Actueel
Sarah, het lief van Viktor Verhulst, is boos: “Mensen zien het verkeerd… Influencer zijn is wél een zwaar beroep!”
De schijn trapt je erin: hoe influencerwerk écht is volgens Sarah Puttemans
De Belgische influencerwereld
vierde onlangs feest tijdens de Bisou Awards, een glamoureus evenement waar de
bekendste namen uit de online wereld samenkwamen. Achter de
glitter, de designjurken en de fotowanden schuilt echter een
realiteit die volgens Sarah
Puttemans veel minder rooskleurig is.
In een openhartig gesprek met Humo vertelt ze hoe het leven van een influencer niet
altijd zo makkelijk is als het lijkt, en hoe de druk van sociale
media zwaar kan wegen – zowel professioneel als mentaal.
De mythe van de ‘makkelijke droomjob’
Voor veel mensen lijkt influencer zijn een droom: je reist, maakt foto’s, krijgt samenwerkingen met merken en deelt je leven met volgers. Maar volgens Sarah is dat beeld compleet verkeerd.
“Ik run eigenlijk een soort miniproductiehuis,” legt ze uit. “Elke samenwerking vraagt voorbereiding: styling, afspraken met fotografen, contentplanning en briefings van merken. Er komt véél meer bij kijken dan mensen denken.”
De 27-jarige Puttemans behoort intussen tot de meest gevolgde influencers van België. Toch merkt ze dat de vooroordelen over haar beroep hardnekkig blijven.
“Veel mensen rollen met hun ogen als ze het woord ‘influencer’ horen,” zegt ze. “Terwijl dit intussen een volwaardige sector is, met serieuze verantwoordelijkheden, deadlines en verwachtingen.”
En dat is precies het punt: influencer zijn is niet zomaar wat foto’s posten. Het is een vak dat draait om timing, strategie, planning en creativiteit — met soms een onzichtbare werkdruk die velen onderschatten.
De onzichtbare werkdag
Een gemiddelde werkdag van een
influencer lijkt op papier simpel, maar achter de schermen gebeurt
er veel.
Er moet gebrainstormd worden over ideeën, scripts, outfits en
locaties. Content moet gepland, opgenomen, bewerkt en ingepland
worden. Daarnaast is er administratie, facturatie, overleg met
merken en het beantwoorden van honderden berichten.
Sarah legt uit dat ze vaak
dagen van tien uur maakt, waarbij ze voortdurend online moet
blijven om relevant te blijven.
“Je kunt niet zomaar even offline verdwijnen,” zegt ze. “Het
algoritme straft dat af. Je moet continu zichtbaar blijven.”
Daar komt nog iets bij: alles moet er moeiteloos uitzien. Een spontane glimlach op camera, een perfect belichte foto, een caption die authentiek klinkt maar strategisch gekozen is — het is een vorm van digitale toneelkunst.
De mentale tol van constante zichtbaarheid
De druk om altijd zichtbaar te zijn eist volgens Sarah zijn tol.
“Sommigen zien er echt uitgeput uit,” vertelt ze. “Ik begrijp waarom: als miljoenen mensen voortdurend een mening hebben over hoe je eruitziet of wat je doet, dan kan dat mentaal zwaar wegen. Die kant van het verhaal zien veel mensen niet.”
Die constante beoordeling maakt dat influencers vaak worstelen met stress, perfectionisme en onzekerheid. Elk detail kan door duizenden ogen bekeken en bekritiseerd worden. Eén fout of verkeerd woord kan leiden tot online haat of reputatieschade.
Sarah benadrukt dat de lijn tussen werk en privé bijna niet meer bestaat. “Je bent je merk,” zegt ze. “Zelfs als je op vakantie bent, denk je aan content. Je bent nooit écht vrij.”
Een volwaardige industrie
Wat vroeger als een hobby werd gezien, is vandaag een miljardenindustrie. Merken investeren fors in influencer marketing omdat het directe, meetbare resultaten oplevert. Toch lijkt het respect voor het beroep nog vaak te ontbreken.
Volgens Sarah komt dat omdat mensen het niet als “echt werk” beschouwen. “Mensen denken dat we betaald worden om selfies te maken, maar achter die foto zit een complete productie,” legt ze uit. “Er is strategie, marketing, psychologie en planning bij betrokken. Het is werk dat veel vraagt.”
Ze benadrukt dat influencers, zeker op haar niveau, ook bedrijfsmatig moeten denken. Er zijn contracten, deadlines en meetbare doelstellingen. Alles draait om cijfers, conversiepercentages en merkreputatie.
De invloed van algoritmes
Een aspect dat vaak wordt onderschat, is de invloed van algoritmes. Wanneer een platform plots zijn algoritme wijzigt, kan dat grote gevolgen hebben voor zichtbaarheid en inkomsten.
“Je kunt maandenlang alles goed doen, en dan daalt ineens je bereik,” vertelt Sarah. “Dat is frustrerend, want je inkomen hangt er soms direct van af. Het voelt alsof je carrière in handen ligt van een computerprogramma.”
Dat maakt het werk stressvol en onvoorspelbaar. Veel influencers moeten constant experimenteren met trends, geluiden, formats en video’s om relevant te blijven. Het vraagt flexibiliteit, creativiteit en uithoudingsvermogen.
Mentaal welzijn als prioriteit
De afgelopen jaren is er
steeds meer aandacht gekomen voor de mentale gezondheid van
influencers. Veel creators kampen met burn-outs, faalangst of
eenzaamheid.
Sarah begrijpt waarom. “Je bent voortdurend bezig met presteren,
maar er is weinig begrip voor wat dat doet met je hoofd,” zegt ze.
“Mensen zien alleen het resultaat, niet de weg ernaartoe.”
Ze probeert daarom grenzen te trekken: tijd offline doorbrengen, vrienden en familie prioriteit geven, en niet alles delen. Toch blijft dat moeilijk, want social media beloont constante activiteit.
De ironie is dat influencers, die anderen inspireren om “in balans te leven”, zelf vaak het minst in balans zijn. Het is een paradox waar velen mee worstelen.
De toekomst van influencerwerk
De influencerwereld is
volwassen aan het worden. Waar het vroeger draaide om oppervlakkige
populariteit, verschuift de focus nu naar authenticiteit, expertise
en waarden.
Merken willen samenwerken met creators die geloofwaardig zijn en
écht impact maken. En volgers hechten steeds meer waarde aan
eerlijkheid in plaats van perfectie.
Sarah ziet dat ook gebeuren. “Ik probeer alleen nog samenwerkingen te doen die écht bij mij passen,” zegt ze. “Vroeger wilde ik alles aannemen, nu denk ik meer op lange termijn. Kwaliteit boven kwantiteit.”
Ze gelooft dat de sector zich zal blijven professionaliseren — met meer transparantie, betere begeleiding en aandacht voor mentale gezondheid. “Het is een volwaardige industrie geworden. Alleen moet de maatschappij dat nog leren inzien.”
Realiteit achter de filter
Wat Sarah Puttemans vertelt,
raakt aan een groter maatschappelijk gesprek: wat betekent succes
in een tijd waarin alles online gebeurt?
Influencers tonen dagelijks perfecte beelden, maar achter die
façade schuilen mensen met dezelfde onzekerheden, twijfels en
vermoeidheid als ieder ander.
Haar verhaal is een reminder dat wat we op schermen zien, slechts een fractie van de werkelijkheid is. Dat geldt niet alleen voor beroemdheden, maar voor iedereen die zich vergelijkt met anderen op sociale media.
“Het is oké om soms offline te zijn,” besluit Sarah. “Echte rust vind je niet in likes of volgers, maar in tijd voor jezelf.”
Conclusie
Sarah Puttemans geeft met haar openheid een zeldzame blik achter de schermen van de Belgische influencerwereld. Wat eruitziet als een moeiteloze droomjob, blijkt een intensieve, veeleisende carrière waarin discipline, strategie en mentale weerbaarheid onmisbaar zijn.
Haar boodschap is helder: influencerwerk is écht werk — met verantwoordelijkheden, deadlines, verwachtingen én druk. Door daar eerlijk over te praten, helpt ze niet alleen de industrie vooruit, maar ook het publiek om met meer begrip naar deze snelgroeiende sector te kijken.
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
