Actueel
LLDL-Teun vindt dat vrouwen grenzen moeten krijgen in een relatie: ‘Je mag niet uitgaan!’
Wanneer je je inschrijft voor Lang Leve de Liefde (LLDL), hoop je uiteraard je prins of prinses op het witte paard te vinden. Voor sommige deelnemers betekent dat een slanke blonde vrouw met opvallende kenmerken of een man met een gespierd lichaam en strakke kaaklijn. Anderen zoeken juist iemand met wie ze diepgaande gesprekken kunnen voeren, en weer anderen willen een partner die zij kunnen ‘beschermen’.
De programmamakers doen hun best om kandidaten te koppelen op basis van hun wensen en voorkeuren. Dus als jij bijvoorbeeld Teun heet en een vrouw zoekt die niet graag uitgaat omdat ze dat als ‘emotioneel vreemdgaan’ beschouwt, dan gaan ze blijkbaar op zoek naar precies zo’n persoon.
Wat Is ‘Emotioneel Vreemdgaan’?
Niemand vindt het leuk om bedrogen te worden in een relatie. Toch verschilt de definitie van vreemdgaan van persoon tot persoon. Voor sommigen betekent het letterlijk fysiek contact met een ander, terwijl anderen vinden dat uitgaan met vrienden of vriendinnen al over de grens gaat. Hoewel veel mensen simpelweg plezier maken tijdens een avondje stappen, zijn er ook mensen die daar anders over denken. Een goed voorbeeld daarvan is Teun.
Teun en Zijn Grenzen in een Relatie
Hoewel we niet zeker weten of deze deelnemer echt Teun heet, noemen we hem zo omdat we zijn naam nergens kunnen vinden en hij ‘op een Teun lijkt’. In de aflevering waarin hij verschijnt, heeft hij een date met een charmante vrouw die werkzaam is in de uitgaanswereld. Ondanks haar werk geeft ze aan zelf niet uit te gaan, omdat ze dat beschouwt als ‘emotioneel vreemdgaan’.
Dat is een interessante opvatting en een die al snel als muziek in de oren klinkt voor Teun. Zijn visie op relaties blijkt echter nog veel verder te gaan dan alleen de kwestie van uitgaan. Teun deelt namelijk dat hij vindt dat vrouwen “hun ding moeten blijven doen in een relatie, maar er zijn wel grenzen.” Hoewel grenzen in een relatie normaal zijn, wekt zijn toon en manier van formuleren op zijn minst enige vraagtekens op.
Jaloezie of Bescherming?
Wat Teun vervolgens zegt, maakt het gesprek alleen maar ongemakkelijker. Volgens hem bestaat jaloezie niet; het is simpelweg een ander woord voor ‘beschermend zijn’. Deze interpretatie van jaloezie is bijzonder, want waar ligt de grens tussen zorgzaamheid en controle?
Zijn date lijkt zich steeds ongemakkelijker te voelen naarmate Teun verder spreekt. Haar gezichtsuitdrukking verraadt dat ze wellicht spijt krijgt van haar deelname aan Lang Leve de Liefde. Het moment waarop Teun zijn opvattingen deelt, laat een duidelijke spanning ontstaan. Zijn date lijkt te beseffen dat ze in een situatie terecht is gekomen waar ze zich niet prettig bij voelt.
Rode Vlaggen?
Hoewel het idee van ‘beschermen’ in een relatie op het eerste gezicht liefdevol kan klinken, kan het in sommige gevallen ook een teken zijn van controlerend gedrag. De uitspraken van Teun roepen vragen op over zijn visie op relaties en de manier waarop hij denkt dat een gezonde relatie zou moeten functioneren.
Zijn date lijkt steeds minder enthousiast te worden naarmate het gesprek vordert. Misschien hoopt ze dat het diner snel ten einde komt of dat er een manier is om subtiel aan de situatie te ontsnappen.
Conclusie: Vlucht of Blijf?
Of Teun uiteindelijk de juiste match voor haar is, blijft de vraag. Eén ding is echter zeker: hij heeft indruk gemaakt, zij het niet per se in de positieve zin. Zijn ideeën over jaloezie en bescherming roepen discussie op en zetten kijkers aan het denken over wat gezonde grenzen in een relatie werkelijk betekenen.
Voor zijn date lijkt de situatie inmiddels duidelijk: het wordt tijd om haar koffers te pakken en een andere weg in te slaan. Misschien is er elders iemand die beter bij haar past, iemand die minder ‘beschermend’ en meer begripvol is.
Wat denk jij? Heeft Teun een punt of is dit een geval waarin het verstand het overneemt en het tijd is om te rennen?
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.