Connect with us

Actueel

Farah (25): “Ik ben klaar met de ‘verplichte gezelligheid’ rond kerst op werk, het past niet bij mijn geloof”

Avatar foto

Published

on

Farah (25) voelt druk om mee te doen met kersttradities op het werk: “Het past niet bij mijn geloof”

De feestdagen staan vaak in het teken van gezelligheid en samenzijn, maar voor Farah (25) brengen ze vooral ongemakkelijke situaties met zich mee. De jaarlijkse “verplichte gezelligheid” rondom kerst, zowel in de samenleving als op de werkvloer, botst met haar geloofsovertuiging. Als moslim voelt Farah zich steeds meer een buitenstaander in een tijd waarin kerst een dominante rol speelt.


Kerst op het werk: een ongemakkelijk gevoel

“Elk jaar begint het al in november,” vertelt Farah. “Overal verschijnen kerstbomen en lichtjes, en mensen beginnen af te tellen naar de feestdagen. Dat is prima voor wie er blij van wordt, maar voor mij voelt het alsof je verplicht wordt om mee te doen.”

Farah legt uit dat deze sociale druk ook op de werkvloer merkbaar is. De uitnodigingen voor kerstborrels, versierde kantoren en gezamenlijke kerstvieringen geven haar een ongemakkelijk gevoel. “Ik vier geen kerst en het heeft geen enkele betekenis voor mij. Maar er wordt van je verwacht dat je meedoet, lacht en ‘gezellig’ bent. Het voelt oneerlijk dat mijn keuze niet vanzelfsprekend wordt geaccepteerd.”


Kersttradities en geloofsovertuiging

Farah benadrukt dat haar ongemak voortkomt uit haar geloofsovertuiging. “Als moslim vier ik geen kerst, ik versier mijn huis niet en ik wens mensen ook geen fijne kerst, omdat dat niet past bij mijn geloof. Dat betekent niet dat ik anderen hun feest niet gun, maar ik wil trouw blijven aan mijn eigen overtuigingen.”

Het lastigste voor Farah is de sociale druk die met de feestdagen gepaard gaat. “Als ik zeg dat ik niet wil deelnemen aan een kerstborrel, krijg ik vaak rare blikken of opmerkingen zoals: ‘Ach, het is maar voor de gezelligheid.’ Maar voor mij is het meer dan dat. Mijn geloof staat op de eerste plaats, en ik wil geen dingen doen die daar tegenin gaan.”


Grenzen aangeven op de werkvloer

Hoewel Farah probeert haar grenzen duidelijk te maken, merkt ze dat dit vaak lastig is. “Het voelt alsof mensen niet begrijpen waarom ik me niet prettig voel bij kerstactiviteiten. Sommige collega’s zien het als een excuus om samen te komen en vinden dat ik me aanstel als ik aangeef dat ik niet wil deelnemen.”

De reacties die Farah krijgt, variëren van begripvol tot ronduit bot. “Sommige collega’s zeggen dat ik ongezellig ben of het anderen niet gun, maar dat is helemaal niet zo. Ik wil gewoon trouw blijven aan mijn overtuigingen zonder dat ik telkens dezelfde discussie hoef te voeren.”


Diversiteit op de werkvloer

Farah hoopt dat er meer aandacht komt voor diversiteit en respect voor verschillende overtuigingen op de werkvloer. “Ik wil niet dat kerst verdwijnt, begrijp me niet verkeerd. Maar het zou fijn zijn als er meer ruimte komt voor andere overtuigingen. Niet iedereen voelt zich thuis bij dezelfde tradities, en dat moet gerespecteerd worden.”

Volgens Farah zou het helpen als werkgevers meer aandacht besteden aan inclusiviteit tijdens de feestdagen. “Waarom geen neutrale eindejaarsviering waarin iedereen zich welkom voelt, ongeacht geloof of achtergrond? Dat zou een stap in de goede richting zijn.”


Blijven trouw aan jezelf

Ondanks de ongemakkelijke situaties blijft Farah vasthouden aan haar eigen normen en waarden. “Het is niet altijd makkelijk om de enige te zijn die iets niet viert, maar ik vind het belangrijk om dicht bij mezelf en mijn geloof te blijven, ook al begrijpen anderen dat niet altijd.”

Farah merkt dat ze soms het gevoel heeft dat ze zichzelf moet verdedigen, terwijl ze gewoon haar eigen keuzes maakt. “Het zou fijn zijn als ik me niet constant hoef uit te leggen. Mijn keuze om geen kerst te vieren is net zo waardevol als de keuze van anderen om het wel te doen.”


Een boodschap van begrip

Farah hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan meer bewustzijn en begrip voor mensen met verschillende overtuigingen. “Ik wil niet dat mensen denken dat ik anti-kerst ben of anderen iets misgun. Ik wil alleen dat mijn grenzen worden gerespecteerd. Het gaat om wederzijds begrip, en ik hoop dat dat ooit vanzelfsprekend wordt.”

Met de feestdagen in aantocht pleit Farah voor een open gesprek over inclusiviteit en respect op de werkvloer. “Het draait niet om het wegnemen van tradities, maar om ruimte creëren voor iedereen. We leven in een diverse samenleving, en dat mag gevierd worden op een manier waarbij niemand zich buitengesloten voelt.”


Kerst in een diverse samenleving

Farah’s verhaal benadrukt de uitdagingen waarmee mensen met andere overtuigingen te maken krijgen in een samenleving waarin kerst een dominante rol speelt. Haar ervaring roept belangrijke vragen op over hoe we inclusiviteit in de praktijk kunnen brengen, zowel op de werkvloer als daarbuiten.

In een tijd waarin saamhorigheid en respect centraal zouden moeten staan, hoopt Farah dat haar boodschap wordt gehoord: dat iedereen zich welkom voelt, ongeacht welke feestdagen ze vieren.

Actueel

Ray Verhaeghe (99) diep geraakt na dramatisch nieuws: “Dit is zo oneerlijk”

Avatar foto

Published

on

Ray Verhaeghe bijna 100: “Iedereen met wie ik binding had, valt weg – maar ik klaag niet”

De meeste mensen hopen gezond oud te worden, maar weinigen bereiken de gezegende leeftijd van 100 jaar. Voor Ray Verhaeghe, al jarenlang bekend als Albert in de populaire soap Familie, is die bijzondere mijlpaal inmiddels in zicht. In maart 2026 mag de geliefde acteur honderd kaarsjes uitblazen. In een openhartig gesprek met Het Nieuwsblad blikt hij terug op een leven vol hoogtepunten, maar ook met het nodige verlies.

Ray vertelt zonder omwegen over het ouder worden, de mensen die hij onderweg moest loslaten, en de kracht die hij telkens weer vindt om verder te gaan. Zijn verhaal is er één van herinnering, nuchterheid en stille bewondering voor het leven.

Een eeuw vol verhalen

Ray Verhaeghe werd geboren in 1926, in een wereld die inmiddels nauwelijks nog te vergelijken is met de onze. De oorlog, de wederopbouw, de opkomst van televisie en zijn latere carrière in theater en op het scherm – hij heeft het allemaal meegemaakt.

Als acteur brak hij op latere leeftijd écht door bij het grote publiek, met zijn vaste rol in Familie. Zijn personage Albert werd geliefd bij jong en oud, en Ray groeide uit tot een vaste waarde op het Vlaamse scherm. Toch is hij altijd bescheiden gebleven over zijn succes.

“Dat ik dit allemaal nog mag meemaken, is een geschenk,” zegt hij. “Maar het ouder worden heeft ook een keerzijde.”

Het stille afscheid van dierbaren

In het gesprek met Het Nieuwsblad vertelt Ray openlijk over de mensen die hij door de jaren heen heeft moeten missen. “Mijn moeder werd 91 jaar. Mijn vader stierf veel vroeger, hij was pas 65. Zijn hart begaf het. Dat gebeurde net voor mijn huwelijk. Vandaag zouden dokters een stent plaatsen, maar toen kon dat nog niet.”

Het overlijden van zijn vader markeerde het begin van een lange rij afscheid. Zijn broers zijn intussen ook niet meer onder ons, net als enkele goede vrienden. Eén naam noemt hij met bijzonder veel liefde en weemoed: Marcel Peeters, de vader van zanger en presentator Bart Peeters.

“Marcel was mijn beste vriend. We hadden een diepe band. En ook hij is er niet meer,” zegt Ray met stille ernst. “Het is pijnlijk om te merken dat steeds meer mensen uit je leven verdwijnen. Iedereen met wie ik binding had, valt weg.”

Herkenning in het verdriet van anderen

Hoewel hij zelf zijn hoge leeftijd als een voorrecht ziet, is Ray niet ongevoelig voor het verdriet van anderen. Een recent nieuwsfeit greep hem dan ook onverwacht diep aan: de medische situatie van zanger Freek Rikkerink, die samen met zijn vrouw Suzan een geliefd muzikaal duo vormt.

“Wist je dat ik dagenlang gepiekerd heb over het nieuws rond Freek?” vertelt Ray. “De diagnose van uitgezaaide longkanker bij zo’n jonge man, aan het begin van een gezinsleven… Dat voelt zo onrechtvaardig. En dan besef je des te meer hoe bijzonder het is dat ik hier nog ben, in redelijke gezondheid.”

Voor Ray is het verdriet van een ander geen ver-van-mijn-bedshow. Hij leeft mee, voelt mee. “Ieder verlies, ook al is het van iemand die ik niet persoonlijk ken, herinnert me eraan dat het leven kostbaar is.”

Niet klagen, maar waarderen

Toch weigert Ray om verbitterd te worden. Ondanks het gemis blijft hij zichzelf voeden met dankbaarheid. “Het doet mij stilstaan bij de fase van mijn leven, maar ik klaag niet. Ik bén hier nog. Ik kan nog praten, denken, zelfs werken. Dat is niet vanzelfsprekend.”

In zijn eigen woorden klinkt de wijsheid van iemand die heeft geleerd om niet alles onder controle te willen houden. Hij accepteert het leven zoals het komt – met het mooie én het moeilijke.

“Ik zie het als een signaal. Elke keer dat iemand vertrekt, probeer ik nog bewuster te leven. Nog meer te genieten van het nu.”

De waarde van herinnering

Het gesprek met Ray is niet alleen een terugblik, maar ook een ode aan de herinnering. Aan de mensen die zijn pad hebben gekruist. Aan de gesprekken, de lachbuien, de gedeelde dromen. Hij spreekt niet met verdriet, maar met warmte over hen.

En dat maakt zijn verhaal zo universeel. Iedereen die ouder wordt, kent het gevoel: de wereld wordt stiller, bekender gezichten verdwijnen. Toch toont Ray dat het mogelijk is om in dat verlies ook levenslust te blijven vinden.

“Ik hou vast aan de mooie momenten,” zegt hij. “Dat helpt me om vooruit te blijven kijken. Je kan je verdriet niet negeren, maar je hoeft er ook niet in te blijven hangen.”

Een nuchtere levensvisie

Zijn nuchterheid is misschien wel zijn grootste kracht. Geen groots sentiment, geen dramatiek. Gewoon: aanvaarden wat komt, zonder jezelf te verliezen. “Ik weet dat ik op een uitzonderlijke leeftijd ben gekomen. En ja, dat betekent dat ik veel ben kwijtgeraakt. Maar ik zie het als een deel van het leven.”

Hij lacht zelfs als hij vertelt hoe zijn omgeving steeds vaker bezorgd is. “Mensen zeggen weleens: ‘Ray, ga je nu echt nog spelen in Familie?’ En dan zeg ik: ‘Waarom niet?’ Zolang ik kan en mag, doe ik het.”

Toekomst zonder haast

Voor Ray is er geen bucketlist meer. Geen grote plannen. Wat hij wil, is simpel: rustig verder leven, zolang het leven hem toestaat. “Ik hoef niet meer alles te beleven. De grote avonturen heb ik gehad. Wat telt, is rust, verbondenheid, en af en toe een goed gesprek.”

Of hij zijn 100e verjaardag groots zal vieren? Dat weet hij nog niet. “Misschien met een etentje, of gewoon een dag met mijn naasten. Ik hoef geen feest. Ik heb genoeg herinneringen om op te teren.”

Continue Reading