Actueel
Pauw confronteert advocaten Borsato met schokkende details: ‘Ik lees er 3’
Jeroen Pauw bevraagt advocaten Knoops over zaak Marco Borsato: “Waar ligt de grens tussen onhandig en strafbaar gedrag?”
In de nieuwste aflevering van Pauw & De Wit stond de tweede zittingsdag in de zaak tegen Marco Borsato centraal. Presentator Jeroen Pauw ging in gesprek met de advocaten Geert-Jan en Carry Knoops, die de zanger bijstaan in het lopende proces. De uitzending bood een diepgaand gesprek over de juridische kern van de zaak: waar ligt de grens tussen onhandig gedrag en een strafbaar feit?
Volgens de verdediging heeft Borsato geen ontuchtige handeling gepleegd, maar Pauw uitte openlijk zijn twijfels over sommige fragmenten uit het dossier. Vooral de appberichten die tijdens de zitting zijn besproken, zorgden voor discussie aan tafel.
Pauw over de sfeer in het gezin
Pauw begon het gesprek met een fundamentele vraag:
“Hoe gedraag je je in zo’n gezin als jij als buitenstaander wordt uitgenodigd, in dit geval Marco Borsato? En in hoeverre deed hij mee aan de gewoonten binnen dat gezin?”
Volgens de presentator roepen de appjes die nu in het dossier zijn opgenomen vragen op. Hij vroeg zich af waarom Borsato bepaalde berichten stuurde en in welke context die moeten worden gezien.
Advocaat Carry Knoops reageerde beslist:
“Hij is daar niet in meegegaan. Sterker nog: er was een vriendengroep waarin iedereen te maken had met de bijzondere omgangsvormen binnen dat gezin. Dat was iets waar ook anderen moeite mee hadden. Er is zelfs over gesproken. Marco en zijn vrienden hebben daar afstand van genomen.”
Pauw wees erop dat er in verklaringen van vrienden inderdaad staat dat zij die ongemakkelijke sfeer herkenden, maar dat hun pogingen om daar iets van te zeggen niet altijd goed werden ontvangen.
Appjes uit het dossier
Om het gesprek concreet te maken, las Pauw enkele berichten voor die in het dossier zouden staan. Eén daarvan zou dateren uit april 2017. Daarin schreef Borsato naar het meisje dat hij keelontsteking had en haar dus niet kon zoenen, maar voegde eraan toe: “Billen aanraken kan wel.”
Carry Knoops legde uit dat de berichten in een bredere context moeten worden gelezen.
“In dat gezin bestond een soort spelletje waarbij men elkaar op de billen tikte. Het was iets waar moeder, dochter en vrienden aan meededen. Als je niet meedeed, werd daar een grap over gemaakt. Dat is de situatie waar dit over gaat.”
Volgens haar is het verkeerd om die appjes los van hun context te beoordelen.
Pauw: “Maar wat zegt dat over grenzen?”
Pauw bleef kritisch en vroeg zich af of een opmerking als die in het appje niet juist wijst op overschrijdend gedrag.
“Als ik verkouden ben, zeg ik tegen mijn kinderen of kleinkinderen: blijf even op afstand. Maar je zegt toch niet: ik heb keelontsteking, dus we zoenen niet, maar iets anders kan wel?”
Carry Knoops reageerde daarop:
“Er is niets s*ksueels bedoeld met dat bericht. Als ik mijn kleinkinderen knuffel, geef ik ze ook een kusje. Dat is genegenheid, geen grensoverschrijding.”
Daarop voegde Geert-Jan Knoops toe dat er volgens hem sprake is van een maatschappelijke misvatting.
“Wat hier gebeurt, is dat er een hedendaagse sociale norm wordt toegepast op gedrag uit een heel andere context. Het 0penbaar Ministerie probeert van dat sociale oordeel een juridisch verwijt te maken, terwijl dat niet hetzelfde is.”
“Er is geen ontucht gepleegd”
De advocaten benadrukten dat het 0penbaar Ministerie volgens hen probeert te bewijzen dat Borsato zijn grenzen heeft verlegd. Maar dat klopt niet, aldus Geert-Jan Knoops.
“Er heeft geen ontuchtige handeling plaatsgevonden. Er was een bepaalde open sfeer in dat gezin, iets waar iedereen achteraf van zegt: misschien hadden we daar meer afstand van moeten nemen. Maar dat maakt het nog niet strafbaar.”
Volgens hem heeft Borsato meerdere keren geprobeerd dat gedrag bespreekbaar te maken.
“Hij heeft moeder en dochter aangesproken op bepaalde gewoonten, maar dat stuitte op weerstand. Als iemand achteraf zegt: ik had daar beter afstand van kunnen nemen, is dat geen bewijs van schuld.”
Pauw citeert de appjes
De presentator bleef echter kritisch en haalde opnieuw enkele appberichten aan die tijdens de zitting aan bod kwamen. Berichten waarin Borsato bijvoorbeeld zou schrijven: “Ik vind je heel lief”, “Wat heb je mooie billen”, of “Je kunt het ook zelf doen als je vriendje er niet is.”
Volgens Pauw zijn dat berichten die door veel mensen als problematisch worden gezien.
Geert-Jan Knoops reageerde rustig:
“Dat is precies het punt. De appjes worden nu gelezen met de bril van vandaag. In werkelijkheid heeft hij nooit s*ksuele grenzen overschreden. Alle getuigenverklaringen bevestigen dat hij niet is meegegaan in dat gedrag.”
Hij benadrukte dat er in het hele dossier geen enkel bewijs te vinden is van een strafbaar feit.
De maatschappelijke norm
Volgens de advocaten draait de zaak niet om bewijs van fysiek grensoverschrijdend gedrag, maar om maatschappelijke interpretatie.
“Er wordt een sociale moraal gebruikt als juridisch instrument,” stelt Geert-Jan. “Men zegt: hij had afstand moeten nemen van het gedrag in dat gezin. Maar dat is een moreel oordeel, geen strafrechtelijke overtreding.”
Pauw hield echter vol dat er een grijs gebied blijft bestaan tussen “ongepast” en “strafbaar”.
“Als buitenstaander kun je toch zelf bepalen waar je grens ligt? Zeker als er kinderen bij betrokken zijn?”
Carry Knoops antwoordde:
“Natuurlijk. En dat heeft hij ook gedaan. Marco is daar niet overheen gegaan. Hij heeft zijn grenzen bewaakt.”
De rol van de moeder
Tijdens het gesprek kwam ook de rol van de moeder in het gezin aan bod. Pauw vroeg wie verantwoordelijk is voor het stellen van grenzen in een dergelijke thuissituatie.
Volgens Carry Knoops lag die verantwoordelijkheid niet bij Borsato.
“Hij was niet verantwoordelijk voor de opvoeding van het meisje. Dat is een taak van de ouders. En dat hebben ook andere leden van de vriendengroep verklaard.”
Geert-Jan vulde aan:
“Het idee dat hij een vaderfiguur was, is onjuist. Hij was een vriend van de familie, niet iemand die in dat gezin een opvoedende rol had.”
Geen vaderrol, maar betrokkenheid
Pauw vroeg daarop hoe het kan
dat Borsato zelf eerder sprak over zijn “vaderlijke rol” binnen het
gezin.
Carry verduidelijkte dat die uitspraak verkeerd is
geïnterpreteerd.
“Hij heeft nooit de vader willen vervangen. Het meisje vond het prettig dat hij betrokken was en noemde hem weleens peetvader. Dat was uit genegenheid, niet uit vervanging van de vaderrol.”
Volgens haar ging het om zorg en steun, niet om iets anders.
“Hij wilde er gewoon zijn voor dat gezin. Hij wilde helpen, luisteren, steunen. Dat werd verkeerd begrepen, maar uit het dossier blijkt nergens dat er grenzen zijn overschreden.”
Een zaak over interpretatie
De advocaten benadrukten dat deze zaak in essentie draait om interpretatie: wat de één als zorgzaam ziet, leest een ander als ongepast.
Geert-Jan Knoops vatte het samen:
“Het gaat hier niet om bewijs van s*ksuele ontucht, maar om de vraag of iemand zich had moeten distantiëren van gedrag dat later als onwenselijk wordt gezien. Dat is een morele kwestie, geen juridische.”
Pauw sloot het gesprek af met een reflectie op de publieke opinie.
“Het is opvallend hoe snel mensen een oordeel vellen op basis van fragmenten of berichten. Maar het blijft aan de rechter om te bepalen wat feit en wat gevoel is.”
Een gevoelige balans
De uitzending maakte duidelijk hoe dun de lijn is tussen menselijk gedrag dat als “onhandig” wordt gezien en gedrag dat de samenleving als “onacceptabel” beschouwt. De advocaten blijven bij hun standpunt dat Marco Borsato binnen die grenzen is gebleven, terwijl Pauw de vraag openlaat waar die grens precies ligt.
De zaak, die nog loopt, roept daarmee bredere vragen op over normen, omgangsvormen en de manier waarop gedrag in de publieke sfeer wordt beoordeeld.
Veel bedrijven hebben de traditie om hun medewerkers rond de kerstdagen te verrassen met een kerstpakket. Het is een gebruik dat al tientallen jaren bestaat en voor veel mensen onlosmakelijk verbonden is met de laatste weken van het jaar. Of het nu gaat om een doos met etenswaren, een praktisch cadeau of een meer persoonlijke verrassing: het kerstpakket staat symbool voor waardering en afsluiting. Het moment van uitreiken zorgt vaak voor een warme, bijna rituele sfeer op de werkvloer, waarin collega’s samen terugkijken op het afgelopen jaar.
Voor werkgevers is het kerstpakket een relatief eenvoudige manier om dankbaarheid te tonen. Het is een gebaar dat laat zien dat de inzet van medewerkers wordt gezien, zonder dat daar grote woorden voor nodig zijn. Juist omdat het zo’n vaste traditie is, wordt er ook veel betekenis aan gehecht. Medewerkers kijken er vaak naar uit en bespreken onderling wat ze hebben gekregen. Het kerstpakket is daarmee niet alleen een cadeau, maar ook een sociaal moment dat verbindt.
Voor werknemers voelt een kerstpakket vaak als erkenning. Zeker na een intensief of zwaar jaar kan zo’n gebaar extra belangrijk zijn. Het gaat daarbij niet om de financiële waarde, maar om het idee erachter. Een kerstpakket zegt in feite: “We hebben gezien wat je hebt gedaan, dank je wel.” Dat gevoel kan bijdragen aan motivatie, werkplezier en loyaliteit. Zelfs een klein pakket kan dat effect hebben, zolang het met aandacht is samengesteld.
Toch kan het ook anders uitpakken. Wanneer een kerstpakket als karig, onpersoonlijk of zelfs achteloos wordt ervaren, kan het juist teleurstelling oproepen. In plaats van waardering voelt het dan als een gemiste kans. Dat geldt zeker in sectoren waar medewerkers het hele jaar hard hebben gewerkt onder hoge druk. Juist daar ligt de lat gevoelsmatig hoger. Een kerstpakket wordt dan een spiegel van hoe een organisatie met haar mensen omgaat.
Een opvallend kerstpakket zorgt voor discussie
Dat spanningsveld werd dit jaar pijnlijk zichtbaar bij een medewerker van PostNL. Op sociale media verscheen een bericht waarin een medewerker liet zien wat hij vanuit het hoofdkantoor als kerstpakket had ontvangen. Het cadeau bestond uit één enkel item: een kerstbal in de vorm van een PostNL-brievenbus. Hoewel het object op zichzelf misschien als grappig of symbolisch bedoeld was, viel het bij de ontvanger duidelijk verkeerd.
De medewerker deelde zijn teleurstelling, niet zozeer omdat het cadeau weinig waarde had, maar omdat het gebaar volgens hem geen recht deed aan de inzet van het afgelopen jaar. In een sector waar veel wordt gevraagd van werknemers — denk aan lange dagen, piekdrukte rond feestdagen en werken in weer en wind — voelde dit pakket voor hem als een schrale afsluiting. Het bericht werd al snel opgepikt en gedeeld, wat leidde tot veel reacties.
Reacties van collega’s en buitenstaanders
Wat vooral opviel, was de solidariteit vanuit collega’s. Medewerkers van het depot waar de betrokkene werkte, besloten in te grijpen. Zij vulden het oorspronkelijke cadeau aan met extra attenties en pakten alles feestelijk in. Daarmee wilden ze laten zien dat waardering niet alleen van bovenaf hoeft te komen, maar ook onderling kan worden gegeven. Dat gebaar werd door velen als hartverwarmend ervaren.
Online stroomden de reacties binnen. Sommige mensen vonden de kerstbal juist creatief en symbolisch: een herkenbaar object dat trots op het bedrijf uitstraalt. Anderen waren minder mild en spraken van “bezuinigingen op de verkeerde plek”. De discussie draaide al snel niet meer alleen om dit specifieke pakket, maar om een bredere vraag: wat mag je als medewerker verwachten van een kerstpakket?
De symbolische waarde van een kerstpakket
Een kerstpakket is in essentie een symbool. Het staat niet gelijk aan salaris of bonussen, maar vertegenwoordigt iets anders: aandacht. Wanneer die aandacht ontbreekt of als minimaal wordt ervaren, kan dat harder aankomen dan een financiële tegenvaller. Mensen willen zich gezien voelen, zeker aan het einde van een jaar waarin ze zich hebben ingezet voor het bedrijf.
In veel organisaties wordt het kerstpakket daarom zorgvuldig samengesteld. Soms zelfs met keuzemogelijkheden, zodat medewerkers iets kunnen kiezen dat bij hen past. Dat kost meer moeite, maar levert vaak ook meer waardering op. Het laat zien dat er is nagedacht over de ontvanger, en niet alleen over het afvinken van een traditie.
Besparingen en realiteit
Tegelijkertijd is het geen geheim dat veel bedrijven te maken hebben met stijgende kosten. Energieprijzen, lonen en logistieke uitdagingen zetten budgetten onder druk. In dat licht kiezen sommige organisaties ervoor om te besparen op extra’s zoals kerstpakketten. Dat is begrijpelijk, maar het blijft een delicate balans. Juist kleine besparingen op symbolische momenten kunnen een groot effect hebben op hoe medewerkers zich voelen.
Het voorbeeld van de PostNL-medewerker laat zien hoe dun die lijn kan zijn. Wat voor de ene persoon een ludiek cadeau is, voelt voor de ander als een gebrek aan waardering. Dat verschil in beleving maakt het onderwerp zo gevoelig. Het gaat niet alleen om wat je geeft, maar ook om hoe dat wordt ontvangen.
Waardering zit soms in kleine dingen
Opvallend genoeg liet deze situatie ook een positieve kant zien. Het initiatief van collega’s om het pakket aan te vullen, benadrukte dat waardering niet altijd van het management hoeft te komen. Onderlinge betrokkenheid kan minstens zo belangrijk zijn. Voor de medewerker in kwestie werd het uiteindelijk een warmer moment dan het oorspronkelijke cadeau deed vermoeden.
Dat zegt veel over de kracht van collegialiteit. In een tijd waarin werk steeds individualistischer kan aanvoelen, zijn dit soort gebaren waardevol. Ze laten zien dat mensen elkaar niet laten vallen, ook niet als een officieel gebaar tekortschiet.
Een traditie die blijft evolueren
Het kerstpakket zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Daarvoor is de traditie te diep geworteld in de werkcultuur. Wel verandert de invulling ervan. Steeds vaker zien we duurzame pakketten, lokale producten of ervaringen in plaats van spullen. Ook dat is een manier om betekenis toe te voegen zonder per se meer geld uit te geven.
Het verhaal rond het PostNL-kerstpakket laat vooral zien hoe belangrijk context en verwachtingen zijn. Een kerstpakket is geen verplicht nummer, maar een kans. Een kans om waardering uit te spreken, verbinding te creëren en het jaar positief af te sluiten.
Meer dan een doos onder de boom
Uiteindelijk draait het niet om de inhoud van de doos, maar om het gevoel dat ermee wordt overgebracht. Medewerkers willen voelen dat hun inzet ertoe doet. Dat kan met een groot gebaar, maar net zo goed met een klein, doordacht cadeau. Of, zoals in dit geval, met de warmte van collega’s die elkaar steunen.
Wat vind jij: moet een kerstpakket vooral praktisch zijn, persoonlijk of symbolisch? En waar ligt voor jou de grens tussen “prima” en “teleurstellend”? De discussie laat zien dat dit onderwerp nog lang niet is uitgepraat — en dat misschien juist daarom het kerstpakket zo’n bijzondere traditie blijft.