Actueel
Oud-jeugdinternational (19) plotseling overleden 💔
De Roemeense voetbalwereld is in diepe rouw na het plotselinge overlijden van de pas 19-jarige Luca Manolache, voormalig jeugdinternational van Roemenië. De jonge voetballer kreeg tijdens een telefoongesprek met zijn moeder gezondheidsklachten en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Enkele uren later overleed hij, zo meldt De Telegraaf.
Langdurige gezondheidsproblemen
Manolache speelde tot vorig jaar bij FC Metaloglobus Boekarest, een club uit de tweede divisie van Roemenië. De jonge middenvelder kampte echter al langer met vermoeidheid, duizeligheid en maagklachten. Na wedstrijden voelde hij zich extreem uitgeput en had hij last van bloed in zijn ontlasting.
Zijn laatste officiële wedstrijd speelde hij op 24 augustus 2024, maar al snel werd duidelijk dat zijn lichaam niet meer mee wilde werken. Hij moest vaker trainingen overslaan en uiteindelijk werd hij gedwongen om zijn voetbalcarrière tijdelijk stop te zetten vanwege aanhoudende gezondheidsproblemen.
Ondanks medische onderzoeken bleef onduidelijk wat er precies met hem aan de hand was. De hoop was dat hij na rust en verdere medische begeleiding zou kunnen terugkeren op het veld, maar dat moment zou er nooit meer komen.
Zijn plotselinge overlijden
Volgens Roemeense media voelde Manolache zich enkele dagen geleden plotseling zeer onwel terwijl hij met zijn moeder aan het bellen was. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar artsen konden zijn leven niet meer redden. Uiteindelijk stierf hij aan complicaties door maagproblemen.
Zijn voormalige club FC Metaloglobus Boekarest reageerde geschokt op het tragische nieuws. Op Instagram schreef de club:
“We zijn totaal verslagen door de plotselinge en onverwachte dood van Luca. Onze gedachten zijn bij zijn familie en vrienden.”
Zijn laatste wedstrijd en de waarschuwingen
Op 24 augustus 2024 speelde Manolache zijn laatste officiële wedstrijd tegen CS Afumați. Na die wedstrijd gaf hij opnieuw aan extreme vermoeidheid te voelen tijdens de trainingen. Dit was voor de technische staf aanleiding om hem tijdelijk uit de selectie te halen en medische tests te laten uitvoeren.
De club hoopte op een spoedig herstel, maar de klachten hielden aan. Na enkele maanden zonder verbetering besloot hij zijn actieve voetbalcarrière op pauze te zetten. Helaas zou hij nooit de kans krijgen om terug te keren op het veld.
Reacties uit de voetbalwereld
Het overlijden van Manolache heeft voor een golf van verdriet gezorgd binnen de Roemeense voetbalwereld. Veel clubs, spelers en supporters betuigen hun medeleven aan zijn familie. Ook de Roemeense voetbalbond heeft gereageerd op het tragische nieuws.
Zijn voormalig teamgenoten herinneren hem als een getalenteerde, gedreven en vriendelijke speler, die nog een mooie toekomst in het voetbal voor zich had.
“Luca was een geweldige teamgenoot en een geweldige vriend. Het is onwerkelijk dat hij er niet meer is.”, aldus een van zijn voormalige ploeggenoten.
Een groot talent dat veel te vroeg is heengegaan
Het verlies van Luca Manolache laat zien hoe kwetsbaar zelfs jonge en ogenschijnlijk gezonde atleten kunnen zijn. Hoewel hij nog aan het begin van zijn carrière stond, had hij zich al bewezen als een groot talent. Zijn overlijden op zo’n jonge leeftijd maakt diepe indruk, niet alleen in Roemenië, maar in de hele voetbalwereld.
Zijn familie, vrienden en oud-teamgenoten zullen hem herinneren als een veelbelovend voetballer en een geliefde persoonlijkheid, wiens droom om het hoogste niveau te bereiken abrupt is geëindigd.
De komende dagen zal de Roemeense voetbalwereld stilstaan bij dit tragische verlies. Rust in vrede, Luca.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
