Actueel
Ex-vrouw deelt vreselijk verdriet over Rob de Nijs
De ziekte van zanger Rob de Nijs laat diepe sporen na, niet alleen bij zijn huidige vrouw Jet Koetschruiter-De Nijs, maar ook bij zijn ex-vrouw Belinda Meuldijk. In een openhartig interview met Party geeft Belinda een emotioneel inkijkje in hoe zij omgaat met het verdriet en de machteloosheid die de situatie met zich meebrengt.
Een geschiedenis van liefde en samenwerking
Belinda Meuldijk en Rob de Nijs waren meer dan twintig jaar getrouwd en deelden niet alleen een leven samen, maar ook een artistieke samenwerking. Belinda schreef in die tijd talloze nummers voor Rob, die grote hits werden en nog steeds geliefd zijn. Ondanks hun scheiding is er altijd respect en een warme band gebleven tussen Rob, Belinda en Jet, zijn huidige vrouw.
Het nieuws dat Rob lijdt aan de ziekte van Parkinson en dat zijn gezondheid steeds verder achteruitgaat, raakt Belinda diep. Ze omschrijft de situatie als “vreselijk triest” en geeft toe dat ze moeite heeft om de realiteit te accepteren.
Machteloosheid en woede
In het interview vertelt Belinda hoe de progressie van de ziekte haar emoties heeft beïnvloed. “Er zijn tijden geweest dat ik bij hem op bezoek was en daarna naar huis reed, terwijl ik vloekend en tierend van woede achter het stuur zat,” onthult ze. Het was voor haar bijna ondraaglijk om te zien hoe de ziekte zijn tol eiste op de man die ooit zoveel kracht en vitaliteit uitstraalde.
Hoewel Jet haar regelmatig adviseerde om de situatie te accepteren, vond Belinda dat in het begin enorm moeilijk. “Ze zei dat ik niet moest vloeken, dat ik moest proberen het te accepteren,” vertelt Belinda. Inmiddels heeft ze geleerd om haar woede los te laten. “We zijn nu in een vredige laatste fase,” zegt ze, zichtbaar geëmotioneerd.
“Je kunt je erop voorbereiden, maar het blijft triest”
Belinda benadrukt dat iedereen in Robs omgeving machteloos moet toezien hoe de ziekte steeds meer grip krijgt op zijn leven. “Het enige voordeel dat ik kan bedenken aan het overlijden door een ziekte, is dat je je erop kunt voorbereiden,” zegt ze. Toch biedt die voorbereiding weinig troost. Het gevoel van verlies en machteloosheid overheerst.
Rob de Nijs en de musical Malle Babbe
Belinda’s invloed op Robs carrière blijft voelbaar, zelfs in deze moeilijke tijd. Veel van de nummers die ze voor hem schreef, zullen een plek krijgen in de musical Malle Babbe. Deze productie, die op 9 februari in première gaat in het DeLaMar Theater in Amsterdam, eert Robs muzikale nalatenschap. Helaas kan Rob zelf vanwege zijn gezondheid niet aanwezig zijn bij de voorstelling, wat het voor zijn naasten extra beladen maakt.
De musical zal daarna door het hele land te zien zijn en dient als een ode aan het indrukwekkende oeuvre van Rob de Nijs. Voor Belinda is het zowel een eer als een pijnlijke herinnering aan betere tijden, waarin Robs muziek en stem een grote impact hadden op het Nederlandse muzieklandschap.
Een onuitwisbare erfenis
De situatie van Rob de Nijs herinnert ons eraan hoe wreed ziekten zoals Parkinson kunnen zijn. Toch blijft zijn nalatenschap als artiest onuitwisbaar. Belinda Meuldijk, Jet Koetschruiter-De Nijs en zijn fans houden zijn muziek levend, zelfs nu hij zelf niet meer kan optreden. Voor Belinda is deze periode een tijd van reflectie, waarin ze haar verdriet probeert te omarmen en vrede probeert te vinden in het onvermijdelijke.
“Het is allemaal vreselijk triest,” zegt ze, maar ze blijft trots op de rol die ze heeft gespeeld in Robs carrière. De musical Malle Babbe is een herinnering aan wat Rob heeft betekend voor de Nederlandse muziek, en een laatste eerbetoon aan zijn talent en invloed.
Liefde en respect blijven
Hoewel Belinda en Rob al jaren niet meer samen zijn, spreekt uit haar woorden een diepe genegenheid en respect voor haar ex-man. Hun gedeelde verleden en de moeilijke realiteit van zijn ziekte brengen een emotionele lading met zich mee. In tijden van verlies en verdriet blijft de kracht van liefde en respect een verbindende factor, niet alleen voor Robs naasten, maar ook voor de fans die hem blijven steunen.
De komende maanden zullen ongetwijfeld zwaar zijn voor iedereen die Rob dierbaar is, maar zijn muziek en nalatenschap zullen voortleven, dankzij mensen zoals Belinda die hem blijven eren.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.