Actueel
Laura Tesoro begint het jaar op een opvallende manier: ‘Dit had niemand verwacht!’
Laura Tesoro staat aan de vooravond van een spannend nieuw hoofdstuk in haar muziekcarrière. Binnenkort brengt ze het nummer ‘Bound To Be’ uit, een samenwerking met de populaire Belgische dj en producer Regi. In een interview met Het Laatste Nieuws vertelt de zangeres hoe deze bijzondere samenwerking tot stand kwam en wat het voor haar betekent.
Een idee dat pas later werkelijkheid werd
Het idee voor een samenwerking tussen Laura Tesoro en Regi leefde al een tijdje. Tijdens hun deelname aan Liefde Voor Muziek spraken ze al eens over het idee om samen een nummer te maken.
Maar op dat moment bleek het moeilijk om de plannen echt tot uitvoering te brengen. Regi was toen vooral gefocust op Nederlandstalige muziek, terwijl Laura juist meer de wens had om in het Engels te zingen. “We hebben dat idee dan geparkeerd,” blikt Laura terug. Het leek toen een moeilijk te realiseren project.
Van idee naar echte samenwerking
De doorbraak kwam later, tijdens het Q-Pop-festival vorig jaar, toen Regi opnieuw naar Laura stapte met de vraag of ze het idee om samen te werken niet opnieuw moesten bekijken. Dit keer kreeg Laura een nummer voorgesteld, maar ze was niet meteen enthousiast. “Ik vond het precies niet echt iets voor mij,” vertelt ze eerlijk. Maar in plaats van het plan weer terzijde te schuiven, besloten ze om het anders aan te pakken. Ze gingen samen schrijven zonder een vastomlijnd doel voor ogen. Dit bleek een cruciale beslissing, want door samen muziek te maken zonder druk te voelen, kregen ze de kans om elkaar muzikaal beter te leren kennen.
De klik die alles veranderde
Uiteindelijk werkten Laura Tesoro en Regi samen aan vijf nummers. Gaandeweg ontstond er steeds meer vertrouwen tussen de twee, en een klik die de richting van hun samenwerking veranderde. “We merkten dat het steeds beter ging, dat de vibe er was,” zegt Laura. Het resultaat van hun gezamenlijke sessies was ‘Bound To Be’, het nummer waarin alles samenkwam.
“Toen we dat nummer schreven, voelde het meteen juist,” vertelt Laura enthousiast. “We lachen er nu samen om dat juist dát nummer het geworden is.” Het nummer lijkt de perfecte weerspiegeling van hun samenwerking, een song die voortkwam uit hun wederzijdse muzikale connectie.
Een frisse start in het nieuwe jaar
Met ‘Bound To Be’ luidt Laura Tesoro het nieuwe jaar in met een krachtig statement. “We starten het nieuwe jaar met een bang,” zegt ze in het interview. Het nummer markeert niet alleen een geslaagde samenwerking met Regi, maar ook een belangrijke nieuwe richting in haar carrière, waarin ze haar liefde voor Engelstalige pop weer volop kan omarmen.
Dit is voor Laura een bewuste keuze na een periode van zoeken en aftasten. Wat ooit werd geparkeerd, krijgt nu een echte plek in haar muziek. Het voelt voor haar als een frisse start, niet alleen muzikaal, maar ook persoonlijk.
Conclusie: een carrière met nieuwe mogelijkheden
Laura Tesoro’s samenwerking met Regi en het nummer ‘Bound To Be’ markeren niet alleen een nieuwe stap in haar carrière, maar ook een tijd van zelfontdekking en nieuwe mogelijkheden. Het is duidelijk dat de zangeres niet bang is om haar eigen pad te volgen en nieuwe muzikale uitdagingen aan te gaan. Met haar vernieuwde focus op Engelstalige pop en haar samenwerking met Regi lijkt het erop dat 2025 een spannend jaar voor Laura Tesoro zal worden.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.