Connect with us

Actueel

Zware beschuldiging aan adres zus Rachel Hazes: ´Ze stal juwelen uit de kluis!´

Avatar foto

Published

on

Het conflict tussen Rachel Hazes en haar voormalige zakenpartner Marieke van Beek blijft voortduren. Tijdens een recente rechtszaak deed Marieke een opzienbarende uitspraak: ze beweert dat Els, de zus van Rachel, kostbare sieraden uit een kluis heeft gestolen. De beschuldiging zorgt voor flink wat opschudding in de rechtszaal én daarbuiten.

Jarenlange strijd tussen Rachel en Marieke

De strijd tussen Rachel en Marieke sleept zich al jaren voort. Volgens Rachel vroeg ze Marieke ooit om een envelop met 30.000 euro te overhandigen aan Klaas Otto, die op zijn beurt speciale sieraden voor haar had gevonden.

Het ging om twee armbanden van Cartier, twee ringen en een exclusief horloge. Deze kostbaarheden werden vervolgens opgeborgen in een kluis in het kantoor van Rachel’s productiemaatschappij, Melvin Produkties.

Sieraden verdwenen uit kluis

Tijdens de rechtszaak verklaarde Marieke dat Rachel op dat moment niet in goede gezondheid verkeerde. Daarom werd haar bedrijf grotendeels geleid door onder anderen Marieke zelf. De kluis leek een veilige plek voor de waardevolle sieraden, maar later bleek dat ze spoorloos waren verdwenen.

“Als iemand niet gezond is, zou je denken dat ze daar veilig liggen,” aldus Marieke in de rechtbank. “Maar daar zijn ze dus uitgehaald. Dat was in 2017.”

Beschuldigingen tegen Els

De grote vraag is: wie heeft de sieraden meegenomen? Volgens Marieke is het geen raadsel. Ze wees direct naar Els, de zus van Rachel.

“We hebben als gevolmachtigden een heel traject met die zus achter de kiezen,” beweerde Marieke, zonder twijfel over haar beschuldiging.

Rachel woest: ‘Mijn zus wordt lelijk neergezet!’

De beschuldigingen laten Rachel niet koud. Ze is woedend en neemt het in de media op voor haar zus.

“Mijn zus wordt héél lelijk neergezet en dat vind ik uiterst kwalijk,” zegt Rachel tegen weekblad Story“Ere wie ere toekomt – daarom nam én neem ik het voor Els op. Zij heeft die sieraden niet gestolen. Er worden allemaal dingen in de rechtbank gezegd en zo geprobeerd om af te leiden waar het echt over gaat.”

Wie spreekt de waarheid?

Het conflict lijkt hiermee nog lang niet voorbij. Terwijl Marieke voet bij stuk houdt dat Els achter de verdwijning zit, blijft Rachel haar zus verdedigen. De zaak roept veel vragen op: waarom zou Els de sieraden gestolen hebben? En waarom komt deze beschuldiging pas na jaren naar boven?

Voorlopig is er nog geen uitspraak gedaan, maar één ding is zeker: de familie Hazes blijft het gesprek van de dag in de rechtbank én in de media.

Actueel

Gijs (22) verloor zijn zus Eva Kroot (26): ‘Bij een roodborstje denk ik altijd aan Eva’

Avatar foto

Published

on

Gijs (22) mist zijn zus Eva elke dag, maar voelt haar nabijheid in een klein roodborstje: “Alsof ze even komt kijken hoe het met me gaat”

Voor Gijs Kroot (22) uit Tilburg betekent een roodborstje veel meer dan een toevallig vogeltje in de tuin. Sinds zijn oudere zus Eva (26) aan longk*nker 0verleed, duikt het diertje op onverwachte momenten op. En telkens voelt het als een teken van verbondenheid. “Alsof ze even laat weten dat ik er niet alleen voor sta.”

Een onverwachte diagnose bij een jonge vrouw vol leven

Eva Kroot was sportief, sociaal en volop bezig met de toekomst. Niemand in haar omgeving had verwacht dat haar leven plots in het teken zou staan van z!ekenhuisbezoeken, scans en behandelingen. Op haar 24e kreeg Eva de diagnose longk*nker. “In eerste instantie dachten we aan een hardnekkige verkoudheid,” vertelt Gijs. “Niemand dacht aan iets ernstigs, zeker niet bij iemand die nog zo jong is en nooit heeft gerookt.”

De schok was groot. Ondanks de ingrijpende diagnose bleef Eva optimistisch en veerkrachtig. Ze onderging behandelingen, leefde zo bewust mogelijk en bleef betrokken bij haar omgeving. “Zelfs toen ze al uitbehandeld was, bleef ze een blij mens,” zegt Gijs. “Ze wilde blijven leven in het nu. Dat typeerde haar.”

Een grote zus én een beste vriendin

Gijs en Eva waren meer dan broer en zus. Ze waren elkaars vertrouwelingen. “Eva was degene bij wie ik altijd terechtkon. Ze luisterde zonder oordeel, wist precies wat ze moest zeggen. Ze heeft me altijd aangemoedigd om mezelf te zijn.” Hij pauzeert even. “Zij was mijn anker, mijn veilige plek.”

De z!ekte sloopte haar lichaam, maar niet haar geest. Tot haar laatste weken bleef Eva vragen hoe het met anderen ging. “Ze vroeg meer naar ons dan naar zichzelf. Zelfs in die laatste fase was ze bezorgd om mijn studie, mijn dromen, mijn toekomst.”

De leegte is niet in woorden te vangen

Eva 0verleed begin 2024. Gijs was 22, Eva pas 26. Het verlies voelde als een mokerslag. “De wereld draaide gewoon door, maar voor ons stond alles stil.” De lege plek in het gezin is voelbaar bij elke maaltijd, elk gesprek, elk toekomstplan. “Rouwen is niet iets dat je even doet. Het is iets dat in je verweven raakt.”

Gijs vond het moeilijk om zijn draai te vinden na het verlies. “Alles voelde zinloos. Studeren, plannen maken, zelfs lachen. Want hoe kon ik verder gaan terwijl zij dat niet meer kon?”

Een roodborstje in de tuin verandert alles

En toen, een paar dagen na de uitvaart, gebeurde er iets opmerkelijks. “Ik stond in de tuin en zag een roodborstje op het hek zitten. Het bleef rustig zitten, keek me aan. Het voelde niet zomaar als een vogel. Het voelde als… Eva.”

Sindsdien duikt het vogeltje op bij momenten van twijfel, verdriet of eenzaamheid. “Soms ben ik aan het wandelen, en dan vliegt er ineens een roodborstje voor me uit. Dan weet ik: ze is er nog, op haar eigen manier.”

Voor Gijs is het roodborstje geen toeval, maar een symbool. “Of je nu spiritueel bent of niet: dat kleine diertje geeft mij rust. Het is alsof Eva zegt: ‘Ik ben bij je, ga maar door.’”

Eva’s kracht op tv: leven met open vizier

Eva deed mee aan het televisieprogramma Over Mijn Lijk, waarin jonge mensen met een levensbedreigende z!ekte hun verhaal delen. “Ze wilde geen medelijden, maar begrip,” vertelt Gijs. “Ze wilde laten zien dat je ook kunt leven, ook als je weet dat je tijd beperkt is.”

De aflevering waarin Eva centraal stond, raakte vele kijkers. Het leverde talloze reacties op van mensen uit het hele land. “Ze kreeg berichten van mensen die zich herkenden in haar verhaal. Dat ze zich minder alleen voelden door haar openheid.”

Gijs is trots op wat zijn zus heeft achtergelaten. “Ze heeft iets groots gedaan door gewoon zichzelf te zijn. Kwetsbaar, liefdevol en eerlijk.”

Herinneren door te leven

Hoewel de pijn groot blijft, probeert Gijs zijn weg te vinden. Hij studeert psychologie en werkt aan een podcast waarin rouw bij jongeren centraal staat. “Rouwen is iets waar weinig over wordt gepraat, zeker onder jongeren. Maar het is zó belangrijk om die ruimte te maken.”

Zijn podcast biedt herkenning, een luisterend oor en soms een vleugje humor. “Niet om het licht te maken, maar om te laten zien dat verdriet en lachen naast elkaar mogen bestaan.”

Elke keer als Gijs aan Eva denkt – en dat is vaak – zegt hij zachtjes “Hoi Eva” als hij weer een roodborstje ziet. “Het helpt me om haar dichtbij te houden, ook al is ze fysiek weg.”

Symboliek van het roodborstje: troost in een kleine vorm

In veel culturen staat het roodborstje symbool voor verbondenheid met een 0verledene. Of het nu geloof, toeval of intuïtie is: voor veel mensen biedt het troost. Voor Gijs voelt het als een liefdevol teken dat hij niet alleen is.

“Het is klein, fragiel en toch zo krachtig,” zegt hij. “Net zoals Eva. Ze was een licht mens. En dat licht wil ik blijven voelen.”

Wat Eva hem leerde

Gijs vertelt dat hij dankzij Eva op een andere manier naar het leven is gaan kijken. “Ze leerde me dat je niet hoeft te wachten op een grote gebeurtenis om te voelen dat het leven waardevol is. Het zit in de kleine dingen. Een lach, een goed gesprek, of dus… een roodborstje.”

Hij sluit af met een boodschap voor anderen die iemand missen: “Zoek je eigen teken. Voor de een is het een liedje, voor de ander een geur, een plek of dier. Wat het ook is, laat het je helpen. Want we hoeven onze geliefden niet los te laten om verder te kunnen gaan. We mogen ze meedragen.”

Continue Reading