Actueel
Thomas en Karlien uit ‘Blind Getrouwd’ hebben slecht nieuws te melden
Karlien en Thomas uit Blind Getrouwd: liefde op afstand, maar sterker dan ooit
Wanneer twee mensen elkaar voor het eerst ontmoeten aan het altaar, verwacht bijna niemand dat ze jaren later nog steeds samen zijn. Toch zijn Karlien Bongaerts en Thomas Michielsen het levende bewijs dat liefde die spontaan begint, ook stand kan houden. Hun match in Blind Getrouwd bleek één van de meest harmonieuze in de geschiedenis van het programma — en vandaag vormen ze nog steeds een koppel.
Maar zelfs in een relatie vol liefde en respect blijft één uitdaging hardnekkig bestaan: de afstand tussen hun levens.
Tien jaar Blind Getrouwd: waar staan de koppels nu?
In de speciale jubileumuitzending 10 jaar Blind Getrouwd blikt presentatrice Frances Lefebure terug op de meest memorabele koppels uit de voorbije seizoenen. Ze bezoekt stellen die dankzij het experiment niet alleen de liefde, maar ook zichzelf beter leerden kennen.
Bij Karlien en Thomas is meteen duidelijk: hun band is nog steeds warm, oprecht en vol humor. Toch heeft hun relatie een bijzondere dynamiek die hen al jaren uitdaagt — ze wonen namelijk nog steeds niet samen.
“We hebben het goed samen,” vertelt Karlien met een glimlach, “maar de afstand blijft iets waar we elke week opnieuw mee moeten omgaan.”
Twee steden, twee levens
Thomas woont in Antwerpen, terwijl Karlien haar thuis heeft in Hasselt. Geen werelduit elkaar, maar net ver genoeg om het verschil te voelen. Zeker omdat Thomas geen rijbewijs heeft, ligt de verantwoordelijkheid voor het pendelen meestal bij Karlien.
“We zien elkaar vooral in het weekend,” legt ze uit. “Dan maken we er het beste van: samen koken, wandelen, op restaurant gaan. Maar doordeweeks is het stil.”
Het is een realiteit die veel koppels herkennen: de afstand is niet onoverkomelijk, maar ze vraagt organisatie, geduld en wederzijds begrip.
De impact van afstand op hun relatie
Hoewel Karlien en Thomas zichtbaar gelukkig zijn, geven ze toe dat de fysieke afstand af en toe zwaar weegt.
“Ik voel me goed bij Thomas,” zegt Karlien openhartig. “Maar de afstand blijft een serieuze drempel. Er zijn momenten waarop ik verlang naar het simpele: thuiskomen, elkaar zien, samen op de bank zitten. Dat mis ik soms.”
Thomas begrijpt dat gevoel, maar bekijkt het ook met relativeringsvermogen. “Het is niet ideaal, maar het werkt,” zegt hij. “Misschien juist omdat we elke ontmoeting bewuster beleven. We nemen niets vanzelfsprekend.”
Hun eerlijkheid is ontwapenend — geen groot drama, geen verwijten, maar gewoon twee mensen die leren omgaan met hun realiteit.
Werk en afstand: de praktische puzzel
De grootste hindernis bij het samenwonen is niet hun liefde, maar hun werk. Thomas werkt in Sint-Niklaas, terwijl Karlien in Hasselt actief is. Een verhuizing zou voor één van beiden een aanzienlijke verandering betekenen — mogelijk zelfs een carrièreswitch.
“Verhuizen doe je niet zomaar,” legt Karlien uit. “Het gaat niet alleen over dozen inpakken, maar over een leven herschikken. Familie, werk, vrienden… alles speelt mee.”
Thomas knikt. “We willen het niet overhaasten. We praten erover, we dromen erover, maar het moet op het juiste moment gebeuren.”
Die nuchtere houding typeert het koppel. Waar andere stellen zich laten meeslepen door haast of verwachtingen, kiezen zij voor rust en realisme.
“Toekomstplannen zijn er zeker”
Ondanks de afstand twijfelt niemand aan hun verbondenheid. In de uitzending benadrukt Frances Lefebure dat hun interactie nog steeds even natuurlijk aanvoelt als in hun eerste weken samen.
“Toekomstplannen zijn er zeker,” zegt Thomas met een glimlach. “We weten allebei dat we samen verder willen. Alleen zoeken we nog de juiste manier.”
Voorlopig vinden ze balans in hun ritme: samen in het weekend, contact via video en berichten door de week. En die balans lijkt te werken.
“Soms vragen mensen: ‘Wanneer trekken jullie eindelijk samen in?’” lacht Karlien. “Maar voor ons voelt dit nu goed. We laten het groeien op ons tempo.”
De kracht van hun match
Toen Karlien en Thomas aan Blind Getrouwd deelnamen, was hun klik meteen voelbaar. Waar andere koppels moesten wennen aan de camera’s, leken zij zich moeiteloos aan te passen. Hun eerste gesprekken waren luchtig, maar toch diep — vol humor, wederzijds respect en nieuwsgierigheid.
De experts die hen koppelden, prezen hun emotionele volwassenheid. Ze konden praten zonder te oordelen, luisteren zonder te onderbreken, en lachen zonder spanning.
“We zijn geen mensen van drama,” zei Thomas toen al. “We houden het liever echt.”
Die nuchtere houding is waarschijnlijk ook de reden dat ze, jaren later, nog steeds samen zijn.
Kleine momenten, grote betekenis
Wat Karlien en Thomas onderscheidt van veel andere koppels, is hun vermogen om geluk te vinden in eenvoud. Geen spectaculaire reizen of grootse plannen, maar kleine momenten die tellen.
“Een avondje samen koken of gewoon wandelen in de stad — dat is voor mij het mooiste,” vertelt Karlien. “Het zijn die momenten waarop je voelt: dit is mijn thuis, ongeacht waar we zijn.”
Hun weekends samen zijn heilig. Dan draait alles om ontspanning, samenzijn en humor. “We hebben een traditie,” lacht Thomas. “Elke zondag eten we wafels bij het ontbijt. Dat is ons vaste ritueel.”
Frances Lefebure: “Ze bewijzen dat liefde in de details zit”
Presentatrice Frances Lefebure was zichtbaar geraakt tijdens haar bezoek. “Wat me bij Karlien en Thomas opviel, is hun rust,” zegt ze. “Ze hoeven niet te bewijzen dat ze gelukkig zijn. Je voelt gewoon dat het goed zit. Ze bewijzen dat liefde niet altijd groots hoeft te zijn — soms zit ze in de details.”
Het contrast met sommige andere Blind Getrouwd-koppels is groot: geen drama, geen verwijten, maar een oprechte, volwassen verbinding.
Liefde als werkwoord
In hun openhartige gesprek benadrukken Karlien en Thomas dat liefde, ook na Blind Getrouwd, een werkwoord blijft.
“Mensen denken soms dat het experiment alles bepaalt,” zegt Karlien. “Maar de echte uitdaging begint pas daarna. Je moet blijven praten, blijven luisteren, blijven kiezen voor elkaar.”
Thomas vult aan: “Het huwelijk op televisie was het begin, maar nu leven we het écht. En dat maakt het bijzonder.”
Een toekomst vol mogelijkheden
Hoewel ze voorlopig elk in hun eigen stad wonen, sluiten Karlien en Thomas niet uit dat er op termijn verandering komt. Ze houden de deur open voor nieuwe kansen — misschien een gezamenlijke woning op een centrale plek tussen Hasselt en Antwerpen.
“We dromen soms van een huis met een tuin,” vertelt Karlien. “Niet te groot, gewoon iets gezelligs waar we samen kunnen bouwen aan de toekomst.”
Wat vaststaat, is dat ze die toekomst samen willen invullen — stap voor stap, met geduld en vertrouwen.
Conclusie: liefde zonder haast
Na tien jaar Blind Getrouwd tonen Karlien en Thomas dat ware liefde niet altijd spectaculair hoeft te zijn. Hun verhaal draait niet om snelheid of perfectie, maar om geduld, respect en echtheid.
Ze wonen nog niet samen, maar ze groeien wel samen — en dat is misschien wel de mooiste vorm van vooruitgang.
“We doen het op onze manier,” besluit Karlien. “Liefde is geen race. Zolang we elkaar blijven vinden, maakt afstand niet uit.”
Een eenvoudige zin die alles samenvat: hun huwelijk begon aan het altaar, maar wordt elke dag opnieuw gekozen — met hart, humor en hoop.
💬 Wat vind jij van Karlien en Thomas als koppel? Denk jij dat ze binnenkort gaan samenwonen? Deel je mening of stuur hen een lief bericht via onze Facebookpagina!
Zoon van Wendy Van Wanten, Dylan, over gemis na familiedocumentaire: “Ik dacht dat we dichter bij elkaar zouden komen”
Het blijft een verhaal dat velen beroerde: de openhartige documentaire waarin Dylan, de zoon van Wendy Van Wanten, sprak over het familiegeheim dat jarenlang verzwegen bleef. De onthulling — dat zijn jongere broer Clément eigenlijk de zoon is van prins Laurent — zorgde destijds voor opschudding, maar ook voor opluchting. Een last was eindelijk van de schouders van de familie gevallen.
Toch had Dylan gehoopt dat deze openheid tot meer verbondenheid zou leiden. In een interview met De Morgen vertelt hij hoe de realiteit anders bleek te zijn dan verwacht.
“Ik dacht dat we na de documentaire weer een gezin zouden zijn, maar dat is niet gebeurd,” zegt hij zacht.
Een zwaar geheim dat eindelijk uitgesproken werd
Jarenlang leefde de familie Van Wanten met een geheim dat slechts enkelen kenden. Dylan groeide op als enig kind, tot zijn moeder opnieuw zwanger werd. De komst van zijn halfbroer Clément voelde voor hem als een nieuw begin.
“Ik was 16 toen Clément geboren werd,” herinnert Dylan zich. “Tot dan was ik altijd alleen. Mijn moeder werkte hard, en wanneer ze vrij was, bracht ze tijd door in Tervuren. Ik zag haar niet veel.”
De komst van het jongetje bracht warmte en nieuw leven in huis. “Met Clément erbij voelde alles plots normaal. We waren een gezin — mijn moeder, mijn stiefvader, mijn broertje en ik. Mijn stiefpapa zorgde voor hem alsof het zijn eigen kind was.”
Maar wat voor Dylan een bron van vreugde was, bleek ook de start van een periode waarin waarheid en geheim hand in hand gingen. Jaren later kwam via de documentaire naar buiten wat velen niet wisten: dat Clément in werkelijkheid de zoon is van prins Laurent.
De hoop op verzoening
De documentaire, die veel aandacht kreeg in de Vlaamse media, bracht niet alleen emoties naar boven bij het publiek, maar ook bij Dylan zelf.
“Ik dacht eerlijk gezegd dat dit een nieuwe start zou zijn,” vertelt hij. “Dat we eindelijk vrij zouden kunnen praten, zonder geheimen of spanningen.”
Hij had gehoopt dat de openheid het gezin dichter bij elkaar zou brengen. De waarheid was er nu, het zwijgen voorbij. Maar de band waar hij naar verlangde, kwam er niet.
“Ik ben niet negatief, en zeker niet depressief,” zegt Dylan rustig. “Maar het doet wel iets als je hoopt op verbinding, en die blijft uit.”
Zijn woorden klinken niet bitter, maar eerder gelaten — als van iemand die geleerd heeft om los te laten, zonder rancune.
Afstand tussen broers
Ook de relatie met zijn jongere broer Clément is, ondanks de liefde, wat verwaterd.
“We hebben niet veel contact,” geeft Dylan toe. “Maar hij weet dat ik er altijd voor hem zal zijn.”
De afstand lijkt niet het gevolg van conflict, maar eerder van de natuurlijke stroom van het leven: drukte, verschillen in leeftijd, en de manier waarop elk familielid anders omgaat met het verleden.
“We hebben allemaal ons eigen pad,” zegt Dylan. “Maar soms mis ik gewoon het gevoel van vroeger — dat we echt een gezin waren.”
De kracht van herinnering
Dylan kijkt met warmte terug op de periode waarin Clément geboren werd. De komst van zijn kleine broer maakte iets in hem los.
“Ik herinner me dat ik zo trots was,” vertelt hij. “Ik had eindelijk iemand om mee te spelen, om voor te zorgen. Eindelijk was ik niet meer alleen.”
Zijn stiefvader speelde daarin een belangrijke rol. “Hij was er echt voor ons. Hij behandelde Clément als zijn eigen zoon, zonder onderscheid. Daar heb ik veel respect voor.”
Die periode voelde als een nieuw begin voor de jonge Dylan. De routine van het gezinsleven gaf hem stabiliteit en rust. “We aten samen, lachten samen, gingen op uitstap. Dat was iets wat ik tot dan toe niet had gekend. Voor mij was dat geluk.”
Het gewicht van de waarheid
Toch bleef er een spanning sluimeren, eentje die pas vele jaren later aan het licht kwam. Toen duidelijk werd dat Clément de zoon is van prins Laurent, viel voor Dylan een puzzelstukje op zijn plaats.
“Plots begreep ik waarom sommige dingen altijd een beetje vreemd aanvoelden,” zegt hij. “Er waren geheimen, er waren stiltes. Als kind voel je dat, maar je kunt het niet benoemen.”
Toen de waarheid eindelijk werd uitgesproken, voelde het voor hem als een bevrijding. Niet omdat hij boos was, maar omdat openheid genezing brengt.
“Iedereen verdient het om te weten wie hij is,” zegt hij met overtuiging. “Zeker binnen een familie. Geheimen trekken sporen, ook al bedoelt niemand het kwaad.”
Een gemis, maar geen wrok
Dylan spreekt met een opvallende rust over een onderwerp dat voor velen zwaar zou wegen. Hij koestert geen boosheid, alleen een gevoel van gemis.
“Ik ben niet kwaad op iemand,” benadrukt hij. “Ik begrijp dat het voor iedereen moeilijk was. Maar ik had gewoon gehoopt dat we nu, zonder geheim, dichter bij elkaar zouden staan.”
Hij zegt dat zijn moeder altijd heeft geprobeerd om haar gezin te beschermen. “Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad. Ze heeft hard gewerkt, veel gegeven. Ik respecteer dat.”
Toch blijft hij eerlijk over wat hij voelt. “Er is afstand gekomen, en dat doet pijn. Niet omdat iemand iets verkeerds deed, maar omdat dingen gewoon niet meer zijn zoals vroeger.”
Hoop op een rustige toekomst
Hoewel de documentaire veel losmaakte, zowel in de media als binnen de familie, ziet Dylan het niet als een negatieve gebeurtenis.
“Soms moet iets eerst pijn doen voor het kan helen,” zegt hij. “De waarheid was nodig. Nu kan iedereen zijn leven verderzetten, hopelijk met meer rust.”
Hij blijft geloven in de kracht van familie, zelfs als wegen tijdelijk uit elkaar lopen. “Clément is mijn broer, wat er ook gebeurt. Dat verandert nooit. En ik hoop dat we elkaar ooit weer vaker zullen zien.”
Een verhaal van menselijkheid en vergeving
Het verhaal van Dylan is er niet één van drama, maar van menselijkheid. Het toont hoe families, ondanks geheimen of afstand, verbonden blijven door herinneringen en liefde.
“Je kiest je familie niet,” besluit hij, “maar je kunt wel kiezen om begrip te hebben. Dat probeer ik elke dag te doen.”
Zijn woorden raken omdat ze zo herkenbaar zijn. Iedereen kent wel de spanning tussen hoop en realiteit, tussen wat was en wat men wenst. Dylan’s openheid toont dat eerlijkheid niet altijd heling garandeert — maar wel groei.
Conclusie: het stille verlangen naar nabijheid
Vier maanden na de documentaire blijft Dylan’s boodschap even eenvoudig als krachtig: hij verlangt niet naar roem of aandacht, maar naar verbondenheid.
De waarheid mag dan eindelijk uitgesproken zijn, het echte werk — het herstellen van relaties — vraagt tijd, geduld en liefde. En dat weet Dylan als geen ander.
“Misschien komt het nog,” zegt hij met een glimlach. “Soms moet je gewoon blijven hopen.”
💬 Het verhaal van Dylan raakt velen omdat het zo universeel is: geheimen, familie, hoop en vergeving. Wat vind jij van zijn openhartigheid? Deel je mening op onze Facebookpagina of in de reacties hieronder.