Actueel
John de Bever niet welkom op uitvaart beste vriend
Zolang Johan Derksen nog op de buis te zien is, hoef je niet bang te zijn dat het stil wordt rond de Vandaag Inside-analist. Maar ondanks zijn scherpe pen, uitgesproken mening en energieke voorkomen, ontkomt ook Derksen niet aan de gedachte dat het leven eindig is. De 76-jarige snor denkt inmiddels na over zijn eigen uitvaart — en dat leidt tot opvallende keuzes. Eén daarvan? Zijn goede vriend John de Bever mag onder geen beding zingen op zijn begrafenis. “Ik heb hem dat verboden,” zegt Johan met een mengeling van humor en overtuiging.
“Het moet geen feest worden”
Tijdens een recente uitzending van Vandaag Inside kwamen de heren op een lichtelijk macaber onderwerp: de d00d. Wilfred Genee stelde de vraag wat Johan zoal zou willen bij zijn afscheid, en dat leidde tot een uitgesproken – en vooral typisch Derksen – antwoord. “Ik wil gewoon dat ze me netjes begraven. Geen poespas, geen gezang van John de Bever, want dat zou het veel te vrolijk maken. Ik heb hem ook echt verboden om daar te zingen,” aldus Johan.
De tafelgenoten konden er wel om lachen, maar Johan was bloedserieus. “Kijk, ik mag John ontzettend graag. Maar ik wil geen volksfeest van mijn begrafenis maken. Geen ‘Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht’ aan de rand van mijn graf. Dat lijkt me niks.”
Geen trek in een tv-uitvaart
Ook het programma De Kist, waarin bekende Nederlanders praten over hun eigen d00d en hoe ze die het liefst zouden willen beleven, is volledig aan Johan voorbijgegaan. Hij vertelt dat hij benaderd werd voor deelname, maar vriendelijk bedankt heeft.
“Die man komt dan voorrijden in zo’n klein autootje, met een d00dskist op het dak, en dan moet je met een serieus gezicht gaan zitten praten over je sterfelijkheid. Nee hoor, dat hoeft van mij allemaal niet. Dan staan de mensen in Grolloo nog te juichen omdat ze denken dat het eindelijk zover is,” grapt hij.
Hoewel het onderwerp zwaar is, benadert Johan het met zijn kenmerkende droge humor. En eerlijk is eerlijk, die combinatie van luchtigheid en levenswijsheid maakt dat je er ondanks alles toch om moet glimlachen.
Bang voor de d00d? Nee joh!
Wilfred Genee vroeg zich hardop af of er misschien meer achter Johan’s nuchtere houding zit. “Ben je dan toch ergens bang voor? Dat het einde eraan komt?”
Maar daar wil Derksen niets van weten. “Nee man. Ik ben helemaal niet bang voor de d00d. Ik zeg altijd: breng mij maar naar de overkant van de straat – daar ligt het kerkhof. Makkelijk zat.”
Het is typerend voor de man die jarenlang zijn ongezouten mening gaf over voetbal, politiek, media en alles daartussenin. Iemand die niet terugdeinst voor scherpe woorden en harde waarheden, blijkt ook in de laatste fase van het leven die lijn gewoon door te trekken.
Geen speeches, geen sentiment
Wat betreft zijn uitvaart, heeft Johan het allemaal het liefst zo eenvoudig mogelijk. Geen toespraken, geen eerbetonen, en al helemaal geen lange verhalen over hoe bijzonder hij was. “Ik hoef echt geen mensen die een mooi praatje houden. Ik weet zelf wel hoe ik was. Dat hoeven ze niet voor mij op te sommen.”
Op de vraag van Wilfred of hij dan écht niks wil — “Zelfs wij niet? Wij mogen ook niks zeggen?” — blijft Johan bij zijn standpunt. “Nee, ook jullie niet. Ik wil niet dat jullie daar staan te ouwehoeren alsof het een aflevering van Vandaag Inside is. Kom gewoon, gooi een bloemetje, en ga daarna aan de borrel.”
Daarmee laat Johan zien dat hij ondanks zijn ironische opmerkingen, ook nadenkt over het effect van zijn uitvaart op de mensen om hem heen. Liever geen gedoe, maar ook geen leegte. Hij hoopt dan ook dat zijn vrienden wél gewoon komen opdagen. “Jullie komen toch wel? Anders lig ik daar helemaal alleen, dat wil ik ook niet.”
John de Bever: zanger én vriend
Wat het bijzonder maakt, is dat Johan het verzoek richting John de Bever niet uit botheid doet. Integendeel, de twee delen al jaren een bijzondere band. Ze zijn vaak samen op tv te zien, gaan met elkaar op pad en hebben zichtbaar plezier in elkaars gezelschap.
Dat Johan nu uitgerekend hém vraagt om níet te zingen op zijn uitvaart, zegt iets over hoe belangrijk hij het vindt dat zijn afscheid in lijn ligt met wie hij is: nuchter, ingetogen, en zonder spektakel. Geen franje, geen glitter, geen polonaise. Gewoon, een man in een kist, en een paar mensen die afscheid nemen. En daarna: het leven weer door.
Of John zich daar daadwerkelijk aan zal houden, is natuurlijk de vraag. Maar als we de woorden van Derksen moeten geloven, is het hem bloedserieus.
De d00d, maar dan met een knipoog
Waar veel mensen de d00d vermijden als onderwerp, laat Johan zien dat je het met een zekere luchtigheid en zelfspot kunt benaderen. Niet om het onderwerp kleiner te maken dan het is, maar om het menselijk te houden. “Je moet er gewoon over kunnen praten,” aldus Derksen. “Het hoort bij het leven.”
En als dat betekent dat zijn uitvaart gepaard gaat met stilte in plaats van zang, dan is dat prima. Geen ballads, geen tranentrekkers, geen dramatische afscheidsliedjes. Geen wervelende show, maar een stille groet.
Toch een beetje verdriet
Natuurlijk zit er achter die harde grappen ook een vorm van melancholie. Johan is niet bang voor de d00d, maar hij is zich er wel van bewust dat het einde op een dag komt. Hij kijkt er niet naar uit, maar hij omarmt het idee met dezelfde nuchterheid als waarmee hij elke avond het nieuws fileert.
Het feit dat hij nu al bezig is met het regelen van zijn afscheid – zij het met een knipoog – geeft aan dat hij het leven niet als vanzelfsprekend beschouwt. Misschien is dat ook wel de les die hij ons, tussen neus en lippen door, meegeeft.
“Breng me maar over de straat”
Of Johan Derksen binnenkort het tijdelijke met het eeuwige verwisselt? Zeker niet als het aan hem ligt. Hij is voorlopig nog van plan elke dag op de buis te verschijnen, en de wereld van zijn messcherpe meningen te voorzien. Maar mocht die dag toch komen, dan weten we nu in ieder geval wat hij niet wil: John de Bever die zingt aan zijn graf.
En ergens, diep vanbinnen, hopen we allemaal dat die wens nog héél lang niet ingewilligd hoeft te worden.
✨ Laat ons weten wat jij van Johan’s nuchtere kijk op het leven en de d00d vindt. Zou jij ook willen bepalen wie er wél of niet op jouw uitvaart mag zingen? Praat mee in de reacties op Facebook!
Roxeanne Hazes heeft laten weten dat ze absoluut niet van plan is om publiekelijk over het conflict met haar moeder, Rachel Hazes, te praten. In tegenstelling tot haar broer André Hazes jr., die openhartig is over de familieruzie, trekt Roxeanne een duidelijke grens. Ze beschermt haar privéleven met strikte voorwaarden en ziet het bespreken van haar familie als een overtreding van haar grenzen.
Strikte controle over interviews
Roxeanne stelt altijd voorwaarden voordat ze interviews geeft. Het bespreken van haar familiezaken is daarin een duidelijke no-go. In een interview met Grazia legt ze uit:
“Ik praat nooit over de dingen die in mijn privéleven spelen. Die afspraken zijn cruciaal voor mijn eigen welzijn. Het bepaalt hoe ik me voel in de week na het interview.”
Journalisten die deze afspraken negeren, kunnen rekenen op scherpe kritiek. Roxeanne noemt het zelfs grensoverschrijdend als journalisten toch vragen stellen over Rachel Hazes.
Dreigement met ‘grensoverschrijdend gedrag’
De term ‘grensoverschrijdend gedrag’ is de afgelopen jaren veel in de media geweest, en Roxeanne past deze term toe op journalisten die haar persoonlijke leven proberen te bespreken.
“Voor mij is het grensoverschrijdend als iemand familiezaken toch aankaart, onder het mom van: ‘Ja, maar dit moeten we even bespreken.’ Waarom eigenlijk? Van wie moet dat?”
Met deze uitspraken maakt Roxeanne duidelijk dat haar grenzen niet overschreden mogen worden.
Muziek boven sensatie
De zangeres benadrukt dat haar media-optredens in het teken staan van haar muziek. Ze vindt het frustrerend dat persoonlijke kwesties steeds weer naar boven komen.
“De kijkers zijn dat hele sensatiegedoe zat. Waarom zou ik mijn kostbare vier minuten aan een talkshowtafel besteden aan familiedrama’s, terwijl ik daar ben om over mijn muziek te praten?”
Haar prioriteit ligt bij het delen van haar passie voor muziek, niet bij het voeden van roddelverhalen. Deze keuze laat zien dat Roxeanne haar carrière en creatieve werk boven sensatiejournalistiek stelt.
Spanning tussen publiciteit en privacy
Roxeanne’s standpunt benadrukt de spanning tussen haar behoefte aan privacy en de realiteit van het publieke leven. Verhalen over bekende Nederlanders trekken onvermijdelijk veel aandacht, en die aandacht kan ook worden gebruikt om haar muziek onder de aandacht te brengen. Ze erkent dat dit een moeilijke balans is:
“Het is geven en nemen, maar ik blijf vasthouden aan mijn grenzen.”
Haar vastberadenheid om haar privéleven af te schermen, laat zien dat ze weigert zichzelf als een “open boek” te laten gebruiken door de media.
Persoonlijke verhalen in muziek
Hoewel Roxeanne zich in interviews terughoudend opstelt, verweeft ze persoonlijke thema’s in haar muziek.
“In mijn liedjes zit vaak een boodschap, zij het cryptisch,” zegt ze. “Ik ben een open mens, maar ik probeer het altijd chic te houden. Mijn kind kan deze verhalen later teruglezen, en ik wil niet dat hij dingen tegenkomt waarvan ik denk: dat had ik beter niet kunnen zeggen.”
Dit laat zien dat haar kunst een veilige plek is om haar emoties en ervaringen te delen, zonder dat ze haar persoonlijke grenzen overschrijdt.
Sterke grenzen in een publiek leven
Roxeanne heeft een unieke balans gevonden tussen openheid in haar muziek en bescherming van haar persoonlijke leven. Haar duidelijke grenzen zorgen ervoor dat ze zichzelf blijft in een industrie die vaak persoonlijke verhalen exploiteert. Deze aanpak is niet alleen een vorm van zelfbescherming, maar ook een krachtig statement over hoe artiesten hun publieke leven kunnen navigeren.
Het publiek en de nieuwsgierigheid
Roxeanne’s afwijzing van sensatiejournalistiek heeft gemengde reacties opgeroepen. Aan de ene kant waarderen fans haar focus op muziek en haar vastberadenheid om grenzen te stellen. Aan de andere kant blijft de nieuwsgierigheid naar haar relatie met Rachel Hazes groot. Het publiek is gewend om persoonlijke verhalen van BN’ers te horen, wat het nog uitdagender maakt om die aspecten af te schermen.
Toch blijft Roxeanne bij haar keuze. Voor haar is het belangrijk dat haar muziek centraal staat en dat haar persoonlijke leven beschermd blijft.
Conclusie
Roxeanne Hazes laat zien dat het mogelijk is om je eigen grenzen te bewaken in een wereld die vaak draait om sensatie en publiciteit. Ze kiest ervoor om haar energie te richten op haar muziek, terwijl ze haar persoonlijke leven zorgvuldig beschermt. Door duidelijke voorwaarden te stellen en trouw te blijven aan haar waarden, bewijst Roxeanne dat succes en privacy hand in hand kunnen gaan. Haar verhaal is een voorbeeld voor iedereen die in de schijnwerpers staat en zich niet wil laten meeslepen door de druk van de media.
