Actueel
B&B Vol Liefde-Els doet heftige onthulling over haar gezondheid: ´Heb elke dag ondraaglijk veel pijn´
Els, bekend van het televisieprogramma B&B Vol Liefde, geeft een openhartig kijkje in haar leven met de ziekte van Dupuytren. De aandoening heeft grote impact gehad op haar werk, dagelijkse leven en gezondheid. “Ik praat er niet vaak over, maar ik heb heel veel pijn,” deelt ze in een interview met weekblad Party.
Diagnose en afscheid van haar droombaan
In 2011 raakte Els geblesseerd aan haar schouder. Tijdens de medische onderzoeken ontdekten artsen dat ze de ziekte van Dupuytren heeft. Deze aandoening zorgt ervoor dat het bindweefsel in de handen verandert, wat kan leiden tot pijn en functieverlies. Voor Els betekende dit het einde van haar carrière als stewardess, een baan waar ze altijd van had gedroomd. “Ik heb mijn droombaan moeten opgeven en kan veel andere dingen ook niet meer doen. Wat ik heb, gaat niet weg,” vertelt ze.
Leven met chronische pijn
De ziekte heeft Els’ dagelijks leven drastisch veranderd. Ze kan bijvoorbeeld niet lang achter een computer zitten, wat de uitvoering van haar werk bemoeilijkt. Toch zette ze door bij het schrijven van haar boek. “Voor mijn boek heb ik er dag en nacht achter gezeten,” zegt ze trots. Maar de inspanningen eisen hun tol. “Ik heb veel pijn, waardoor ik soms slecht slaap. Ik noem het mijn ‘plafonddienst’.”
Operatie als optie, maar niet nu
Hoewel een operatie aan haar handen mogelijk is, stelt Els die voorlopig uit. “Dat moet ook wel een keer gebeuren, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Ik moet nu even doorpakken,” legt ze uit. In de tussentijd probeert ze het leven draaglijker te maken met handige aanpassingen, zoals het rijden in een auto met automatische transmissie. “Zo hoef ik niet steeds te schakelen,” zegt ze.
Doorzetten ondanks beperkingen
Ondanks de uitdagingen blijft Els vastberaden om door te gaan met haar projecten en zich niet te laten beperken door haar ziekte. Haar verhaal is een krachtig voorbeeld van veerkracht en doorzettingsvermogen. Terwijl ze haar pijn probeert te beheersen en haar leven opnieuw vormgeeft, inspireert ze anderen met haar openheid en vastberadenheid.
Els bewijst dat, ondanks de obstakels die op je pad komen, het mogelijk is om doelen te blijven najagen en hoop te houden op betere tijden.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.