Actueel
Gordon is doodziek en moet aan infuus: ´Drie zakken vol!´
Het zit Gordon de laatste tijd niet mee. De entertainer verblijft opnieuw in Zuid-Afrika, maar in plaats van te genieten van de zon en zijn avonturen, is hij zwaar ziek geworden. Zo ziek zelfs dat hij aan het infuus ligt. Via Instagram deelt hij hoe hij getroffen is door een hevige buikgriep en nauwelijks op zijn benen kan staan.
Opnieuw pech voor Gordon
Hoewel Gordon eerder nog genoot van het leven in Zuid-Afrika, waar hij vorig maand een spannende tijd beleefde, sloeg het noodlot al snel toe. Eerst werd hij beroofd van een dierbare armband, en nu kampt hij met serieuze gezondheidsproblemen. Sinds gisteren is hij volledig uitgeschakeld en moet hij noodgedwongen in zijn appartement blijven. Zijn toestand is zo ernstig dat hij aan het infuus is gelegd.
In een reeks Instagram-stories doet Gordon verslag van zijn benarde situatie. ,,Nou jongens, je gelooft het niet. De beer is geveld. Ah… Ik heb een infuus gekregen tegen slechte smaak, haha, het zijn drie zakken vol.” Hoewel hij probeert luchtig te blijven, is duidelijk dat hij het zwaar heeft.
Een helse nacht
De afgelopen nacht was voor Gordon een ware marteling. Hij heeft naar eigen zeggen talloze keren naar het toilet gemoeten en kon op een gegeven moment zelfs de weg niet meer vinden.
,,Die arme onderburen. Volgens mij is het gebouw omhoog gekomen de afgelopen nacht. Ik denk serieus dat ik – dat is niet overdreven – veertig keer naar het toilet geweest ben. En pas de laatste keer kon ik het vinden. Hahahaha.”
Zijn uitbundige humor kan echter niet verhullen hoe ellendig hij zich voelt. De entertainer geeft toe dat de situatie allesbehalve grappig is.
Bezoek van een dokter
Omdat zijn klachten aanhielden, schakelde Gordon medische hulp in. Een arts kwam bij hem langs om hem te onderzoeken en bevestigde dat hij een flinke buikgriep te pakken heeft. ,,Nee, ik maak wel een grapje, maar het is de hel. De dokter is net geweest. Toevallig heel knap ook,” grapt hij.
Ondanks zijn beroerde toestand probeert hij nog wat humor te vinden in de situatie. ,,Ja… Ik maak er maar een lolletje van. Hij zegt: ‘Het is buikgriep.’ Ik zeg: ‘O, ja? Ik lig liever met een Griek op bed.’”
Herstel afwachten
Het is nog onduidelijk hoe lang Gordon nodig heeft om te herstellen. Voorlopig lijkt hij nergens heen te kunnen en is hij volledig afhankelijk van rust en medische zorg. Zijn fans leven massaal met hem mee en wensen hem beterschap.
Hopelijk knapt hij snel op en kan hij weer genieten van zijn verblijf in Zuid-Afrika. Voor nu blijft hij echter uitgeschakeld, wachtend op beter tijden.
De familie Brandsteder heeft in stilte een lange en zware weg afgelegd. Achter de bekende televisiegezichten en het publieke leven schuilt al jaren een verhaal van zorg, aanpassing en blijvende beperkingen. Het draait om Bob Brandsteder, de minder bekende zoon van Ron Brandsteder en broer van Rick Brandsteder, wiens leven in 2017 abrupt veranderde door een ingrijpend 0ngeluk.
Een moment dat alles veranderde
Wat begon als een alledaagse situatie, eindigde in een drama met levenslange gevolgen. Bob kwam in 2017 ongelukkig ten val op een trap. De impact was direct voelbaar, maar de volledige ernst werd pas duidelijk na medische onderzoeken in het z!ekenhuis. Een MRI-scan bracht aan het licht dat de zenuwen in zijn arm losgeraakt waren van het ruggenmerg — een zeldzame en ingrijpende aandoening die grote gevolgen heeft voor bewegingsvrijheid en dagelijks functioneren.
Sinds dat moment kan Bob zijn arm niet meer gebruiken. Artsen waren duidelijk: herstel zoals hij dat ooit kende, is niet mogelijk. Het is een diagnose die niet alleen lichamelijk zwaar is, maar ook mentaal diepe sporen nalaat.
Leven met blijvende beperkingen
In de jaren na het 0ngeluk is de situatie nauwelijks veranderd. Ondanks intensieve begeleiding, fysiotherapie en medische consulten bleef de verlamming bestaan. Behandeling kon hooguit bijdragen aan kleine verbeteringen in houding en compensatie, maar de fundamentele schade bleef.
Voor de familie Brandsteder betekende dit een complete herinrichting van het dagelijks leven. Bob werd plotseling afhankelijker van zijn omgeving, iets wat voor iemand die gewend is zelfstandig te functioneren bijzonder confronterend kan zijn.
Zijn moeder Yvonne sprak daar eerder openhartig over. Ze gaf aan dat de fysieke situatie al jaren stabiel is, maar dat dit niet betekent dat het makkelijk wordt. “Je leert ermee leven,” zei ze, “maar het went nooit helemaal.”
Een gezin dat bijspringt
Om Bob zo goed mogelijk te ondersteunen, besloot de familie hem dichter bij zijn broer Rick te laten wonen. Er werd een woning voor hem geregeld in de buurt, zodat er altijd iemand in de nabijheid was die kon helpen waar nodig.
Dat besluit zegt veel over de onderlinge band binnen het gezin. Ondanks bekendheid, middelen en een druk bestaan koos de familie voor nabijheid en praktische steun. Niet vanuit plicht, maar vanuit zorg en betrokkenheid.
Toch blijft er ook een harde realiteit: geld, connecties en bekendheid kunnen veel mogelijk maken, maar ze kunnen geen wonderen verrichten. De medische wereld bood geen oplossing die Bob zijn oude leven kon teruggeven.
Mentale klap en langzaam herstel
Naast de fysieke gevolgen had het 0ngeluk ook een zware mentale impact. Ron Brandsteder vertelde eerder dat zijn zoon lange tijd diep zat. Het verlies van bewegingsvrijheid, toekomstplannen en vanzelfsprekendheid liet sporen na.
Voor een ouder is dat misschien wel het zwaarst: machteloos moeten toekijken hoe je kind worstelt met iets waar je niets aan kunt veranderen. Ron verwoordde het ooit treffend: hij zou zich niet kunnen voorstellen zelf met zo’n beperking te moeten leven.
Toch kwam er, na verloop van tijd, een kentering. Bob begon langzaam zijn nieuwe werkelijkheid te accepteren. Niet omdat hij geen verdriet meer voelde, maar omdat blijven vechten tegen het onvermijdelijke te veel energie kostte.
Leren leven met een nieuw perspectief
Acceptatie betekent niet opgeven. In het geval van Bob betekende het zoeken naar manieren om zijn leven opnieuw vorm te geven, binnen de grenzen die er nu eenmaal zijn. Kleine stappen, nieuwe routines en het opnieuw vinden van eigenwaarde buiten fysieke mogelijkheden.
Ron sprak daar met trots over. Over hoe zijn zoon, ondanks alles, weer vooruit durfde te kijken. Dat proces gaat met vallen en opstaan, maar het getuigt van veerkracht.
Voor buitenstaanders is zo’n traject vaak onzichtbaar. Er zijn geen grote interviews, geen publieke updates, geen dramatische momenten op televisie. Het is een stil gevecht, dat zich grotendeels achter gesloten deuren afspeelt.
Een bewuste keuze voor privacy
Die behoefte aan rust en afscherming werd onlangs opnieuw duidelijk bij het afscheid van Ron Brandsteder. De plechtigheid vond plaats in zeer besloten kring. Geen camera’s, geen publieke aanwezigheid, geen media-aandacht.
In de podcast Strikt Privé lichtte Evert Santegoeds toe dat hier bewust voor gekozen is. Hij gaf aan dat hij voldoende informatie had om pers te sturen, maar dat hij dat niet heeft gedaan uit respect voor de wens van de familie.
Volgens Santegoeds speelt Bob hierin een belangrijke rol. Hij zou er sterk de voorkeur aan geven om buiten beeld te blijven. Geen publieke aandacht, geen foto’s, geen verhalen — alleen ruimte om in rust te rouwen en te verwerken.
Respect boven sensatie
Die keuze werd breed gerespecteerd. In een tijd waarin alles wordt gedeeld en vastgelegd, is het opvallend en veelzeggend wanneer een bekende familie expliciet kiest voor stilte. Het onderstreept dat niet alles bedoeld is voor het publieke domein.
Voor Bob is die afscherming extra belangrijk. Zijn leven is al ingrijpend veranderd; extra aandacht zou weinig toevoegen en mogelijk zelfs belastend zijn.
Het laat zien dat achter bekende namen gewone mensen schuilgaan, met gewone zorgen, verdriet en kwetsbaarheid. Soms is het grootste gebaar juist het respecteren van grenzen.
Een verhaal dat blijft
Het verhaal van Bob Brandsteder is geen verhaal van snelle oplossingen of wonderbaarlijk herstel. Het is een verhaal over blijvende beperkingen, maar ook over aanpassing, familiebanden en menselijke veerkracht.
Het herinnert eraan dat niet elke strijd zichtbaar is en dat sommige gevolgen een leven lang meegaan. Tegelijk toont het hoe belangrijk steun, begrip en rust zijn in zulke situaties.
Voor de familie Brandsteder blijft Bob, boven alles, zoon en broer — niet een medisch dossier of een publiek verhaal. En misschien is dat wel de belangrijkste les uit dit stille, maar indringende verhaal.