Actueel
Thomas en Karlien uit ‘Blind Getrouwd’ hebben slecht nieuws te melden
Karlien en Thomas uit Blind Getrouwd: liefde op afstand, maar sterker dan ooit
Wanneer twee mensen elkaar voor het eerst ontmoeten aan het altaar, verwacht bijna niemand dat ze jaren later nog steeds samen zijn. Toch zijn Karlien Bongaerts en Thomas Michielsen het levende bewijs dat liefde die spontaan begint, ook stand kan houden. Hun match in Blind Getrouwd bleek één van de meest harmonieuze in de geschiedenis van het programma — en vandaag vormen ze nog steeds een koppel.
Maar zelfs in een relatie vol liefde en respect blijft één uitdaging hardnekkig bestaan: de afstand tussen hun levens.
Tien jaar Blind Getrouwd: waar staan de koppels nu?
In de speciale jubileumuitzending 10 jaar Blind Getrouwd blikt presentatrice Frances Lefebure terug op de meest memorabele koppels uit de voorbije seizoenen. Ze bezoekt stellen die dankzij het experiment niet alleen de liefde, maar ook zichzelf beter leerden kennen.
Bij Karlien en Thomas is meteen duidelijk: hun band is nog steeds warm, oprecht en vol humor. Toch heeft hun relatie een bijzondere dynamiek die hen al jaren uitdaagt — ze wonen namelijk nog steeds niet samen.
“We hebben het goed samen,” vertelt Karlien met een glimlach, “maar de afstand blijft iets waar we elke week opnieuw mee moeten omgaan.”
Twee steden, twee levens
Thomas woont in Antwerpen, terwijl Karlien haar thuis heeft in Hasselt. Geen werelduit elkaar, maar net ver genoeg om het verschil te voelen. Zeker omdat Thomas geen rijbewijs heeft, ligt de verantwoordelijkheid voor het pendelen meestal bij Karlien.
“We zien elkaar vooral in het weekend,” legt ze uit. “Dan maken we er het beste van: samen koken, wandelen, op restaurant gaan. Maar doordeweeks is het stil.”
Het is een realiteit die veel koppels herkennen: de afstand is niet onoverkomelijk, maar ze vraagt organisatie, geduld en wederzijds begrip.
De impact van afstand op hun relatie
Hoewel Karlien en Thomas zichtbaar gelukkig zijn, geven ze toe dat de fysieke afstand af en toe zwaar weegt.
“Ik voel me goed bij Thomas,” zegt Karlien openhartig. “Maar de afstand blijft een serieuze drempel. Er zijn momenten waarop ik verlang naar het simpele: thuiskomen, elkaar zien, samen op de bank zitten. Dat mis ik soms.”
Thomas begrijpt dat gevoel, maar bekijkt het ook met relativeringsvermogen. “Het is niet ideaal, maar het werkt,” zegt hij. “Misschien juist omdat we elke ontmoeting bewuster beleven. We nemen niets vanzelfsprekend.”
Hun eerlijkheid is ontwapenend — geen groot drama, geen verwijten, maar gewoon twee mensen die leren omgaan met hun realiteit.
Werk en afstand: de praktische puzzel
De grootste hindernis bij het samenwonen is niet hun liefde, maar hun werk. Thomas werkt in Sint-Niklaas, terwijl Karlien in Hasselt actief is. Een verhuizing zou voor één van beiden een aanzienlijke verandering betekenen — mogelijk zelfs een carrièreswitch.
“Verhuizen doe je niet zomaar,” legt Karlien uit. “Het gaat niet alleen over dozen inpakken, maar over een leven herschikken. Familie, werk, vrienden… alles speelt mee.”
Thomas knikt. “We willen het niet overhaasten. We praten erover, we dromen erover, maar het moet op het juiste moment gebeuren.”
Die nuchtere houding typeert het koppel. Waar andere stellen zich laten meeslepen door haast of verwachtingen, kiezen zij voor rust en realisme.
“Toekomstplannen zijn er zeker”
Ondanks de afstand twijfelt niemand aan hun verbondenheid. In de uitzending benadrukt Frances Lefebure dat hun interactie nog steeds even natuurlijk aanvoelt als in hun eerste weken samen.
“Toekomstplannen zijn er zeker,” zegt Thomas met een glimlach. “We weten allebei dat we samen verder willen. Alleen zoeken we nog de juiste manier.”
Voorlopig vinden ze balans in hun ritme: samen in het weekend, contact via video en berichten door de week. En die balans lijkt te werken.
“Soms vragen mensen: ‘Wanneer trekken jullie eindelijk samen in?’” lacht Karlien. “Maar voor ons voelt dit nu goed. We laten het groeien op ons tempo.”
De kracht van hun match
Toen Karlien en Thomas aan Blind Getrouwd deelnamen, was hun klik meteen voelbaar. Waar andere koppels moesten wennen aan de camera’s, leken zij zich moeiteloos aan te passen. Hun eerste gesprekken waren luchtig, maar toch diep — vol humor, wederzijds respect en nieuwsgierigheid.
De experts die hen koppelden, prezen hun emotionele volwassenheid. Ze konden praten zonder te oordelen, luisteren zonder te onderbreken, en lachen zonder spanning.
“We zijn geen mensen van drama,” zei Thomas toen al. “We houden het liever echt.”
Die nuchtere houding is waarschijnlijk ook de reden dat ze, jaren later, nog steeds samen zijn.
Kleine momenten, grote betekenis
Wat Karlien en Thomas onderscheidt van veel andere koppels, is hun vermogen om geluk te vinden in eenvoud. Geen spectaculaire reizen of grootse plannen, maar kleine momenten die tellen.
“Een avondje samen koken of gewoon wandelen in de stad — dat is voor mij het mooiste,” vertelt Karlien. “Het zijn die momenten waarop je voelt: dit is mijn thuis, ongeacht waar we zijn.”
Hun weekends samen zijn heilig. Dan draait alles om ontspanning, samenzijn en humor. “We hebben een traditie,” lacht Thomas. “Elke zondag eten we wafels bij het ontbijt. Dat is ons vaste ritueel.”
Frances Lefebure: “Ze bewijzen dat liefde in de details zit”
Presentatrice Frances Lefebure was zichtbaar geraakt tijdens haar bezoek. “Wat me bij Karlien en Thomas opviel, is hun rust,” zegt ze. “Ze hoeven niet te bewijzen dat ze gelukkig zijn. Je voelt gewoon dat het goed zit. Ze bewijzen dat liefde niet altijd groots hoeft te zijn — soms zit ze in de details.”
Het contrast met sommige andere Blind Getrouwd-koppels is groot: geen drama, geen verwijten, maar een oprechte, volwassen verbinding.
Liefde als werkwoord
In hun openhartige gesprek benadrukken Karlien en Thomas dat liefde, ook na Blind Getrouwd, een werkwoord blijft.
“Mensen denken soms dat het experiment alles bepaalt,” zegt Karlien. “Maar de echte uitdaging begint pas daarna. Je moet blijven praten, blijven luisteren, blijven kiezen voor elkaar.”
Thomas vult aan: “Het huwelijk op televisie was het begin, maar nu leven we het écht. En dat maakt het bijzonder.”
Een toekomst vol mogelijkheden
Hoewel ze voorlopig elk in hun eigen stad wonen, sluiten Karlien en Thomas niet uit dat er op termijn verandering komt. Ze houden de deur open voor nieuwe kansen — misschien een gezamenlijke woning op een centrale plek tussen Hasselt en Antwerpen.
“We dromen soms van een huis met een tuin,” vertelt Karlien. “Niet te groot, gewoon iets gezelligs waar we samen kunnen bouwen aan de toekomst.”
Wat vaststaat, is dat ze die toekomst samen willen invullen — stap voor stap, met geduld en vertrouwen.
Conclusie: liefde zonder haast
Na tien jaar Blind Getrouwd tonen Karlien en Thomas dat ware liefde niet altijd spectaculair hoeft te zijn. Hun verhaal draait niet om snelheid of perfectie, maar om geduld, respect en echtheid.
Ze wonen nog niet samen, maar ze groeien wel samen — en dat is misschien wel de mooiste vorm van vooruitgang.
“We doen het op onze manier,” besluit Karlien. “Liefde is geen race. Zolang we elkaar blijven vinden, maakt afstand niet uit.”
Een eenvoudige zin die alles samenvat: hun huwelijk begon aan het altaar, maar wordt elke dag opnieuw gekozen — met hart, humor en hoop.
💬 Wat vind jij van Karlien en Thomas als koppel? Denk jij dat ze binnenkort gaan samenwonen? Deel je mening of stuur hen een lief bericht via onze Facebookpagina!
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
