Actueel
Ex-vrouw deelt vreselijk verdriet over Rob de Nijs
De ziekte van zanger Rob de Nijs laat diepe sporen na, niet alleen bij zijn huidige vrouw Jet Koetschruiter-De Nijs, maar ook bij zijn ex-vrouw Belinda Meuldijk. In een openhartig interview met Party geeft Belinda een emotioneel inkijkje in hoe zij omgaat met het verdriet en de machteloosheid die de situatie met zich meebrengt.
Een geschiedenis van liefde en samenwerking
Belinda Meuldijk en Rob de Nijs waren meer dan twintig jaar getrouwd en deelden niet alleen een leven samen, maar ook een artistieke samenwerking. Belinda schreef in die tijd talloze nummers voor Rob, die grote hits werden en nog steeds geliefd zijn. Ondanks hun scheiding is er altijd respect en een warme band gebleven tussen Rob, Belinda en Jet, zijn huidige vrouw.
Het nieuws dat Rob lijdt aan de ziekte van Parkinson en dat zijn gezondheid steeds verder achteruitgaat, raakt Belinda diep. Ze omschrijft de situatie als “vreselijk triest” en geeft toe dat ze moeite heeft om de realiteit te accepteren.
Machteloosheid en woede
In het interview vertelt Belinda hoe de progressie van de ziekte haar emoties heeft beïnvloed. “Er zijn tijden geweest dat ik bij hem op bezoek was en daarna naar huis reed, terwijl ik vloekend en tierend van woede achter het stuur zat,” onthult ze. Het was voor haar bijna ondraaglijk om te zien hoe de ziekte zijn tol eiste op de man die ooit zoveel kracht en vitaliteit uitstraalde.
Hoewel Jet haar regelmatig adviseerde om de situatie te accepteren, vond Belinda dat in het begin enorm moeilijk. “Ze zei dat ik niet moest vloeken, dat ik moest proberen het te accepteren,” vertelt Belinda. Inmiddels heeft ze geleerd om haar woede los te laten. “We zijn nu in een vredige laatste fase,” zegt ze, zichtbaar geëmotioneerd.
“Je kunt je erop voorbereiden, maar het blijft triest”
Belinda benadrukt dat iedereen in Robs omgeving machteloos moet toezien hoe de ziekte steeds meer grip krijgt op zijn leven. “Het enige voordeel dat ik kan bedenken aan het overlijden door een ziekte, is dat je je erop kunt voorbereiden,” zegt ze. Toch biedt die voorbereiding weinig troost. Het gevoel van verlies en machteloosheid overheerst.
Rob de Nijs en de musical Malle Babbe
Belinda’s invloed op Robs carrière blijft voelbaar, zelfs in deze moeilijke tijd. Veel van de nummers die ze voor hem schreef, zullen een plek krijgen in de musical Malle Babbe. Deze productie, die op 9 februari in première gaat in het DeLaMar Theater in Amsterdam, eert Robs muzikale nalatenschap. Helaas kan Rob zelf vanwege zijn gezondheid niet aanwezig zijn bij de voorstelling, wat het voor zijn naasten extra beladen maakt.
De musical zal daarna door het hele land te zien zijn en dient als een ode aan het indrukwekkende oeuvre van Rob de Nijs. Voor Belinda is het zowel een eer als een pijnlijke herinnering aan betere tijden, waarin Robs muziek en stem een grote impact hadden op het Nederlandse muzieklandschap.
Een onuitwisbare erfenis
De situatie van Rob de Nijs herinnert ons eraan hoe wreed ziekten zoals Parkinson kunnen zijn. Toch blijft zijn nalatenschap als artiest onuitwisbaar. Belinda Meuldijk, Jet Koetschruiter-De Nijs en zijn fans houden zijn muziek levend, zelfs nu hij zelf niet meer kan optreden. Voor Belinda is deze periode een tijd van reflectie, waarin ze haar verdriet probeert te omarmen en vrede probeert te vinden in het onvermijdelijke.
“Het is allemaal vreselijk triest,” zegt ze, maar ze blijft trots op de rol die ze heeft gespeeld in Robs carrière. De musical Malle Babbe is een herinnering aan wat Rob heeft betekend voor de Nederlandse muziek, en een laatste eerbetoon aan zijn talent en invloed.
Liefde en respect blijven
Hoewel Belinda en Rob al jaren niet meer samen zijn, spreekt uit haar woorden een diepe genegenheid en respect voor haar ex-man. Hun gedeelde verleden en de moeilijke realiteit van zijn ziekte brengen een emotionele lading met zich mee. In tijden van verlies en verdriet blijft de kracht van liefde en respect een verbindende factor, niet alleen voor Robs naasten, maar ook voor de fans die hem blijven steunen.
De komende maanden zullen ongetwijfeld zwaar zijn voor iedereen die Rob dierbaar is, maar zijn muziek en nalatenschap zullen voortleven, dankzij mensen zoals Belinda die hem blijven eren.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.