Actueel
Explosieve clash: Sandra Schuurhof botst keihard met Bram Moszkowicz over het verdedigen van Peter Gillis!
Bij de desk van Shownieuws barstte gisterenavond een verhitte discussie los tussen presentatrice Sandra Schuurhof en strafpleiter Bram Moszkowicz. De aanleiding? De aanhoudende stroom van bagatelliserende opmerkingen over Peter Gillis en de aanklacht tegen hem vanwege belastingfraude. Terwijl Moszkowicz en roddelkoning Evert Santegoeds het kamp-Gillis lijken te verdedigen, zet Schuurhof vraagtekens bij hun houding en het gebrek aan kritische blik.
Achtergrond van de zaak
Peter Gillis, bekend van het realityprogramma Massa is Kassa, ligt onder vuur vanwege serieuze beschuldigingen van belastingfraude. Het Openbaar Ministerie (OM) eist een gevangenisstraf van 18 maanden, omdat Gillis tonnen aan zwart geld zou hebben weggesluisd door stacaravans op zijn vakantieparken zwart te verhuren. Volgens de aanklacht gaat het om een omvangrijk en systematisch patroon van fraude.
Tijdens de uitzending leek Bram Moszkowicz de ernst van de zaak te bagatelliseren door de bedragen in perspectief te plaatsen. “Als je een omzet hebt van 100 miljoen en 50 duizend euro niet aangeeft, is dat heel anders dan wanneer je 50 miljoen omzet hebt en 45 miljoen achterhoudt,” stelde Bram. Dit soort opmerkingen schoot bij Sandra duidelijk in het verkeerde keelgat.
Sandra zet de toon
Sandra Schuurhof maakte meteen duidelijk dat ze het niet eens was met de vergoelijkende toon van haar collega’s. “Dat maakt niet uit, Bram. Het blijft strafbaar,” beet ze terug. Ze benadrukte dat het niet gaat om hoe groot of klein de bedragen zijn, maar om het feit dat belastingontduiking een strafbaar feit is.
Haar scherpe opmerkingen werden gesteund door presentatrice Dyantha Brooks, die tussenbeide kwam met de vraag: “Maakt het echt uit hoeveel het is? Zwart geld blijft toch zwart geld?”
Sandra benadrukte vervolgens de ernst van de zaak door te wijzen op de feiten die Gillis worden aangerekend. “Hij had op een gegeven moment een omzet van 35 miljoen met elf vakantieparken. Er wordt beweerd dat hij tonnen aan inkomsten zwart heeft ontvangen door stacaravans zwart te verhuren. Dat is niet zomaar een foutje, Bram.”
De knuffelbrigade
Bram Moszkowicz bleef echter op zijn standpunt staan en noemde de opmerkingen van Sandra gebaseerd op de visie van het OM. “Wat jij zegt, is de aanklacht, Sandra. Dat is wat het OM zegt, niet wat bewezen is,” wierp hij tegen.
Evert Santegoeds, die erom bekend staat Gillis vaak in bescherming te nemen, gooide olie op het vuur door te stellen: “Hoezo is er wat aan de hand? Dat weten we nog niet.”
Sandra bleef kalm, maar liet zich niet van haar stuk brengen. “Er is wel degelijk wat aan de hand, Evert. Dat blijkt uit het feit dat gemeenten vergunningen hebben ingetrokken voor zijn parken. Die vergunningen werden niet zomaar ingetrokken. Er is een groot onderzoek geweest door de FIOD en de Arbeidsinspectie. Dat doen ze niet voor niets.”
Clash met Bram
De discussie escaleerde toen Bram Moszkowicz op een paternalistische toon tegen Sandra zei: “Sandra, het werkt zo in Nederland. Het OM brengt een zaak voor de rechter, en tot die tijd…”
Sandra onderbrak hem en zei: “Ik weet heel goed hoe het werkt, Bram. Maar dat maakt deze zaak niet minder serieus. Het OM brengt dit niet zomaar naar voren. Dit is gebaseerd op jarenlang onderzoek.”
Bram, zichtbaar geïrriteerd: “Ik ben blij dat jij geen rechter bent.”
Sandra, scherp: “En ik ben blij dat jij geen rechter bent!”
Een ongemakkelijke sfeer
De spanning aan tafel was duidelijk voelbaar. Terwijl Sandra bleef hameren op de ernst van de beschuldigingen, probeerden Bram en Evert het beeld van Gillis te nuanceren. Bram leek meer waarde te hechten aan het verhaal van Gillis’ advocaat dan aan de feiten die door het OM zijn aangedragen.
Dyantha Brooks, die de discussie probeerde te sussen, merkte op dat Sandra zich duidelijk ergerde aan de houding van haar collega’s. “Sandra, dit doet echt wat met je. Wat stoort je hier zo aan?” vroeg ze.
Sandra: “Het stoort me dat we hier aan tafel zitten met een vergoelijkende houding terwijl de zaak enorm serieus is. We hebben het hier niet over een klein vergrijp. Dit zijn serieuze beschuldigingen, en het gaat om enorme bedragen. Laten we dat niet wegwuiven.”
Conclusie
De discussie aan de Shownieuws-desk toont opnieuw hoe gevoelig de zaak rondom Peter Gillis ligt. Terwijl sommige collega’s proberen de ernst van de beschuldigingen te relativeren, blijft Sandra Schuurhof zich hard maken voor een kritische blik en een genuanceerd debat.
Of de zaak uiteindelijk leidt tot een veroordeling, zal de rechter bepalen. Maar één ding is zeker: de felle clash tussen Sandra en Bram illustreert hoe verdeeld de meningen zijn, zelfs binnen een talkshow. Sandra’s standpunt maakt duidelijk dat niet iedereen bereid is om Gillis het voordeel van de twijfel te geven.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.