Actueel
“Ik wil mezelf niet laten besmeuren” – Herman Brusselmans (68) stopt definitief als jurylid van De slimste mens ter wereld: “Dit voelt onethisch”
Het kwam niet met een persbericht, geen aankondiging in de studio en geen groot slotwoord voor de camera. Toch is het besluit inmiddels definitief: Herman Brusselmans (68) heeft achter de schermen afscheid genomen van zijn rol als jurylid bij De slimste mens ter wereld. Geen gerucht, maar een bewuste keuze. En vooral: een principiële.
De schrijver, columnist en televisiemaker heeft laten weten zijn naam niet langer te willen verbinden aan een wereld waarin hij zich steeds minder herkent. Niet omdat hij het zat is, niet vanwege leeftijd of vermoeidheid, maar omdat hij naar eigen zeggen een morele grens heeft bereikt.
“Ik wil mezelf niet laten besmeuren,” liet hij in beperkte kring weten. “Wat daar gebeurt, voelt voor mij gewoon onethisch.”
Geen conflict, wel afstand
Wie Brusselmans kent, weet dat hij conflicten doorgaans niet schuwt. Als hij boos is, is hij dat openlijk. Juist daarom valt de manier waarop hij dit hoofdstuk afsluit op. Geen scherpe uithalen in interviews, geen publieke woordenstrijd, geen sociale media-offensief. Alleen een stille, maar duidelijke breuk.
Volgens mensen uit zijn omgeving speelde de beslissing al langer. De sfeer achter de schermen zou in de afgelopen seizoenen zijn veranderd. Gesprekken die vroeger warm en inhoudelijk waren, zouden kouder zijn geworden. Minder aandacht voor ervaring en inhoud, meer voor zichtbaarheid en actualiteit.
“Het voelde alsof vaste waarden langzaam plaatsmaakten voor snelle gezichten,” aldus een betrokkene. “Dat schuurt bij iemand als Herman.”
Een veranderend programma
Ooit was Brusselmans een vaste waarde aan de jurytafel. Zijn scherpe observaties, droge humor en relativerende blik gaven het programma een eigen dynamiek. Maar de laatste jaren was hij steeds minder aanwezig. Dat was geen toeval, zo lijkt nu.
Volgens Brusselmans is de manier waarop juryleden worden geselecteerd fundamenteel veranderd. Waar eerder ervaring, culturele bagage en inhoudelijke diepgang de doorslag gaven, lijken tegenwoordig populariteit en momentum zwaarder te wegen.
“Vandaag scoor je één keer op televisie en morgen zit je daar alsof je een instituut bent,” zou hij hebben gezegd. Niet als persoonlijke aanval, maar als constatering.
Niet meer zijn wereld
Het gevoel niet meer thuis te zijn, groeide langzaam. Brusselmans zou hebben ervaren dat hij minder ruimte kreeg, terwijl anderen – jonger, mediagenieker, maar volgens hem inhoudelijk dunner – meer zichtbaar werden.
“Ik voel me daar niet meer thuis,” is een uitspraak die hem wordt toegeschreven. “En dan moet je eerlijk zijn tegenover jezelf.”
Die eerlijkheid lijkt voor hem zwaarder te wegen dan zichtbaarheid op televisie. In een medialandschap waarin aanwezigheid vaak wordt gezien als succes, kiest hij bewust voor afstand.
Een moreel breekpunt
Wat uiteindelijk de doorslag gaf, was geen ruzie of incident, maar een moreel gevoel. Brusselmans suggereert dat het programma steeds meer draait om imago, positionering en macht, en steeds minder om inhoud.
Hij formuleert het voorzichtig, maar de boodschap is helder. Wanneer wordt talent ingeruild voor bereik? Wie bepaalt wie “waardig” is om aan tafel te zitten? En wat blijft er over van een intellectueel programma als de balans doorslaat richting show?
“Ik wil niet medeplichtig zijn aan iets waar ik niet meer achter sta,” zou hij hebben gezegd.
Reactie van de zender
Zender Play reageerde diplomatiek. In een korte verklaring benadrukte men dat Brusselmans altijd welkom blijft en dat zijn bijdrage aan het programma wordt gewaardeerd. Er zou zelfs sprake zijn geweest van een informeel etentje met presentator Erik Van Looy om de lucht te klaren.
Toch fluisteren insiders dat de breuk dieper zit dan publiekelijk wordt toegegeven. Het zou niet gaan om misverstanden, maar om fundamenteel verschillende visies op wat televisie moet zijn.
Geen afscheid van het publieke leven
Wie denkt dat Brusselmans zich nu volledig terugtrekt, vergist zich. Hij blijft schrijven, spreken en observeren. Boeken, columns en optredens blijven deel uitmaken van zijn leven. Alleen zijn stoel bij De slimste mens blijft leeg – en dat is een bewuste keuze.
Hij zou liever kiezen voor inhoudelijke vrijheid dan voor een vaste plek in een format waarin hij zich niet meer kan vinden. Voor hem lijkt weggaan geen verlies, maar een vorm van zelfbehoud.
Reacties van kijkers
Op sociale media zijn de reacties verdeeld. Sommigen betreuren zijn vertrek en noemen hem een van de laatste echte stemmen aan tafel. Anderen vinden dat het programma moet meegaan met zijn tijd en nieuwe gezichten nodig heeft.
Toch is er ook begrip. Veel kijkers herkennen het gevoel dat dingen veranderen en niet altijd in de richting die je hoopt. Brusselmans’ keuze wordt door sommigen gezien als een zeldzaam voorbeeld van iemand die zijn grenzen bewaakt in een wereld waar doorgaan vaak de norm is.
Een signaal aan de televisiewereld
Of dit vertrek het begin is van een bredere kritiek op de Vlaamse televisiewereld, valt nog te bezien. Maar het zet wel iets in beweging. Het roept vragen op over inhoud, kwaliteit en de waarde van ervaring in een snel veranderend medialandschap.
Brusselmans zelf lijkt daar niet actief het debat over te willen voeren. Zijn boodschap zit niet in grote woorden, maar in de daad zelf.
Soms is weggaan geen zwakte, maar een statement. En soms zegt stilte meer dan duizend optredens.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.