Actueel
Kelly Pfaff heeft duidelijke boodschap voor Sam Gooris: “Gewoon hartverscheurend, wil ik het niet”
Sam Gooris en Kelly Pfaff over hun liefde: “Samen oud worden, dat is onze grootste droom”
Sam Gooris en Kelly Pfaff vormen al jaren een van de meest geliefde koppels van Vlaanderen. In een recent interview met Story geven ze een zeldzaam intieme inkijk in hun relatie en hun hoop voor de toekomst. Wat hen al die jaren heeft verbonden? Een diepe waardering voor trouw, familie en het leven samen.
Liefde als levenswerk
“We hebben altijd veel gehad aan het voorbeeld van onze ouders,” vertelt Sam met bewondering. “De ouders van Kelly zijn al vijftig jaar getrouwd, die van mij zelfs al 61 jaar. Dat soort langdurige liefde is niet vanzelfsprekend, maar het toont dat het kan.”
Kelly knikt instemmend. Voor haar ligt de sleutel tot hun sterke band in hun belofte aan elkaar: “We hebben elkaar beloofd om elkaar lief te hebben in goede én kwade dagen. Die belofte nemen we heel serieus. We houden vast aan elkaar, ook als het even wat moeilijker is.”
Samen tot het einde
Wat het stel misschien nog het meest typeert, is hun wens om samen oud te worden — en liefst ook samen het leven af te ronden. Kelly deelt een aangrijpend familieverhaal dat haar diep heeft geraakt: “Mijn grootvader heeft twintig jaar zonder mijn grootmoeder moeten leven. Hij bleef achter met een immens verdriet. Dat heeft me enorm geraakt. Die eenzaamheid, dat zou ik Sam of mezelf nooit toewensen.”
Ze voegt er oprecht aan toe: “Als ik mag kiezen, dan nog liever samen oud worden en uiteindelijk ook samen gaan. Dat lijkt me zoveel zachter dan elkaar moeten missen.”
Sam: “Ik wil er nog lang zijn, maar altijd samen”
Sam Gooris kan zich helemaal vinden in die gedachte. “Daar mag ik zelfs niet te lang bij stilstaan, of ik begin al te bleiten,” zegt hij met een brok in zijn keel. Toch weet hij het gesprek af te ronden met zijn typische gevoel voor humor: “Maar laat ons duidelijk zijn: nu nog niet, hé. We hebben nog véél te veel plannen!”
Een liefde die inspireert
Het verhaal van Sam en Kelly is er een van trouw, warmte en echtheid. In een wereld waarin relaties soms vluchtig lijken, bewijzen zij dat het ook anders kan. Door elkaars verschillen te omarmen, ruimte te geven en altijd de liefde centraal te blijven stellen, bouwen ze verder aan een levensverhaal dat voor velen herkenbaar en hoopvol is.
Hun woorden herinneren ons eraan dat ware liefde niet in grote gebaren zit, maar in het elke dag opnieuw kiezen voor elkaar — in voorspoed én tegenslag.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.