Actueel
Farah (25): “Ik ben klaar met de ‘verplichte gezelligheid’ rond kerst op werk, het past niet bij mijn geloof”
Farah (25) voelt druk om mee te doen met kersttradities op het werk: “Het past niet bij mijn geloof”
De feestdagen staan vaak in het teken van gezelligheid en samenzijn, maar voor Farah (25) brengen ze vooral ongemakkelijke situaties met zich mee. De jaarlijkse “verplichte gezelligheid” rondom kerst, zowel in de samenleving als op de werkvloer, botst met haar geloofsovertuiging. Als moslim voelt Farah zich steeds meer een buitenstaander in een tijd waarin kerst een dominante rol speelt.
Kerst op het werk: een ongemakkelijk gevoel
“Elk jaar begint het al in november,” vertelt Farah. “Overal verschijnen kerstbomen en lichtjes, en mensen beginnen af te tellen naar de feestdagen. Dat is prima voor wie er blij van wordt, maar voor mij voelt het alsof je verplicht wordt om mee te doen.”
Farah legt uit dat deze sociale druk ook op de werkvloer merkbaar is. De uitnodigingen voor kerstborrels, versierde kantoren en gezamenlijke kerstvieringen geven haar een ongemakkelijk gevoel. “Ik vier geen kerst en het heeft geen enkele betekenis voor mij. Maar er wordt van je verwacht dat je meedoet, lacht en ‘gezellig’ bent. Het voelt oneerlijk dat mijn keuze niet vanzelfsprekend wordt geaccepteerd.”
Kersttradities en geloofsovertuiging
Farah benadrukt dat haar ongemak voortkomt uit haar geloofsovertuiging. “Als moslim vier ik geen kerst, ik versier mijn huis niet en ik wens mensen ook geen fijne kerst, omdat dat niet past bij mijn geloof. Dat betekent niet dat ik anderen hun feest niet gun, maar ik wil trouw blijven aan mijn eigen overtuigingen.”
Het lastigste voor Farah is de sociale druk die met de feestdagen gepaard gaat. “Als ik zeg dat ik niet wil deelnemen aan een kerstborrel, krijg ik vaak rare blikken of opmerkingen zoals: ‘Ach, het is maar voor de gezelligheid.’ Maar voor mij is het meer dan dat. Mijn geloof staat op de eerste plaats, en ik wil geen dingen doen die daar tegenin gaan.”
Grenzen aangeven op de werkvloer
Hoewel Farah probeert haar grenzen duidelijk te maken, merkt ze dat dit vaak lastig is. “Het voelt alsof mensen niet begrijpen waarom ik me niet prettig voel bij kerstactiviteiten. Sommige collega’s zien het als een excuus om samen te komen en vinden dat ik me aanstel als ik aangeef dat ik niet wil deelnemen.”
De reacties die Farah krijgt, variëren van begripvol tot ronduit bot. “Sommige collega’s zeggen dat ik ongezellig ben of het anderen niet gun, maar dat is helemaal niet zo. Ik wil gewoon trouw blijven aan mijn overtuigingen zonder dat ik telkens dezelfde discussie hoef te voeren.”
Diversiteit op de werkvloer
Farah hoopt dat er meer aandacht komt voor diversiteit en respect voor verschillende overtuigingen op de werkvloer. “Ik wil niet dat kerst verdwijnt, begrijp me niet verkeerd. Maar het zou fijn zijn als er meer ruimte komt voor andere overtuigingen. Niet iedereen voelt zich thuis bij dezelfde tradities, en dat moet gerespecteerd worden.”
Volgens Farah zou het helpen als werkgevers meer aandacht besteden aan inclusiviteit tijdens de feestdagen. “Waarom geen neutrale eindejaarsviering waarin iedereen zich welkom voelt, ongeacht geloof of achtergrond? Dat zou een stap in de goede richting zijn.”
Blijven trouw aan jezelf
Ondanks de ongemakkelijke situaties blijft Farah vasthouden aan haar eigen normen en waarden. “Het is niet altijd makkelijk om de enige te zijn die iets niet viert, maar ik vind het belangrijk om dicht bij mezelf en mijn geloof te blijven, ook al begrijpen anderen dat niet altijd.”
Farah merkt dat ze soms het gevoel heeft dat ze zichzelf moet verdedigen, terwijl ze gewoon haar eigen keuzes maakt. “Het zou fijn zijn als ik me niet constant hoef uit te leggen. Mijn keuze om geen kerst te vieren is net zo waardevol als de keuze van anderen om het wel te doen.”
Een boodschap van begrip
Farah hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan meer bewustzijn en begrip voor mensen met verschillende overtuigingen. “Ik wil niet dat mensen denken dat ik anti-kerst ben of anderen iets misgun. Ik wil alleen dat mijn grenzen worden gerespecteerd. Het gaat om wederzijds begrip, en ik hoop dat dat ooit vanzelfsprekend wordt.”
Met de feestdagen in aantocht pleit Farah voor een open gesprek over inclusiviteit en respect op de werkvloer. “Het draait niet om het wegnemen van tradities, maar om ruimte creëren voor iedereen. We leven in een diverse samenleving, en dat mag gevierd worden op een manier waarbij niemand zich buitengesloten voelt.”
Kerst in een diverse samenleving
Farah’s verhaal benadrukt de uitdagingen waarmee mensen met andere overtuigingen te maken krijgen in een samenleving waarin kerst een dominante rol speelt. Haar ervaring roept belangrijke vragen op over hoe we inclusiviteit in de praktijk kunnen brengen, zowel op de werkvloer als daarbuiten.
In een tijd waarin saamhorigheid en respect centraal zouden moeten staan, hoopt Farah dat haar boodschap wordt gehoord: dat iedereen zich welkom voelt, ongeacht welke feestdagen ze vieren.
Luc Nilis openhartig over zijn gokverslaving: “Ik ging van hero naar zero, maar ik heb mezelf teruggevonden”
Voormalig topvoetballer Luc Nilis heeft in een aangrijpend interview met Het Laatste Nieuws eerlijk gesproken over de periode waarin hij kampte met een gokverslaving. De 58-jarige ex-Rode Duivel, ooit een van de grootste Belgische voetbaltalenten, vertelt hoe de leegte na het einde van zijn carrière hem in een donkere periode deed belanden — en hoe hij daar met veel moeite weer uit wist te klimmen.
Het zwarte gat na het voetbal
Nilis blikt in het gesprek terug op de periode na zijn vroegtijdige afscheid van het profvoetbal. In 2000 kwam zijn loopbaan abrupt tot stilstand na een zware beenbreuk tijdens zijn tijd bij Aston Villa. Wat volgde, was wat hij zelf omschrijft als “een zwart gat dat in mijn geval héél zwart was.”
“Ik was vijftien jaar lang gewend aan de adrenaline van het voetbal,” vertelt hij. “Elke dag stond in het teken van competitie, spanning en discipline. Toen dat plots wegviel, viel ik in een leegte. De energie en focus die ik altijd in het voetbal stak, moesten ergens anders naartoe — en dat is misgelopen.”
Van spelplezier naar verslaving
Volgens Nilis begon zijn relatie met gokken onschuldig. “Als speler kaartte ik graag, en af en toe ging ik naar een casino,” zegt hij. “Dat was toen geen probleem. Het was ontspanning, een beetje plezier met de ploegmaats.”
Maar na zijn carrière veranderde dat volledig. De spanning van het spel werd een surrogaat voor de adrenaline van het voetbal. “Vroeger speelde ik snooker, en opeens zat ik te pokeren in donkere zaaltjes achterin cafés,” vertelt hij open. “Wat begon als een tijdverdrijf, werd langzaam iets wat mijn leven ging beheersen.”
De ex-aanvaller, die in zijn hoogtijdagen schitterde bij PSV en de Rode Duivels, beschrijft hoe het spel zijn gedachten overnam. “Het ging niet meer om plezier of winnen. Het ging om ontsnappen aan dat lege gevoel. En dat is het gevaarlijke aan verslaving: je denkt dat je de controle hebt, terwijl het spel met jou speelt.”
De moeilijke weg naar herstel
Pas toen hij professionele hulp zocht, besefte Luc Nilis hoe diep hij zat. “Ik kwam terecht in een afkickkliniek, en daar is het besef echt doorgedrongen. In het begin voelde ik me totaal verloren. Ik ging van hero naar zero,” zegt hij eerlijk.
De eerste dagen in de kliniek waren loodzwaar. “De eerste tien dagen heb ik elke avond liggen wenen. Ik voelde me schuldig, zwak en teleurgesteld in mezelf. Maar de gesprekken met therapeuten en lotgenoten hebben mijn ogen geopend. Daar leerde ik stap voor stap weer mezelf te zijn.”
Nilis beschrijft die periode als een emotionele reset. “De therapie bracht me terug naar de waarden waarmee ik ben opgevoed: eerlijkheid, discipline en respect. Toen ik buitenkwam, voelde ik me alsof ik opnieuw begonnen was.”
Leven met alertheid
Vandaag heeft Nilis zijn leven weer op de rails, maar hij blijft voorzichtig. “Ik weet nu waar het gevaar loert,” zegt hij. “Dat is iets wat altijd in mij zal blijven, dus ik mijd elke vorm van risico.”
Hij vertelt dat hij zelfs kleine weddenschappen vermijdt, hoe onschuldig ze ook lijken. “Als er op een babyborrel wordt gegokt over het geslacht van het kindje, doe ik niet mee. Als journalisten mij vragen wie de Champions League-finale gaat winnen, geef ik geen voorspelling. Dat zijn voor mij triggers die ik liever uit de weg ga.”
Zijn strategie is duidelijk: afstand houden van situaties die kunnen leiden tot verleiding. “Ik weet wat het met me doet, en dat wil ik nooit meer meemaken.”
Een leven met nieuwe waarden
Vandaag richt Nilis zich op zijn familie, zijn werk als voetbalanalist en zijn persoonlijke groei. Hij spreekt met rust en overtuiging over zijn herstel. “Ik heb geleerd dat geluk niet in spanning zit, maar in evenwicht,” zegt hij. “Ik heb veel verloren, maar ik heb ook mezelf teruggevonden. En dat is onbetaalbaar.”
De oud-voetballer benadrukt dat openheid essentieel is om een verslaving te doorbreken. “Zolang je het probleem verbergt, blijf je erin vastzitten. Eerlijkheid — tegenover jezelf en tegenover anderen — is de enige manier om eruit te komen.”
Erkenning en steun
Sinds zijn verhaal bekend werd, ontving Nilis veel steun van fans en collega’s. Zijn eerlijkheid wordt gewaardeerd, juist omdat hij zijn verleden niet verdoezelt. “Ik ben niet trots op wat er gebeurd is, maar ik schaam me er ook niet meer voor,” zegt hij. “Iedereen kan fouten maken. Belangrijk is wat je ermee doet.”
Ook binnen de sportwereld groeit het besef dat verslaving vaker voorkomt dan mensen denken. Het wegvallen van structuur na een topsportcarrière kan leiden tot leegte, stress en risicogedrag. Nilis wil daar open over blijven praten, zodat anderen zich durven uit te spreken.
“Als mijn verhaal iemand kan helpen om op tijd hulp te zoeken, dan is het niet voor niets geweest,” zegt hij.
Van val naar veerkracht
Wat Luc Nilis meemaakte, is voor velen een herkenbaar verhaal: de moeilijke overgang van een leven vol adrenaline naar een rustiger bestaan. Maar zijn herstel is ook een getuigenis van veerkracht.
De ex-Rode Duivel zegt nu met trots dat hij de controle over zijn leven terug heeft. “Ik leef weer bewust, met respect voor mezelf. Ik wil niet meer geleefd worden door wat ik doe, maar kiezen wat ik doe.”
Zijn nuchtere conclusie vat het mooi samen: “Het zwarte gat was diep, maar ik heb het licht weer gevonden. En dat is waar ik me vandaag op focus: licht, rust en dankbaarheid.”