Actueel
🎤 Frans Bauer deelt harde sneer uit aan collega BN’er: ‘Ze is echt oliedom!’ 😡
Frans Bauer en zijn gezin genieten volop van de feestdagen, terwijl ze worden gevolgd door een cameraploeg voor de realityserie Kerst met de Bauers. De show ontvangt veel lovende reacties, maar ook kritiek.
Columniste Angela de Jong uitte haar ongenoegen over bepaalde scènes die volgens haar te geënsceneerd overkomen. Frans Bauer heeft inmiddels gereageerd op deze opmerkingen en gaf een inkijkje in hoe het maken van zo’n programma werkelijk werkt.
Kritiek van Angela de Jong
In haar column liet Angela de Jong weten dat ze sommige scènes in Kerst met de Bauers weinig spontaan vond. Ze haalde specifiek een bezoek aan een tuincentrum aan, waarbij Frans en zijn vrouw Mariska op zoek waren naar kerstdecoraties.
Angela schreef: “Frans zuchtte: ‘Zo ben je de ster in Rotterdam, zo loop je met je vrouw in het tuincentrum.’ Hoe leuk die opmerking ook was, het bezoek leek te gepolijst en gepland. Dit voelde meer als een geregisseerde setting dan een spontane activiteit.”
Volgens Angela haalt dit soort geënsceneerde momenten de charme weg van wat een realityprogramma juist interessant maakt: het authentieke en onverwachte.
Reactie van Frans Bauer in talkshow Renze
Frans kreeg tijdens zijn optreden in de talkshow Renze de kans om op de kritiek te reageren. De zanger en televisiepersoonlijkheid liet weten dat hij de opmerkingen van Angela deels begrijpt, maar hij benadrukte dat een realityserie nu eenmaal bepaalde voorbereidingen vereist.
“Ik snap het wel, maar je moet niet vergeten dat er altijd een camera moet worden ingepland,” legde hij uit. “We hadden net een concert gegeven in Ahoy en de volgende dag werd er gefilmd wat we dan doen. Dat kan een tuincentrum zijn, of iets anders wat we in ons dagelijks leven doen.”
Frans vervolgde: “Het idee van een realityserie is om te laten zien hoe je leven eruitziet. Natuurlijk wordt er een draaiboek gemaakt om ervoor te zorgen dat alles soepel verloopt. Dat betekent niet dat het nep is, maar dat we ook rekening houden met praktische zaken.”
Positieve reacties en kijkcijfers
Ondanks de kritiek van Angela, blijft Kerst met de Bauers populair bij het publiek. Kijkers waarderen het warme, humoristische inkijkje in het gezinsleven van de Bauers.
Vooral de oprechte interacties tussen de gezinsleden worden geprezen. Op sociale media stromen reacties binnen van fans die aangeven hoe ze genieten van de gezellige sfeer die Frans en zijn familie weten neer te zetten.
Frans zelf lijkt zich weinig aan te trekken van de kritiek. “Het belangrijkste is dat we onszelf blijven en dat mensen plezier hebben als ze naar de serie kijken,” aldus Frans in een interview.
Toekomst van de serie
Hoewel de kerstspecial van Kerst met de Bauers veel aandacht trekt, is het nog onzeker hoe lang de familie Bauer doorgaat met het maken van realityseries.
Volgens Frans Jr., de zoon van Frans en Mariska, lijkt zijn vader de voorkeur te geven aan een korte, krachtige reeks. “Papa heeft altijd gezegd dat je moet stoppen op je hoogtepunt,” vertelt Frans Jr. in een interview met Veronica Superguide. “Hij vindt dat we niet eindeloos door moeten gaan met iets dat goed is. Deze kerstspecial voelt als een perfecte afsluiter.”
Frans Jr. vergelijkt het met een populaire filmreeks: “Het is net als Home Alone. De eerste film was geweldig, de tweede was nog steeds leuk, maar vanaf de derde haakten de meeste mensen af. Je moet weten wanneer je moet stoppen.”
Hoewel het nog niet definitief is dat Kerst met de Bauers stopt, lijkt het erop dat dit seizoen een feestelijke afsluiter zou kunnen worden.
Geplande of spontane scènes?
Een punt van discussie blijft of de scènes in de serie te gepland zijn. Hoewel Frans toegeeft dat er een zekere mate van planning nodig is, benadrukt hij dat de interacties en emoties wel echt zijn.
“We doen geen toneelspel,” zegt Frans. “Wat je ziet, is ons leven. Natuurlijk plan je een cameraploeg in, maar de gesprekken en momenten zijn niet uitgeschreven.”
Dit standpunt wordt bevestigd door Mariska, die in een aparte reactie aangeeft dat de familie zich niet anders voordoet dan ze werkelijk zijn. “We zijn wie we zijn, en dat proberen we over te brengen.”
Kerst met de Bauers: een succesverhaal
De serie Kerst met de Bauers heeft niet alleen hoge kijkcijfers gehaald, maar ook een warme plek veroverd in de harten van het publiek. Met grappige momenten, emotionele gesprekken en veel gezelligheid laat de familie zien hoe zij de feestdagen doorbrengen.
Het programma belicht ook de tradities en waarden van de Bauers, wat het voor veel kijkers herkenbaar en aangrijpend maakt.
Een kijker schreef op sociale media: “Ik geniet zo van deze serie. Het voelt alsof ik een kijkje krijg in het leven van mijn eigen familie. Frans en Mariska zijn zo oprecht en lief.”
Een feestelijke afsluiter
Als dit inderdaad het laatste seizoen is, zal Kerst met de Bauers de boeken ingaan als een van de meest geliefde realityseries in Nederland. Het laat zien dat Frans en zijn gezin niet alleen geliefde entertainers zijn, maar ook mensen die dicht bij zichzelf blijven.
Of het nu gaat om een geplande scène in een tuincentrum of een spontaan moment thuis, de warmte en humor van de Bauers blijven centraal staan.
Voor fans is het te hopen dat de kerstspecial niet de allerlaatste keer is dat we de Bauers op televisie zien. Zoals een kijker het mooi verwoordde: “Ze brengen een glimlach op mijn gezicht. Wat mij betreft blijven ze dit nog jaren doen.”
Met de feestdagen in volle gang en de kerstspecial die als afsluiter fungeert, blijft Kerst met de Bauers een lichtpuntje in de Nederlandse televisie.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.