Actueel
Jayden (34): “Mijn buurman parkeert iedere dag zijn vervuilende auto op de enige 2 plekken met een laadpaal”
Elektrische rijder Jayden gefrustreerd: buurman kaapt laadpaal met benzineauto – en niemand doet iets!
Elke avond hetzelfde ritueel. Jayden (34) rijdt zijn straat in, op zoek naar een laadpaal voor zijn elektrische auto. En elke avond gebeurt het weer: de laadplekken zijn bezet. Niet door andere EV-rijders, maar door de benzineauto van zijn buurman.
“Ik kan hem wel wat aandoen,” verzucht hij terwijl hij zijn wagen verderop moet parkeren, zonder laadmogelijkheid. De frustratie bouwt zich op, want hoe kan het dat iemand consequent laadplekken bezet zonder enig gevolg?
Een groeiende ergernis
Het probleem begon ruim een jaar geleden, toen de gemeente besloot om in Jaydens woonwijk twee openbare laadpalen te plaatsen. Als voorstander van elektrisch rijden vond hij dit een geweldige stap. Maar de vreugde verdween al snel toen bleek dat sommige buurtbewoners het niet zo nauw nemen met de regels.
Jayden zag het keer op keer gebeuren: zijn buurman parkeert zijn grote diesel zonder pardon op de laadplek. “En het is niet alsof hij er af en toe staat – nee, hij beschouwt die plekken als zijn eigen privéparkeerplaatsen.”
Het ironische? Zijn buurman heeft geen elektrische auto en lijkt er zelfs een hekel aan te hebben. “Hij is zo’n type dat altijd loopt te klagen over hoe ‘slecht’ elektrisch rijden is, maar ondertussen wel de laadpalen blokkeert voor de mensen die ze echt nodig hebben.”
Praten helpt niet
Natuurlijk heeft Jayden geprobeerd het op een nette manier op te lossen. Maar al snel bleek dat een gesprek voeren geen enkele zin had.
“De eerste keer vroeg ik het nog beleefd.” Hij stapte op zijn buurman af en zei: “Hey, weet je dat deze plekken bedoeld zijn voor elektrische auto’s? Misschien kun je ergens anders parkeren?”
De reactie? Zijn buurman haalde zijn schouders op. “Ach joh, wat maakt dat nou uit? Ik sta hier maar een paar uurtjes.”
Maar het bleef niet bij een paar uurtjes. Elke ochtend reed hij weg naar zijn werk en elke avond parkeerde hij pontificaal op de laadplek. Wanneer Jayden hem er nogmaals op aansprak, werd het gesprek steeds vijandiger.
“Als je zo nodig wilt laden, installeer dan je eigen laadpaal in je tuin,” beet de buurman hem toe. Alsof dat zomaar even kan!
De gemeente grijpt niet in
Jayden klopte vol frustratie aan bij de gemeente. Want als dit verboden is, moeten er toch boetes voor uitgeschreven kunnen worden?
Maar nee. De gemeente gaf een
standaardantwoord:
“We zullen het monitoren,
maar er is weinig dat we kunnen doen.”
“Wat is dan het nut van die laadpalen?” vraagt Jayden zich boos af.
Waarom doet handhaving niks?
Het probleem ligt in de regelgeving. In veel gemeenten is parkeren op een laadplek zonder elektrische auto niet eens officieel verboden – tenzij er een specifiek verkeersbord bij staat.
“En zelfs als dat bord er staat,” legt Jayden uit, “moet je nog maar hopen dat er handhaving langskomt.” Maar in zijn wijk zijn die zelden te vinden.
“Ik heb in een jaar tijd misschien twee keer een handhaver gezien.” En zelfs dan gebeurt er niets. De kans dat iemand een boete krijgt is zo goed als nul.
Elke dag een laadpaal zoeken
Door de actie van zijn buurman moet Jayden telkens elders zoeken naar een laadplek.
“Soms rijd ik wel twintig minuten rond in de buurt, hopend dat er ergens een paal vrij is.”
Als hij er dan eindelijk een vindt, is het meestal kilometers verderop. Zijn opties?
- Of hij loopt een half uur terug naar huis.
- Of hij neemt een taxi.
“Absurd eigenlijk, hé?” verzucht hij. “Dat ik extra geld moet uitgeven omdat iemand anders lak heeft aan de regels.”
De frustratie wordt nog groter als hij thuiskomt en zijn vrouw ook boos is. “Niet op mij, maar op de situatie.”
“Ik kom thuis na een lange dag werken, en in plaats van een rustige avond moet ik eerst een laadpaal zien te vinden.”
Buren delen dezelfde ergernis
Jayden is niet de enige die zich kapot ergert.
Zijn buurt is een mix van elektrische en niet-elektrische rijders. En bijna iedereen met een EV heeft hetzelfde probleem.
“We hebben zelfs een groepsapp,” zegt hij lachend. “Daarin delen we updates: waar een laadpaal vrij is en wie de buurman weer betrapt heeft.”
Maar de meesten durven er niks van te zeggen. “Hij reageert agressief en intimiderend. Mensen willen die confrontatie niet aan.”
Sommige buren hebben handhaving gebeld, maar het resultaat was hetzelfde. Geen boete. Geen waarschuwing. Helemaal niks.
Het meest frustrerende? Het is niet eens illegaal
“Technisch gezien doet mijn buurman niets verkeerd.”
Het parkeervak heeft geen officieel verbodsbord. De gemeente heeft verzuimd om een duidelijk ‘uitsluitend voor elektrische voertuigen’-regel te plaatsen.
“Het draait om fatsoen. Maar fatsoen is blijkbaar niet voor iedereen vanzelfsprekend.”
En dat is de kern van het probleem.
De gemeente wil elektrisch rijden stimuleren, maar doet niets om EV-rijders te beschermen.
Wat heeft het voor zin om laadpalen te plaatsen als niemand handhaaft wie ze mag gebruiken?
De oplossing?
Volgens Jayden moet er snel iets veranderen.
“Er zijn maar twee manieren om dit aan te pakken”:
-
Strengere regelgeving
- Er moet een duidelijk verkeersbord komen dat het verbiedt om zonder EV op de laadplek te staan.
-
Hogere boetes
- Maak de boetes fors, net als bij foutparkeren op een invalideplek.
- “Als je €380 moet betalen, denk je wel twee keer na.“
Tot die tijd blijft hij iedere avond hetzelfde doen:
- Zijn straat inrijden.
- Turen naar de laadplekken.
- En hopen dat zijn buurman er voor één keer niet staat.
Maar diep van binnen weet hij het antwoord al.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.