Actueel
Bridget Maasland lacht om Hélène Hendriks: ‘Goedkope troep uit Beverwijk – ziet er écht niet uit!
Bridget Maasland kon haar lachen niet inhouden bij een opvallende blunder van Hélène Hendriks tijdens een recente uitzending van haar talkshow. Tijdens een verhitte discussie waarin Jack van Gelder zich fel uitsprak tegen klimaatactivisten, maakte Hélène een opmerkelijke verspreking: ze noemde Extinction Rebellion per ongeluk ‘Extension Rebellion’. Dit leidde tot hilariteit bij Bridget, die de situatie in De BLVD Podcast uitgebreid besprak.
Jack van Gelder’s controversiële uitspraak
De discussie ontstond na een opmerkelijk moment in de talkshow van Hélène Hendriks, waar Jack van Gelder zich zeer kritisch uitliet over klimaatactivisten. Hij suggereerde op sarcastische wijze dat er wat hem betreft ‘een tank over de activisten op de snelweg’ mocht rijden. Deze harde uitspraak veroorzaakte veel ophef, niet in de laatste plaats bij actrice en klimaatactiviste Carice van Houten. Zij reageerde fel op Jack’s woorden en liet via haar social media weten dat ze zich diep stoorde aan zijn uitspraken.
Bridget in kamp-Carice
In De BLVD Podcast neemt Bridget Maasland het duidelijk op voor Carice. “Ja, ik vond het echt een fantastische move hoe ze daarmee om is gegaan,” zegt ze. Haar collega Rob Goossens is het daar niet meteen mee eens en reageert verbaasd: “O, echt?!”
Bridget, die zich duidelijk aan de kritiek van Jack ergert, vraagt: “O, jij niet?”
Rob: “Nee, ik heb me daarover verbaasd.”
Bridget laat zich niet uit het veld slaan en reageert resoluut: “O, daar gaan we weer. Serieus?”
De ‘Extension Rebellion’ blunder
Naast de uitspraken van Jack, vindt Bridget ook de verspreking van Hélène Hendriks erg komisch. “Laten we het even uitleggen… Hélène Hendriks zei in plaats van Extinction Rebellion ‘Extension Rebellion’, alsof mensen daar met haarstukken op de snelweg zaten.”
Rob Goossens voegt daar lachend aan toe: “Of juist tégen haarstukken.”
Bridget lacht: “Dat kon ook, ja. Haha. Dat had allemaal gekund.”
Reactie op Jack’s uitspraken
Bridget herinnert zich vervolgens de exacte woorden van Jack van Gelder: “En daarop zei Jack van Gelder dat er wel een tanker overheen mocht rijden. Ridicuul en belachelijk, en ook vervelend voor iedereen die om moest rijden en daar moest zijn.”
Volgens haar heeft Carice van Houten hier op een perfecte manier op gereageerd via social media. “Ze heeft Jack een lesje gegeven in: waarom iets belachelijk maken als je je er ook eerst in kunt verdiepen?” zegt Bridget.
Ze benadrukt dat Carice een belangrijk punt aansnijdt: “Er wordt dagelijks 100 miljoen aan subsidies weggegeven aan fossiele brandstoffen. Laten we daar eens naar kijken en daarmee bezig zijn, in plaats van het vervelend te vinden dat er een keer een snelweg wordt afgesloten.”
Discussie over snelwegprotesten
Bridget vindt de snelwegblokkades van Extinction Rebellion noodzakelijk om bewustzijn te creëren. “Als je een snelweg niet afsluit of er geen hinder van ondervindt, dan gaan we de discussie blijkbaar ook niet voeren. Dat was de strekking van het verhaal. Wat vond jij er precies vervelend aan?” vraagt ze aan Rob.
Rob is het daar niet mee eens en legt uit waarom: “Nou, je veroorzaakt hinder om uiteindelijk mensen op andere gedachten te brengen. Maar er is natuurlijk niemand die moet omrijden voor Extinction Rebellion en dan denkt: misschien hebben ze wel een heel goed punt. Wat je wil bereiken – draagvlak voor je punt – lukt je op deze manier niet.”
Botsende meningen
Bridget is het daar absoluut niet mee eens en reageert fel: “Nou, ze hadden het er wel weer over overal, dus daar ben ik het niet met je eens, oké.”
Rob nuanceert: “Ja, maar dat soort kort-door-de-bocht-uitspraken van Jack van Gelder zijn dan wel het gevolg.”
Bridget blijft bij haar standpunt: “Ja, maar blijkbaar is dat de reactie inderdaad, dus er wordt dan wel weer over gesproken.”
Conclusie
De blunder van Hélène Hendriks zorgde voor veel hilariteit bij Bridget Maasland, maar de discussie over Jack van Gelder’s uitspraken en de acties van klimaatactivisten bleef een serieus onderwerp. Waar Bridget volledig achter Carice van Houten en de acties van Extinction Rebellion staat, heeft Rob daar zo zijn twijfels bij. Hoe dan ook, één ding is zeker: de kwestie houdt de gemoederen flink bezig.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.