Actueel
Wat Bart Kaëll zegt, raakt diep: “Mijn hart breekt”
Bart Kaëll deelt eerlijke boodschap over de samenleving: “Verdraagzaamheid begint bij kleine dingen”
Zanger Bart Kaëll staat bekend om zijn vrolijke uitstraling en optimistische karakter, maar in een recent interview met Primo laat hij zich van een meer beschouwende kant zien. In een openhartig gesprek deelt hij zijn zorgen over hoe de samenleving is veranderd en hoe hij de sfeer in het dagelijkse leven ervaart.
Volgens Bart lijkt er vandaag minder verdraagzaamheid te zijn dan vroeger. Mensen zijn sneller geraakt, reageren feller, en lijken minder ruimte te hebben voor nuance of begrip.
“Ik merk dat de maatschappij vandaag soms wat verzuurd is,” zegt hij. “Mensen zijn sneller op hun tenen getrapt. Je voelt dat overal — in het verkeer, op sociale media, zelfs in gesprekken met vrienden of kennissen.”
“Tijdens corona dacht ik dat mensen zachter zouden worden”
De zanger kijkt met gemengde gevoelens terug op de coronaperiode. In eerste instantie dacht hij dat de crisis mensen dichter bij elkaar zou brengen.
“Tijdens corona dacht ik nog: ‘Iedereen gaat liefdevoller uit die periode komen, met meer warmte voor elkaar.’ Maar het tegenovergestelde is waar. Er is meer ongeduld, meer agressie, meer kortafheid.”
Volgens hem heeft de lange periode van onzekerheid, angst en isolement sporen nagelaten. Mensen lijken sneller geïrriteerd en minder bereid om elkaar te begrijpen.
“Je merkt het in het verkeer, op sociale media, zelfs in de supermarkt,” legt hij uit. “Iedereen lijkt gehaaster, minder tolerant. Het is alsof we vergeten zijn hoe het voelt om echt naar elkaar te luisteren.”
“Mijn hart breekt wanneer ik over gaybashing lees”
Een thema dat Bart bijzonder raakt, is de manier waarop er nog steeds met homoseksualiteit wordt omgegaan. Hoewel de samenleving grote stappen heeft gezet op het vlak van gelijkheid, merkt hij dat er ook een tegenbeweging gaande is — een verharding die hem persoonlijk treft.
“Sommige mensen reageren terughoudender op homoseksualiteit,” zegt hij met zichtbare emotie. “Mijn hart breekt wanneer ik in de krant lees over gaybashing of over jongeren die zich niet veilig voelen om uit te komen voor wie ze zijn.”
De zanger, die al jaren samen is met collega Luc Appermont, benadrukt dat liefde in al haar vormen gekoesterd moet worden. “Liefde is iets moois, iets dat mensen verbindt,” zegt hij. “Het zou nooit een reden mogen zijn om iemand af te wijzen.”
Kleine dingen maken een groot verschil
Bart gelooft dat verandering begint bij kleine gebaren in het dagelijkse leven. Niet bij grote statements of politieke debatten, maar bij eenvoudige daden van begrip.
“Verdraagzaamheid begint bij kleine dingen,” legt hij uit. “Als je kunt verdragen dat er een blaadje van de boom van je buurman in je tuin valt, dan kun je ook verdragen dat twee mannen gelukkig zijn samen.”
Die vergelijking typeert zijn nuchtere levensvisie. Voor Bart draait het leven om respect en mildheid: het vermogen om verschillen te accepteren zonder oordeel.
“Als we in kleine situaties al leren om niet meteen boos te worden, creëren we vanzelf een zachtere wereld,” vervolgt hij. “Het gaat om geduld, empathie en een beetje humor. Dat kost niets, maar maakt een wereld van verschil.”
Sociale media als spiegel van de maatschappij
De zanger ziet vooral op sociale media een weerspiegeling van de veranderde mentaliteit. Waar mensen vroeger face-to-face in gesprek gingen, lijkt de online wereld soms een plek te zijn geworden waar frustraties ongefilterd worden geuit.
“Er wordt online vaak heel hard geoordeeld,” zegt Bart. “Mensen schrijven dingen die ze in het echte leven nooit in iemand’s gezicht zouden zeggen.”
Hij begrijpt dat sociale media niet meer weg te denken zijn, maar pleit voor meer verantwoordelijkheid in de manier waarop mensen ermee omgaan.
“Een beetje meer vriendelijkheid zou al veel oplossen,” zegt hij glimlachend. “Een compliment, een bemoedigende opmerking, of gewoon even zwijgen als je iets negatiefs wil zeggen — het lijkt eenvoudig, maar het vraagt moed.”
Een roep om meer menselijkheid
Hoewel Bart zich zorgen maakt, blijft hij geloven in de kracht van verbinding. Hij ziet overal voorbeelden van mensen die wél warmte uitstralen — van buren die elkaar helpen tot vreemden die elkaar glimlachend begroeten.
“Ik denk niet dat de wereld slecht is,” benadrukt hij. “Er zijn nog zoveel mooie mensen. Alleen hoor je over die dingen minder vaak. Negatief nieuws verspreidt zich nu eenmaal sneller.”
Zijn eigen manier om daartegenin te gaan, is door positiviteit te blijven uitstralen, zowel op het podium als daarbuiten. “Ik probeer mijn publiek altijd een goed gevoel te geven. Muziek kan troosten, mensen samenbrengen en herinneren aan wat echt telt.”
Een boodschap voor de volgende generatie
Bart vindt het belangrijk dat jongeren leren omgaan met verschillen en dat ze opgroeien in een omgeving waarin respect vanzelfsprekend is.
“Ik hoop dat de volgende generatie leert dat anders zijn niet fout is,” zegt hij. “Dat ze begrijpen dat liefde vele vormen kent, en dat iedereen het recht heeft om zichzelf te zijn.”
Hij wijst op de rol van opvoeding en onderwijs in dat proces. “Als kinderen van jongs af aan leren dat iedereen gelijkwaardig is, zullen ze later niet bang zijn voor wat ze niet kennen.”
Bart over hoop en veerkracht
Ondanks zijn zorgen blijft Bart Kaëll hoopvol. Hij gelooft dat de maatschappij cyclisch beweegt: na periodes van verharding volgt vaak een golf van hernieuwde verbondenheid.
“Ik denk dat mensen uiteindelijk altijd terugkeren naar wat echt belangrijk is: liefde, vriendschap en respect,” zegt hij. “Het zit in onze natuur om elkaar nodig te hebben.”
De zanger, die intussen al decennia meedraait in de showbizz, heeft geleerd om zich niet te laten meeslepen door negativiteit. “Ik heb in mijn leven veel gezien en meegemaakt. Wat blijft hangen, zijn niet de ruzies of de discussies, maar de momenten van warmte en begrip.”
“We vergeten soms dat geluk besmettelijk is”
Volgens Bart draait het uiteindelijk allemaal om één eenvoudige waarheid: vriendelijkheid werkt aanstekelijk.
“We vergeten soms dat geluk besmettelijk is,” zegt hij met een glimlach. “Een vriendelijke blik, een klein gebaar, een beetje humor — het kan iemands hele dag veranderen.”
Hij besluit met een boodschap die even eenvoudig als krachtig is:
“Als we allemaal een beetje zachter worden, is er geen ruimte meer voor haat of onbegrip. Verdraagzaamheid begint niet bij wetten of regels, maar bij de keuzes die we elke dag maken.”
Meer dan een zanger
Met zijn woorden laat Bart Kaëll zien dat hij meer is dan alleen een artiest met een vrolijk repertoire. Achter de glimlach schuilt een denker die bewust stilstaat bij de samenleving waarin hij leeft. Zijn boodschap is een uitnodiging om opnieuw verbinding te zoeken — met jezelf, met anderen en met de wereld om je heen.
“We kunnen niet alles veranderen,” besluit hij. “Maar we kunnen wel kiezen om vriendelijk te zijn. En dat is misschien de krachtigste verandering van allemaal.”
💬 “Als je kunt verdragen dat er een blaadje van de boom van je buurman in je tuin valt, dan kun je ook verdragen dat twee mannen gelukkig zijn samen.” — Bart Kaëll
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
