Actueel
Heftig voor ‘Thuis’-actrice Daphne Paelinck: “Mensen wisten dat niet”
Daphne Paelinck blikt terug op zwaarste moment in ‘Thuis’: “De grens tussen fictie en realiteit vervaagde volledig”
De populaire Eén-serie ‘Thuis’ viert dit jaar haar dertigste verjaardag, en dat zorgt bij veel acteurs voor een golf van nostalgie. Voor Daphne Paelinck, die al jarenlang de rol van Christine vertolkt, is het jubileum een moment van reflectie. De actrice beleefde niet alleen talloze mooie momenten op de set, maar ook een periode die ze nooit meer zal vergeten — een tijd waarin haar echte leven en dat van haar personage pijnlijk dicht bij elkaar kwamen.
Dertig jaar ‘Thuis’: een terugblik met een traan en een glimlach
‘Thuis’ is al drie decennia een vaste waarde op de Vlaamse televisie. Miljoenen kijkers leven dagelijks mee met de personages en hun vaak ontroerende, soms dramatische verhalen. Voor Daphne Paelinck betekent haar rol als Christine meer dan zomaar een fictieve verhaallijn. De actrice heeft in die dertig jaar niet alleen de groei van haar personage gezien, maar ook haar eigen ontwikkeling als mens en moeder.
“Wanneer een serie zo lang bestaat, besef je pas hoeveel generaties ermee zijn opgegroeid,” vertelt Daphne. “Je maakt deel uit van iemands routine, iemands avond, iemands leven. Dat is bijzonder.”
Toch herinnert ze zich vooral één periode die haar diep heeft geraakt — zowel als actrice als als vrouw.
Christine verloor een kindje in de reeks
In een van de meest aangrijpende verhaallijnen van ‘Thuis’ raakt Christine zwanger van een tweeling, Jaan en Finn. Het verhaal krijgt een dramatische wending wanneer één van de kindjes het niet overleeft. Voor kijkers was het een intens emotioneel moment, maar voor Daphne was het nog veel meer dan dat.
“Ik was op dat moment zelf zwanger van mijn tweede dochtertje,” vertelt ze openhartig. “In de reeks speelde ik een vrouw die haar baby verloor, en tegelijk droeg ik zelf nieuw leven in mijn buik. Dat was heftig, omdat ik wist: dit is voor veel mensen geen fictie.”
De scène waarin Christine het nieuws krijgt dat één van haar tweelingkindjes het niet haalt, staat nog altijd in haar geheugen gegrift.
“Ik moest op de set huilen, maar dat waren geen gespeelde tranen,” zegt Daphne zacht. “Het raakte iets dieps in mij. Ik dacht aan alle ouders die dit écht hebben meegemaakt. Toen de regisseur ‘cut’ riep, bleef het nog lang nazinderen.”
Een onverwachte wending in het echte leven
Nog geen week nadat de scène was opgenomen, sloeg het noodlot toe in haar eigen leven. Haar tweede dochtertje, Mae, werd negen weken te vroeg geboren. De actrice kwam terecht in een rollercoaster van emoties — tussen hoop, angst en dankbaarheid.
“Opeens zat ik zelf in een ziekenhuisbed, net als mijn personage,” blikt ze terug. “Die grens tussen fictie en realiteit vervaagde compleet. Ik had net iemand gespeeld die door een vroeggeboorte een kindje verloor, en toen overkwam het mij bijna letterlijk.”
De dagen na de geboorte waren spannend en onzeker. Mae was klein en kwetsbaar, maar bleek al snel een vechtertje.
“Ze lag in de couveuse en ik mocht haar maar eventjes aanraken. Je voelt je machteloos, maar tegelijk dankbaar dat ze er is,” vertelt Daphne. “Het was een emotionele achtbaan, maar gelukkig kwam alles goed.”
Vandaag is Mae een gezond en vrolijk meisje, en kijkt Daphne met trots en ontroering terug op die moeilijke tijd.
Reacties van kijkers: steun uit onverwachte hoek
Toen de betreffende afleveringen van Thuis werden uitgezonden, lag Daphne zelf nog in het ziekenhuis. Ze kon de uitzending niet live volgen, maar haar telefoon bleef maar trillen.
“Ik kreeg ontzettend veel berichten van kijkers,” zegt ze. “Zij vertelden me hoe hard die scènes hen hadden geraakt. Sommigen herkenden hun eigen verhaal erin, anderen wilden gewoon laten weten dat ze me een warm hart toedroegen.”
Wat de kijkers toen niet wisten, is dat hun steun veel dieper ging dan ze konden vermoeden.
“Die mensen hadden geen idee dat ik op dat moment zelf in het ziekenhuis lag,” vertelt Daphne. “Hun woorden gaven me kracht. Het voelde alsof de verhalen van Christine en van mijzelf op dat moment in elkaar overliepen.”
Ze noemt het een vreemd maar ontroerend gevoel — alsof fictie even troost bood in de realiteit.
“Het was een rare lijn tussen wat gespeeld was en wat echt gebeurde,” zegt ze. “Maar tegelijk was het ook mooi. Het liet zien hoe sterk verhalen kunnen verbinden.”
Een ode aan de kracht van moederschap
Nu, jaren later, praat Daphne open over die periode, niet uit sensatiezucht, maar om anderen moed te geven.
“Het moederschap is niet altijd vanzelfsprekend,” legt ze uit. “Er is zoveel liefde, maar ook angst, twijfel en verlies. Dat mag ook getoond worden.”
De actrice zegt dat ze sindsdien anders kijkt naar haar werk. Elke scène, elk verhaal krijgt voor haar een diepere betekenis.
“Je beseft dat wat we doen, meer is dan entertainment. We vertellen verhalen die mensen raken, soms op het moeilijkste moment van hun leven. Als kijkers daar troost of herkenning in vinden, dan is dat het mooiste compliment dat je kunt krijgen.”
Hoe het haar heeft veranderd
De gebeurtenissen hebben Daphne niet alleen als moeder, maar ook als mens veranderd. Ze zegt dat ze sindsdien bewuster leeft en meer waarde hecht aan de kleine dingen.
“Het heeft me geleerd om te vertragen,” vertelt ze. “Om dankbaar te zijn voor wat goed gaat. Mae herinnert me daar elke dag aan.”
Ook op de set is ze volgens collega’s merkbaar veranderd. Ze speelt met meer rust en diepgang, alsof ze door haar ervaringen beter begrijpt wat echte emoties zijn.
“Je kunt verdriet niet faken,” zegt ze. “Je kunt het alleen echt voelen. En als je dat ooit zelf hebt meegemaakt, dan breng je dat op een andere manier over.”
Een dertigjarig jubileum vol herinneringen
Het jubileumjaar van Thuis is voor Daphne een moment van reflectie, maar ook van dankbaarheid. Ze kijkt met trots naar de groei van haar personage Christine, die volgens haar symbool staat voor veerkracht en menselijkheid.
“Christine heeft veel meegemaakt — liefde, verlies, twijfel, geluk. Maar ze blijft rechtstaan. Dat herken ik in mezelf,” zegt ze glimlachend.
Ze vertelt dat ze ook veel steun kreeg van haar collega’s tijdens de moeilijke periode. De cast van Thuis voelt voor haar als een tweede familie.
“Iedereen leefde mee,” vertelt ze. “Dat is het mooie aan deze productie: het is niet zomaar een job. Het is een gemeenschap.”
Troost in verhalen
Wanneer Daphne terugblikt, ziet ze vooral hoe kunst en werkelijkheid elkaar soms op wonderlijke manieren raken.
“Toen ik die dramatische scènes speelde, dacht ik dat ik anderen iets kon geven. Achteraf bleek dat diezelfde scènes mijzelf hebben geholpen,” zegt ze. “Ze gaven me een vorm van verwerking, hoe vreemd dat ook klinkt.”
Voor haar is dat de essentie van wat een serie als Thuis zo krachtig maakt: het vermogen om verhalen te vertellen die helen, verbinden en troosten.
“Verhalen kunnen iets losmaken,” besluit ze. “Ze kunnen verdriet draaglijk maken. En als ik daar als actrice een klein steentje aan kan bijdragen, dan is dat het mooiste wat er is.”
Een leven tussen fictie en realiteit
Vandaag is Daphne Paelinck niet alleen bekend als een vaste waarde in Thuis, maar ook als een vrouw die haar kwetsbaarheid durft te tonen. Haar verhaal laat zien dat achter elk personage een mens van vlees en bloed schuilgaat, met zijn eigen angsten, hoop en kracht.
“Er was een periode waarin mijn echte leven en mijn rol één geheel leken,” zegt ze. “Maar misschien is dat precies wat Thuis zo bijzonder maakt: het toont dat we allemaal mens zijn, met al onze imperfecties.”
💬 “De grens tussen fictie en realiteit was soms flinterdun,” zegt Daphne. “Maar juist daardoor heb ik geleerd hoe sterk we als mens kunnen zijn.”
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
