Actueel
Verhaal: “Na het afscheid van mijn vrouw nam ik mijn zoon mee op vakantie.”
Abraham, een 34-jarige man, bevond zich plotseling in een diep dal nadat zijn vrouw, Stacey, onverwacht uit zijn leven was verdwenen. Ze was niet alleen zijn partner, maar ook de moeder van hun vijfjarige zoon, Luke. Toen hij het nieuws ontving dat ze na een 0ngeluk was 0verleden, stortte zijn wereld volledig in. De pijn van het verlies was overweldigend en het voelde alsof de grond onder zijn voeten was verdwenen.
Het Moeilijke Proces van Verwerking
Na Stacey’s vertrek probeerde Abraham te verwerken wat er was gebeurd. Maar dit bleek een enorme uitdaging. Hij had niet eens de kans gekregen om afscheid van haar te nemen. Stacey’s ouders hadden snel alles geregeld en vonden het beter om haar zonder veel ceremonie te begraven. Abraham, nog steeds overmand door verdriet, ging akkoord, maar begon al snel te beseffen dat hij nooit echt de mogelijkheid had gehad om afscheid te nemen en zijn verlies te verwerken.
Het huis dat ze ooit samen deelden, was nu gevuld met stilte en herinneringen die pijn deden. Stacey’s kleren hingen nog steeds in de kast, haar favoriete kopje stond onaangeroerd bij de gootsteen en haar geur leek nog steeds in de lucht te hangen. Elk hoekje van het huis herinnerde Abraham aan de liefde die hij had verloren, en dat maakte het verlies des te moeilijker.
Ook Luke had moeite met de afwezigheid van zijn moeder. Elke avond vroeg hij hoopvol of mama weer thuis zou komen, en Abraham moest elke keer met zachte woorden uitleggen dat Stacey niet meer terug zou komen. Elke keer dat hij zijn zoon zo verdrietig zag, brak zijn hart opnieuw. Toch probeerde Abraham sterk te blijven voor Luke, ook al wist hij zelf nauwelijks hoe hij deze moeilijke periode moest doorstaan.
De Drang om te Ontsnappen
Na twee maanden van rouw en verdriet besloot Abraham dat hij en Luke een verandering nodig hadden. Het huis waarin ze woonden was te vol herinneringen, en beiden hadden behoefte aan een nieuwe omgeving die hen niet constant herinnerde aan hun verlies. Hij stelde voor om naar het strand te gaan, in de hoop dat de zee, de zon en het bouwen van zandkastelen wat vreugde en licht in hun leven zouden brengen.
Ze reisden naar een klein kustplaatsje waar Abraham een hotelkamer had geboekt. Zodra ze aankwamen, voelde hij een sprankje hoop. Luke leek zich te vermaken en zijn lach vulde de lucht. Voor het eerst in weken zag Abraham zijn zoon weer lachen en genieten, en dat gaf hem wat innerlijke rust. De dagen waren gevuld met zorgeloze momenten, en heel even leek het alsof de pijn van het verlies hen niet zo zwaar achtervolgde.
Een Onverwachte Ontmoeting
Op de derde dag van hun vakantie gebeurde er echter iets dat Abraham totaal niet had zien aankomen. Terwijl hij in gedachten verzonken naar de horizon staarde, hoorde hij Luke ineens enthousiast roepen: “Papa, kijk! Mama is terug!” Abraham verstijfde. Zijn hart sloeg over en, ondanks dat zijn rationele geest zei dat het niet mogelijk was, volgde hij automatisch de richting waarin zijn zoon wees.
Aan de rand van het strand stond een vrouw met haar rug naar hen toe. Haar lange kastanjebruine haar golfde in de wind, en ze leek sprekend op Stacey. Abraham kon zijn ogen niet geloven. Zijn hart bonsde in zijn borstkas, en elke vezel in zijn lichaam schreeuwde dat wat hij zag niet waar kon zijn. Maar toen de vrouw zich omdraaide, keek Abraham recht in de ogen van zijn vrouw. Stacey stond daar, levend en wel, met een onbekende man aan haar zijde.
De Verbijsterende Waarheid
Voor een moment stond de tijd stil. Abraham, die wekenlang had gedacht dat zijn vrouw was 0verleden, zag haar daar, lachend en levend. Zijn gedachten draaiden in verwarring. Hoe kon dit? Hij had haar vaarwel gezegd, hij had gerouwd om haar d00d. Toch stond ze daar voor zijn ogen.
De realiteit sloeg keihard toe toen hij de verrassing op Stacey’s gezicht zag. Ze greep de arm van de man naast haar en draaide zich snel om, haastte zich weg en verdween in de menigte op het strand. Abraham stond als aan de grond genageld, maar Luke bleef roepen: “Mama! Waar gaat mama naartoe?” Het beeld van zijn zoon, nog steeds hopend dat zijn moeder zou terugkomen, brak Abraham’s hart.
De Schokkende Ontdekking
Die avond, terwijl Luke in bed lag, kon Abraham niet ophouden met denken aan wat hij had gezien. Was het een droom? Hoe kon Stacey nog in leven zijn? Hij besloot contact op te nemen met Stacey’s moeder in een poging antwoorden te krijgen. Aan de andere kant van de lijn klonk er een aarzeling voordat ze bevestigde wat Abraham het minst had verwacht: het “0ngeluk” was in scène gezet.
Stacey had een nieuwe relatie en was in verwachting. Ze had besloten om haar oude leven achter zich te laten en opnieuw te beginnen, zelfs als dat betekende dat ze haar familie en vrienden moest bedriegen. Haar ouders hadden haar geholpen om het plan uit te voeren, in de overtuiging dat het voor iedereen beter was. Ze dachten dat Abraham het verlies wel zou verwerken en dat Stacey een nieuwe start zou kunnen maken.
Voor Abraham voelde deze onthulling als een klap die harder aankwam dan het verlies zelf. Hij had gerouwd om een leugen. Alles wat hij dacht te weten, alles wat hij had gevoeld, was gebaseerd op bedrog.
Een Vader Die Moest Beslissen
Na deze ontdekking voelde Abraham een mix van woede, verdriet en vastberadenheid. Hij besloot dat hij Luke moest beschermen tegen verdere verwarring en pijn. Hij diende een verzoek in voor de volledige voogdij over zijn zoon en kreeg die toegewezen. Stacey had haar rechten als moeder opgegeven op het moment dat ze ervoor koos om haar gezin achter te laten.
Maar nu stond Abraham voor een nieuwe uitdaging: hoe moest hij Luke uitleggen dat zijn moeder, die hij zo liefhad, ervoor had gekozen om hen achter te laten? Hij wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar hij was vastbesloten om een nieuwe start te maken. Abraham besloot te verhuizen naar een andere stad, ver weg van de herinneringen en het bedrog, om daar met Luke een nieuw leven op te bouwen.
Een Ongewenst Bericht
Op een dag, toen Abraham dacht dat hij langzaam vooruitgang boekte in zijn leven, ontving hij een bericht van Stacey. Ze schreef dat ze spijt had van haar keuzes en dat ze Luke miste. Ze smeekte hem om haar terug in hun leven te laten, maar Abraham wist dat sommige wonden nooit helemaal helen en dat sommige bruggen, eenmaal afgebroken, niet meer te repareren zijn. Hij verwijderde het bericht zonder te antwoorden.
Stacey had haar keuze gemaakt, en nu moest ze de gevolgen daarvan accepteren. Abraham was vastberaden om verder te gaan en een stabiel en liefdevol leven voor Luke te creëren, zonder de schaduwen van het verleden. Ondanks de pijn wist hij dat ze samen de kracht hadden om deze moeilijke tijd te overwinnen.
Conclusie: Een Nieuwe Start
Het verhaal van Abraham en Luke is er een van verlies, bedrog en uiteindelijk veerkracht. Abraham, die dacht dat hij zijn vrouw had verloren in een tragisch 0ngeluk, ontdekte dat zij nog leefde en ervoor had gekozen hen te verlaten. Deze ontdekking was misschien wel pijnlijker dan de d00d zelf. Maar in plaats van zich te laten breken, nam hij de beslissing om een nieuwe start te maken, ver weg van het bedrog.
Hij vond de kracht om door te gaan en zich te richten op het opbouwen van een nieuwe toekomst voor zichzelf en zijn zoon. Abraham wist dat de weg voor hen nog vol uitdagingen zou zijn, maar hij wist ook dat zolang ze elkaar hadden, ze elke hindernis konden overwinnen. Met zijn zoon aan zijn zijde was hij vastbesloten om een nieuw leven te beginnen, gevuld met liefde, hoop en een tweede kans op geluk.
Rob Jetten wil straatverlichting dimmen: waarom zijn voorstel zoveel losmaakt in Nederland
Het debat over energie, duurzaamheid en de toekomst van ons stroomnet bereikt steeds vaker de dagelijkse leefomgeving van Nederlanders. Waar de energietransitie lange tijd draaide om grote windparken, zonnepanelen en internationale klimaatdoelen, schuift die discussie nu steeds zichtbaarder richting maatregelen die bewoners direct raken. Een van de meest besproken voorstellen van dit moment komt van D66-leider Rob Jetten, die onlangs opperde om in heel Nederland de straatverlichting in de avonduren te dimmen of op rustige momenten zelfs (deels) uit te schakelen.
De gedachte daarachter is volgens Jetten eenvoudig: als Nederland slimmer met energie omgaat, kunnen we het overbelaste stroomnet ontlasten en tegelijkertijd het bewustzijn vergroten over ons eigen energieverbruik. Maar wat voor de één klinkt als een praktische stap in een groter duurzaamheidsplan, voelt voor de ander als een directe aantasting van veiligheid, leefbaarheid en comfort.
Het voorstel leidde binnen enkele uren tot een vloedgolf aan reacties. Zowel online als in lokale gemeenteraden werd fel gediscussieerd over de vraag: kan je zomaar het licht in de openbare ruimte terugschroeven?
In deze uitgebreide analyse zetten we de achtergronden, reacties, zorgen én mogelijke oplossingen op een rij.
Waarom straatverlichting volgens Jetten op tafel ligt
Rob Jetten, die zich tijdens zijn politieke loopbaan heeft ontpopt tot een van de meest zichtbare voorstanders van een duurzame toekomst, benadrukt dat Nederland op een belangrijk kruispunt staat. De vraag naar elektriciteit stijgt razendsnel, onder meer door de groei van elektrische auto’s, warmtepompen, datacenters en industrieën die overstappen op elektrisch produceren.
Het stroomnet raakt daardoor steeds voller. Op sommige plekken zijn er al wachtlijsten voor bedrijven, sportclubs en woningprojecten die willen aansluiten.
Volgens Jetten is het daarom noodzakelijk om te kijken waar op korte termijn ruimte gecreëerd kan worden:
-
zonder ingewikkelde procedures,
-
zonder miljardeninvesteringen,
-
en zonder ingrijpende verbouwingen.
Openbare verlichting vormt daarbij een interessant puzzelstuk. In Nederland staan ruim 3,5 miljoen lichtmasten, die samen verantwoordelijk zijn voor een aanzienlijk deel van het energiegebruik van gemeenten.
Dat betekent volgens Jetten niet dat het licht overal en altijd uit moet. Hij pleit voor slimme verlichting: fel waar nodig, gedimd waar mogelijk.
“Het gaat niet om besparen om het besparen,” benadrukte hij. “Het gaat om bewust omgaan met energie op momenten dat het net overbelast is.”
Hij wijst erop dat veel gemeenten al experimenteren met sensoren, dimschema’s en energiezuinige LED-verlichting. In sommige dorpen gaat het licht automatisch feller branden zodra er iemand langsloopt; op andere plekken wordt verlichting ’s nachts al deels gedimd.
Toch vindt Jetten dat dit niet langer afhankelijk mag zijn van individuele gemeenten: er moet een landelijke strategie komen.
De zorgen van burgers: ‘Een donkere straat voelt niet veilig’
Waar Jetten vooral kijkt naar duurzaamheid en het efficiënt inzetten van energie, klinkt bij veel Nederlanders een heel andere zorg: veiligheid.
1. Onveiligheidsgevoel
Vooral vrouwen, ouderen en ouders van tieners spreken zich daar duidelijk over uit. Donkere straten worden al snel geassocieerd met onoverzichtelijke situaties, minder zicht en een groter gevoel van kwetsbaarheid.
Het gaat daarbij niet alleen om daadwerkelijke risico’s, maar vooral om het gevoel dat ontstaat wanneer een buurt minder verlicht is.
“Je voelt je gewoon minder
prettig in het donker,” schrijft een gebruiker op X.
“Hoe leg ik mijn dochter van 15 uit dat ze voortaan door donkere
straten naar huis moet fietsen?”
2. Verkeersveiligheid
Verkeersdeskundigen wijzen daarnaast op de gevaren van te weinig licht op:
-
rotondes
-
kruispunten
-
fietspaden
-
oversteken
-
landelijke wegen zonder vangrails
Nederland is een fietsland, en goede zichtbaarheid is een belangrijk onderdeel van verkeersveiligheid. Vooral in de herfst- en wintermaanden, wanneer veel scholieren vroeg vertrekken en laat thuiskomen, kan dimmen volgens experts tot verwarrende of gevaarlijke situaties leiden.
Een verkeersonderzoeker uit
Utrecht verwoordde het zo:
“Het is een begrijpelijke maatregel vanuit energiebesparing, maar
we moeten ontzettend voorzichtig zijn. Je wilt geen risico dat te
voorkomen was.”
Is de energiewinst wel zo groot?
Een andere lijn van kritiek richt zich op de vraag of deze maatregel überhaupt veel oplevert. Straatverlichting zou volgens sceptici maar een klein deel zijn van het totale energieverbruik in Nederland.
Critici noemen het daarom symboolpolitiek: zichtbaar, maar niet substantieel.
Waarom, zo vragen zij, ligt de focus op:
-
gezinnen,
-
woonwijken,
-
dorpen en steden,
terwijl energie-intensieve sectoren zoals industrie, datacenters, agrarische bedrijven en luchtvaart minder vaak onderwerp zijn van dergelijke maatregelen?
De kritiek komt neer op één
vraag:
Wordt de
verantwoordelijkheid eerlijk verdeeld?
Jetten reageerde daarop door te zeggen dat de energietransitie een gezamenlijke inspanning is, waarbij zowel grote als kleine maatregelen bijdragen aan het geheel.
Experts vragen om nuance: niet overal hoeft het licht aan te blijven
Hoewel veel Nederlanders moeite hebben met het voorstel, klinkt er ook constructieve feedback.
Locatiegebonden verlichtingsplannen
Steeds meer experts pleiten voor een gebiedsgerichte aanpak. Niet elke straat hoeft dezelfde hoeveelheid licht. Mogelijke plekken waar dimmen wél verantwoord kan zijn:
-
lege parkeerplaatsen na 22.00 uur
-
industrieterreinen buiten werktijden
-
fietspaden met sensoren die licht aanzetten bij beweging
-
sportcomplexen die ’s nachts gesloten zijn
-
parken waar geen doorstroom is
Deze aanpak wordt in delen van Duitsland en Scandinavië al toegepast.
Slimme technologie als alternatief
Nederland loopt technisch voorop en beschikt over:
-
LED-lampen die 90% minder energie verbruiken dan oude lampen
-
sensoren die licht automatisch laten oplichten bij beweging
-
slimme lantaarnpalen die onderling communiceren
Volgens ingenieurs is het zelfs mogelijk om verlichting volledig te laten reageren op het aantal voorbijgangers, de verkeersdrukte en weersomstandigheden.
De vraag is dus niet óf er bespaard kan worden, maar hoe dat kan zonder dat mensen zich onveilig voelen.
Gemeenten zitten klem: zij moeten het uiteindelijk uitvoeren
Gemeentebesturen reageren verdeeld. Veel gemeenten willen wel bijdragen aan energiebesparing, maar benadrukken dat zij dagelijks verantwoordelijk zijn voor de leefbaarheid van wijken.
Een wethouder uit
Noord-Brabant zei hierover:
“Wij zijn de eersten die gebeld worden wanneer een lantaarnpaal uit
staat. Mensen voelen het meteen in hun eigen straat. Je kunt dat
niet met één landelijke maatregel oplossen.”
Daarnaast zitten veel gemeenten vast aan:
-
bestaande verlichtingscontracten
-
onderhoudsplannen
-
oude infrastructuur die niet zomaar aangepast kan worden
Een landelijke verplichting zou daarom niet alleen gevoelig liggen, maar ook technisch lastig uitvoerbaar zijn.
De grotere discussie: wie draagt de last van de energietransitie?
Onder de oppervlakte speelt
een bredere vraag:
Wie draagt het meest de
gevolgen van duurzaamheidsmaatregelen?
Burgers zien steeds:
-
hogere energierekeningen
-
strengere regels in huis
-
discussies over zonnepanelen en warmtepompen
-
nu ook mogelijke aanpassingen in de openbare ruimte
Daarbij ontstaat het gevoel dat huishoudens veel moeten inleveren, terwijl grote bedrijven minder zichtbare offers brengen.
Jetten benadrukt dat dit beeld niet klopt en dat het bedrijfsleven juist zware transitie-eisen krijgt opgelegd. Toch blijft het gevoel bestaan dat de balans niet altijd eerlijk voelt—een gevoel dat eerder al opdook in debatten over stikstof, klimaatplannen en woningbouw.
De politieke dimensie: waarom het voorstel gevoelig ligt
In de politiek wordt het voorstel nauwlettend in de gaten gehouden, omdat het raakt aan gevoelige thema’s zoals:
-
veiligheid
-
leefbaarheid
-
energiearmoede
-
vertrouwen in de overheid
Voor oppositiepartijen vormt het voorstel een kans om vragen te stellen over de koers van het klimaatbeleid. Coalitiepartners worstelen juist met de balans tussen ambitie en uitvoerbaarheid.
Er wordt gevreesd dat een maatregel die als “klein en praktisch” wordt gepresenteerd, in de praktijk kan uitgroeien tot een bron van grote maatschappelijke weerstand.
Waar liggen de kansen voor een gezamenlijk plan?
Als er één ding duidelijk is, dan is het dat niemand in Nederland zit te wachten op onveilige situaties. Maar veel Nederlanders zien wél dat energiebesparing gewenst is.
De oplossing lijkt daarom te liggen in een combinatie van:
-
slimme technologie
-
gebiedsgericht maatwerk
-
goede communicatie
-
burgerparticipatie
-
transparante data over effecten en energiewinsten
Een landelijke strategie kan werken — maar alleen als deze rekening houdt met de diversiteit van Nederlandse straten, wijken en inwoners.
Een gesprek dat nog lang niet voorbij is
Het voorstel van Rob Jetten heeft losgemaakt wat veel Nederlanders al langer voelen: de energietransitie schuift steeds dichter naar het persoonlijke domein. Waar het eerst ging over windmolens, CO₂-doelen en internationale afspraken, gaat het nu over de straat waarin je woont en de route die je ’s avonds fietst.
De behoefte aan duidelijkheid, nuance en veiligheid is groter dan ooit.
De komende maanden zullen bepalend zijn voor hoe dit voorstel verder wordt opgepakt. Gemeenten, experts, bewoners en politici zullen hun stemmen laten horen. Want hoe noodzakelijk energiebesparing ook is, de manier waarop dat gebeurt moet passen bij het dagelijks leven van miljoenen Nederlanders.
Wat vind jij?
Moet Nederland slimmer omgaan met verlichting, of is dit een grens
die niet overschreden mag worden?
Praat mee op onze Facebookpagina en deel je mening.