Actueel
Verschrikkelijk nieuws voor zieke Martin Gaus: ‘Mijn lichaam wilt niet meer’
Vreselijk nieuws voor Martin Gaus
Martin Gaus is al decennialang een vertrouwd gezicht voor iedereen met een hart voor dieren. Met zijn passie voor honden, zijn heldere adviezen op televisie en zijn onmiskenbare stem wist hij zich diep in het collectieve geheugen van Nederland te nestelen. Maar achter de immer opgewekte en deskundige dierenvriend schuilt inmiddels een man die openhartig vertelt over de kwetsbaarheid van het ouder worden. Nu hij de respectabele leeftijd van tachtig heeft bereikt, laat hij zijn fans weten hoe zwaar die mijlpaal hem werkelijk valt.
De schaduwzijde van ouderdom
In een recent interview met weekblad Story vertelde Gaus dat hij opnieuw in het z!ekenhuis heeft gelegen vanwege een blaasontsteking. Voor veel mensen zou zo’n aandoening een korte onderbreking van het dagelijks leven betekenen, maar voor Gaus is het een van de vele fysieke tegenslagen. “Ik heb drie dagen geleden in het z!ekenhuis gelegen, ik had een blaasontsteking, maar dat is nu voorbij,” vertelt hij nuchter. Toch sijpelt door zijn woorden heen dat hij weet hoe broos zijn gezondheid is.
Het is niet de eerste keer dat zijn lijf hem in de steek laat. Integendeel. Gaus noemt het een medisch wonder dat hij nog leeft, en gezien zijn medische verleden is dat geen loze uitspraak. “Ik heb al zoveel z!ektes gehad,” zegt hij. “Ik heb een nieuwe nier gekregen, een herseninfarct gehad, een hartoperatie ondergaan en een darmperforatie doorstaan.” Het is een indrukwekkende en tegelijk schrijnende lijst. Waar anderen wellicht zouden opgeven, blijft Gaus volharden.
De strijd met de tijd
Naast zijn fysieke klachten, ervaart Gaus ook mentale uitdagingen. Niet omdat hij zich somber voelt, maar omdat hij weet dat de tijd dringt. Al jaren werkt hij aan zijn memoires — een boek dat zijn leven samenvat en waarin hij zijn ervaringen en inzichten met het publiek wil delen. In een interview met Volkskrant Magazine gaf hij aan dat het schrijven stroef verloopt. “Ik zit op pagina 200, maar dan laat ik het weer een tijdje liggen,” bekent hij.
Hij is zich pijnlijk bewust van de eindigheid van het leven. “Ik kan niet te lang wachten, dan ben ik d00d. Ik moet aan de slag,” zegt hij zonder opsmuk. Zijn eerlijkheid is ontwapenend. Het boek moet geen egodocument worden, maar een nalatenschap voor de mensen die hij heeft geraakt — en dat zijn er velen.
Liever geen feest
Op eerste kerstdag vierde Gaus zijn tachtigste verjaardag, maar daar hoefde wat hem betreft geen groot feest voor georganiseerd te worden. In het AD zei hij daarover: “Ik heb er een hekel aan. Gedoe, slap geouwehoer, je zit een ei met mayo te eten en een bitterbal.” Die uitspraak typeert hem: nuchter, wars van poeha en altijd recht voor zijn raap.
Gaus houdt niet van verplichtingen of opgelegde gezelligheid. Wat hem wél raakt, zijn oprechte ontmoetingen. Zo werd hij tijdens het Animal Event in Beekse Bergen verrast door een grote groep fans en oud-cursisten. “Over hoe belangrijk ik voor hen was, dat ik hun leven heb veranderd. Fantastisch,” vertelde hij. “Dat mijn leven zin heeft gehad, dat ik iets heb vervuld bij mensen.” Het was een moment van erkenning dat hem diep raakte.
De strijd tegen fysieke achteruitgang
Ondanks de hartverwarmende momenten is het leven voor Martin Gaus fysiek zwaar geworden. “Alles wordt minder,” zegt hij. Handelingen die ooit vanzelfsprekend waren — veters strikken, een rits sluiten, je haar kammen — zijn nu dagelijkse uitdagingen. “Mijn haren vallen uit; dat gezeik allemaal! Stap voor stap degradeert dat lijf, totdat je langzamerhand gewoon leegloopt,” aldus Gaus.
Zijn woorden zijn rauw en eerlijk. Hij verbloemt niets. Toch spreekt er geen bitterheid uit zijn stem. Hij lijkt zich verzoend te hebben met de beperkingen van het ouder worden, maar hij laat zich er niet door neerhalen. Zijn geest is nog scherp en zijn observaties helder.
Een leven van betekenis
Martin Gaus was niet alleen een televisiepersoonlijkheid, hij was ook een pionier. In een tijd waarin dierenwelzijn nog geen gemeengoed was, bracht hij het onderwerp op televisie. Hij maakte honden gedragsproblemen bespreekbaar, gaf praktische adviezen en bouwde een imperium op van hondenscholen en educatieve programma’s. Maar wat hem echt onderscheidde, was zijn vermogen om mensen te raken. Niet alleen door kennis, maar vooral door zijn oprechte betrokkenheid en warme persoonlijkheid.
Dat zijn werk diepe sporen heeft nagelaten, bleek ook tijdens het eerbetoon op het Animal Event. Mensen kwamen niet alleen voor een handtekening, maar om hem te bedanken. Voor de hond die ze dankzij zijn tips konden houden, voor het vertrouwen dat ze kregen als onzekere hondenbezitter, of gewoon omdat hij hun leven had verrijkt met zijn positiviteit.
De kracht van kwetsbaarheid
Waar veel mensen worstelen met ouder worden, durft Gaus het onder ogen te zien. Hij vecht niet tegen het onvermijdelijke, maar benoemt het. En dat maakt zijn verhaal zo krachtig. In een maatschappij waarin veroudering vaak wordt weggestopt achter filters en Botox, laat hij zien hoe het echt is: confronterend, zwaar, maar ook mooi.
Zijn boodschap is helder: ouderdom is geen z!ekte, maar een fase waarin nieuwe vormen van betekenis kunnen ontstaan. Gaus kiest ervoor om zijn verhaal te delen, niet om medelijden op te wekken, maar om herkenning te bieden. Om te laten zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een bron van kracht.
Hoop en realisme
Wat het verhaal van Martin Gaus zo bijzonder maakt, is de balans tussen hoop en realisme. Ja, zijn lichaam laat hem in de steek. Ja, hij heeft momenten van frustratie en verdriet. Maar hij kiest ervoor om te blijven leven met betekenis. Om zijn levensverhaal af te maken. Om anderen te inspireren met zijn eerlijkheid en doorzettingsvermogen.
Hij is misschien tachtig, maar in zijn denken, zijn humor en zijn betrokkenheid bij mens en dier is hij springlevend. En dat maakt hem tot meer dan een televisie-icoon: het maakt hem tot een voorbeeld. Een voorbeeld van iemand die niet alleen een rijk leven heeft geleid, maar ook de moed heeft om dat leven tot het einde toe bewust te leven.
Een afscheid dat nog lang niet komt
Hoewel Gaus openlijk praat over de d00d, is het geen afscheid dat hij aan het voorbereiden is. Integendeel: hij wil nog zoveel mogelijk doen. Zijn boek afmaken, mensen blijven ontmoeten, zijn nalatenschap afronden. En misschien, heel misschien, nog eens op televisie verschijnen als zijn gezondheid het toelaat.
Want Martin Gaus mag dan fysiek kwetsbaar zijn, zijn verhaal is nog lang niet ten einde. Hij is nog steeds die man die mensen in beweging brengt — dit keer niet om met hun hond te trainen, maar om na te denken over het leven, ouderdom en de kracht van eerlijkheid.
Zijn leven is een les. Niet alleen over honden, maar over doorzettingsvermogen, authenticiteit en menselijkheid. En precies daarom is Martin Gaus nog altijd onmisbaar in het hart van Nederland.
Vishwash Kumar Ramesh overleeft vliegtuigr*mp in India: “Ik stond op, keek om me heen en begon te rennen”
De nasleep van een zware vliegtuigcr*sh in India houdt de wereld in zijn greep. Een toestel van India Air, een Boeing 787, stortte kort na het opstijgen neer bij de stad Ahmedabad. Aan boord bevonden zich 242 mensen, onder wie twaalf bemanningsleden. De r*mp heeft het leven gekost aan bijna alle inzittenden én tientallen mensen op de grond. Slechts één passagier overleefde de cr*sh: Vishwash Kumar Ramesh, een 40-jarige man uit Londen.
Zijn getuigenis, gedeeld met de Hindustan Times, biedt een zeldzaam inkijkje in wat zich aan boord van het toestel afspeelde in de seconden vóór en ná de r*mp. Terwijl hij zelf nog herstellende is van zijn verw0ndingen in een z!ekenhuis in Ahmedabad, spreekt hij over angst, verwarring en hoop – en over zijn broer, die nog altijd vermist is.
Een reis om familie te bezoeken
Ramesh was enkele dagen in India om familie te bezoeken, samen met zijn broer Ajay Kumar Ramesh (45). De broers hadden samen het eiland Diu bezocht en vlogen op de dag van de r*mp terug naar hun woonplaats Londen. Ze zaten niet naast elkaar in het vliegtuig: Vishwash op stoel 11A, zijn broer enkele rijen verderop.
De vlucht leek aanvankelijk routineus te verlopen. Maar nauwelijks een halve minuut na het opstijgen ging het gruwelijk mis.
“Er klonk een knal. Toen werd alles zwart”
In zijn eerste gesprek met de pers beschrijft Ramesh het moment waarop alles veranderde. “Ongeveer dertig seconden na het opstijgen hoorde ik een luide knal. Daarna weet ik alleen nog dat alles donker werd en ik wakker werd tussen het puin.”
Wat volgt, is een beeld dat de meeste mensen enkel uit films kennen, maar voor Ramesh gruwelijke realiteit werd. “Toen ik opstond, lagen er overal lichamen. Ik was verward en in paniek. Maar ik wist dat ik moest bewegen. Ik begon te lopen, te rennen bijna, over brokstukken en bagage heen.”
Een omstander, vermoedelijk een hulpverlener, hielp hem uiteindelijk een ambulance in. Sindsdien ligt Ramesh in het z!ekenhuis. Hij heeft verw0ndingen aan zijn borst, ogen en voeten, maar is stabiel en bij kennis.
Zijn broer is nog steeds vermist
Wat Ramesh het meest bezighoudt, is het lot van zijn broer Ajay. De twee reisden samen, maar zaten gescheiden in het toestel. “Ik kan hem niet vinden. Niemand kan me vertellen waar hij is. Ik roep iedereen op: help me om mijn broer te vinden.”
De autoriteiten hebben tot nu toe geen melding gemaakt van andere 0verlevenden. Ajay staat op de lijst van passagiers, maar zijn lot blijft onzeker. De zoektocht naar vermiste personen is nog gaande, maar wordt bemoeilijkt door de enorme ravage op de plek van de cr*sh.
Ook slacht0ffers op de grond
De r*mp had niet alleen gevolgen voor de mensen aan boord. Het toestel kwam na de cr*sh neer op een gebouw in de stad Ahmedabad dat dienstdeed als hostel voor medische studenten en jonge artsen. Daarbij kwamen bijna 50 mensen op de grond om het leven, wat het totale aantal officiële slacht0ffers op 290 brengt.
De impact van de cr*sh is daarmee niet alleen persoonlijk, maar ook maatschappelijk groot. Families r0uwen niet alleen om passagiers, maar ook om geliefden die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren.
Steun voor nabestaanden en gew0nden
In reactie op de tragedie heeft de Tata Group, eigenaar van India Air, aangekondigd de nabestaanden van de slacht0ffers financieel te ondersteunen. Elke familie ontvangt 10 miljoen roepies, omgerekend ruim 74.000 euro, als schadevergoeding.
Daarnaast zal het bedrijf ook de volledige medische kosten van gew0nden op zich nemen, waaronder die van Vishwash Kumar Ramesh. Ook heeft Tata toegezegd te helpen met de heropbouw van het hostel dat werd verwoest.
Deze maatregelen bieden financiële verlichting, maar voor veel nabestaanden zal het gemis nog lang voelbaar blijven.
Hoe kon dit gebeuren?
De precieze oorzaak van de cr*sh wordt nog onderzocht door luchtvaartautoriteiten. Eerste aanwijzingen wijzen op een technisch mankement kort na het opstijgen, maar er is nog geen officiële conclusie getrokken. Specialisten uit binnen- en buitenland zijn betrokken bij het onderzoek.
De Boeing 787 staat bekend als een veilig en modern toestel, wat de vragen rond de oorzaak des te urgenter maakt. India Air werkt intussen volledig mee aan het onderzoek en benadrukt dat veiligheid voorop staat.
Overleven als uitzondering
Vishwash Kumar Ramesh is de enige van 242 passagiers die het ongeluk tot nu toe heeft overleefd. Dat feit alleen al is bijna niet te bevatten. Zijn lichamelijke w0nden zijn ernstig, maar het mentale trauma is minstens zo groot. Hij moet herstellen van wat velen de zwaarste dag van zijn leven zouden noemen.
Zijn verhaal doet denken aan andere zeldzame overlevenden van r*mpen: mensen die door een samenloop van omstandigheden op het juiste moment op de juiste plek zaten. Maar Ramesh zelf spreekt niet over geluk. Hij denkt vooral aan zijn broer – en aan de andere families die nu in onzekerheid verkeren.
Een wereld die meeleeft
De r*mp in India heeft wereldwijd tot reacties geleid. Staatsleiders, luchtvaartinstanties en hulporganisaties spreken hun medeleven uit en roepen op tot grondig onderzoek. Ook op sociale media wordt massaal meegeleefd met de slacht0ffers en hun families.
Voor velen is het verhaal van Vishwash Kumar Ramesh een symbool van hoop temidden van verdriet. Zijn overleving is een lichtpuntje, maar ook een herinnering aan wat er verloren ging.
Wat nu?
Voor Vishwash Kumar Ramesh begint nu een lange weg van herstel – zowel fysiek als emotioneel. Terwijl hij in het z!ekenhuis wacht op nieuws over zijn broer, probeert hij zijn verhaal te delen. Hij hoopt dat dat anderen kan helpen om antwoorden te vinden.
De komende weken blijven onderzoekers werken aan het achterhalen van de oorzaak van de r*mp. Intussen buigt India zich over hoe dergelijke tragedies in de toekomst voorkomen kunnen worden – en hoe de getroffen families de steun krijgen die ze verdienen.