Actueel
Explosieve clash: Sandra Schuurhof botst keihard met Bram Moszkowicz over het verdedigen van Peter Gillis!
Bij de desk van Shownieuws barstte gisterenavond een verhitte discussie los tussen presentatrice Sandra Schuurhof en strafpleiter Bram Moszkowicz. De aanleiding? De aanhoudende stroom van bagatelliserende opmerkingen over Peter Gillis en de aanklacht tegen hem vanwege belastingfraude. Terwijl Moszkowicz en roddelkoning Evert Santegoeds het kamp-Gillis lijken te verdedigen, zet Schuurhof vraagtekens bij hun houding en het gebrek aan kritische blik.
Achtergrond van de zaak
Peter Gillis, bekend van het realityprogramma Massa is Kassa, ligt onder vuur vanwege serieuze beschuldigingen van belastingfraude. Het Openbaar Ministerie (OM) eist een gevangenisstraf van 18 maanden, omdat Gillis tonnen aan zwart geld zou hebben weggesluisd door stacaravans op zijn vakantieparken zwart te verhuren. Volgens de aanklacht gaat het om een omvangrijk en systematisch patroon van fraude.
Tijdens de uitzending leek Bram Moszkowicz de ernst van de zaak te bagatelliseren door de bedragen in perspectief te plaatsen. “Als je een omzet hebt van 100 miljoen en 50 duizend euro niet aangeeft, is dat heel anders dan wanneer je 50 miljoen omzet hebt en 45 miljoen achterhoudt,” stelde Bram. Dit soort opmerkingen schoot bij Sandra duidelijk in het verkeerde keelgat.
Sandra zet de toon
Sandra Schuurhof maakte meteen duidelijk dat ze het niet eens was met de vergoelijkende toon van haar collega’s. “Dat maakt niet uit, Bram. Het blijft strafbaar,” beet ze terug. Ze benadrukte dat het niet gaat om hoe groot of klein de bedragen zijn, maar om het feit dat belastingontduiking een strafbaar feit is.
Haar scherpe opmerkingen werden gesteund door presentatrice Dyantha Brooks, die tussenbeide kwam met de vraag: “Maakt het echt uit hoeveel het is? Zwart geld blijft toch zwart geld?”
Sandra benadrukte vervolgens de ernst van de zaak door te wijzen op de feiten die Gillis worden aangerekend. “Hij had op een gegeven moment een omzet van 35 miljoen met elf vakantieparken. Er wordt beweerd dat hij tonnen aan inkomsten zwart heeft ontvangen door stacaravans zwart te verhuren. Dat is niet zomaar een foutje, Bram.”
De knuffelbrigade
Bram Moszkowicz bleef echter op zijn standpunt staan en noemde de opmerkingen van Sandra gebaseerd op de visie van het OM. “Wat jij zegt, is de aanklacht, Sandra. Dat is wat het OM zegt, niet wat bewezen is,” wierp hij tegen.
Evert Santegoeds, die erom bekend staat Gillis vaak in bescherming te nemen, gooide olie op het vuur door te stellen: “Hoezo is er wat aan de hand? Dat weten we nog niet.”
Sandra bleef kalm, maar liet zich niet van haar stuk brengen. “Er is wel degelijk wat aan de hand, Evert. Dat blijkt uit het feit dat gemeenten vergunningen hebben ingetrokken voor zijn parken. Die vergunningen werden niet zomaar ingetrokken. Er is een groot onderzoek geweest door de FIOD en de Arbeidsinspectie. Dat doen ze niet voor niets.”
Clash met Bram
De discussie escaleerde toen Bram Moszkowicz op een paternalistische toon tegen Sandra zei: “Sandra, het werkt zo in Nederland. Het OM brengt een zaak voor de rechter, en tot die tijd…”
Sandra onderbrak hem en zei: “Ik weet heel goed hoe het werkt, Bram. Maar dat maakt deze zaak niet minder serieus. Het OM brengt dit niet zomaar naar voren. Dit is gebaseerd op jarenlang onderzoek.”
Bram, zichtbaar geïrriteerd: “Ik ben blij dat jij geen rechter bent.”
Sandra, scherp: “En ik ben blij dat jij geen rechter bent!”
Een ongemakkelijke sfeer
De spanning aan tafel was duidelijk voelbaar. Terwijl Sandra bleef hameren op de ernst van de beschuldigingen, probeerden Bram en Evert het beeld van Gillis te nuanceren. Bram leek meer waarde te hechten aan het verhaal van Gillis’ advocaat dan aan de feiten die door het OM zijn aangedragen.
Dyantha Brooks, die de discussie probeerde te sussen, merkte op dat Sandra zich duidelijk ergerde aan de houding van haar collega’s. “Sandra, dit doet echt wat met je. Wat stoort je hier zo aan?” vroeg ze.
Sandra: “Het stoort me dat we hier aan tafel zitten met een vergoelijkende houding terwijl de zaak enorm serieus is. We hebben het hier niet over een klein vergrijp. Dit zijn serieuze beschuldigingen, en het gaat om enorme bedragen. Laten we dat niet wegwuiven.”
Conclusie
De discussie aan de Shownieuws-desk toont opnieuw hoe gevoelig de zaak rondom Peter Gillis ligt. Terwijl sommige collega’s proberen de ernst van de beschuldigingen te relativeren, blijft Sandra Schuurhof zich hard maken voor een kritische blik en een genuanceerd debat.
Of de zaak uiteindelijk leidt tot een veroordeling, zal de rechter bepalen. Maar één ding is zeker: de felle clash tussen Sandra en Bram illustreert hoe verdeeld de meningen zijn, zelfs binnen een talkshow. Sandra’s standpunt maakt duidelijk dat niet iedereen bereid is om Gillis het voordeel van de twijfel te geven.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
