets leek haar tevreden te stellen en hij betreurde zijn beslissing steeds meer met de dag. Hij belde opnieuw, maar ik antwoordde nog steeds niet.
Naarmate de dagen verstreken, voelde ik een gevoel van vrede. De kinderen waren gelukkig en ik besefte dat we geen luxe nodig hadden om van onze tijd samen te genieten. Simpele momenten brachten ons dichter bij elkaar. Op een avond zaten we rond een klein vuur buiten, marshmallows te roosteren en te lachen. Ben draaide zich naar me toe en zei: “Mam, dit is leuk.”
Ik glimlachte, voelde een warmte in mijn hart die geen luxe hotel kon bieden. “Het is echt leuk, Ben,” zei ik. Intussen werd Steve steeds gefrustreerder. “Waarom neemt Sarah de telefoon niet op?” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij mijn nummer opnieuw draaide. Deze keer klaagde Evelyn over de roomservice en ik kon zien dat hij zijn breekpunt bereikte.
Op de laatste dag van onze vakantie besloot Steve het hostel te bezoeken in de hoop me te overtuigen om de laatste nacht in het hotel door te brengen. Maar toen hij aankwam, vond hij de kamer leeg. “Waar is mijn familie?” vroeg hij aan de receptionist, zijn stem geladen met paniek. “Die zijn deze ochtend al vertrokken” antwoordde ze.
Steve’s hart bonkte terwijl hij naar de luchthaven snelde. Hij keek naar het vertrekbord, zijn ogen werden groot toen hij zag dat onze vlucht al vertrokken was. We hadden eerder een vlucht naar huis genomen. Hij stond daar, voelde een mengeling van ongeloof en spijt over zich heen spoelen.
De reis terug naar huis was eenzaam. Toen hij bij ons huis aankwam, stak hij zijn sleutel in het slot, maar het lukte niet om hem om te draaien. Verward en gefrustreerd wiebelde hij nog een paar keer, voordat hij het eindelijk opgaf. Zijn telefoon zoemde met een sms-bericht van mij: “Je hebt een plek geboekt in het lokale hostel. Geniet ervan.”
Steve staarde naar het bericht, zijn hart zonk in zijn schoenen. Zonder andere opties begaf hij zich naar het lokale hostel. De nacht was lang en ongemakkelijk. Liggend in het eenvoudige bed, dacht hij na over de afgelopen dagen. Hij realiseerde zich hoezeer hij ons gezin als vanzelfsprekend had beschouwd, luxe en het comfort van zijn moeder boven ons geluk stellend.
“Ik ben zo blind geweest,” mompelde hij tegen zichzelf, staarde naar het plafond. “Wat heb ik gedaan?” De volgende ochtend keerde Steve terug naar ons huis. Hij stond op de stoep, voelde het gewicht van zijn fouten. Hij klopte aan en ik opende de deur, rustig maar vastberaden. “Sarah, het spijt me zo,” zei hij, zijn stem brak. “Ik zie nu hoe fout ik was. Ik had jou en de kinderen op de eerste plaats moeten zetten. Kun je me vergeven?”
Ik keek hem even aan en knikte toen. “Kom binnen, Steve. Laten we praten.” We gingen aan de keukentafel zitten. Steve haalde diep adem en begon te spreken. “Ik dacht dat ik het juiste deed door ervoor te zorgen dat moeder comfortabel was. Maar ik zie nu dat ik jou en de kinderen heb verwaarloosd. “Ik heb geleerd dat ware luxe niet gaat om luxe hotels of gastronomische maaltijden. Het gaat erom samen te zijn en te genieten van de eenvoudige momenten. Ik beloof dat ik het beter zal doen.
Groot verlies voor de voetbalwereld: voormalig international Nikola Pokrivac (39) overleden bij ernstig auto-ongeluk
In Kroatië is met grote verslagenheid gereageerd op het tragische nieuws dat voormalig international Nikola Pokrivac op 39-jarige leeftijd is overleden. De ex-voetballer kwam om het leven bij een ernstig verkeers0ngeval in de stad Karlovac, gelegen ten zuidwesten van de hoofdstad Zagreb. Ook een andere inzittende, eveneens actief in de sportwereld, overleefde het 0ngeluk niet.
De Kroatische voetbalbond (HNS) heeft het 0verlijden officieel bevestigd via sociale media. “We verliezen een man die jarenlang zijn hart gaf voor het nationale elftal,” zo klonk het in een eerste verklaring. “Onze gedachten gaan uit naar zijn familie, vrienden en voormalig teamgenoten.”
Ernstig verkeers0ngeval in Karlovac
Het 0ngeval vond plaats in de vroege ochtenduren in Karlovac, een stad met historische betekenis voor Kroatië en een plek die bekendstaat om zijn ligging op een belangrijk knooppunt van wegen. Volgens eerste berichten van de autoriteiten was het ongeluk zodanig zwaar dat Pokrivac op slag 0verleed. Ook een medepassagier, die evenals Pokrivac actief was in het voetbal, heeft het 0ngeval niet 0verleefd.
De precieze oorzaak van het 0ngeluk is nog onderwerp van onderzoek. Lokale media melden dat het voertuig waarin de twee mannen zich bevonden van de weg raakte, maar verdere details worden nog niet gedeeld om de nabestaanden rust en privacy te geven. Een derde inzittende, van wie de identiteit nog niet is vrijgegeven, raakte zwaargew0nd en wordt momenteel behandeld in het z!ekenhuis.
Een loopbaan die respect afdwingt
Nikola Pokrivac begon zijn professionele voetbalcarrière in 2004 bij NK Varteks, een club die lange tijd bekendstond als kweekvijver van Kroatisch talent. Al snel viel hij op door zijn spelinzicht, fysiek sterke spel en leiderschapskwaliteiten op het middenveld. Als verdedigende middenvelder werd hij geroemd om zijn werklust, nuchtere instelling en vermogen om het spel te lezen.
In 2007 maakte Pokrivac de overstap naar Dinamo Zagreb, de absolute topclub van Kroatië. Daar ontwikkelde hij zich verder tot een van de meest veelbelovende spelers van zijn generatie. Zijn sterke optredens bleven ook buiten Kroatië niet onopgemerkt. Een jaar later, in 2008, tekende hij een contract bij het prestigieuze AS Monaco, actief in de Franse Ligue 1. Het was een grote stap voor de jonge Kroaat, die daarmee definitief zijn entree maakte op het internationale toneel.
Later zou hij ook nog spelen voor Red Bull Salzburg, een van de topclubs in Oostenrijk. Daar werd hij gecoacht door de Nederlandse trainer Huub Stevens, die hem omschreef als “een voorbeeldige prof met een groot hart en een sterke mentaliteit.”
Reacties vanuit de voetbalwereld
Niet alleen Kroatië, maar ook andere delen van Europa reageerden geschokt op het nieuws. De Oostenrijkse club Red Bull Salzburg plaatste een emotioneel eerbetoon aan hun voormalige speler. “Wij treuren om het verlies van Nikola Pokrivac, een speler die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten in onze club. Onze gedachten zijn bij zijn dierbaren,” luidde de verklaring op social media.
Ook zijn oude club Dinamo Zagreb betuigde via een officieel bericht hun medeleven. “Nikola was meer dan een voetballer. Hij was een voorbeeld voor jonge spelers, een echte professional en een gerespecteerd persoon binnen én buiten het veld.”
Vijftien interlands en een rol op het EK 2008
Pokrivac kwam in totaal 15 keer uit voor het nationale elftal van Kroatië, een prestatie die slechts voor een selecte groep is weggelegd. Hij maakte deel uit van de selectie tijdens het Europees kampioenschap van 2008, een toernooi waarin Kroatië op indrukwekkende wijze de groepsfase doorkwam.
In de groepswedstrijd tegen Polen, die Kroatië met 1-0 wist te winnen, speelde Pokrivac een degelijke en stabiele partij. Hoewel hij nooit tot de absolute sterren van het nationale team behoorde, stond hij bekend als betrouwbaar, nuchter en altijd bereid om zich op te offeren voor het collectief – eigenschappen die hem geliefd maakten bij fans en collega’s.
De Kroatische voetbalbond sprak in een reactie van “een groot verlies voor de voetbalgemeenschap”. In hun officiële verklaring schrijven ze: “Nikola Pokrivac was een man van het team. Een stille kracht op het veld, een gerespecteerde persoonlijkheid daarbuiten. We zijn hem veel dank verschuldigd voor zijn inzet en toewijding.”
Een leven vol strijd, ook naast het veld
Wat veel mensen niet weten, is dat Pokrivac ook persoonlijke tegenslagen kende. In 2014 werd bij hem kanker vastgesteld. Na een intensieve behandelperiode keerde hij uiteindelijk terug, vastbesloten om zich in te zetten voor anderen. In de jaren daarna deed hij regelmatig vrijwilligerswerk en sprak hij met jongeren over mentale veerkracht, gezondheid en doorzettingsvermogen.
Zijn openheid over zijn ziekte, herstel en mentale worstelingen maakte indruk. In interviews vertelde hij dat hij zijn leven na de ziekte anders was gaan waarderen. “Je leert opnieuw kijken naar wat belangrijk is,” zei hij in een Kroatische talkshow. “Familie, vriendschap, en het besef dat je iets kunt betekenen voor anderen.”
R0uw en herinnering
In Kroatië wordt de komende dagen op verschillende plaatsen stilgestaan bij zijn overlijden. Zowel in Zagreb als in Karlovac zullen voetbalclubs en sportverenigingen stilstaan bij zijn nalatenschap. Supporters laten op sociale media massaal weten geraakt te zijn door zijn plotselinge 0verlijden. “Een man met karakter, een sporter in hart en nieren. We zullen je nooit vergeten,” schrijft een fan op X.
Er gaan stemmen op om bij de eerstvolgende interland van Kroatië een minuut stilte te houden ter nagedachtenis aan Pokrivac. Ook wordt overwogen om een jeugdtoernooi of tribune naar hem te vernoemen, als eerbetoon aan zijn inzet voor de sport.
Een sporter, mens en voorbeeldfiguur
Nikola Pokrivac was meer dan alleen een international of clubspeler. Hij stond bekend als een man die zich niet liet leiden door ego, maar door teamgeest. Als speler die zich keer op keer inzette voor het grotere geheel. En als mens die, ook na tegenslagen, zijn kracht gebruikte om anderen te inspireren.
Zijn 0verlijden laat een leegte achter in de harten van velen. Niet alleen bij zijn familie en vrienden, maar ook bij fans, collega-sporters en jonge talenten die naar hem opkeken. De impact van zijn leven en werk zal nog lang voelbaar zijn.
Namens de hele sportwereld wensen wij de nabestaanden van Nikola Pokrivac veel sterkte toe. Moge zijn herinnering voortleven in de harten van iedereen die hij raakte.