Actueel
Boerin Grytsje uit First Dates staat in haar geboortekostuum in de Playboy!
First Dates en Lang Leve de Liefde zijn inmiddels vaste prik op de Nederlandse televisie voor iedereen die op zoek is naar liefde – of gewoon graag kijkt naar het sociale experiment dat daten op camera met zich meebrengt. Beide programma’s hebben hetzelfde doel: vrijgezellen aan elkaar koppelen op basis van hun voorkeuren, maar de aanpak en resultaten verschillen aanzienlijk.

Hoe werkt het matchen?
Deelnemers aan zowel First Dates als Lang Leve de Liefde kunnen vooraf een lijst met voorkeuren doorgeven. Dit kunnen uiterlijke kenmerken zijn, zoals haarkleur en lengte, maar ook interesses, levensstijl en woonplaats. Sommige deelnemers geven strikte eisen door, terwijl anderen zich laten verrassen en hopen op een onverwachte klik.
Het grote verschil tussen de twee programma’s is de tijd die kandidaten krijgen om elkaar te leren kennen. Waar je bij Lang Leve de Liefde minimaal 24 uur met je date doorbrengt – en dat kan oplopen tot wel vijf dagen – krijg je bij First Dates slechts een etentje van een paar uur om een eerste indruk op te doen. Dit heeft een grote invloed op de slagingskans van de matches.

Wat zeggen de cijfers?
Uit onderzoek blijkt dat Lang Leve de Liefde een aanzienlijk grotere kans biedt op het vinden van een partner. Maar liefst 6,6% van alle deelnemers loopt hand in hand de villa uit, wat niet gek is gezien de intensieve manier waarop koppels met elkaar in gesprek moeten gaan. In die 24 uur kun je voorbij de eerste indrukken kijken en ontdekken of er écht een connectie is.
First Dates daarentegen is volledig afhankelijk van die eerste indruk. De tijd aan tafel is kort, en als de vonk niet direct overslaat, is de kans klein dat er nog een tweede date volgt. Hierdoor verlaat slechts 0,6% van de deelnemers samen het restaurant. Dit betekent dat veel matches gebaseerd zijn op oppervlakkige aantrekkingskracht en snelle conclusies.

Maar is iedereen die meedoet eigenlijk écht op zoek naar liefde?
De zoektocht naar liefde of vijf minuten roem?
Hoewel de programma’s bedoeld zijn voor serieuze kandidaten, lijkt het steeds vaker voor te komen dat deelnemers meedoen met een ander doel: bekendheid. Vooral bij First Dates valt op dat sommige kandidaten direct hun social media of andere commerciële activiteiten promoten.

Veel dames laten bijvoorbeeld al binnen de eerste minuten van hun date weten dat ze een OnlyFans-account hebben, wat natuurlijk de nieuwsgierigheid van kijkers prikkelt. Mannen die dit horen, zullen waarschijnlijk even gaan opzoeken wat er precies te zien valt – een slimme marketingzet dus. Naast gratis reclame levert het ook nog eens een gratis diner op, betaald door de productie van het programma.
Het is duidelijk dat niet iedereen puur voor de liefde komt. Voor sommige deelnemers is First Dates een manier om zichzelf in de schijnwerpers te zetten en hun volgersaantallen op te krikken.

Grytsje: boerin, automonteur en… Playboy-model?
Een opvallend voorbeeld van iemand die niet bang is om haar bekendheid te vergroten, is Grytsje, een van de recente deelnemers van First Dates. Ze is niet zomaar een doorsnee kandidate; deze blonde verschijning had al eerder de spotlights opgezocht.
Grytsje verscheen in de Boerinnenkalender 2024, waarin ze werd uitgeroepen tot Miss Oktober. Daarnaast is ze niet alleen een boerin die tussen de koeien leeft, maar ook nog eens een automonteur – een combinatie die haar tot een droomvrouw maakt voor velen.

Hoewel haar deelname aan First Dates niet leidde tot een succesvolle match, heeft Grytsje haar verschijning goed benut om zichzelf extra in de kijker te spelen. Na haar deelname dook ze niet alleen op in de Boerinnenkalender, maar ook in een compleet andere setting: de Playboy.
Van het boerenleven naar glamourfotografie
Voor wie dacht dat Grytsje enkel te vinden is op het erf of onder een motorkap, komt bedrogen uit. Haar verschijning in de Playboy bevestigt dat ze niet bang is om haar veelzijdigheid te tonen. Dit is natuurlijk niet iets wat we in First Dates hebben kunnen zien, maar het is wel iets wat na afloop van de uitzending op social media flink rondging.

Hoewel we hier niet alles kunnen laten zien, kunnen nieuwsgierigen een kijkje nemen op het Instagram-kanaal van Rob van Buul, waar meer te vinden is over Grytsje’s glamouravonturen.
Liefde vinden op televisie: hoe serieus is het nog?
De vraag blijft: zijn datingshows als First Dates en Lang Leve de Liefde nog een serieuze manier om een partner te vinden, of worden ze steeds vaker gebruikt als springplank naar roem? De statistieken laten zien dat Lang Leve de Liefde meer kans biedt op een serieuze relatie, simpelweg omdat deelnemers elkaar beter leren kennen.

First Dates lijkt daarentegen een podium te zijn geworden voor influencers in de dop, waarbij sommigen slechts een korte spotlight zoeken in plaats van ware liefde. Dit verklaart wellicht ook waarom de slagingskans zo laag ligt; als deelnemers niet echt openstaan voor een serieuze connectie, is het moeilijk om de juiste match te vinden.
Wat kunnen we hieruit concluderen?
Voor iedereen die écht op zoek is naar liefde, lijkt Lang Leve de Liefde een betere optie. De langere tijd samen geeft deelnemers de kans om voorbij de eerste indrukken te kijken en een diepere band op te bouwen. De cijfers spreken dan ook voor zich: 6,6% van de koppels blijft samen.
First Dates daarentegen is meer een gok: als de vonk er niet meteen is, is de kans klein dat er een vervolgafspraak komt. De 0,6% slagingskans zegt genoeg. Bovendien lijkt het programma steeds vaker te worden gebruikt als platform voor zelfpromotie, vooral door kandidaten die influencers willen worden of hun eigen merk willen pushen.
Voor kijkers blijft het natuurlijk genieten van de ongemakkelijke momenten, onverwachte vonken en soms bizarre gesprekken die zich tijdens deze dates afspelen. Of de deelnemers nu écht op zoek zijn naar liefde of gewoon hun vijf minuten roem willen pakken, één ding is zeker: datingshows blijven mateloos populair.
En wie weet? Misschien is er af en toe toch nog een koppel dat wél oprechte liefde vindt te midden van alle marketingtrucs en mediagekte.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.