Actueel
Kijkers maken gehakt van Hélène Hendriks 📺😡 ‘Nooit meer terugkomen’
De uitzending van Vandaag Inside afgelopen vrijdag verliep anders dan gebruikelijk, want vaste presentator Wilfred Genee schitterde door afwezigheid. Zijn vervanger? Hélène Hendriks. Hoewel zij al vaker de VI-tafel heeft geleid, vielen de reacties van kijkers dit keer allesbehalve positief uit. Op sociale media werd massaal kritiek geuit: “Nooit meer terugkomen, dit is gewoon pijnlijk om te kijken.”
Wilfred Genee mist meerdere afleveringen
De reden voor de afwezigheid van Genee bleek vrij alledaags. Hendriks verklaarde in de uitzending:
“Wilfred kon geen oppas regelen voor zijn kinderen. Hij is niet op vakantie, maar had thuis wat dingen te regelen.”
Daar bleef het niet bij, want Hendriks voegde eraan toe dat Genee ook maandag afwezig zal zijn. Dit betekent dat zij de presentatietaken opnieuw zal overnemen. Voor veel fans was dit geen goed nieuws. In eerdere afleveringen was Hendriks al eens ingevallen, maar toen kon ze rekenen op gemengde reacties. Dit keer was de kritiek echter ongekend fel.
Kijkers missen het ‘Genee-effect’
Op sociale media werd direct gereageerd op de uitzending zonder Genee. Een greep uit de vele reacties op X (voorheen Twitter):
🔹 “Hélène Hendriks is prima voor bepaalde programma’s, maar dit werkt gewoon niet. Vandaag Inside heeft Wilfred Genee nodig.” 🔹 “Ik kijk voor de dynamiek tussen Wilfred, René en Johan. Dit voelt zo geforceerd. Zet desnoods iemand anders neer.” 🔹 “Hélène is een goede presentatrice, maar niet voor dit format. Ze laat de gasten te veel praten zonder structuur.”
Veel kritiek richtte zich op het feit dat Hendriks de scherpe dynamiek van Genee miste. Waar Genee vaak met scherpe vragen en kwinkslagen de tafel in toom houdt, liet Hendriks dat meer los. Hierdoor namen René van der Gijp en Johan Derksen het gesprek volledig over, wat volgens veel kijkers de balans in het programma verstoorde.
“Dit is een ander programma zonder Genee”
Het format van Vandaag Inside draait grotendeels om de onderlinge chemie tussen de presentator en de twee vaste tafelgasten. Genee fungeert hierin vaak als provocerende spelverdeler. Hij stelt kritische vragen, prikkelt Derksen en Van der Gijp en zorgt ervoor dat het gesprek op een natuurlijke manier voortvloeit.
Hendriks kiest daarentegen een andere aanpak. Ze is minder confronterend, stelt minder uitdagende vragen en lijkt zich meer op haar gemak te voelen in een rol als ‘gastvrouw’ dan als harde gespreksleider. Hierdoor ontstond een situatie waarin de tafelgasten hun gang konden gaan zonder veel tegenwicht.
Voetbaljournalist Sjoerd Mossou merkte dit ook op:
“Hélène Hendriks is zonder twijfel een van de beste presentatrices van Nederland, maar Vandaag Inside is Wilfred Genee. Je mist die scherpe randjes en dat pakt het programma niet goed uit.”
Johan Derksen en René van der Gijp verdedigen Hendriks
Hoewel kijkers keihard oordeelden over de uitzending, waren Derksen en Van der Gijp milder. Na afloop van de uitzending werd Hendriks gevraagd hoe ze het had ervaren. Derksen was duidelijk:
“Mensen moeten niet zo zeiken. Hélène doet het prima, ze heeft haar eigen stijl. Wilfred is Wilfred, maar Hélène heeft hier vaker gezeten en dat ging prima.”
Ook Van der Gijp nam het op voor Hendriks:
“Ik snap het wel hoor, mensen houden van Wilfred. Maar als hij er even niet is, dan moet je niet meteen de paniekknop indrukken. Dit programma draait toch om de gesprekken? Of Wilfred of Hélène er zit, maakt niet uit.”
Desondanks leek Hendriks zich bewust van de kritiek. Tijdens de uitzending grapte ze meerdere keren dat ze “de hitte van het publiek wel verwachtte” en voegde ze toe: “Ik hoop dat Wilfred maandag wéér geen oppas kan vinden, dan kan ik hier nog even blijven.”
Krijgt Hendriks een tweede kans?
Voorlopig blijft het afwachten hoe de kijkcijfers zich ontwikkelen zonder Genee. Als de negatieve reacties aanhouden, zou het kunnen dat de VI-redactie besluit om in de toekomst een andere vervanger te kiezen. Namen als Jan Joost van Gangelen of zelfs oudgediende Kees Jansma worden door sommige fans genoemd als betere invallers.
Wat wel zeker is: maandag zal Hendriks opnieuw aan tafel zitten. De vraag is of ze het publiek kan overtuigen, of dat de kritiek alleen maar verder zal toenemen.
Wat denk jij? Heeft Hélène Hendriks toekomst bij Vandaag Inside, of is het echt een programma dat niet zonder Wilfred Genee kan?
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.