Actueel
Vriend Martijn Krabbé belt anoniem naar de krant en deelt details 😔
Een anonieme vriend van Martijn Krabbé heeft in een interview met De Telegraaf gedeeld hoe hij persoonlijk van de presentator te horen kreeg dat hij ongeneeslijk z!ek is. “Ik vertrok met tranen in mijn ogen,” vertelt de vriend, die sprak over de indrukwekkende manier waarop Martijn zijn situatie deelde.
Uitgezaaide longk*nker
Vorige week maakte Nederland kennis met het hartverscheurende nieuws: Martijn Krabbé lijdt aan uitgezaaide longk*nker en zal nooit meer beter worden. Voor de buitenwereld was dit schokkend, maar Martijn en zijn naasten wisten het al een jaar. In die tijd heeft de geliefde presentator het nieuws op zijn eigen manier aan zijn vrienden en familie overgebracht.
Martijn nodigde vrienden en dierbaren persoonlijk uit bij hem thuis, zonder vooraf te vertellen wat de reden was. Pas eenmaal aangekomen kregen zij het aangrijpende nieuws te horen. Deze persoonlijke benadering onderstreept de moed en kracht waarmee Martijn zijn situatie probeert te verwerken.
Twee weken van emotionele ontmoetingen
Martijns dochter Michelle gaf eerder in een interview met LINDA een inkijkje in hoe deze ontmoetingen verliepen. Ze beschreef hoe haar vader en stiefmoeder Deborah twee weken lang meerdere keren per dag gasten over de vloer kregen. “Mensen kwamen vrolijk binnen en gingen huilend weg,” vertelde ze.
Michelle hoorde haar vader en Deborah keer op keer hetzelfde zware verhaal vertellen. “Het was hartverscheurend om te zien. Voor mijn vader is het belangrijk dat iedereen persoonlijk van hem hoort hoe de situatie is, maar voor ons als gezin was het zwaar om dit telkens opnieuw mee te maken.”
Anonieme vriend deelt ervaring
Hoewel Martijn nadrukkelijk aan zijn naasten had gevraagd om zijn situatie niet met anderen te delen, heeft een anonieme vriend besloten zijn ervaring toch te delen met De Telegraaf. De vriend, die anoniem wil blijven, noemde de ontmoeting met Martijn “bijzonder en onvergetelijk.”
“Wat een kracht ging er van Martijn uit,” vertelde de vriend. “Ik was totaal uit het lood geslagen toen hij mij vertelde dat hij niet meer beter zou worden. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen de grote stilte viel, was het juist Martijn die het initiatief nam om mij te troosten. Dat had andersom moeten zijn.”
De vriend beschreef hoe Martijns vastberadenheid en sereniteit hem diep raakten. “Het is fascinerend hoe hij met alles omgaat. Hij probeert niet alleen zichzelf, maar ook zijn omgeving gerust te stellen. Deze bijzondere ontmoeting zal mij de rest van mijn leven bijblijven.”
Omstreden onthulling
Dat deze vriend zijn ervaring naar buiten heeft gebracht, roept vragen op. Martijn had zijn vrienden juist om discretie gevraagd en wilde de controle houden over hoe en wanneer zijn verhaal gedeeld werd. Het interview met De Telegraaf, waarin Martijn zelf geen toestemming heeft gegeven, wordt door sommigen als onrespectvol gezien.
Evert Santegoeds, de journalist die het artikel publiceerde, verdedigt de keuze. Hij benadrukt dat de bron “zeer dicht bij Martijn staat” en dat hij dit verhaal pas nu deelt, na maandenlang zijn lippen stijf op elkaar te hebben gehouden.
Een blijvende impact
Martijn Krabbé’s openheid en persoonlijke aanpak om zijn z!ekte met dierbaren te delen, laat een diepe indruk achter. Zijn vriend noemt het een “levensveranderend moment” dat hem anders heeft doen kijken naar kracht en kwetsbaarheid.
Voor het publiek blijft Martijn een voorbeeld van moed en veerkracht. Zijn verhaal raakt niet alleen zijn innerlijke kring, maar ook de vele fans die hem jarenlang hebben gevolgd op televisie.
Hoewel de onthulling van de anonieme vriend controversieel is, werpt het een licht op de moeilijke maar bewonderenswaardige manier waarop Martijn zijn situatie beheert. Het blijft een verhaal van verdriet, maar ook van waardigheid en liefde.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.