Actueel
Rachel Hazes raakt álles kwijt in 2025: ´Ze is de oorzaak van alle ellende´
Volgens de bekende paragnost Liesbeth van Dijk wacht Rachel Hazes een tumultueus 2025 vol juridische strijd en persoonlijke uitdagingen. Liesbeth voorspelt dat het jaar cruciaal wordt voor Rachel en dat ze mogelijk alles kan verliezen als ze haar houding niet verandert.
Donkere wolken boven Rachel
De erfeniskwestie, aangespannen door dochter Roxeanne Hazes, blijft een van de belangrijkste conflicten die Rachel in 2025 zal moeten aangaan. Volgens Liesbeth biedt de kosmos weinig hoop zolang Rachel vasthoudt aan haar huidige houding. “Als ze zich niet opent voor verzoening en niet bereid is compromissen te sluiten, dreigt ze niet alleen deze rechtszaak te verliezen, maar ook andere belangrijke zaken in haar leven,” aldus de paragnost.
Liesbeth waarschuwt verder dat Rachel’s starre houding haar uiteindelijk duur kan komen te staan. “Ze moet leren luisteren en begrip tonen, anders verliest ze niet alleen juridische gevechten, maar ook haar familie.”
Persoonlijkheid als struikelblok
Volgens Liesbeth heeft Rachel moeite met zelfreflectie en empathie, wat haar relaties met anderen bemoeilijkt. “Ze leeft in een zwart-wit wereld. Als je niet voor haar bent, ben je tegen haar,” legt Liesbeth uit. Kritiek ervaart Rachel als een aanval, wat leidt tot steeds meer conflicten, vooral binnen haar familie.
De paragnost benadrukt dat Rachel dringend hulp moet zoeken om deze patronen te doorbreken. “Therapie is geen luxe, maar een noodzaak. Het is haar enige kans om haar relaties te redden en weer rust te vinden in haar leven.”
Impact op André en Roxeanne
De spanningen binnen de Hazes-familie hebben niet alleen effect op Rachel, maar ook op haar kinderen, André en Roxeanne. Imagodeskundige Zabeth van Veen spreekt over de emotionele schade die de voortdurende conflicten veroorzaken. “André en Roxeanne dragen al jarenlang de last van hun moeder’s keuzes. Voor hen is het moeilijk om een weg te vinden, omdat reageren op Rachel vaak alleen meer pijn veroorzaakt,” aldus Zabeth.
Volgens Zabeth komt de kern van de problemen voort uit Rachel’s onvermogen om te veranderen. “Als ze anders had kunnen reageren, had ze dat waarschijnlijk gedaan. Maar haar starheid zorgt ervoor dat ze iedereen om zich heen van zich vervreemdt.”
Dreiging van totaal verlies
Liesbeth ziet 2025 als een jaar waarin Rachel niet alleen haar juridische gevechten kan verliezen, maar ook haar persoonlijke relaties. “De energie wijst erop dat Rachel verantwoordelijk is voor veel van de conflicten. Het universum dwingt haar om te reflecteren en te veranderen,” stelt de paragnost.
Als Rachel blijft weigeren om zichzelf te veranderen, is de kans groot dat ze verder geïsoleerd raakt. Liesbeth waarschuwt: “Ze kan alles verliezen, van juridische zaken tot de liefde en steun van haar naasten.”
Een jaar van keuzes
Ondanks de zware voorspellingen ziet Liesbeth ook mogelijkheden voor Rachel om het tij te keren. “Het is een cruciaal jaar. Als ze hulp zoekt en actief werkt aan haar houding en relaties, kan ze het tij misschien keren,” zegt ze. Maar dat vraagt om zelfreflectie, iets waar Rachel tot nu toe moeite mee heeft gehad.
De vraag blijft of Rachel deze kans zal aangrijpen. 2025 belooft hoe dan ook een bepalend jaar te worden voor haar toekomst, zowel op persoonlijk als op juridisch vlak. Voor haar fans en volgers blijft het spannend om te zien of Rachel de uitdagingen van het komende jaar aankan en of er hoop is op herstel binnen de Hazes-familie.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
