Actueel
Dit is waarom nieuwslezeres Annechien Steenhuizen al zes maanden afwezig is: ”Veel sterkte”
Annechien Steenhuizen is voor veel Nederlanders een bekend gezicht als presentatrice van het NOS Journaal. Al jaren brengt ze het laatste nieuws in huiskamers door het hele land. Maar sinds september 2024 ontbreekt ze plotseling op de buis. Haar afwezigheid duurt inmiddels meer dan zes maanden en roept steeds meer vragen op. Wat is er met haar aan de hand? En keert ze überhaupt nog terug?

Langdurige afwezigheid zonder verklaring
De laatste keer dat Steenhuizen het NOS Journaal presenteerde, was in september 2024. Sindsdien lijkt ze volledig uit de schijnwerpers verdwenen. Geen publieke mededelingen, geen updates op sociale media, en vooral: geen concrete uitleg over haar afwezigheid. In een medialandschap waar kijkers gewend zijn om geïnformeerd te worden over de afwezigheid van prominente gezichten, leidt dat tot veel speculatie.
Mediadeskundige Victor Vlam besloot op onderzoek uit te gaan en nam contact op met de NOS. Zijn doel was simpel: opheldering krijgen over waarom een van de vaste gezichten van de omroep al meer dan een half jaar ontbreekt.

“De NOS was heel duidelijk,” vertelt Vlam. “Ze willen er absoluut niets over kwijt. Het gaat om een familiekwestie en dat is privé. Wanneer ze terugkomt, weten we niet, en ook wat er precies aan de hand is, blijft onduidelijk.”
Komt Steenhuizen ooit nog terug?
Wat Vlam vooral opvallend vindt, is dat de NOS niet wil bevestigen dat Steenhuizen überhaupt terugkeert.

“Ik heb expliciet gevraagd: Is het zeker dat ze terugkomt? Dat zou toch een logisch antwoord moeten zijn,” zegt Vlam. “Maar daar willen ze geen uitspraken over doen. Ze vermijden het om te zeggen dat ze terugkomt, en dat vind ik wel heel opmerkelijk.”
Dat leidt automatisch tot verdere vragen. Is de situatie zo ernstig dat ze misschien nooit meer terugkeert? Gaat het om een gezondheidsprobleem? Is er iets ernstigs gebeurd binnen haar familie? Of heeft ze zelf besloten om een punt te zetten achter haar televisiewerk?

Volgens Vlam is dat speculeren, maar één ding is duidelijk: “Als het een tijdelijke situatie was, dan zou de NOS dat gewoon kunnen zeggen. Het feit dat ze dat niet doen, suggereert dat ze óf zelf niet weten wat er gaat gebeuren, óf dat het echt heel serieus is.”
Gezondheidsproblemen of familiedrama?
Wanneer een bekende Nederlander voor langere tijd verdwijnt zonder verklaring, ontstaat er vanzelf speculatie. In het geval van Steenhuizen liggen er verschillende scenario’s voor de hand.

Vlam zegt daar niet te diep op in te willen gaan, “want dat helpt haar niet,” maar hij erkent dat een lange afwezigheid meestal wijst op iets ernstigs.
“Het zou een gezondheidsprobleem kunnen zijn, of iets binnen haar directe omgeving. Denk aan een ernstig ziek familielid, een plotseling overlijden of een persoonlijke crisis. Maar we weten het niet, en dat maakt het extra mysterieus.”

Een andere optie is dat Steenhuizen zelf heeft besloten om afstand te nemen van de televisiewereld. Werken als nieuwslezer bij de NOS brengt een zekere mate van stress en publieke druk met zich mee. Sommige collega’s van Steenhuizen, zoals Sacha de Boer, kozen in het verleden bewust voor een leven buiten de spotlights.
Of Steenhuizen eenzelfde beslissing heeft genomen, is nog onbekend. Maar als dat het geval zou zijn, zou je verwachten dat de NOS daar transparanter over zou zijn.

Vergelijking met andere tv-gezicht Annechien Steenhuizen
De situatie van Steenhuizen doet denken aan de tijdelijke verdwijning van andere bekende presentatoren. Een recent voorbeeld is Floortje Dessing, die lange tijd afwezig was vanwege persoonlijke omstandigheden. In haar geval werd uiteindelijk bevestigd dat ze worstelde met de verwerking van het overlijden van haar vader en dat ze zichzelf een periode van rust had gegund.
Ook Eva Jinek verdween tijdelijk uit de media, maar daar werd meteen bij gezegd dat ze een pauze had genomen om zich te richten op haar gezin. Bij Steenhuizen ontbreekt zo’n duidelijke verklaring.

“Het feit dat we al meer dan zes maanden niets horen, betekent dat de situatie echt anders is dan bij anderen die tijdelijk uit beeld verdwenen,” aldus Vlam.
Wat zeggen kijkers?
Kijkers beginnen de afwezigheid van Steenhuizen steeds meer op te merken. Op social media vragen fans zich af wat er met haar aan de hand is.
“Waarom is Annechien al zo lang niet op tv? Wat is er gebeurd?” vraagt een gebruiker op X.

Een ander merkt op: “Ik mis Annechien in het NOS Journaal. Haar manier van presenteren was altijd zo prettig. Hopelijk gaat alles goed met haar.”
De NOS heeft tot nu toe geen verdere reacties gegeven, behalve de eerdere verklaring dat het om een privékwestie gaat.
Wat betekent dit voor de NOS?
De NOS heeft meerdere vaste nieuwslezers, waardoor het journaal gewoon doorgaat zoals altijd. Presentatoren als Winfried Baijens, Rob Trip en Simone Weimans nemen de taken van Steenhuizen moeiteloos over.

Toch heeft haar afwezigheid invloed op het imago van de NOS. Een vertrouwd gezicht dat opeens verdwijnt zonder uitleg, leidt tot vragen en onrust bij kijkers.
“Het is een gevoelig onderwerp,” zegt Vlam. “De NOS is natuurlijk niet verplicht om alles te delen, maar wanneer een journalistieke instelling transparantie hoog in het vaandel heeft staan, kan zo’n stilzwijgen averechts werken.”
Conclusie: een onzekere toekomst
Voor nu blijft het onduidelijk wat er precies aan de hand is met Annechien Steenhuizen. De NOS houdt de lippen stijf op elkaar en wil niets kwijt over haar afwezigheid.

Het enige wat we zeker weten, is dat haar afwezigheid langer duurt dan normaal is in de televisiewereld. En dat we misschien moeten accepteren dat we haar mogelijk nooit meer terugzien op het scherm.
Wat de reden ook is, het belangrijkste is dat Annechien Steenhuizen op dit moment de tijd en ruimte krijgt die ze nodig heeft. Haar afwezigheid roept vragen op, maar uiteindelijk is haar welzijn het allerbelangrijkste.
Hopelijk krijgen we op een dag alsnog duidelijkheid over haar situatie, maar tot die tijd kunnen we haar alleen maar het beste wensen.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.