Connect with us

Actueel

John de Wolf gebroken: ”Ze leeft niet meer”

Avatar foto

Published

on

John de Wolf, een naam die in de voetbalwereld synoniem staat voor kracht en onverzettelijkheid, heeft in zijn carrière veel meegemaakt. Als speler was hij berucht om zijn harde spel en kreeg hij de bijnaam ’t Beest van Rotterdam. Maar achter deze stoere façade schuilt een man die diep geraakt is door een persoonlijke tragedie: het gevecht van zijn moeder tegen Alzheimer. Voor de inmiddels 62-jarige oud-voetballer is dit een strijd waar hij geen oplossing voor heeft.


“Ze herkent me niet meer”

In een openhartig interview met het weekblad Privé eerder dit jaar, deelde De Wolf het schrijnende verhaal van zijn 82-jarige moeder, bij wie Alzheimer is vastgesteld. De z!ekte heeft haar zo in haar greep dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. “Er zit geen leven meer in haar,” vertelde hij destijds.

De realiteit is keihard voor De Wolf. Als iemand die bekendstaat om zijn robuustheid, zowel op als buiten het veld, is dit een situatie die hem emotioneel aan het wankelen brengt. “Ik zei toen ik bij haar kwam: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Toen antwoordde mijn moeder: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Het is een uitspraak die de harde realiteit van Alzheimer pijnlijk duidelijk maakt.


Een onmenselijk proces

In een recent interview met sportmagazine Helden sprak De Wolf opnieuw over de toestand van zijn moeder. Hij beschreef hoe de z!ekte haar niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en karakterologisch heeft veranderd. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” verzuchtte hij.

De Wolf benoemt de situatie als “mensonterend.” Het is moeilijk te bevatten dat iemand die hij zijn hele leven heeft gekend, nu zo veranderd is door de z!ekte. Het gevoel van machteloosheid is groot, vooral omdat er geen genezing is voor Alzheimer. “Als ik zie hoe mijn moeder er nu aan toe is… Ik wil haar zo niet zien lijden,” aldus de oud-voetballer.


Een wrang familiepatroon

Wat de situatie nog wranger maakt, is dat Alzheimer al eerder zijn familie heeft geraakt. Johns oma leed eveneens aan deze slopende z!ekte. De moeder van John verzorgde destijds haar eigen moeder en maakte toen een opmerking die nu bijzonder beladen is. “Ze zei altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Mocht dat wel zo zijn, dan geef je maar een paar pillen of een spuitje.’”

Deze wens is echter nooit officieel vastgelegd, waardoor Johns moeder nu een lot ondergaat dat ze zelf nooit heeft gewild. “Het is in mijn ogen een teken van echte liefde als je daar eerder een einde aan kan laten maken,” stelt De Wolf. Het is een onderwerp dat hij met veel pijn en verdriet bespreekt, en dat tegelijkertijd de complexe discussie rondom euth*nasie en Alzheimer aanzwengelt.


De impact op John

Voor iemand als John de Wolf, die altijd heeft gestreden voor zijn successen en als baken van kracht werd gezien, is het moeilijk om toe te moeten kijken hoe zijn moeder zo achteruitgaat. Het is een strijd waar hij als zoon geen controle over heeft, wat de situatie des te schrijnender maakt. Zijn openheid over de situatie laat zien hoe diep de z!ekte Alzheimer niet alleen patiënten, maar ook hun geliefden raakt.


Steunbetuigingen

Het verhaal van John de Wolf en zijn moeder raakt niet alleen de voetbalwereld, maar ook mensen daarbuiten. Alzheimer is een z!ekte die in vele families voorkomt, en Johns verhaal geeft een gezicht aan de ontelbare gezinnen die dagelijks met dezelfde worstelingen te maken hebben.

De openheid van De Wolf wordt dan ook met veel respect ontvangen. Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen. Mensen spreken hun medeleven uit en bedanken hem voor zijn eerlijkheid. Het toont aan hoe belangrijk het is om dit soort verhalen te blijven delen, zodat er meer aandacht en begrip ontstaat voor de impact van Alzheimer.


Een bredere discussie

Johns verhaal raakt aan een groter vraagstuk: hoe gaan we om met mensen die lijden aan 0ngeneeslijke z!ekten zoals Alzheimer? Zijn pleidooi voor eerder ingrijpen bij ondraaglijk lijden zet de discussie rondom euth*nasie opnieuw op scherp. Veel mensen herkennen zich in de situatie en hopen dat Johns openheid bijdraagt aan meer bewustwording en mogelijk verandering in beleid.


Conclusie

John de Wolf, ooit het onwrikbare boegbeeld van het Nederlandse voetbal, laat in zijn persoonlijke verhaal zien hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Zijn strijd is niet meer op het veld, maar in zijn hart, terwijl hij toekijkt hoe Alzheimer zijn moeder stukje bij beetje van hem afneemt. Het is een aangrijpend verhaal dat laat zien dat zelfs de sterkste onder ons worstelen met de pijn van verlies.

Onze gedachten zijn bij John, zijn moeder en alle families die te maken hebben met Alzheimer. Laten we niet vergeten hoe belangrijk het is om steun en liefde te bieden in deze moeilijke tijden. Heb je zelf een boodschap voor John? Laat dan een reactie achter om je steun te betuigen.

Actueel

Groot verlies voor Johan Derksen: ”Hij was op”

Avatar foto

Published

on

Johan Derksen neemt afscheid van zijn trouwe metgezel Cuby: “Het triootje is voorbij”

Voor televisiekijkend Nederland is hij de man met de sigaar, de scherpe tong en het onwrikbare oordeel. Maar achter de stoere façade van Johan Derksen schuilt ook een man met een groot hart. En dat werd deze week opnieuw pijnlijk duidelijk, toen hij openhartig sprak over het verlies van zijn hond Cuby. Een viervoeter die twaalf jaar lang onafscheidelijk aan zijn zijde stond – thuis, op de bank en zelfs in bed. “Hij was helemaal op,” verzuchtte Derksen bij Shownieuws. De stilte in huis voelt voor hem en zijn vrouw als een klap.

Een onvoorwaardelijke band

De band tussen mens en dier is soms moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Maar voor wie ooit een huisdier had, voelt het verlies ervan als een mokerslag. Zo ook voor Derksen, die in zijn vaste rol bij Vandaag Inside zelden zijn emoties toont, maar nu zichtbaar geraakt was. De afgelopen weken ging het al niet goed met Cuby, die kampt met lichamelijke problemen en zichtbaar achteruitging. Toen de hond uiteindelijk niet meer kon lopen en het leven hem zwaarder viel dan het hem lief was, besloten Johan en zijn vrouw dat het tijd was om afscheid te nemen.

Meer dan een hond

Cuby was geen gewone hond. Hij was een volwaardig lid van het gezin Derksen. “Hij lag twaalf jaar lang tussen ons in,” vertelt Johan. Het stel had speciaal een extra groot bed aangeschaft, zodat er genoeg plek was voor hun harige gezinslid. Dat klinkt misschien vreemd voor wie Johan enkel kent van zijn strenge uitspraken over voetbal, media of politiek. Maar in zijn privéleven is hij verrassend toegewijd, en soms zelfs ontroerend teder.

Met een knipoog naar zijn eigen ironie voegde hij eraan toe: “Het triootje is voorbij.” Een uitspraak die bij veel kijkers voor een glimlach zorgde, maar waarin ook de pijn en het gemis doorklonk.

Cuby vernoemd naar muzieklegende

De naam Cuby is niet zomaar gekozen. Derksen, die naast zijn televisiecarrière bekendstaat als fervent muziekliefhebber, vernoemde zijn hond naar de legendarische Nederlandse bluesband Cuby + Blizzards. Voor Johan staat muziek symbool voor emotie, herinnering en karakter – en precies dat zag hij ook in zijn hond. Cuby was een trouwe metgezel, een constante factor in zijn leven, zeker nadat de kinderen het huis uit waren en de rust neerdaalde over het gezin.

“We sloegen een beetje door,” geeft hij toe over hun leven met de hond. “De kinderen waren de deur uit en dan neem je een hond als je met pensioen gaat. En voor je het weet centreer je je hele dagritme rond zo’n beest.” Maar Johan zegt het met liefde en geen greintje spijt. Want wie Cuby kende, wist dat hij voor zijn baas leefde.

Afscheid met respect en dankbaarheid

De beslissing om Cuby te laten inslapen kwam niet lichtzinnig. “We hebben hem eerst nog naar de dierenarts gebracht vanwege zijn poot,” vertelt Johan. Maar daar bleek al snel dat er veel meer aan de hand was. De klachten bleken ernstiger dan gedacht, en de artsen gaven aan dat de hond leed.

Entertainmentdeskundige Bart Ettekoven bevestigde bij Shownieuws dat Johan en zijn vrouw na lang overleg tot het besluit kwamen dat verder leven voor Cuby geen kwaliteit meer bood. “Hij was op,” herhaalde Derksen. Een kort maar veelzeggend zinnetje, waarin aanvaarding, verdriet en liefde samenkomen.

De leegte in huis

Sinds Cuby er niet meer is, voelt het huis van de familie Derksen anders aan. “Het bed is leeg, het huis klinkt stiller,” vertelde Johan. Wie ooit afscheid moest nemen van een geliefd huisdier, herkent die leegte meteen. Geen blaffende begroeting bij de deur, geen gewoontes meer die het leven ritme gaven.

Voor Derksen en zijn vrouw is het een nieuwe fase in hun leven, eentje zonder de aanwezigheid van het dier dat twaalf jaar lang voor zoveel warmte zorgde. Toch klinkt er in zijn woorden ook dankbaarheid door: “Hij heeft een goed leven gehad.” En dat is misschien het mooiste afscheid dat je een huisdier kunt geven.

Publieke rouw, persoonlijke pijn

Het 0verlijden van een hond is voor veel mensen iets privés. Maar voor een publieke figuur als Johan Derksen blijft zo’n verlies zelden binnenskamers. Al snel werd het nieuws opgepikt door media, fans en volgers. En hoewel Derksen geen man is die snel op sociale media zijn gevoelens uit, kwamen er wel veel steunbetuigingen van kijkers binnen bij Shownieuws en Vandaag Inside.

“Mensen zien Johan vaak als de keiharde man die nergens om maalt,” vertelde Ettekoven. “Maar dit laat zien dat ook hij gewoon een mens is, met gevoelens, herinneringen en pijn.”

Hondenliefde in de spotlights

Het is niet voor het eerst dat bekende Nederlanders openhartig vertellen over het verlies van een huisdier. In de afgelopen jaren deelden ook andere prominenten hun verdriet over 0verleden viervoeters, van zangers tot acteurs. Voor velen is een hond méér dan gezelschap; het is familie. Iemand die er altijd is, zonder oordeel, zonder verwachtingen. Die liefde laat een diepe indruk achter.

Bij Johan Derksen was die band duidelijk en zichtbaar. In interviews en televisiefragmenten was Cuby soms zelfs te zien. Voor wie goed oplette, werd duidelijk dat hij niet zomaar ‘een hond’ was, maar een maatje.

Wat blijft

Het verlies van een huisdier is iets waar je niet zomaar overheen stapt. Zeker niet wanneer je er zo’n sterke band mee hebt als Johan en zijn vrouw hadden met Cuby. Maar net zoals bij elk afscheid, blijven ook de herinneringen – aan wandelingen, kleine rituelen, en die blik in de ogen die alleen een hond kan geven.

Johan sprak eerder al over het belang van kameraadschap, zowel in de voetballerij als in het leven. “Echte trouw is zeldzaam,” zei hij eens. En dat is precies wat hij in Cuby vond: onvoorwaardelijke trouw.

Een nieuw hoofdstuk

Of er ooit een nieuwe hond komt in huize Derksen, is nog onbekend. Voor nu lijkt het gemis te vers. Cuby was een uniek dier, en een nieuw huisdier zou waarschijnlijk nog niet de juiste plek in hun hart kunnen innemen.

“Je kunt geen viervoeter vervangen zoals je een paar schoenen vervangt,” zei Derksen. En daarmee raakt hij een snaar bij velen. Liefde voor een dier is uniek, en het afscheid verdient dezelfde emotionele ruimte als dat van een mens. Zeker na twaalf jaar intens samenzijn.


Een stil bed, een warm hart

Cuby’s mand is leeg, maar zijn plek in het hart van Johan Derksen blijft onverminderd groot. Voor een man die bekendstaat om zijn harde oordelen, is het verlies van zijn hond een moment van zachte introspectie. De scherpe kantjes verdwijnen even naar de achtergrond, en wat overblijft is een beeld van liefde, trouw en herinnering.

Johan, bedankt dat je jouw Cuby met ons deelde. En sterkte, voor jou en je vrouw, in deze stille, nieuwe fase.

Continue Reading