Actueel
Intens verdrietige dag voor Jan Versteegh: ´Ik hield zoveel van haar!´
Jan Versteegh deelt indrukwekkende en emotionele dag: afscheid van zijn geliefde peettante Jannie
Presentator Jan Versteegh heeft een buitengewoon zware en indrukwekkende dag achter de rug. In een openhartige column voor LINDA.nl beschrijft hij hoe hij deze week afscheid nam van zijn peettante Jannie, een vrouw die misschien niet via bloedverwantschap aan hem verbonden was, maar die voor hem een belangrijke en warme rol speelde. De uitvaart vond plaats op woensdag en raakte hem dieper dan hij vooraf had verwacht. “Nu huilde ik ook omdat ik zélf verdrietig was,” schrijft Jan. Zijn woorden geven een eerlijk inkijkje in hoe liefde, herinneringen en verdriet op zo’n dag samenkomen.
Een peettante met impact: meer dan een familierol
Jan vertelt in zijn column dat Jannie niet zijn tante was “omdat het zo op de stamboom stond”, maar omdat ze één van de beste vriendinnen was van zijn moeder. Het soort vriendin dat voelt als familie: aanwezig bij belangrijke momenten, steunend op de achtergrond, nooit klagend en altijd met een lach.
Hij omschrijft haar als een klein en rank persoon, maar wél iemand met een enorme innerlijke kracht en warmte. Jannie was iemand die anderen zag, die attent was, en die van kleine gebaren een groot verschil wist te maken. “Geen verjaardag ging voorbij zonder dat ze even langskwam,” herinnert Jan zich. “En dat zegt echt wel wat, want ik ben op oudejaarsdag jarig. Toch wist ze altijd even binnen te wippen, al was het maar voor een knuffel, een kaartje of een aardige opmerking.”
Dit soort gebaren blijven hangen, zeker na een afscheid. En precies dat maakt haar verlies zo voelbaar: ze liet sporen achter in de levens van mensen die haar liefhadden.
Een emotionele speech die binnenkomt
Tijdens de dienst luisterde Jan naar de woorden van Jannies kinderen. Zij vertelden openlijk over de vrouw die voor hen een moeder was, maar voor velen méér dan dat: een sociaal, warm, empathisch en opmerkelijk mens die anderen altijd voorop zette.
Terwijl Jan daar zat, merkte hij hoe de woorden hem harder raakten dan verwacht. Niet alleen omdat hij afscheid nam van iemand die hem dierbaar was, maar ook omdat die speeches hem confronteerden met de onvermijdelijke realiteit van tijd, verlies en het ouder worden van geliefden.
“Ik pakte de hand van mijn moeder en kneep er zacht in,” schrijft hij. Het was een reflex die voortkwam uit liefde én angst — angst voor een toekomst waarin ook hij ooit afscheid zal moeten nemen van de mensen die hem grootbrachten en steunden.
“Het leven is niet altijd
eerlijk,” vervolgt hij. “Maar de dood is keihard.”
Die zin vormt de kern van zijn gedachten: we weten dat afscheid bij
het leven hoort, maar het blijft elke keer opnieuw een onwezenlijke
confrontatie met hoe eindig alles is.
De gedachten die komen wanneer je in een kerk zit
Jan beschrijft hoe een uitvaart niet alleen draait om degene die gemist zal worden, maar ook om reflectie. De stilte van een kerk, de muziek, de verhalen — ze brengen herinneringen boven en zetten je aan het denken over alles wat al gebeurd is, maar ook over wat nog komt.
Hij vroeg zich af hoe hij ooit in woorden zou kunnen vatten wie zijn eigen moeder is, mocht hij in de toekomst in een soortgelijke situatie terechtkomen. “Wat zou ik moeten zeggen? Hoe zou ik haar leven kunnen samenvatten? Waar begin je? Waar eindig je?” Het zijn vragen die veel mensen herkennen op momenten van verlies. Je beseft dat woorden soms tekortschieten om een heel leven te omschrijven.
Die gedachtegang maakte de dag voor Jan extra intens. Hij was verdrietig om Jannie, maar ook bang — bang om nog meer te verliezen in de toekomst. Het is dat dubbele gevoel dat veel lezers zal raken.
Een dag vol verdriet, liefde, herinneringen en verbinding
Hoewel het een verdrietige dag was, merkte Jan ook hoeveel verbondenheid een afscheid kan brengen. Mensen die elkaar lang niet hebben gezien, vinden elkaar weer in herinneringen en verhalen. Het delen van anekdotes, blikken van herkenning, kleine aanrakingen: ze vormen een soort stille troost.
Voor Jan werd het bovendien een moment om stil te staan bij wie hij is, wie hem gevormd heeft en hoeveel invloed mensen zoals Jannie daarop hebben gehad. Ze was iemand die liefde gaf zonder iets terug te verwachten. Iemand die aanwezig was zonder op te vallen. Precies dat soort mensen missen we vaak het meest wanneer ze er niet meer zijn.
Het ironische en bijna filmische einde van een zware dag
Na de plechtigheid en de nazit liep Jan richting de auto. Zijn hoofd zat vol gedachten en emoties, tot de werkelijkheid zich ineens op heel alledaagse wijze meldde: hij stapte in hondenpoep. Een klein, irritant en onverwacht moment dat totaal niet paste bij de zwaarte van de dag.
Maar juist dat onverwachte luchtige element zorgde voor een soort emotionele ontlading. Het was zó menselijk en zó herkenbaar dat Jan er later om kon lachen. Het leven gaat door, zelfs op dagen waarop je hart zwaar is.
Soms is het net alsof het universum even fluistert: hoe verdrietig de dag ook is, je staat met beide benen op de grond — letterlijk.
Een column die raakt door zijn eerlijkheid
De kracht van Jan Versteegh ligt vaker in zijn openheid, maar deze column voelt extra oprecht en kwetsbaar. Hij beschrijft niet alleen zijn verdriet, maar ook zijn angst, zijn reflectie, zijn liefde voor zijn moeder, en zijn herinneringen aan Jannie. Het is een eerbetoon aan haar, maar ook een ode aan familie, vriendschap en de manier waarop de mensen om ons heen ons vormen.
Zijn verhaal laat zien hoe verlies niet alleen draait om degene die we moeten missen, maar ook om wat het bij ons vanbinnen losmaakt. Het dwingt ons na te denken over tijd, liefde, dankbaarheid en de essentie van het leven.
En misschien is dat precies waarom zijn woorden zo veel mensen zullen raken: ze zijn niet alleen persoonlijk, maar ook universeel.
Conclusie: een dag die Jan niet snel zal vergeten
De dag van Jannies uitvaart werd voor Jan een moment van intens verdriet, maar ook van liefdevolle herinnering en diepe reflectie. Haar 0verlijden bracht emoties naar boven die verder gingen dan het afscheid alleen — het confronteerde hem met de kwetsbaarheid van het leven en de waarde van de mensen die we liefhebben.
Dat hij daarna in hondenpoep stapte, maakt het verhaal tragikomisch, bijna symbolisch: zelfs op de zwaarste dagen blijft het leven je verrassen.
Na twaalf intensieve jaren zet prinses Astrid een punt achter een van de meest zichtbare, maar tegelijk minst begrepen taken binnen het Belgische koningshuis. Ze stopt als koninklijk begeleider van handelsmissies naar het buitenland en draagt haar rol stap voor stap over. Eerst neemt koningin Mathilde een deel van die verantwoordelijkheid op zich, later volgt kroonprinses Elisabeth. Op papier lijkt het een logische wissel van generaties, maar achter deze beslissing gaat een veel groter verhaal schuil over inzet, belasting en stille toewijding.
Een rol die vaak wordt onderschat
Wie denkt dat het begeleiden van handelsmissies vooral bestaat uit lintjes doorknippen en handen schudden, vergist zich grondig. Dat benadrukt ook Emmanuel Flaam, CEO van Netalux, die meerdere missies meemaakte. In Het Nieuwsblad zegt hij: “Mensen onderschatten wat zij doet. Je moet altijd scherp staan, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.”
Tijdens zo’n missie volgen de dagen elkaar in hoog tempo op. Er zijn officiële ontvangsten, seminaries, bedrijfsbezoeken, ontmoetingen met lokale autoriteiten en gesprekken met investeerders. Alles verloopt volgens een strak schema, vaak in verschillende talen en culturele contexten. “En dan is er nog die jetlag, meerdere keren per jaar,” voegt Flaam eraan toe. Het vraagt niet alleen fysieke energie, maar ook mentale scherpte en diplomatiek inzicht.
Meer dan een ceremonieel gezicht
Volgens het Koninklijk Paleis was de rol van prinses Astrid allesbehalve symbolisch. “De belangrijkste opdracht is optreden als boegbeeld van de missie,” legt woordvoerder Lore Vandoorne uit. “In de landen waar we naartoe reisden, was Prinses Astrid degene die de missie leidde.”
Haar aanwezigheid gaf Belgische delegaties een duidelijke meerwaarde. In veel landen opent een lid van het koningshuis deuren die anders gesloten blijven. Bedrijven kregen toegang tot gesprekspartners op hoog niveau, simpelweg omdat Astrid het voortouw nam. Haar agenda zat doorgaans overvol, met nauwelijks ruimte voor rustmomenten. Toch stond ze bekend om haar constante professionaliteit en betrokkenheid.
Twaalf jaar op het hoogste tempo
Sinds 2011 was prinses Astrid het vaste gezicht van de Belgische handelsmissies. Jaar na jaar reisde ze naar alle uithoeken van de wereld om Belgische ondernemingen te ondersteunen bij hun internationale ambities. Dat betekende niet alleen aanwezig zijn, maar ook grondige voorbereiding. Ze verdiepte zich in economische dossiers, sectoren en lokale gevoeligheden, zodat ze tijdens gesprekken inhoudelijk mee kon spreken.
Royaltykenner Joëlle Vanden Houden benadrukt hoe ver Astrid daarin ging. “Ze wilde het misschien té goed doen,” zegt ze. “Ze bereidde zich altijd tot in de puntjes voor.” Die gedrevenheid leverde haar veel respect op in economische en diplomatieke kringen, maar eiste tegelijk een hoge tol.
Signalen van overbelasting
Hoewel prinses Astrid zich naar buiten toe altijd sterk en toegewijd toonde, waren er achter de schermen al langer signalen dat de constante druk haar parten speelde. “Ik vernam dat ze last had van rugproblemen en slecht sliep,” vertelt Vanden Houden. Het zijn klachten die vaak voorkomen bij mensen die langdurig onder hoge spanning staan en weinig herstelmomenten kennen.
Het besluit om te stoppen komt dan ook niet uit de lucht vallen. Na twaalf jaar intensief reizen, voorbereiden en presteren, trekt Astrid een duidelijke grens. Niet uit onwil, maar uit zorg voor haar gezondheid en balans. In een tijd waarin mentale en fysieke belasting steeds vaker bespreekbaar worden, past haar keuze in een bredere maatschappelijke ontwikkeling.
Een zorgvuldig geplande overdracht
De overgang verloopt niet abrupt. Het Koninklijk Huis kiest bewust voor een gefaseerde overdracht. Op korte termijn neemt koningin Mathilde al twee handelsmissies voor haar rekening. Daarmee blijft de continuïteit gewaarborgd en kunnen bedrijven blijven rekenen op koninklijke ondersteuning.
Mathilde brengt haar eigen kwaliteiten mee. Ze staat bekend om haar empathische stijl, talenkennis en sterke internationale uitstraling. Haar ervaring met sociale en economische thema’s sluit goed aan bij de doelen van handelsmissies, waarin niet alleen cijfers tellen, maar ook relaties en vertrouwen.
De toekomst: kroonprinses Elisabeth
Op langere termijn ligt de rol klaar voor kroonprinses Elisabeth. Daarmee krijgt de volgende generatie de kans om ervaring op te doen in een internationaal en economisch kader. Volgens Claire Tillekaerts, voormalig topvrouw van Flanders Investment and Trade, is dat een logische stap. “Elisabeth heeft een natuurlijk charisma en komt toegankelijk over,” zegt zij.
Ook Emmanuel Flaam ziet veel potentieel in de jonge kroonprinses. “Wie haar ziet speechen, merkt dat zij een brok energie is.” Elisabeth combineert een moderne uitstraling met een sterke opleiding en internationale ervaring. Handelsmissies kunnen voor haar een belangrijke leerschool worden in diplomatie, economie en representatie.
Respect voor wat was
Hoewel de focus nu verschuift naar de toekomst, overheerst er vooral waardering voor wat prinses Astrid in twaalf jaar heeft opgebouwd. Ze gaf een duidelijke invulling aan haar rol en zette de lat hoog, zowel voor zichzelf als voor haar opvolgers. Belgische bedrijven kijken met respect terug op haar inzet en de concrete resultaten die handelsmissies onder haar leiding opleverden.
Haar afscheid markeert geen einde, maar een overgang. Astrid blijft actief binnen het koningshuis, zij het met een andere focus en minder intensieve verplichtingen. De ervaring die zij meebrengt, blijft waardevol als achtergrond en klankbord.
Een stille kracht binnen het koningshuis
Het verhaal van prinses Astrid laat zien hoe veeleisend bepaalde koninklijke taken zijn, ook al spelen ze zich grotendeels buiten de schijnwerpers af. Handelsmissies zijn geen glamourreizen, maar complexe operaties waarin diplomatie, economie en menselijk contact samenkomen.
Na twaalf jaar heeft Astrid haar bijdrage geleverd, met toewijding en discipline. Door nu een stap terug te zetten, geeft ze ruimte aan herstel én aan een nieuwe generatie. Het is een beslissing die respect afdwingt en tegelijk vertrouwen uitstraalt in wat komt.