Actueel
VERHAAL | Ik rijd al meer dan vijftien jaar vrachtwagens.
Het bijzondere verhaal van Buddy: hoe een hond mijn leven als vrachtwagenchauffeur veranderde
Het leven van een vrachtwagenchauffeur is een aaneenschakeling van ritmes en verrassing. Elke dag brengt nieuwe wegen, wisselende landschappen en onverwachte ontmoetingen. Voor veel mensen klinkt het als eenzaamheid, maar wie het vak kent, weet dat het ook rust, vrijheid en diepgang brengt. Toch was er één ervaring die mijn leven op de weg voorgoed veranderde. Het gebeurde op een rustige avond die in eerste instantie niet bijzonder leek.
Een ontmoeting langs de snelweg
Het was een milde avond. De lucht was helder, de snelweg bijna leeg en mijn cabine gevuld met het rustige gebrom van de motor. Terwijl ik over de rechte weg reed, viel mijn blik op een donkere vlek langs de kant. Een hond. Alleen, stil en ogenschijnlijk op iets of iemand wachtend. Zijn vacht was rommelig en stoffig, zijn blik doordringend en warm.
Mijn instinct zei me om door te rijden. Maar iets in zijn houding hield me tegen. Ik vertraagde, zette mijn vrachtwagen stil en stapte uit. Zijn kalmte was ongewoon. Geen blaf, geen vluchtgedrag, alleen een stille aanwezigheid. Ik hurkte neer, haalde een stukje beef jerky uit mijn tas en bood het hem aan. Hij nam het voorzichtig aan. In dat moment ontstond er een onuitgesproken band.
Ik opende het portier van mijn vrachtwagen. Zonder aarzeling sprong hij naar binnen, alsof hij wist dat hij erbij hoorde. Ik noemde hem Buddy.
Onvoorwaardelijk gezelschap op de weg
Vanaf dat moment was Buddy mijn vaste metgezel. Waar ik voorheen urenlang in stilte reed, had ik nu gezelschap. Hij zat op de passagiersstoel, keek geïnteresseerd naar alles wat voorbij flitste en legde zijn kop op mijn schoot tijdens korte pauzes. Zijn aanwezigheid bracht niet alleen vreugde, maar ook rust. Buddy was geen gewone hond; hij voelde meer aan dan ik met woorden kon uitleggen.
Hij wist precies wanneer ik moe was, wanneer ik spanning voelde, of simpelweg behoefte had aan een moment van stilte. Zijn blik zei vaak meer dan een mens ooit had kunnen zeggen. Hij luisterde zonder oordeel en was er altijd – dat maakte hem een bijzondere reisgenoot.
Een nacht die alles veranderde
Op een frisse nacht parkeerde ik mijn vrachtwagen bij een afgelegen rustplaats. De lucht was helder, sterren fonkelden boven het stille asfalt. Buddy lag naast me, zijn ademhaling gelijkmatig. Opeens spitste hij zijn oren. Hij hief zijn kop en gromde zachtjes – niet uit angst, maar als waarschuwing.
Ik hoorde zachte voetstappen buiten. Voorzichtig keek ik naar buiten. Een schim verdween achter een vrachtwagen verderop. Geen incident, maar genoeg om me alert te maken. Buddy bleef rechtop zitten, zijn blik gericht op de duisternis, als een wachter die wist wat hij moest doen. Het moment ging voorbij, maar het vertrouwen tussen ons werd sterker dan ooit.
Een verborgen verleden komt aan het licht
Weken later, tijdens een stop bij een wegrestaurant, raakte ik in gesprek met een collega-vrachtwagenchauffeur. Hij keek naar Buddy, viel stil en vroeg: “Waar heb je hem gevonden?” Ik vertelde over die avond langs de snelweg. Hij luisterde aandachtig en knikte. “Er was een chauffeur, Ray, die verdween. Zijn truck werd gevonden, maar zijn hond was weg. Hij leek op Buddy.”
Mijn hart sloeg een slag over. Zou het kunnen? Had Buddy gewacht op een maatje die nooit terugkwam? De gedachte raakte me diep. Misschien had hij zijn verhaal nooit kunnen vertellen, maar zijn loyaliteit sprak boekdelen. Hij had opnieuw gekozen – voor mij. En dat zou ik nooit vergeten.
Samen verder, met nieuwe energie
Buddy en ik reden samen door heel Europa. We zagen de zon opkomen boven lege parkeerplaatsen, deelden rustige momenten aan meren en aten broodjes op verlaten benzinestations. Hij was mijn familie geworden, mijn stille vriend, mijn beschermer.
Na een paar jaar voelde ik dat het tijd was om onze kleine reisfamilie uit te breiden. Bij een dierenopvang viel mijn oog op een jonge, nieuwsgierige pup met een vertrouwde blik. Net als Buddy ooit had gehad. Ik twijfelde geen moment en nam hem mee. Onze reis ging verder – nu met zijn drieën.
Een onverwacht geschenk
Wat Buddy mij gaf, is moeilijk in woorden te vatten. Hij kwam op een moment waarop ik dacht dat alles gewoon z’n gang ging. Maar hij bracht diepgang, emotie en onvoorwaardelijke loyaliteit. Onze ontmoeting was geen toeval – het was een geschenk.
Dieren kunnen een band met je opbouwen die verder gaat dan woorden. Ze lezen je stemming, voelen je energie en geven je de rust die je soms in geen mens kunt vinden. Buddy was voor mij het bewijs dat de kleinste momenten je leven kunnen veranderen.
Inzichten uit de cabine
Mijn leven als vrachtwagenchauffeur is nog altijd hetzelfde in ritme, maar veranderd in betekenis. Dankzij Buddy en zijn stille lessen weet ik:
- Echte ontmoetingen zijn vaak onverwacht. Soms kruist je pad met iemand – of iets – dat alles verandert.
- Dieren hebben de kracht om diepe emoties los te maken. Ze begrijpen ons zonder woorden, en dat is misschien wel de meest pure vorm van communicatie.
- Verlies maakt plaats voor nieuw begin. Buddy verloor zijn eerste baasje, maar vond een nieuw thuis. Het leven gaat door – in verbinding.
- Reizen is meer dan verplaatsen. Het is een reis naar binnen, een spiegel van jezelf en van wat je belangrijk vindt.
- Kleine daden kunnen groot verschil maken. Een stukje beef jerky, een open portier – en je begint een nieuw hoofdstuk.
Een oproep voor onderweg
Voor iedereen die weleens overweegt een dier te helpen: doe het. Kijk niet weg, twijfel niet te lang. Soms heeft een dier net zo hard iemand nodig als jij zelf een metgezel zoekt. En wie weet brengt die ene beslissing licht in jouw leven, net zoals Buddy dat in het mijne deed.
Of je nu vrachtwagenchauffeur bent, een forens of een thuiswerker – de weg naar verbondenheid ligt altijd open. Soms letterlijk, soms figuurlijk. Laat je verrassen door wat je onderweg tegenkomt.
En als je ooit een hond langs de snelweg ziet, bedenk dan: misschien wacht hij niet op een baas die komt. Misschien wacht hij op jou.
Buddy was mijn onverwachte metgezel. Mijn beschermer. Mijn vriend. En ik ben hem voor altijd dankbaar.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
