Actueel
Bart De Wever emotioneel over gezondheid van zijn vrouw: ‘Wist niet of ze nog wakker zou worden’
Premier Bart De Wever en zijn vrouw Veerle Hegge hebben de afgelopen jaren een bijzonder moeilijke periode doorgemaakt. In haar nieuwste boek, dat een rauwe en eerlijke weergave is van haar leven, vertelt Veerle over haar langdurige strijd tegen anorexia nervosa, een ziekte die niet alleen haar leven maar ook dat van haar gezin in haar greep hield. Het schrijven van het boek was voor haar geen ambitie, maar een noodzaak om haar verhaal te delen.
Boek uit noodzaak
In een openhartige verklaring legt Veerle uit waarom ze besloot haar persoonlijke strijd te publiceren. “Ik wilde vooral iets meedelen,” zegt ze. “Ik hoefde niet per se een boek te schrijven, maar ik wilde het vertellen zoals het is. Mensen weten vaak niet dat anorexia een manier is om om te gaan met bepaalde problemen. Het is niet zomaar dat ik geen vol-au-vent gegeten heb, ik lust dat graag.
Het is belangrijk om dat begrip te verhogen.” Haar doel is niet enkel haar eigen verhaal te delen, maar om de misverstanden rond eetstoornissen te verhelderen. Voor Veerle was dit boek een manier om meer bewustzijn te creëren over anorexia en om de complexiteit van deze ziekte beter te begrijpen.
Een gevaarlijk pad
Veerle deelt in haar boek hoe dicht ze tijdens haar ziekte bij de dood is gekomen. Deze periode was niet alleen zwaar voor haar, maar ook voor haar gezin. Het constante gevecht en de onzekerheid over haar leven heeft diepe sporen nagelaten. De eerlijke getuigenis heeft als doel meer bewustzijn te creëren, niet alleen bij de bredere samenleving maar ook bij familieleden en vrienden van mensen die met eetstoornissen worstelen.
Reactie van Bart De Wever
Premier Bart De Wever reageerde op de publicatie van zijn vrouw’s boek in Dag Allemaal. Hij benadrukte dat eetstoornissen vaak verkeerd begrepen worden. “Een lichamelijke ziekte, zoals kanker, is voor iedereen duidelijk,” vertelt hij. “Maar een eetstoornis zit in je hoofd. De reflex van een ‘gezond’ iemand is om te zeggen: ‘Neem de juiste beslissing en stop gewoon met dat gedrag’. Was het maar zo simpel.” De Wever beschrijft de diepe pijn en de constante bezorgdheid die hij voelde tijdens deze periode. “We gingen soms slapen zonder dat ik zeker was dat ze de volgende ochtend nog zou ontwaken,” zegt hij. Dit geeft een inkijkje in de zware, emotionele belasting die de ziekte op hun gezin legde.
Een bredere oproep tot begrip
Veerle Hegge hoopt met haar boek niet alleen haar eigen ervaring te delen, maar ook anderen in soortgelijke situaties te helpen. Ze wil hen moed geven en erkenning bieden. Tegelijkertijd wil ze een breder signaal afgeven over de noodzaak van meer kennis en begrip over eetstoornissen. Deze aandoeningen blijven vaak onzichtbaar voor de buitenwereld, maar hebben een enorme impact op de mensen die ermee worstelen en hun geliefden.
Een boodschap van hoop en erkenning
Door haar rauwe en eerlijke getuigenis hoopt Veerle dat er meer aandacht komt voor de complexe aard van eetstoornissen. Haar boek is een krachtig middel om de dialoog open te stellen en het taboe rond dergelijke mentale en lichamelijke ziekten te doorbreken. Het is een oproep voor meer empathie, begrip en vooral voor geduld in het omgaan met mensen die lijden aan eetstoornissen.
In de toekomst hoopt ze dat haar verhaal anderen zal helpen hun eigen strijd te begrijpen en steun te zoeken, zodat eetstoornissen niet langer in stilte blijven voortbestaan.
Op 37-jarige leeftijd heeft Sarah al meer levenslessen geleerd dan de meeste mensen. Na het 0verlijden van haar moeder, nam haar vader, een gerenommeerd advocaat met een aanzienlijk vermogen, de rol van beide ouders op zich.
Hij was niet alleen een advocaat, maar ook een meester in de rechtszaal, bekend om zijn scherpzinnigheid en het vermogen om complexe juridische uitdagingen aan te gaan.
Hij koos ervoor om Sarah op te voeden met de waarden van bescheidenheid en hard werken, in plaats van haar te overladen met rijkdom. De lessen die hij onderwees waren gericht op zelfredzaamheid en ethiek, die hij essentieel vond voor succes.
Sarah’s opvoeding was verre van een typische rijke jeugd. Haar vader, diep betrokken bij zijn werk en vaak een ‘genie’ genoemd, stelde hoge eisen aan haar.
Toen het tijd was voor haar toelatingsexamens, weigerde hij elke vorm van hulp, vastberaden dat Sarah haar eigen capaciteiten zou ontwikkelen.
Dit strekte zich uit tot haar professionele leven; ondanks haar academische prestaties bood hij haar geen positie binnen zijn advocatenkantoor.
Hij geloofde dat succes bereikt moest worden door onafhankelijke inspanningen, een les die Sarah door ervaring leerde.
Tijdens haar studie ontmoette ze Bradd, een medestudent die een grote rol in haar leven speelde. Haar vader was echter sceptisch over hem, hem ziende als een opportunist.
Deze perceptie werd bevestigd toen Bradd, kort na het 0verlijden van haar vader, begon te informeren naar haar erfenis, in plaats van steun te bieden.
Het was een schok voor Sarah om te ontdekken dat ze uit het testament van haar vader was weggelaten. Toen Bradd dit ontdekte, reageerde hij met een vraag naar scheiding.
Maar Sarah was voorbereid op een laatste openbaring: een clausule in het testament stelde dat Bradd recht had op de helft van de erfenis als hij vijf jaar met haar getrouwd bleef. Zo niet, dan zou alles naar Sarah gaan. Dit onthulde Bradd’s ware aard.
Reflecterend op deze gebeurtenissen, voelt Sarah gerechtigdheid en voldoening. De vooruitziende planning van haar vader had zijn wens vervuld: gerechtigheid verzekeren en zijn dochter beschermen.
Zijn nalatenschap was niet alleen zijn fortuin, maar ook de wijsheid en maatregelen om zijn dochter te beschermen.