Actueel
Ellen ten Damme (57) over haar dertig jaar jongere vriend: ‘Mensen vinden het heel normaal ons samen te zien’
Ellen ten Damme over haar jongere vriend en leven: ‘Mensen vinden het normaal ons samen te zien’
In een openhartig interview met Mezza vertelt Ellen ten Damme over haar veelzijdige leven, haar liefde voor theater en muziek, en de bijzondere relatie met haar dertig jaar jongere vriend. Terwijl ze druk bezig is met haar theatertour Barock en zich voorbereidt op de kerstshow Hete Kerst, deelt de zangeres en theatermaker persoonlijke inzichten over verlies, liefde en zelfacceptatie.
Een leven vol passie en creativiteit
Ellen ten Damme is een van de meest veelzijdige artiesten van Nederland. Met haar huidige tour Barock brengt ze een explosieve combinatie van muziek, theater en performance. “Ik hou ervan om mezelf telkens opnieuw uit te vinden,” zegt Ellen. “Barok staat voor overdaad, zowel visueel als muzikaal. Het is een ode aan de kunst, maar ook aan vrijheid.”
Naast haar tour heeft ze haar handen vol aan de kerstshow Hete Kerst, die binnenkort in première gaat. “Het wordt een hete, swingende voorstelling vol humor en warmte,” belooft Ellen. “Het is heerlijk om mensen in de donkere dagen iets te geven waar ze blij van worden.”
Over haar dertig jaar jongere vriend
Een opvallend onderwerp dat ter sprake komt, is haar relatie met een partner die dertig jaar jonger is dan zij. Ellen spreekt openhartig over de reacties die dit oproept. “Mensen om ons heen vinden het eigenlijk heel normaal dat we samen zijn,” vertelt ze. “Het is vooral de buitenwereld die er iets van lijkt te vinden, maar dat boeit me niet zo. Liefde kent geen leeftijd, en wij voelen ons gelukkig samen.”
Hoewel ze blij is met haar relatie, geeft Ellen toe dat ze zich soms bewust is van het leeftijdsverschil. “Het kan best lastig zijn, vooral als je merkt dat je in totaal verschillende levensfases zit. Maar tegelijkertijd leren we veel van elkaar, en dat is ontzettend waardevol.”
Reflectie op verlies en familiebanden
Tijdens het gesprek deelt Ellen ook haar gevoelens over het verlies van haar vader. “Ik mis mijn vader nog steeds enorm,” zegt ze. “Je kunt je niet voorbereiden op dat soort verdriet. Het komt altijd harder binnen dan je denkt.”
Haar ouders speelden een belangrijke rol in haar opvoeding en creatieve ontwikkeling. “Mijn vader gaf me de vrijheid om mezelf te zijn. Hij stimuleerde me om mijn eigen pad te volgen, en dat heb ik altijd gedaan.” Ellen vertelt dat de band met haar moeder eveneens sterk is. “Ze is mijn grootste fan en komt naar bijna elk optreden. Het geeft me een gevoel van verbondenheid.”
De balans tussen werk en privé
Als iemand die altijd onderweg is, zoekt Ellen voortdurend naar manieren om balans te vinden tussen werk en privéleven. “Mijn leven bestaat uit reizen, optreden en repeteren,” zegt ze. “Het kan best eenzaam zijn, maar ik heb geleerd om momenten van rust in te bouwen.”
Haar relatie helpt haar om die balans te vinden. “Mijn partner begrijpt mijn leven en ondersteunt me daarin,” legt Ellen uit. “We proberen tijd samen door te brengen, al is dat niet altijd makkelijk met mijn drukke schema.”
Over uiterlijk en zelfacceptatie
Ellen staat bekend om haar flamboyante stijl en opvallende optredens, maar zelf hecht ze niet zoveel waarde aan uiterlijkheden. “Mensen denken vaak dat ik veel bezig ben met mijn uiterlijk, maar dat valt best mee,” zegt ze lachend. “Ik wil gewoon authentiek zijn en mezelf uitdrukken op een manier die bij me past.”
Ze benadrukt dat ouder worden haar niet tegenhoudt om te doen wat ze leuk vindt. “Ik voel me nog steeds jong van geest. Leeftijd is maar een getal, en het belangrijkste is dat je blijft doen waar je gelukkig van wordt.”
Vooruitkijken naar nieuwe projecten
Met de kerstshow Hete Kerst in aantocht en de lopende tour Barock, kijkt Ellen al vooruit naar nieuwe uitdagingen. “Ik heb altijd nieuwe ideeën en projecten in mijn hoofd,” vertelt ze enthousiast. “Misschien komt er volgend jaar weer een nieuw album of een compleet ander theaterconcept. Ik blijf altijd dromen en plannen maken.”
Haar passie voor muziek en theater blijft de drijvende kracht achter alles wat ze doet. “Ik wil mensen raken, hen even laten ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Dat is wat mij motiveert.”
Tot slot
Ellen ten Damme is een artiest die altijd zichzelf blijft, ongeacht wat de wereld van haar vindt. Haar levensverhaal is een mix van passie, verlies, liefde en creativiteit. Met haar inspirerende boodschap en onuitputtelijke energie blijft ze een unieke kracht in de Nederlandse entertainmentwereld. Terwijl ze blijft schitteren op het podium, kijkt Ellen met vertrouwen en nieuwsgierigheid naar wat de toekomst brengt. “Het leven is een avontuur,” zegt ze, “en ik ben nog lang niet klaar.”
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.