Actueel
hond verliest de hoop, “huilt eindeloos” na 260 dagen in het asiel – op zoek naar een perfect nieuw huis
In de stille, echoënde gangen van de Humane Society for Hamilton County in Indiana, waar het gefilterde licht zachtjes op de vloer valt, weerklinkt een hartverscheurend geluid. Het is het huilen van Major, een vierjarige terriër/pitbull-mix, wiens hoop langzaam vervaagt na meer dan 260 dagen in een kennel. Zijn verhaal is een droevige herinnering aan de vergeten dieren in asielen, maar ook een levend bewijs van de veerkracht en ongebroken geest van een hond die blijft hopen op een liefdevol thuis.
Verwaarlozing
Major’s saga begon op een zomerdag toen hij als zwerver werd binnengebracht bij het asiel, afhankelijk van de vriendelijkheid van vreemden en de schaduw van wat ooit een thuis was.
Bij zijn binnenkomst ontdekten de medewerkers dat hij gechipt was, wat aangaf dat iemand hem ooit had liefgehad, of op zijn minst gekend.
Hoopvol contacteerden ze zijn voormalige eigenaren, in de verwachting dat deze hem zouden willen terugzien.
Hun beloften bleken echter loos; ze verklaarden dat ze hem zouden komen ophalen, maar lieten hem in een voortdurende staat van wachten achter.
Wanhoop
Aanvankelijk was Major het toonbeeld van vreugde binnen de muren van het asiel. Hij speelde altijd met zijn geliefde Jolly Ball en charmeerde iedereen met zijn zachtaardige en gevoelige natuur.
Hij werd snel een favoriet onder het personeel, dat hem liefdevolle bijnamen gaf zoals ‘Major Hunk’ en ‘Major Heartthrob’.
Maar ondanks deze genegenheid en zijn aantrekkelijke persoonlijkheid, bleef een permanent thuis een onvervulde belofte.
Terwijl de maanden verstreken en elke potentiële adoptant voorbijliep zonder een tweede blik, verviel Major in een diepe melancholie.
Strijd
De constante afwijzing en het gebrek aan een liefdevolle omgeving hebben een diepe wond geslagen in Majors eens zo levendige geest. Hij veranderde van een speelse en levendige hond in een schim van zijn voormalige zelf, vaak huilend in zijn verblijf, een geluid dat zowel medewerkers als bezoekers raakt.
In een poging om zijn stress te verminderen, verplaatste het asiel hem naar een rustigere bezoekkamer, maar de echte oplossing – een liefdevol en permanent thuis – blijft uit.
Zoektocht
Major heeft specifieke behoeften wat betreft zijn toekomstige leefomgeving: hij zou het beste passen in een huis zonder jonge kinderen of katten, waar hij de onverdeelde aandacht en ruimte krijgt om te bloeien. Hoewel hij goed overweg kan met andere honden, is zijn kracht soms te veel voor zijn eigen goed, en daarom wordt een voorzichtige kennismaking aangemoedigd. Zijn ideale eigenaar zou iemand zijn die niet alleen zijn energie en speelsheid kan waarderen, maar ook de tijd en toewijding kan geven die hij verdient.
Adoptie
Het asiel doet een emotioneel beroep op de gemeenschap: als je klaar bent om een liefdevolle, sterke en speelse vriend in je leven te verwelkomen, overweeg dan om Major een kans te geven. Hij vertegenwoordigt niet alleen zichzelf maar ook de talloze andere dieren die nog steeds in asielen over de hele wereld verblijven, wachtend op die ene persoon die hun leven voorgoed zal veranderen.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.